USB:บทที่ 509 คนทรยศ (7)

สีหน้าของบรูซดูพึงพอใจมากขึ้น ขณะที่เขากำลังจะยื่นมือไปรับของสิ่งนั้น ตูเค่อซึ่งไม่ใช่คนโง่ เขารู้อยู่แล้วว่าของสิ่งนั้นจต้องเป็นข้อมูลรถยนต์ ในเมื่อมันอยู่ในมือของเจสซี่คนทรยศ เขาก็ยังสามารถชิงมันกลับมาได้ แต่เมือมันตกอยู่ในมือบรูซแล้ว การที่ชิงมามันก็จะเป็นเรื่องที่ยากขึ้น อาศัยความว่องไวที่เขามีมากกว่าบรูซ! เดินเข้าไปหาเจสซี่

"นายคิดที่จะทำอะไร?!" บรูซตะโกนถามขึ้น

อย่างไรก็ตามขณะนั้นตูเค่อไม่ได้สนใจบรูซอีกต่อไป เขาเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งเข้าไปหาเจสซี่ ที่เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการจะมอบของสิ่งนั้นให้กับบรูซ! ชิ้นส่วนข้อมูลนี้มีความหมายกับอนาคตเขามาก ถ้าหากเขาต้องเสียมันไป คงปฏิเสธไม่ได้ว่าตระกูลชอว์ตันจะคงอยู่เหนือกว่าครอบครัวของเขา ขณะที่ตูเค่อเข้าประชิดตัวเจสซี่ แต่แล้วเขาก็ต้องล่าถอยออกมา เขารู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเสียบรูซจะต้องปกป้องของสิ่งนี้ ตราบใดที่เขายังอยู่ที่นี่

"ตูเค่อ นายกำลังทำบ้าอะไร? นั่นมันของของบ้านเรา!" บรูซตะโกนขึ้น เป็นเวลาเดียวกันที่เขาเตรียมจะกระชากตัวตูเค่อให้ออกห่างจากเจสซี่

ในเวลานั้นคนที่อื่น ๆ ที่ต่อสู้กันอยู่ด้านในคฤหาสน์ได้พากันออกมา ภาพที่เห็นคือบรูซกับตูเค่อกำลังต่อสู้กันนัวเนีย ต่างก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี

"ปัง!" เกิดเสียงดังขึ้น ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าพราะเจสซี่ไม่ทราบควบคุมตัวเองได้ หรืออาจเป็นเพราะเธอต้องการโชว์ให้เจ้านายในอนาคตได้เห็นกันแน่ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม จู่ ๆ เธอก็เตะร่างของตูเค่อกระเด็นออกไป จากนั้นก็ม้วนตัวลงกับพื้นสองถึงสามตลบ ก่อนที่จะหยุดลงเธอเองก็ยังสับสับสนกับตัวเอง ปกติแล้วเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้องแลป ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยมีพละกำลังมากนัก อีกทั้งสุขภาพของเธอก็ไม่ดีนัก แจสซี่นิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี นั่นเป็นเพราะสิ่งที่เธอทำลงไปทำให้ตูเค่อได้รับความอับอายต่อหน้าคนจำนวนมาก และคุณชายน้อยอย่างตู่เค่อเป็นคนที่รักหน้าตาของตัวเองเป็นที่สุด แต่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้สีหน้าของเขาดูเกรี้ยวกราดราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว เขาจ้องไปที่เจสซี่ราวกับว่าพ่นไฟออกมา แล้วตะโกนขึ้น "จัดการนางคนทรยศนี่ให้ตาย!"

ตูเค่อตะโกนสั่งบอดี้การ์ดของเขา จากนั้นบอดี้การ์ดพวกนั้นก็พุ่งเข้าใส่แจสซี่ที่ยังคงตื่นตกใจอย่างไม่ลังเล คนพวกนั้นยืนล้อมไว้ ทั้งแตะและต่อยเธอ!

"พวกแกยังมัวยื่นเซ่ออยู่ทำไม? ช่วยธอสิ!" บรูซสั่งบอดี้การ์ดของตัวเอง และคำสั่งนั่นก็กระตุ้นให้เหล่าบอดี้การ์ดของเขารู้สึกตัวขึ้นมาทันที แต่ก็สายเกินไป เนื่องจากทันทีที่คนของเพย์ตันได้ยินคำสั่งคุณชายน้อยของพวกเขา พวกเขาไม่รอช้า อีกทั้งก่อนหน้านี้พวกเขายังได้รับคำสั่งจากบูด๊าซผู้นำของตระกูล ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนก็ต้องพาของกลับมาให้ได้ การต่อสู้กับบอดี้การ์ดของตระกูลชอว์ตันก่อนหน้านี้ พวกเขายังคงยั้งมือไว้บ้าง เนื่องจากเกรงว่าอาจจะส่งผลให้ความขัดแย้งของระหว่างสองตระกูลนั้นทวีความรุ่นแรงมากขึ้น แต่สำหรับคนที่ทรยศต่อตระกูล ไม่มีเหตุผลที่จะต้องยั้งมือ

ลมหายใจเหือกสุดท้ายของเจสซี่ก็มาถึงในไม่ช้า หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ก่อนหน้านี้ที่เธอสามารถเตะตูเค่อจนลอยกระเด็นได้นั้น เป็นเพราะชายหนุ่มมีนิสัยชอบดื่ม ทำให้ร่างกายของเขาทรุดโทรม ภาพที่เกิดขึ้นนั้นทำให้บรูซโกรธมาก ถ้าหากเรื่องที่คนของเขาถูกคนอื่นทำร้ายจนตายต่อหน้าต่อตาเขา ถูกแพร่กระจายออกไป ย่อมเป็นเรื่องที่ทำให้ครอบครัวของเขา และตัวเขาเองต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง ต่อไปใครยังจะกล้าไว้ใจพวกเขาได้อีก? และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เขายังตะโกนสั่งคนของเข้าซ้ำซากให้ช่วยเธอ ขณะที่อีกฝ่ายทำร้าย ส่วนอีกฝ่ายให้ความช่วยเหลือ ทำให้ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง โชคร้ายที่เจสซี่ผู้ซึ่งอยู่ท่ามกลางการต่อสู้นั้น ทำได้เพียงแค่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่แล้วเสียงของเธอก็ค่อย ๆ แผ่วเบาลง เบาลงเรื่อย ๆ เป็นผลให้บรูซที่อยู่ในความกระวนกระวาย หยิบปืนพกยิงใส่บอดี้การ์ดคนหนึ่งของตระกูลเพย์ตัน! ปืนพกของเขาตกแต่งด้วยเพชรพลอยงดงาม ปกติแล้วเขามีไว้เพื่อประดับฐานะของตัวเองเท่านั้น วันนี้เขาใช้มันเป็นครั้งแรก  และครั้งแรกในการสาดกระสุนของเขาก็ให้ผลดีเกิดคาด ร่างของใครคนหนึ่งของตระกูลเพย์ตันล้มลง ไม่รู้เป็นหรือตาย

สีหน้าของตูเค่อดูประหลาดใจขณะที่เขาจ้องไปที่บรูซ และนั่นทำให้บอดี้การ์ดของทั้งสองฝ่ายต่างหยิบปืนพกของตัวเองขึ้นมาแล้วจ่อไปที่ฝ่ายตรงข้าม หากแต่ยังไม่มีใครลั่นไก

"บรูซ นายมันบ้าไปแล้ว แกยิงจริงหรือนี่?!" ตูเค่อจ้องไปที่บรูซอย่างนึกไม่ถึง ถึงแม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะต่อสู้กันอย่างหนัก  แต่ภายในแล้วพวกเขาทั้งสองคนต่างยังคงเป็นมีไมตรีให้ต่อกัน ถึงแม้ว่าจะมีการกระทบกระทั่งกันบ้างหลายต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะสาดกระสุนใส่กันแม้แต่น้อย อย่างมากพวกเขาก็ใช้แค่อาวุธเบา ๆ

"สั่งคนของนายให้ปล่อยตัวเจสซี่!" บรูซหันปืนจ่อไปที่ตูเค่อแล้วพูดขึ้น เขาค่อนข้างมั่นใจว่าตูเค่อต้องยอมทำตาม แม้ว่าเขาจะไม่กล้าลั่นไก่ใส่ตูเค่อก็ตามที แต่การยิงบอดี้การ์ดของฝ่ายตรงข้ามเพื่อให้ได้ข้อมูลมาก็คงไม่เป็นไร พ่อของเขาคงไม่ตำหนิเขา

ความจริงแล้ว ในเวลาเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นแรนดอลล์หรือคนอื่น ๆ ต่างก็รู้ข่าวเหตุการณ์การต่อสู้ที่นี่ ไม่เพียงแค่นั้นพวกเขายังรู้ถึงจุดประส่งของแต่ละฝ่าย ทุกคนต่างก็ส่งคนของตัวเองมาที่นี่ เพียงแต่คนพวกนั้นยังคงควบคุมสติและแนวทางของพวกเขาเอาไว้ได้

"บรูซ นายไม่กล้ายิงหรอก!" ต่อให้รู้สึกกลัวมากแค่ไหน ตูเค่อก็ยังคงมั่นใจว่าอย่างไรเสียบรูซก็ไม่กล้ายิงปืนใส่เขา ยิ่งไปกว่านั้นแล้วการยิงเขากับการยิงบอดี้การ์ดของเขานั้นเป็นสองสิ่งที่ต่างกัน ที่สำคัญหากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ทั้งสองตระกูลจะไม่ยอมอยู่เฉยจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง!

"แกจะลองดูก็ได้!" บรูซพูดพร้อมกับแสยยิ้มขึ้นบนใบหน้า

"ปัง!" สิ้นเสียงของบรูซ เขาก็โดนยิงเข้าที่หน้าอกหนึ่งนัด ความประหลาดใจยังคงคาอยู่บนใบหน้า ร่างของเขาล้มลงกับพื้น!