USB:บทที่ 500 เชิญ

หลังจากออกจากบาร์แล้วฮวงเฟิงก็พบโรงแรมที่ดูดีน่าเข้าพัก หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็เริ่มคิดถึงแผนการในอนาคตของเขา

เป้าหมายของเขาในการไปยังห้วงอวกาศอื่นนั้นง่ายมากที่จะเดินทางให้ทันเวลาตั้งแต่เริ่มต้น น่าเสียดายที่สองครั้งก่อนหน้านี้ที่เขาถูกเคลื่อนย้ายประตูมิติไปยังสภาพแวดล้อมที่เป็นสนามรบเขาไม่มีเวลาและโอกาสที่จะไปไหนมาไหนเลย

หลังจากนั้นเป้าหมายของฮวงเฟิงก็เปลี่ยนจากการเดินทางไปสู่การได้รับสิ่งของดีๆ จากห้วงอวกาศอื่นๆ และหลังจากการเทเลพอร์ตครั้งแรกเขาได้รับปืนพกซึ่งถือได้ว่าเป็นของระดับกลางๆ เท่านั้นซึ่งไม่เลวเลยทีเดียว

เคล็ดวิชาราชสีห์คำรามที่เขาได้รับมาในครั้งที่สองนั้นเป็นของดีทีเดียว สิ่งที่ต้องรู้ก็คือสิ่งนั้นเป็นมีระดับที่ต่ำกว่าศาสตร์ดาวเคลื่อนดาราคล้อยซึ่งมันสามารถถือได้ว่าเป็นเคล็ดวิชาอันดับหนึ่ง

ฮวงเฟิงยังรู้อีกว่าจะต้องมีสมบัติอยู่ในทุกๆ ที่อย่างแน่นอนหรืออาจกล่าวได้ว่ามีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับตัวเขาเอง

จากสิ่งที่เขาได้ยินในตอนกลางคืนที่บาร์แห่งนั้นและจากข้อมูลที่ฮวงเฟิงได้รวบรวมอย่างตั้งใจในภายหลัง ฮวงเฟิงทราบแล้วว่าชอว์ตันเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ และตระกูลแบบนี้ก็ยังมีอีกมากมายในธุรกิจที่เกี่ยวข้องกัน ดังนั้นพวกเขาจะต้องมีของดีๆ อีกมากมาย อย่างน้อยที่สุดฮวงเฟิงก็รู้ว่ารถสปอร์ตลอยได้และคู่มือการออกแบบอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ล้วนมาจากตะกูลชอว์ตันแห่งนี้

ดังนั้นฮวงเฟิงจึงตัดสินใจที่จะเข้าใกล้ตระกูลชอว์ตันและดูว่าเขาจะได้รับของดีๆ จากพวกเขาหรือไม่

ดังนั้นในช่วงบ่ายของวันที่สอง ฮวงเฟิงจึงมุ่งตรงไปยังโรงแรมแห่งหนึ่ง ที่เขาว่ากันว่าสถานที่นั้นเป็นของตระกูลชอว์ตันและวันนี้ก็เป็นวันเกิดปีที่สามสิบของนายน้อยแห่งตระกูลชอว์ตัน ดังนั้นจึงจะมีการจัดงานเลี้ยงวันเกิดขึ้นที่นั่น

"มันน่าประทับใจจริงๆ ตระกูลชอว์ตันนี้เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากที่สุดในเมือง" ฮวงเฟิงมองไปที่อาคารสูงตรงหน้าและแอบถอนหายใจ อาคารสูงตรงหน้าเขานั้นสูงอย่างน้อยสองถึงสามร้อยเมตรและภายนอกดูหรูหรามาก แต่อาคารนี้เป็นของตระกูลชอว์ตัน ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นเพียงทรัพย์สินที่ไม่ธรรมดาของครอบครัวของเขาดังนั้นเขาจึงสามารถจินตนาการได้ว่าตระกูลชอว์ตันนี้ร่ำรวยเพียงใด

ในเวลานี้ที่ทางเข้าอาคารมีคนแต่งตัวดีสองคนเฝ้าประตูอยู่ ใครก็ตามที่จะเข้าไปในอาคารจำเป็นต้องแสดงบัตรเชิญ ซึ่งนั่นหมายความว่าในวันนี้อาคารแห่งนี้มีหน้าที่เพียงอย่างเดียวและนั่นก็คือการจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับนายน้อยหนุ่มแพนเดส

"ฟุ่มเฟือยจริงนะ" ฮวงเฟิงเห็นสิ่งนี้และกล่าวออกมา อาคารนี้มีอย่างน้อยสิบชั้น และจริงๆ แล้วไม่จำเป็นต้องจัดงานเลี้ยงวันเกิดหลายชั้นขนาดนี้แต่ตอนนี้งานเลี้ยงได้ครอบคลุมไปหมดทั้งตัวอาคารแล้ว ถ้าไม่เรียกว่าฟุ่มเฟือยแล้วจะให้เรียกว่าอะไร

อย่างไรก็ตามถ้าฮวงเฟิงรู้ว่าคนที่จะมาร่วมงานในวันนี้เป็นใครเขาอาจไม่คิดแบบนี้ ผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของแพนเดสในวันนี้ไม่เพียงแต่เป็นผู้ที่มีอำนาจที่แท้จริงในเมืองทั้งหมดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้บริหารเมือง ผู้แทนต่างๆ และอื่นๆ อีกมากมายด้วย อิทธิพลของตระกูลชอว์ตันไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในขอบเขตด้านเศรษฐกิจแต่เพียงเท่านั้น

และเป็นเพราะว่ามีบุคคลสำคัญมากมายที่จะมาร่วมงานในวันนี้ ตระกูลชอว์ตันเป็นผู้รับผิดชอบงานนี้ แน่นอนพวกเขาเองไม่ได้สนใจกับการสูญเสียเล็กน้อยเพียงแค่นี้

ในขณะที่ฮวงเฟิงเฝ้าดูแขกที่เข้ามาพร้อมกับการ์ดเชิญเขาก็เริ่มคำนวณในใจ ตอนนี้เขาสนใจงานเลี้ยงนี้มากยิ่งขึ้นเขาจึงต้องคิดหาทางเข้าไปให้จงได้!

ในเวลานี้มีรถยนต์อีกคันหยุดอยู่ที่ทางเข้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งที่ฮวงเฟิงอยู่นัก ฮวงเฟิงรู้ว่าคนที่มาที่นี่ล้วนมาที่นี่เพื่อร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง

ชายหนุ่มคนหนึ่งลงจากรถ เขามีสีหน้าหยิ่งผยอง เขาโยนกุญแจรถให้คนเปิดประตูอย่างไม่แยแส แต่ไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าคนๆ นั้น

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในห้องโถง จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าไหล่ของเขาถูกโอบ เขาหันศีรษะไปทางด้านข้างและรู้สึกฉงนอยู่พักหนึ่ง

"เฮ้ พี่หวังก็มาเหมือนกันงั้นเหรอ? ไม่เจอกันตั้งนาน นี่พี่ไปร่ำรวยมาจากที่ไหนกันเนี่ย?" ฮวงเฟิงรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบกับคนที่หน้าตาคุ้นเคย

"แกเป็นใครเนี่ย? ฉันรู้จักแกงั้นเหรอ?" เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มอารมณ์ไม่ดีและพูดกับฮวงเฟิงพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย

บางทีอาจเป็นเพราะประโยชน์ของการเคลื่อนย้ายประตูมิติ แต่หลังจากที่ฮวงเฟิงได้เทเลพอร์ตไปยังห้วงอวกาศอื่นหลายครั้งเขาก็สามารถเข้าใจภาษาที่นั่นได้

"พี่หวัง นี่พี่จำฉันไม่ได้เหรอ?" ผม หลี่ปิงไงล่ะ ครั้งที่แล้วเรายังดื่มเหล้าด้วยกันอยู่เลย แล้วสุดท้ายพี่ก็ดื่มหนักเกินไปจนต้องกอดโถส้วมอ้วกเลยนะ แม้แต่ผมเองก็ไม่สามารถห้ามพี่ได้ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ไหนก็ตาม” ฮวงเฟิงอธิบายให้อีกฝ่ายฟังด้วยใบหน้าที่ดูใจดี

สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นเต็มไปด้วนเส้นเลือดปูดโปน เขาพยายามที่จะผลักฮวงเฟิงออกไปและกล่าวว่า: "ใครรู้จักแก? ฉันไม่ได้นามสกุลหวัง แล้วฉันก็ไม่เคยดื่มเหล้ากับแกมาก่อนด้วย"

อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเขานั้นเห็นได้ชัดว่าไม่แข็งแรงเท่ากับฮวงเฟิง ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถผลักฮวงเฟิงออกไปได้

"พี่หวัง นี่เป็นความผิดของพี่นะ ทำไมพี่ถึงลืมผมเร็วขนาดนี้ล่ะ? ใจเย็นนะ ผมฉันจะไม่เถียงกับพี่เรื่องที่พี่ขโมยผู้หญิงที่ผมชอบไปหรอกนะ เพราะนั่นก็แค่ผู้หญิงคนเดียวไม่ใช่เหรอ?” อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงยังคงจับไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้ ในขณะที่พาอีกฝ่ายไปทางด้านข้างและเขาก็พูดออกมา

"ใครไปขโมผู้หญิงของแกมา? อธิบายมาให้ชัดเจนนะ!" คนอย่างฉันนี่ต้องไปขโมยผู้หญิงมาเลยงั้นเหรอ? มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่คิดอยากที่จะเข้าหาฉัน?

"อย่าโกรธนะ อย่าโกรธเลย วันนี้ผมก็แค่มาตามหาพี่เพราะได้ยินว่าที่ตี้ห่าวมีคนใหม่มาแล้วซึ่งก็ไม่เลวนะ ผมก็แค่อยากจะมาถามพี่หวังและก็ขอชมก็แค่นั้น” เกี่ยวกับชื่อของตี้ห่าวนั้น ฮวงเฟิงเพิ่งเคยได้ยินจากปากของคนสองสามคนที่อยู่โต๊ะข้างๆ เขาเมื่อคืนนี้ ตี้ห่าวเป็นแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนที่มีชื่อเสียงและหรูหราที่สุดในเมืองนี้ คนพวกนั้นก็แค่ปากดีและอยากจะเข้าไปเที่ยวในสถานที่แห่งนั้น แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในนั้นได้

เมื่อได้ยินชื่อของตี้ห่าว การดิ้นรนขัดขืนของชายหนุ่มก็เบาลง เขามองไปที่ฮวงเฟิงอย่างสงสัยและถามว่า "มีตัวใหม่มาแล้วจริงๆ งั้นเหรอ?"

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าฮวงเฟิงก็เป็นเพลย์บอยเช่นกันและก็แค่จำคนผิดเท่านั้น เมื่อเพิ่มสิ่งที่เขาเคยได้ยินและสนใจเข้าไปเขาก็หยุดดิ้นรนอย่างไม่รู้ตัวและเดินตามฮวงเฟิงไปทางด้านข้าง

ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังพูดเขาก็พาชายหนุ่มคนนี้ไปที่มุมกำแพง เมื่อชายหนุ่มรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเขากำลังที่จะตะโกนออกมา แต่ฮวงเฟิงก็ได้ทำให้เขาหมดสติไปเสียก่อนและด้วยการที่ฮวงเฟิงสามารถควบคุมความแข็งแกร่งของตัวเองได้ เขาจึงไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือมีผลข้างเคียงใดๆ อย่างไรก็ตามการทำให้หมดสติเป็นเวลาสี่ถึงห้าชั่วโมงนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

ในอกเสื้อของอีกฝ่ายฮวงเฟิงพบการ์ดเชิญที่ตกแต่งอย่างสวยงาม เมื่อเห็นว่าการ์ดเชิญนี้เป็นทองคำแท้และยังมีอัญมณีฝังอยู่อีกด้วย ฮวงเฟิงก็ถอนหายใจอีกครั้งกับความมั่งคั่งและความยิ่งใหญ่ของตระกูลชอว์ตัน