USB:บทที่ 120 ระวังตัว

ฮวงเฟิงไม่ได้รีบร้อนที่จะตามไปให้ทัน แต่กลับยิ้มให้ผู้จัดการหลิวที่กำลังจะหลบหนี

หลังจากนั้นราวกับว่าเขาสะดุดอะไรบางอย่าง แล้วผู้จัดการหลิวก็ล้มลงเพราะเขาวิ่งเร็วเกินไป

ดังนั้นโดยไม่ต้องเตรียมการใดๆ เขาจึงตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชยิ่งไปกว่าตอนที่ฮวงเฟิงสกัดเขาไว้ก่อนหน้านี้

"อ๊าก!" ผู้จัดการหลิวร้องโหยหวนอยู่บนพื้นและเมื่อฮวงเฟิงได้ยินเสียงของเขา เขารู้สึกราวกับว่าฟันหน้าของเขาหลุดออกจากปาก

"ผู้จัดการหลิวคุณกำลังจะทำอะไร? คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าคุณกำลังช่วยผู้อำนวยการซูมาเอาเอกสาร หรือคุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?" ฮวงเฟิงเดินมาถาม

“ฮวงเฟิงปล่อยฉันไปเถอะ” ผู้จัดการหลิวหันหน้าไปทางฮวงเฟิงและพูด: "ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็เป็นคนคัดเลือกนายเข้ามาทำงานเพื่อเห็นแก่สิ่งนี้ ช่วยปล่อยฉันไปเถอะ"

"ไม่มีทาง!" ฮวงเฟิงส่ายหัวและพูดว่า: "ผมรู้สึกขอบคุณมากที่คุณรับผมเข้ามาทำงาน แต่อย่างไรก็ตามคนที่ต้องการจับตัวคุณในตอนนี้คือผู้อำนวยการซูไม่ใช่ผม ผมได้งานนี้มาด้วยความยากลำบากมาก ดังนั้นผมจึงไม่อยากเสียมันไป”

"ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่นายปล่อยฉันไป ฉันจะทิ้งเอกสารนี้เอาไว้ ชีวิตของเราในอนาคตจะต้องดีกว่าในตอนนี้" เมื่อผู้จัดการหลิวเห็นว่าฮวงเฟิงไม่ได้คล้อยตาม

และยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่ได้โทรแจ้งตำรวจในทันที เขาคิดว่าตัวเองยังพอจะมีโอกาสรอด

"เป็นไปได้อย่างไร สวัสดิการของเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปนั้นดีมากเลยนะ ผมเคยทำงานในบริษัทอื่นมาก่อนแต่สวัสดิการก็ไม่ดีเท่าที่นี่ผมไม่อยากตกงานไปจากที่นี่ ผู้จัดการหลิว ผมขอโทษ" ฮวงเฟิงกล่าวด้วยความสงสาร

“ฮวงเฟิงตราบใดที่ฉันได้เอกสารนี้ไป ฉันก็จะร่ำรวยแล้วหลังจากนั้นฉันจะขอบคุณนายอย่างแน่นอน ฉันจะส่งเสริมนายและให้นายเป็นผู้จัดการ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรมันก็คงจะดีกว่าการเป็น รปภ.ธรรมดาตอนนี้นะ” ผู้จัดการหลิวยังคงให้คำแนะนำ

“ยังมีบริษัทแบบนี้อีกงั้นเหรอ? ผมก็เป็นแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยและไม่มีทักษะใดๆ เลย แม้ว่าผมจะอยากได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เลย” ฮวงเฟิงกล่าว

"เป็นไปได้สิ นายรู้ไหมว่าใครเป็นคนให้ฉันมาขโมยเอกสาร?" ผู้จัดการหลิวกล่าว

"ผมไม่สนใจว่าเขาเป็นใคร แต่เขาไม่สามารถส่งผลกระทบต่องานของผมได้!” ฮวงเฟิงทำราวกับว่าเขาไม่สนใจและกล่าวออกมา

“ฉันขอบอกไว้เลยนะ ว่าเป็นผู้จัดการหยวน! ผู้จัดการใหญ่ของออคิดบีนกรุ๊ป! นายรู้จักออคิดบีนกรุ๊ปไหมล่ะ? มันเป็นบริษัทข้ามชาติที่ใหญ่ยิ่งกว่าเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปเสียอีก ถ้านายอยากจะเกี่ยวข้องกับเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปในตอนนี้ นายคิดว่าเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปจะต้านทานไหวหรือ? เมื่อเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปหายไป งานของนายก็จะหายไปด้วยเช่นกัน” ผู้จัดการหลิวกล่าว

เมื่อได้ยินชื่อของออคิดบีนกรุ๊ป ดวงตาของฮวงเฟิงก็กระตุก แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

อย่างไรก็ตามเขายังคงพูดต่อว่า: "ผู้จัดการหยวนได้สัญญากับฉันแล้ว ตราบใดที่ฉันให้เอกสารเหล่านี้กับเขา เขาจะให้ฉันเป็นรองประธาน และเมื่อฉันได้เป็นรองประธาน นายก็สามารถติดตามฉันไปได้ ซึ่งมันต้องดีกว่าที่จะมารักษาความปลอดภัยที่นี่หลายร้อยเท่าอย่างแน่นอน"

“ผู้จัดการหลิว คุณพูดจบหรือยัง?” ฮวงเฟิงขัดจังหวะผู้จัดการหลิวและพูดอย่างเฉยเมย

"ห๊ะ?" ผู้จัดการหลิวไม่เข้าใจ

"ถ้าเสร็จแล้วไปกันเถอะ" ฮวงเฟิงกล่าว

"ไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยและรอตำรวจอยู่ที่นั่น" ฮวงเฟิงได้โทรหาตำรวจในขณะที่เขามัวแต่พูด: "สิ่งที่คุณพูดตอนนี้จะถึงมือตำรวจในภายหลัง อย่าคิดที่จะซ่อนอะไร ผมได้บันทึกเสียงเอาไว้แล้วตอนนี้"

ใบหน้าของผู้จัดการหลิวซีดลงทันที เขารู้ว่าเขาถูกหลอกโดย ฮวงเฟิง

อย่างไรก็ตามเขายังคงไม่เต็มใจเล็กน้อย: "ฮวงเฟิง คุณไม่อยากเลื่อนขั้นงั้นหรือ? คุณอยากเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปตลอดชีวิตงั้นหรือ?"

“ใช่ ผมแค่อยากเป็นรปภ.นี่แหละ ผมคิดว่าการรอเพื่อรักษาความปลอดภัยนั้นก็ดีพออยู่แล้ว มีงานน้อยและสวัสดิการก็ดีด้วย” ฮวงเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

ผู้จัดการหลิวไม่มีทางเลือกอื่น ฮวงเฟิงไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย

เขาลดศีรษะลงเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการจากไป แต่ความแข็งแกร่งของฮวงเฟิงนั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ

เขาหิ้วตัวผู้จัดการหลิวขึ้นมาอย่างง่ายดายและพาเขาไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัย

เมื่อฮวงเฟิงและผู้จัดการหลิวมาถึง พวกเขาก็ปลุกพี่หวังที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้น

เขายังไม่ลุกจากเตียง แต่เมื่อเขาเห็นผู้จัดการหลิว เขาก็ตกใจ

"ผู้จัดการหลิว ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?" พี่หวังถามอย่างระมัดระวัง

เขาคิดว่าผู้จัดการหลิวมาที่นี่เพื่อตรวจตราการลาดตระเวนและดูว่าพวกเขาขี้เกียจหรือไม่

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาถามคำถามนี้เสร็จ เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สภาพของผู้จัดการหลิวนั้นน่าเศร้าเขามีเลือดไหลออกมาจากมุมปากและสีหน้าของเขาแสดงถึงความพ่ายแพ้อย่างรุนแรง

จิตวิญญาณของเขาอ่อนล้าและเขาก็ไม่ได้มีจิตใจสูงเหมือนตอนที่เห็นเขาครั้งแรก

“ฮวงเฟิง ผู้จัดการเป็นอะไรไป?” พี่หวังเดินมาตรงหน้าของฮวงเฟิงและถามด้วยเสียงต่ำ

อย่างไรก็ตามดวงตาของเขายังคงไร้ชีวิตชีวาราวกับว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย

"เขาจบแล้ว เราต้องเปลี่ยนหัวหน้าแล้วล่ะ" ฮวงเฟิงยักไหล่และพูด จากนั้นก็เล่าให้พี่หวังฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

พี่หวังอ้าปากค้างราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน

อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นสภาพของผู้จัดการหลิวและดูเอกสารในมือของฮวงเฟิงแล้ว

เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความเป็นจริงนี้

อย่างไรก็ตามพี่หวังไม่ได้มีเวลาตอบสนองมากนัก เพราะว่าเขาเป็นคนเก่าคนแก่ของฝ่ายรักษาความปลอดภัยอยู่แล้ว

แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ดีนัก

ก่อนหน้านี้ตอนที่ผู้จัดการหลิวยังไม่ได้ขึ้นเป็นผู้จัดการ

ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ยังคงปกติ

พวกเขาเป็นเพียง รปภ. ตัวน้อยเหมือนกัน พวกเขาคุยกันได้ แต่หลังจากที่ผู้จัดการหลิวได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

อีกฝ่ายก็หยิ่งผยองมากขึ้นและความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ดังนั้นเกี่ยวกับการจับตัวของผู้จัดการหลิว พี่หวังเพียงแค่รู้สึกสงสาร แต่ไม่ได้มีเจตนาที่จะช่วยเหลือ

หลังจากนั้นไม่นานทั้งซูหยูโม่และผู้คนจากสถานนีตำรวจก็มาถึง ฮวงเฟิงและซูหยูโม่ตามพวกเขาไปที่สถานนีตำรวจ

ในขณะที่พี่หวังอยู่ที่บริษัทเพื่อทำงานต่อ

“อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้จะได้รับการเลื่อนขั้น?” แม้ว่าฮวงเฟิงจะเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน แต่เขาก็ไม่ควรได้รับการเลื่อนตำแหน่งเร็วขนาดนี้

เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับผอ. ซูและมักจะพาเขาไปด้วยบ่อยๆ

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เขายังได้ทำผลงานชิ้นใหญ่อีกด้วย

ทันใดนั้นพี่หวังก็รู้สึกอิจฉาและแค่อิจฉาฮวงเฟิง แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดเขาเลย

"คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?" ภายในรถซูหยูโม่ถามด้วยความกังวล

พวกเขาสองคนกำลังขับรถของซูหยูโม่ไปที่สถานีตำรวจ และแน่นอนว่าคนขับยังคงเป็นฮวงเฟิง

หลังจากขึ้นรถแล้วซูหยูโม่ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ของฮวงเฟิงและอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

"ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้ว่าเขาจะมีทักษะอยู่บ้าง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน" ฮวงเฟิงกล่าวอย่างพอใจ

“ระวังตัวด้วย ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีกให้โทรแจ้งตำรวจก่อน ถ้าเขารีบร้อนคุณอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้นะ” ซูหยูโม่กล่าว

"อืม" ฮวงเฟิงเห็นด้วย