USB:บทที่ 224 นัดคืนนี้

“ผู้หญิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปแล้ว แต่ว่า เรื่องนี้จะโทษฉันไม่ได้นะ จริงไหม?” ฮวงเฟิงกล่าว

"ลองนึกถึงยามรักษาความปลอดภัยที่ถูกไล่ออกวันก่อนสิ เขาถูกไล่ออกเพราะไปจ้องหน้าผู้อำนวยการเซี่ย ฉันคิดว่าผู้อำนวยการเซี่ยปฏิบัติต่อนายอย่างดีเลยนะ" พี่หวังกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ผมไม่เห็นว่าเธอจะดีตรงไหน" ฮวงเฟิงตอบ

"ถึงอย่างนั้น คนที่ถูกส่งตัวไปที่โรงงานกลับมาได้แล้วนะ" จู่ๆฮวงเฟิงก็นึกถึงคนที่ถูกเขาส่งไปยังโรงงาน

ในตอนนั้น เขาตั้งใจจะส่งคนพวกนั้นไปที่นั่นเพราะต้องการสร้างอำนาจ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ เขาต้องการให้คนมาสร้างความเดือดร้อนนั้นเข้าใจว่าพวกเขาไม่ได้ต่อต้าน

และตอนนี้ อีกฝ่ายดูเหมือนจะตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ ถึงไม่ส่งคนมาก่อกวนพวกเขา ด้วยเหตุนี้ เขาถึงได้พาคนพวกนั้นกลับมาได้

"เอาล่ะ ฉันจะไปบอกพวกเขาให้ก็แล้วกัน พวกเขาคงมีความสุขน่าดู ยังไงซะ อยู่ที่นั่นก็ไม่ดีเท่าที่นี่อยู่แล้ว" พี่หวังกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อืม.. พี่ช่วยผมบันทึกเรื่องนี้ด้วยสิ เห็นสถานการณ์การทำงานของทุกคนในตอนนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่อีกสองกลุ่มจะไม่มีผู้นำ" ฮวงเฟิงกล่าว คำพูดเหล่านั้นแสดงให้เห็นถึงความเชื่อที่มีต่อพี่หวัง

ในขณะเดียวกันนั้น เขาได้วางแผนที่จะลาออกเช่นกัน เนื่องจากเขาต้องจัดการเรื่องอยู่ที่นี่ แม้ว่าพี่หวังจะแนะนำคนสนิทให้ เขากลับรู้สึกเกรงใจ

พี่หวังไม่รู้ว่าฮวงเฟิงตั้งใจที่จะลาออก เมื่อได้ยินคำพูดของฮวงเฟิง ในใจก็เต็มไปด้วยความอึดอัด ก่อนที่ฮวงเฟิงจะมาที่นี่ เขาเป็นได้แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทำหน้าที่ของตนในทุกๆวันเท่านั้น

โดยเฉพาะหลังจากที่ฮวงเฟิงได้กลายเป็นผู้จัดการ ตำแหน่งและเงินเดือนของเขาก็สูงขึ้นเช่นกัน

ในตอนที่ฮวงเฟิงบอกกับเขา แสดงว่าอีกฝ่ายไว้เนื้อเชื่อใจเขามาก แล้วพี่หวังคนนี้ไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

"ผู้จัดการ ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะตั้งใจจับตาดูการทำงานของพวกเขาแน่นอนครับ" พี่หวังสัญญาว่าเขาจะไม่ใช้โอกาสนี้ ใช้เพื่อนสนิทของตนขึ้นมาแทนที่และใช้ประโยชน์จากฮวงเฟิงเด็ดขาด

"อืม" ฮวงเฟิงพยักหน้า เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก

ในไม่ช้า โทรศัพท์ภายในห้องของฮวงเฟิงก็ดังขึ้น ฮวงเฟิงแทบไม่ต้องอ่านชื่อก็รู้ได้ในทันทีว่าเซี่ยเมิ่งเจียวเรียกหาเขาอยู่

ในตอนที่ฮวงเฟิงไปถึงห้องทำงานของเซี่ยเมิ่งเจียว นอกจากเซี่ยเมิ่งเจียวและถังมู่เสวี่ยแล้ว ซูหยูโม่เองก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

ท้ายที่สุดวันนี้ถังมู่เสวี่ยก็อยู่ในห้องทำงานของเซี่ยเมิ่งเจียวและไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แต่ถึงอย่างนั้น ตอนที่เซี่ยเมิ่งเจียวสั่งให้ฮวงเฟิงทำนู่นทำนี่ให้ เธอกลับรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก

"ผู้อำนวยการเซี่ย มีเรื่องอะไรเหรอครับ?" ฮวงเฟิงเอ่ยถามอย่างช่วยไม่ได้

"ฮวงเฟิง คุณกำลังคิดอะไรอยู่? นี่คุณเป็นพูดกับเจ้านายด้วยยน้ำเสียงแบบนี้ได้ยังไง? ดูเหมือนว่าคุณไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่เลยนะ" เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวพลางมองไปทางฮวงเฟิงที่เพิ่งมาถึง

"ไม่จริงสักหน่อย ว่าแต่คุณสั่งงานผมมาทั้งวันแล้ว คุณไม่พอใจผมรึป่าวครับ" ฮวงเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

อาจเป็นเพราะเขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่นานๆ ฮวงเฟิงเลยไม่มีความคิดที่จะยั่วโมโหเซี่ยเมิ่งเจียวเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ วันนี้ผู้หญิงคนนี้ชักจะทำเกินไปหน่อยแล้ว

"คุณเป็นลูกน้อง ส่วนฉันเป็นเจ้านาย ฉันใช้งานคุณก็นับว่าถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ?" เซี่ยเมิ่งเจียวกล่างพลางจ้องมองฮวงเฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้รู้สึกดีกับเขาเลยสักนิด

ฮวงเฟิงกำลังจะบอกว่าเขาไม่อยากสละตำแหน่ง เพราะเขามีความตั้งใจอยู่แล้ว แต่จู่ๆซูหยูโม่ที่นั่งอยู่ข้างๆก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า

"เมิ่งเจียว ฮวงเฟิงจะยอมช่วยเธอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ไม่ต้องสั่งให้เขาทำอะไรอีกล่ะ เธอไม่ควรสร้างความเดือดร้อนให้เขานะ"

"ฮึ่ม!" อันที่จริง เธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผล จริงๆพอเธอได้ฟังคำจากปากของฮวงเฟิง เธอก็ได้คิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว เธอเข้าใจดีว่าตอนนั้น ฮวงเฟิงไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ถึงเขาจะจับมือเธอ เธอก็แค่ทำเป็นไม่สนใจก็พอ

แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ทำให้เธอโมโหขึ้นมาจริงๆคือ ฮวงเฟิงบอกเธอว่าเป็นยัยบ้าต่อหน้าฝูงชนเมื่อวานต่างหากล่ะ!

ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร ก็ไม่มีทางยินดีกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ ไม่แปลกที่เธอจะอยากดัดนิสัยฮวงเฟิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบอกให้พี่หยูโม่ให้เกียรติฮวงเฟิงให้มากๆ เซี่ยเมิ่งเจียวก็คงไม่รู้สึกโล่งใจได้ง่ายขนาดนี้

เมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ฮวงเฟิงเลยไม่ได้บอกว่าอีกฝ่ายว่าเขาต้องการลาออก หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารวันนั้น พวกเขาได้ฟังความต้องการของซูหยูโม่ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เขาไปจากที่นี่

นอกจากนี้ เนื่องจากในตอนนั้น เขายังไม่มีงานทำและยังไม่มีแหล่งรายได้ บริษัทจึงจ้างเขาและให้โอกาสเขา

แน่นอนว่า ฮวงเฟิงเองก็ต้องการความก้าวหน้าในอาชีพ ถ้าสองสิ่งนี้ไม่ลงรอยกัน ในอนาคตเขาคงต้องลาออกแล้วจริงๆ

“ฮวงเฟิง คืนนี้ พวกเราจะไปร่วมงานเลี้ยง ถ้าคุณยินดี จะมาขับรถให้พวกเราก็ได้นะ” เซี่ยเมิ่งเจียวอธิบายความตั้งใจที่เรียกตัวฮวงเฟิงมาที่นี่

“ไม่ครับ!” ฮวงเฟิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด คืนนี้เขายังมีเรื่องต้องทำ "นั่นเป็นเวลาเลิกงานแล้ว ถึงคุณจะเป็นเจ้านาย แต่ตอนนั้น คุณคงใช้งานผมไม่ได้แล้ว ถูกไหมครับ?"

"คุณ!" เซี่ยเมิ่งเจียวมีน้ำโหขึ้นมาอีกรอบ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงต้องโมโหขนาดนี้ทันทีที่ได้เห็นท่าทีของฮวงเฟิง

"น้องชายสุดหล่อ จิตใจนายจะยอมมองพวกเราสามสาวสวยไปร่วมงานเลี้ยงตามลำพังจริงๆเหรอ? ถึงตอนนั้น พวกเราอาจจะเมาก็ได้นะ เมาแล้วขับเป็นเรื่องที่อันตรายมากเลยนะ ฉันรู้ว่านายเกลียดเมิ่งเจียว แต่นายไม่นึกถึงฉันกับพี่หยูโม่บ้างเลยเหรอ?" ถังมู่เสวี่ยกล่าว

"ทำไมเธอต้องลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยเล่า?" ซูหยูโม่ถาม เธอหันกลับมาพูดกับฮวงเฟิงว่า "ถ้าคืนนี้คุณไม่มีธุระอะไร ก็ไปเป็นเพื่อนฉันนะ"

แน่นอนว่าใจจริงซูหยูโม่ไม่ได้ต้องการให้ฮวงเฟิงเป็นสารถีขับรถให้ แต่ต้องการให้เขาไปร่วมงานเลี้ยงกับพวกเธอทั้งสามคนต่างหาก

"ต้องขออภัยครับ คืนนี้ผมมีเรื่องต้องทำจริงๆ ผมรับปากกับคนอื่นไว้แล้ว" ฮวงเฟิงตอบ

เป็นไปได้ว่าอาวุโสชิวจะไปงานประมูลในคืนนี้ และเมื่อวาน เขาได้ผิดนัดอีกฝ่ายไป ขืนคืนนี้ เขาไม่ได้ปรากฏตัวที่นั่น ถึงจะไม่ได้ให้สัญญากับอาวุโสชิวไว้ แต่ถ้าอาวุโสชิวจับได้ อีกฝ่ายต้องคิดว่าเขาเป็นพวกกลับกลอกแน่

แม้ฮวงเฟิงกับอาวุโสชิวจะไม่ได้คุ้นเคยกันมากนัก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงให้ความช่วยเหลือแก่เขา นอกจากนี้ในอนาคตเขาอาจจะต้องติดต่อกับอีกฝ่ายอีก เขาจึงไม่อยากสร้างความประทับใจแย่ๆให้อีกฝ่ายเท่าไหร่นัก

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ นายก็ลืมไปที่ฉันพูดไปเถอะ" ซูหยูโม่ตอบ ในทางกลับกัน เธอเองก็เข้าใจฮวงเฟิงดี แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถเก็บซ่อนความผิดหวังไม่ให้แสดงออกมาผ่านสีหน้าได้เลย