USB:บทที่ 671 เรื่องราว

“เมิ่งจู เด็กดี อย่าร้องไห้นะ” ฮวงเฟิงนั่งยองๆ ลงและปลอบสาวน้อยซูเมิ่งจูอยู่ชั่วครู่ หลังจากนั้นเขาก็คว้ามือของเธอและเดินเข้าไปหาซูหลิงหยุน

ตั้งแต่พบกันที่อำเภอ สาวน้อยคนนี้เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง แม่ของเธอเป็นคนพามา เด็กหญิงตัวเล็กๆ ต้องการที่จะเจอกับเสี่ยวไป่ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอร้องขอให้แม่ของเธอพาเธอมาที่นี่

อย่างไรก็ตาม ซูหลิงหยุนดูเหมือนจะยุ่งมากและเธอก็ไม่ได้มาที่นี่เลยหลังจากนั้น เป็นเวลานานแล้วที่ฮวงเฟิงได้พบกับพวกเขาทั้งสองคน แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะได้มาพบพวกเขาที่นี่ในวันนี้

"ไอ้เจ้านี่เป็นใครกัน?" แกอยากหาเรื่องใส่ตัวหรือไง? "

ขณะที่ฮวงเฟิงกำลังเดินไปพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่ทะเลาะกับซูหลิงหยุนก่อนหน้านี้ก็ได้ชี้นิ้วไปที่ฮวงเฟิงและถามออกมา

ฮวงเฟิงขมวดคิ้ว คำพูดของชายผู้นี้ไม่น่าฟังเอาเสียเลย และในเวลาเดียวกันฮวงเฟิงก็ค่อนข้างสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างชายผู้นี้กับซูหลิงหยุน

“จางหมิงเจี๋ย! อย่ากล่าวหาคนอื่นผิดๆ นะ! ได้โปรดออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!” ซูหลิงหยุนกล่าว

“ฉันแน่ใจนะว่าเธอรู้ว่าเธอผิดข้อหาอะไร ฉันแค่สงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ตกลงปลงใจกับฉัน เธอมีคนใหม่แล้วล่ะสิ ฉันว่าพวกเธอก็สมกันดีแทบตายเลยนะ!” ชายคนนั้นมองไปที่ฮวงเฟิง และกล่าวออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของซูหลิงหยุน

“จางหมิงเจี๋ย ไอ้คนสารเลว ไปเลยนะ!” น้ำตาบนใบหน้าของซูหลิงหยุนดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้น และในเวลานี้ฮวงเฟิงเองก็ดูเหมือนจะไม่สามารถขัดจังหวะได้ ทั้งสองคนรู้จักกันอย่างเห็นได้ชัด และถ้าเขาขืนพูดอะไรมากไปกว่านี้ มันจะยิ่งทำให้เกิดความเข้าใจผิดมากขึ้นเท่านั้น

“ก็ไม่เป็นไรนะถ้าแกจะทิ้งฉันไป แต่ต้องคืนบ้านหลังนี้ให้ฉันมา!” ชายคนนั้นตอบว่า “ตราบใดที่แกคืนบ้านให้ฉัน ฉันจะไม่รบกวนแกอีก ไม่ว่าแกต้องการหาผู้ชายประเภทไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีกแล้ว”

“อย่าฝันไปเลย ฉันไม่มีทางยกบ้านให้แกหรอก!” ซูหลิงหยุนกล่าว

“งั้นฉันก็จะไม่ไปไหน ฉันเป็นพ่อของเมิ่งจูนะ ฉันอยากจะมาหาลูกสาวของฉันนั่นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของแก!” ชายคนนั้นกล่าวกับซูหลิงหยุนจากนั้นเดินไปที่ด้านข้างของซูเมิ่งจูและพูดว่า “เมิ่งจู เรียกฉันว่าพ่อสิ!”

“ไปให้พ้นนะ ฉันไม่มีพ่ออย่างคุณ คุณมันคนเลว ฉันจะไม่ยอมให้คุณมารังแกแม่ของฉันหรอกนะ” ซูเมิ่งจูแอบอยู่ด้านหลังของฮวงเฟิงและกล่าวกับชายคนนั้น

“ฉันเป็นพ่อของแกนะ มานี่ มาอยู่ข้างๆ พ่อของแกนี่” ชายคนนั้นกล่าวขณะที่เข้ามาใกล้ซูเมิ่งจู ทำให้สาวน้อยกลัวจนต้องไปหลบอยู่ข้างหลังของฮวงเฟิง

“นี่ คุณไม่เห็นหรือไงว่าเธอไม่อยากเข้าใกล้คุณ? ได้โปรดถอยไปเถอะ!” ฮวงเฟิงกล่าวกับชายคนนั้นขณะที่ปกป้องซูเมิ่งจู

“แล้วนี่มันเป็นปัญหาของแกงั้นเหรอ?” ฉันกำลังพูดกับลูกสาวของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับแกเลยนะ!” ชายคนนั้นมองไปที่ฮวงเฟิงและกล่าว “อีกอย่างนะ อย่าคิดว่าแค่เพราะแกได้นังซูหลิงหยุนไปแล้วจะคิดว่าแกได้กอดคนรวยนะ ฉันจะบอกอะไรให้ ไม่มีทาง บ้านหลังนี้เป็นของฉัน”

หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาซูหลิงหยุนและพูด “ซูหลิงหยุน นังตัวดี แก นังวัวแก่อยากกินหญ้าอ่อน จริงๆ แล้วจะใช้บ้านของฉันเลี้ยงดูผู้ชายสินะ แกนี่มันช่างหน้าไม่อายเสียจริงๆ”

“เพี๊ยะ!”

เมื่อชายคนนั้นพูดจบ เขารู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เขาหันไปมองฮวงเฟิงและตะโกนอย่างโกรธเคือง "แม่งเอ้ย!" นี่แกกล้าตบฉันเหรอ ฉันจะฆ่าแกให้ตายเลยไอ้สารเลว!"

ในขณะที่เขาพูด ชายคนนั้นก็ได้ส่งหมัดไปที่ฮวงเฟิงทำให้เด็กหญิงตัวเล็กกรีดร้องด้วยความกลัว ฮวงเฟิงใช้มืออีกข้างหนึ่งคว้าแขนของเขาเบาๆ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ที่ฉันตีนายก็เพื่อทำให้นายปากสะอาดขึ้นยังไงล่ะ!” ฮวงเฟิงกล่าวและจากนั้นเขาก็คลายมือออก และใช้หลังมือตบชายคนนั้นจนลอยหวือออกไป

“เอาสิ! เอาเลย! โทรเรียกตำรวจมาจับไอ้สองคนผัวเมียที่เป็นชู้กันนี่ด้วย ชายคนนั้นยังไม่ได้ลุกขึ้นในทันทีหลังจากที่ฮวงเฟิงกระแทกเขาร่วงลงกับพื้น เขากลิ้งไปบนพื้นเหมือนหนูและตะโกนให้คนรอบข้างโทรเรียกตำรวจ

อย่างไรก็ตาม มีคนจำนวนมากเฝ้าดูเหตุการณ์นี้ และไม่มีใครช่วยเขาโทรเรียกตำรวจเลย คนเหล่านี้กำลังชี้ไปที่ฮวงเฟิงและซูหลิงหยุนและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาได้ยินเสียงของชายที่นอนอยู่บนพื้นว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นเป็นลูกสาวของเขาและซูหลิงหยุนก็ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเขาซึ่งเป็นที่ชัดเจนว่าผู้คนรอบข้างเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

อย่างไรก็ตาม ตำรวจก็ยังมา ไม่ใช่เพราะตำรวจที่ได้รับแจ้งเตือนจากผู้คนที่มุงดู แต่เป็นเพราะตำรวจที่ถูกโทรเรียกโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของอาคารที่พักอาศัย

“เกิดอะไรขึ้น? ไปให้หมดเลยนะ ไปให้หมด ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว” ทันทีที่ตำรวจมาถึง พวกเขาก็ต้องการที่จะสลายฝูงชน อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคนที่มาดูเหตุการณ์จะจากไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกล พวกเขาทั้งหมดยังต้องการดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“ใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้?” หัวหน้าตำรวจเข้ามาและกล่าว แต่เมื่อเขาเห็นฮวงเฟิงก็เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจ จากนั้นเขาก็พูดอย่างประจบประแจง: คุณฮวงนี่นา คุณฮวงมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ คุณถูกทำร้ายหรือเปล่าครับ?

ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็มองไปที่ชายคนนั้นที่นอนอยู่บนพื้น ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของเขาไม่เป็นมิตร ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าฮวงเฟิงถูกผู้ชายคนที่นอนอยู่บนพื้นทำร้าย

ฮวงเฟิงตกใจกับคำพูดของเขาและพูดว่า: "คุณรู้จักผมงั้นเหรอ?"

“ครับ ผมเคยติดตามผู้อำนวยการหวังก่อนหน้านี้และเคยพบกับคุณฮวงมาก่อน” อันที่จริงสิ่งที่เขาไม่ได้พูดก็คือเขาเคยเห็นผู้กำกับชิวด้วยตาของตัวเองมาก่อน และในตอนนี้ผู้กำกับชิวก็ดูเหมือนว่าจะดูแลฮวงเฟิงเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่าตัวตนของฮวงเฟิงนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลย และในตอนนี้เขาได้เห็นฮวงเฟิงเขาจึงสุภาพกับฮวงเฟิงเป็นพิเศษ

จางหมิงเจี๋ยเองก็ตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหลังจากที่ตำรวจมาถึงแล้ว พวกเขาจะคิดว่าเขานั้นเป็นคนก่อเรื่องทั้งๆที่เขากำลังนอนอยู่บนพื้น และฮวงเฟิงก็ยืนอย่างสบายใจอยู่ตรงนั้น แล้วเขาจะเป็นคนไปก่อเรื่องก่อนได้ยังไงกัน?

เดิมทีเขาหวังว่าหลังจากที่ตำรวจมาถึงแล้ว ตำรวจจะช่วยเขาตัดสินใจได้ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านี้จะรู้จักอัศวินคนนี้อย่างเห็นได้ชัด ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

ดังนั้น จางหมิงเจี๋ยจึงลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วและพูดกับซูหลิงหยุนว่า: "ฝากไว้ก่อนเถอะ!" เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ยอมแพ้ในการที่จะเอาบ้านกลับคืนมา

ใบหน้าของซูหลิงหยุนเต็มไปด้วยความเศร้าโศก แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร และหลังจากที่จางหมิงเจี๋ยพูดจบ เขาก็จะจากไป ดังนั้นหัวหน้าตำรวจจึงมองไปที่ฮวงเฟิง เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะฟังความคิดเห็นของฮวงเฟิง

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงก็ส่ายหัว แม้ว่าจะจับกุมเขาในตอนนี้ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะขังเขาเอาไว้ได้ และเขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะห้ามไม่ให้จางหมิงเจี๋ยไป