USB:บทที่ 85 เปิดเผยตัว

“แค่ก แค่ก แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย? ทำไมอยู่ๆ ถึงได้เข้ามาตีฉัน?!”

ฮวงเฟิงจับหน้าอกของเขา และไอออกมาสองสามทีจากนั้นก็พูดออกมาขณะที่คลึงที่หน้าอกเพื่อคลายความเจ็บปวด

“ก็ไม่เท่าไรนี่นา ทำไมใครๆ ก็ว่าแกเก่งกาจนักหนา?” ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของฮวงเฟิง แต่กลับถามเขาแทน

“ใครๆ? แกหมายถึงใคร?” ฮวงเฟิงถาม แต่คราวนี้เขาระมัดระวังตัวกว่าเดิม เขาจะต้องไม่ถูกลอบทำร้ายอีกครั้ง

“แกเป็นคนที่อัดพวกนั้นจนต้องวิ่งหนีไป เมื่อสองสามวันก่อนใช่ไหม?” ชายคนนั้นถาม

“โอ้ แกเป็นพวกเดียวกับพวกนั้นสินะ” ในที่สุดฮวงเฟิงก็เข้าใจ

“พรรคพวกงั้นหรือ?” พวกแกสมควรโดนแล้ว!” ชายคนนั้นกล่าวท่าทีเหยียดหยัน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังดูถูกคนพวกนั้นที่เจอกันเมื่อคราวที่แล้ว

“อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่พวกเดียวกับพวกนั้น แต่เป้าหมายของฉันก็เหมือนกันกับพวกนั้นแหละ ว่าไงล่ะ มือหรือว่าเท้าดี? แกเลือกได้เลยนะ” ชายคนนั้นกล่าว

หลังจากที่เขาได้ตกลงรับภารกิจ เขาก็ได้รู้ข้อมูลแม้กระทั่งที่ว่าฮวงเฟิงนั้นมีทักษะบางอย่าง และได้ถูกบอกให้ระวังตัว ซึ่งนั่นทำให้เขาใช้เวลาอยู่ช่วงหนึ่งเพื่อศึกษาสถานการณ์ของฮวงเฟิง และค้นพบว่าเขาเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ แค่น้นเอง

อย่างไรก็ตาม ถึงจะทำด้วยความระมัดระวัง แต่เขาก็ยังคงเป็นกังวล ดังนั้นเขาจึงเลื่อนเวลาออกไปเพื่อสืบสาวเรื่องราวของฮวงเฟิง

เพียงแต่เขาไม่คิดว่าฮวงเฟิงจะอ่อนแอเช่นนี้และและไม่มีปฏิกิริยาต่อการกระทำของเขาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งมันก็น่าผิดหวังจริงๆ

“ช่างเป็นคนโหดเหี้ยมเสียจริงๆ ต้องการมือ เท้าคนอื่นเมื่อไหร่ก็ได้ก็ตามที่พวกแกต้องการงั้นหรอ คิดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการร์นี้ซ้ำสอง”

ในเวลาเดียวกันเขาเองก็เข้าใจแล้วว่าถงเฉียนนั้นเป็นคนจิตใจคับแคบ

ก่อนหน้านี้ เมื่อซูหยูโม่พูดเช่นนั้น เขาไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก แต่ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายนั้นใจแคบยิ่งกว่าที่เขาได้จินตนาการเอาไว้มาก

“ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าแกจะมีเรื่องขุ่นเคืองใจอะไรกับคุณชายน้อยถงคนนั้น ฉันก็แค่ทำตามคำสั่ง แล้วนี่แกจะทำเองหรือว่าจะให้ฉันช่วยดีล่ะ?” ชายคนนั้นกล่าว เสียงของเขาดูเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“แกแน่ใจขนาดนี้เลยหรือ?” ฮวงเฟิงยืนขึ้นและกล่าวออกมา

“แน่นอนสิ เพราะก่อนที่ฉันจะชกแก ฉันก็สงสัยบางอย่าง

แต่ในตอนนี้ ฉันไม่คิดว่าแกจะมีความสามารถอะไรที่จะกู้สถานการณ์ได้” ชายคนนั้นกล่าวอย่างมั่นใจ

เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่ได้ทดสอบฮวงเฟิงแล้ว เขาก็เข้าใจความสามารถของฮวงเฟิงได้เป็นอย่างดี

"อย่างนั้นเหรอ?" งั้นก็มาลองกันสักตั้งสิ!" ฮวงเฟิงพูด จากนั้นริมฝีปากของเขาก็ขยับเล็กน้อย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะปกปิดความแข็งแกร่งของตัวเขาเองเอาไว้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นมือและเท้าของเขาก็คงจะหักจริงๆ

“แกประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปแล้วล่ะ!” เมื่อเห็นท่าทีของ ฮวงเฟิงชายคนนั้นก็รู้ว่าเขาจะต้องอดทนจนถึงที่สุดและเขาก็รีบเข้าไปหาฮวงเฟิงอีกครั้งอย่างอุกอาจ

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างพันอยู่รอบเท้าของเขา ทำให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เขาตกใจ แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนก

เขากดมือลงบนพื้นและนอนลง ซึ่งเขาไม่ได้รับอันตรายอะไร

“มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นจริงๆ!” ในตอนนั้นชายคนนี้ไม่ได้เอะใจอะไรและคิดว่าคนเหล่านั้นพยายามหาข้อแก้ตัวให้เขาล้มเหลว อย่างไรก็ตามจากรูปลักษณ์ของมันแล้ว คนเหล่านั้นไม่ได้โกหกอย่างแน่นอน

เขาทำได้เพียงแค่อาศัยความรู้สึกของเขา ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเป็นเถาวัลย์บางชนิด

เขาหยิบกริชออกมาจากหน้าอกและเตรียมจะตัดสิ่งนั้นที่พันอยู่เท้าของเขา

แต่เมื่อเขามองดูที่เท้าของเขา ปรากฎว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นและแล้วเขาก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

ตามปกติแล้ว ฮวงเฟิงไม่ต้องการให้เขาเห็นเถาวัลย์นี้ เพราะว่าหากคู่ต่อสู้ของเขาคาดเดาว่าเป็นสิ่งหนึ่ง แต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว มันกลับกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่ง จะยิ่งทำให้พวกเขาแปลกใจ

นอกจากนี้เขาก็ไม่ได้เหลือเพียงแค่คาถานี้แต่เพียงอย่างเดียว

ขณะที่ชายคนนั้นกำลังจะยืนขึ้น เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณ

ดูเหมือนจะมีเสียงลมมาจากที่ไหนสักแห่ง เขากลิ้งไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

แต่แขนของเขายังคงถูกเฉือนและเลือดก็ไหลออกมา

ในครั้งนี้ฮวงเฟิงใช้ดาบวายุ ซึ่งแตกต่างจากครั้งก่อนๆ ไม่กี่ครั้งก่อนหน้านี้ เขาเพียงแค่พยายามที่จะสอนบทเรียนให้คนอื่นๆ เท่านั้นและไม่ต้องการให้เกิดอันตรายใดๆ ขึ้นกับพวกนั้น

ดังนั้นดาบวายุที่เขาปล่อยออกมาก็คือ สามารถควบคุมและตัดเสื้อผ้าของพวกเขาออกไปได้ แต่คราวนี้ฮวงเฟิงเจตนาทำร้ายพวกเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยั้งมือ

อย่างไรก็ตามเขายังขาดประสบการณ์ในการต่อสู้ที่แท้จริงและฝ่ายตรงข้ามก็มีความแข็งแกร่งเช่นกัน

แม้ว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก

"นี่แกใช้กระสุนปืนอะไร?" เขาคิดว่าในตอนนี้ฮวงเฟิงได้ใช้อาวุธที่ซ่อนเอาไว้

ฮวงเฟิงไม่เพียงแต่ไม่ตอบคำถามของเขา แต่ยังคงใช้ดาบวายุเพื่อที่จะดูพลังของมัน

ฮวงเฟิงตัดสินใจใช้ทักษะนี้ไม่ใช่ทักษะอื่น หรืออย่างอื่น ยกตัวอย่างเช่น เทคนิคลูกบอลเพลิง กระสุนน้ำแข็ง ฯลฯ ซึ่งจะเปิดเผยเพียงแค่เบาะแสเท่านั้น

ในขณะที่ดาบวายุไม่เป็นเช่นนั้น การปกปิดของทักษะนี้ดีมาก

แม้ว่าจะฟันโดนตัวของฝ่ายตรงข้ามแต่ฝ่ายตรงข้ามก็จะไม่พบอะไรเลย

ชายคนนั้นรู้สึกว่าเขากำลังจะเป็นบ้า เดิมทีเขาคิดว่าฮวงเฟิงไม่ได้มีพลังมากนักและมั่นใจในตัวเองมาก

แต่ตอนนี้ฮวงเฟิงอาศัยอาวุธที่ซ่อนอยู่ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าจะสยบเขาได้อย่างไร

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเข้าใกล้ตัวของฮวงเฟิง และร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บหลายแห่ง

ฮวงเฟิงมองไปที่ชายผู้น่าสังเวชตรงหน้าเขา และหัวใจของเขาก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย

จากการต่อสู้ครั้งนี้ ฮวงเฟิงได้ตระหนักแล้วว่าประสบการณ์การต่อสู้ของเขายังน้อยอยู่มาก และมันก็เป็นการดีที่จะสอนบทเรียนให้กับคนธรรมดาเหล่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกบอลแสงหลากสีภายในร่างกายของเขากำลังใช้พลังงานอย่างต่อเนื่อง

หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขารู้จักเวทมนตร์และพลังภายในทั้งสองสามารถฟื้นตัวได้ภายในเวลาเดียวกัน

ด้วยการฝึกตนเพียงไม่กี่วันเขาคงจะไม่อยู่ได้นานขนาดนั้น

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงรู้สึกกระวนกระวายในใจ

อีกฝ่ายยิ่งกังวลมากขึ้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าฮวงเฟิงจะมีอาวุธที่ทรงพลังซ่อนอยู่

และทักษะของฮวงเฟิงนั้นก็อยู่ในระดับปานกลาง แต่อาวุธที่ซ่อนอยู่ของเขานั้นทรงพลัง

เขาไม่ใช่คู่ของฮวงเฟิงเลย ยิ่งไปกว่านั้นจะเห็นได้ว่าอีกฝ่ายไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ที่แท้จริง ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขายังสามารถยืนหยัดได้จนถึงตอนนี้

และหากว่าอีกฝ่ายคุ้นเคยกับจังหวะของเขาแล้ว เขาก็จะตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน

ฮวงเฟิงเอง ถือได้ว่าได้ใช้เขาเป็นรูปแบบการฝึกฝนในตอนนี้

การปรากฏตัวของเขาช่วยฮวงเฟิงเป็นอย่างมากและเพิ่มประสบการณ์การต่อสู้ของเขา

ในขณะเดียวกันก็เพิ่มความเข้าใจในเวทมนตร์ของเขาด้วยเพราะในการสยบคู่ต่อสู้ของเขา เขาต้องรวดเร็วในการร่ายเวทย์

หากไม่เช่นนั้นแล้ว เมื่อคู่ต่อสู้ของเขามีโอกาสจับลมหายใจของเขาได้

และเมื่อนั้น คนเดียวที่จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ก็คือตัวเขาเอง