USB:บทที่ 350 ยังไม่ตาย

เพราะกลัวว่าในอนาคต เขาจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของฮวงเฟิงเพราะความประมาท

ในฐานะทหารรับจ้างที่ชีวิตและความปลอดภัยต้องมาก่อน การเอาตัวรอดจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!

“ฮวงเฟิง!”

ในเวลานี้ หลี่ปิงอวิ๋นที่ก่อนหน้านี้ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปพยายามเรียกสติตนเอง เธอร้องตะโกนลั่นแล้วรีบวิ่งไปตรงที่ฮวงเฟิงล้มลง

ทหารรับจ้างคนนั้นไม่ได้เข้ามาห้ามเพราะถ้าไม่มีฮวงเฟิง หลี่ปิงอวิ๋นก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้

อย่างไรก็ตามเพราะนิสัยขี้ระแวงส่วนตัว เขายังคงยิงกระสุนไปที่อกของฮวงเฟิง ‘ศพ’ ของฮวงเฟิงกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีความผิดปกติเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

แม้ว่าทักษะการต่อสู้ด้วยมือเปล่าของทหารรับจ้างคนนี้จะดีกว่าการโจมตีระยะไกล แต่ในระยะใกล้ขนาดนั้นเขายังหลบไม่ได้ แล้วจะไปสู้ในระยะไกลได้อย่างไร?

นอกจากนี้ เขายังเห็นฮวงเฟิงถูกเขายิงขนาดนั้น เขาถึงได้มั่นใจว่าฮวงเฟิงได้ตายไปแล้ว

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เขาก็ไปตามหาสหาย จากนั้นก็พบศพของอีกฝ่ายที่อยู่ไม่ไกลจากกระท่อม

"บัดซบ!" นายถูกไอ้หนุ่มจีนนั่นฆ่าจริงๆสินะ! ไอ้สารเลวเอ้ย!" ในเวลาเดียวกันเขาก็ดีใจเช่นกันที่ยิงปืนสังหารฮวงเฟิง

เห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าเขายังอยากเอาชนะฮวงเฟิงด้วยการต่อสู่ เขาคงได้ตายตามสหายของเขาไปแล้ว

"ฮวงเฟิง นายเป็นยังไงบ้าง บอกฉันสิ!" หลี่ปิงอวิ๋นกำลังกอดฮวงเฟิงที่เป็น ‘ศพ’ ไปแล้วร้องไห้เสียงดัง

ก่อนหน้านี้เธอไม่สนิทกับฮวงเฟิง เธอเลยไม่ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายมากนัก แต่ตอนนี้ ฮวงเฟิงกลับต้องมา "ตาย" เพื่อช่วยชีวิตเธอ

หลี่ปิงอวิ๋นรู้สึกเจ็บปวดลึกๆในใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่อฮวงเฟิง สำหรับฮวงเฟิงแล้ว เธอรู้สึกใกล้ชิดกับอีกฝ่ายมากขึ้นอีกระดับ

แต่ถึงจะใกล้ชิดกันมากขึ้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะฮวงเฟิงได้ตายไปไปแล้วเพราะช่วยชีชิตเธอ

น้ำตาของหลี่ปิงอวิ๋นเปรียบเสมือนลูกปัดบนเส้นด้ายที่ถูกตัดขาดหยดลงมาบนใบหน้าของฮวงเฟิงเม็ดแล้วเม็ดเล่าโดยไม่หยุดพัก ทำให้รู้สึกถึงความเย็นของหยาดน้ำตา

มีเพียงหลี่ปิงอวิ๋นที่รู้สึกเจ็บปวด ทว่าคนในอ้อมกอดของเธอ ฮวงเฟิงที่ตายไปแล้ว จู่ๆก็ลืมตาขึ้นและมองไปรอบตัว

“นี่ ฉันยังไม่ตาย” ฮวงเฟิงกล่าวเบา ๆ กับหลี่ปิงอวิ๋น พลางมองทหารที่กำลังตรวจสอบศพของสหายของเขาอยู่

ในตอนแรก หลี่ปิงอวิ๋นยังคงร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองหูแว่ว แต่แล้วธอก็เห็นฮวงเฟิงลืมตาขึ้น แต่ในตอนที่เธอกำลังจะตะโกนเสียง ฮวงเฟิงก็รีบพูดแทรก

"อย่าร้องนะ!" เดี๋ยวอีกฝ่ายก็จับได้หรอก" ฮวงเฟิงรีบห้ามปราบ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพราะคำพูดไม่คิดของหลี่ปิงอวิ๋นที่ทำให้เขาถูกอีกฝ่ายจับได้ ครั้งนี้ ฮวงเฟิงจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำผิดซ้ำสอง!

เมื่อได้ยินคำเตือนจากฮวงเฟิง หลี่ปิงอวิ๋นก็ปิดปากโดยไม่รู้ตัว เธอเงียบเสียงทันที แต่ยังคงกอดฮวงเฟิงเพราะกลัวว่าทหารที่อยู่ด้านหลังจะสังเกตเห็นความผิดปกติ

คราวนี้ ฮวงเฟิงพอใจกับการแสดงของหลี่ปิงอวิ๋นเป็นอย่างมาก ในที่สุดเธอก็หยุดโวยวายได้สักที ไม่อย่างนั้นล่ะก็พวกเราจบเห่แน่

ฮวงเฟิงสบายใจ แต่ความสมองของหลี่ปิงอวิ๋นกำลังจะระเบิด ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าฮวงเฟิงตายจริงๆ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมานั่งกอดอีกฝ่ายและร้องไห้อย่างกับคนบ้า

ความโศกเศร้านี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฮวงเฟิงเสียชีวิตเพราะเธอ และหลังจากฮวงเฟิงที่ตาย เธอก็หมดหวังที่จะมีชีวิตรอดกลับไป

ตั้งแต่ตอนที่เธอถูกลักพาตัวจนถึงตอนนี้ หลี่ปิงอวิ๋นตกอยู่ในความหวาดกลัวมาโดยตลอด และในตอนที่เธอเห็นคนที่เข้ามาช่วยตายต่อหน้าต่อตา เธอก็ต้องร้องไห้ออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในใจ

แต่ตอนที่เธอเห็นว่าฮวงเฟิงยังไม่ตาย แม้ว่าเธอจะมีความสุขมาก แต่ท่าทางและสภาพของเธอในตอนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

เพราะเธอกำลังนั่งคุกเข่าและกอดฮวงเฟิงอยู่ นอกจากนี้ น้ำตามากมายก็หยดลงบนหน้าฮวงเฟิง แถมริมฝีปากของเธอก็อยู่ใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายอีก! นี่มันน่าอายสุดๆไปเลย!

ประเด็นคือเธอไม่สามารถขยับซี้ซั้วไปมา เพราะไม่อย่างนั้นทหารที่อยู่ด้านหลังจะสงสัยเอาได้

ยังดีที่เธอเป็นสุดยอดนักแสดง แม้ว่าเธอจะมีความสุข แต่เธอก็ยังคงร้องห่มร้องไห้และกรีดร้องเหมือนอย่างก่อนหน้านี้

มีเพียงฮวงเฟิงที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเธอและมองอีกฝ่ายเล่นละคร รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นของเล่นเลยแหะ...

ฮวงเฟิงมองดู "การแสดง" ของหลี่ปิงอวิ๋นอย่างตั้งใจ เขาขอยอมรับว่าเธอเป็นนักแสดงที่มากฝีมือ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้เห็นมันกับตา เขาก็คงไม่มีทางเชื่อว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้เพราะมีคนตาย

แม้ว่าเขาจะอยากดูการแสดงของหลี่ปิงอวิ๋นต่อ รวมถึงอยากนอนอยู่ในอ้อมกอดที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆมากขนาดไหน ฮวงเฟิงก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะเพลิดเพลินไปกับสิ่งเหล่านี้ เพราะเขากับหลี่ปิงอวิ๋นยังไม่รอดพ้นจากอันตรายนั่นเอง

"เธอไปล่อเขามาตรงนี้ ส่วนฉันจะหาโอกาสฆ่าเขาเอง!" ฮวงเฟิงบอกหลี่ปิงอวิ๋นเสียงเบา

“แต่...แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ” หลี่ปิงอวิ๋นไม่รู้ว่าจะทำยังไง จริงอยู่ที่เธอแสดงเก่ง แต่กว่าจะทำได้ก็ยากเหมือนกัน

ขณะที่ฮวงเฟิงกำลังจะพูด เขาก็เห็นว่าทหารคนนั้นยืนขึ้นแล้วตะโกนมาหาหลี่ปิงอวิ๋น

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว เธอจะร้องอะไรนักหนา มันตายแล้ว มันจะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง ก่อนหน้านี้ ฉันก็บอกเธอแล้วว่าไม่มีใครมาช่วยเธอได้ ทั้งคนรักและพี่ชายของเธอ!”

เมื่อเขาเห็นว่าหลี่ปิงอวิ๋นรู้จักกับฮวงเฟิงและถึงกับร้องไห้อย่างน่าสังเวชหลังจากการตายของเขาเขาก็ถือว่าฮวงเฟิงเป็นคนรักของหลี่ปิงอวิ๋นในใจของเขาแล้ว

แม้ว่าหลี่ปิงอวิ๋นจะรู้สึกหน้าแดง แต่ในเวลาแบบนี้ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรแสดงมันออกมา ดังนั้นเธอจึงตอบกลับไปว่า "อย่าเพิ่งได้ใจไปหน่อยเลย พี่ชายของฉันจะต้องมาหาฉันแล้วจัดการคนเลวๆอย่างนาย!"

“เหอะ มันมาก็ดี ฉันจะได้จัดการมันสักที มันฆ่าพวกพ้องของฉันไปไม่น้อย ส่วนฉันทำได้แค่ฆ่าคนรักของเธอไปแค่คนเดียวเท่านั้น ช่างน่าสนใจจริงๆ ช่วยไม่ได้ ถ้าจะโทษก็ไปโทษพี่ชายของเธอเองเถอะ! "

"ไป ไปกับฉันเดี๋ยวนี้!" ทหารกล่าว

“ออกไปนะ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับเขา!” หลี่ปิงอวิ๋นตอบหัวชนฝา หากทหารคนนี้เข้ามาใกล้กว่านี้ อีกฝ่ายก็จะสังเกตเห็นความเขินอายที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าของเธอน่ะสิ!

"ยัยบ้า! เป็นพวกไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตารึไง! อยากให้ใช้กำลังบังคัมสินะ?" ในตอนที่อีกฝ่ายพูดอย่างนั้น ทหารก็เดินเข้ามาใกล้ ฮวงเฟิงก็รีบหลับตาลงอีกครั้ง

"อ๊ะ แกจะทำอะไร! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ไม่.. ฉันจะไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับฮวงเฟิงที่นี่!" หลี่ปิงอวิ๋นถูกทหารฉุดรั้งและลากออกไปจากกระท่อม

มีเพียงทหารที่หันหลังให้กับฮวงเฟิง อีกฝ่ายไม่ทันคิดว่าพอเขาฉุดรั้งหลี่ปิงอวิ๋นไป ดวงตาของฮวงเฟิงก็ตื่นเต็มตา!