USB:บทที่ 436 ข่าวลือ

"ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน" หัวหน้าสำนักของสำนักเจ็ดนพเคราะห์กล่าวด้วยใบหน้าที่หนักอึ้ง: "สำหรับเหตุผล ณ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้แยกตัวออกจากกัน พวกเรารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะกำจัดพวกเราให้สิ้นซาก นั่นเป็นเพียงเพราะว่า จากข่าวลือนี้ฝ่ายอื่นๆ จึงยังไม่ได้เคลื่อนพล

ท้ายที่สุดอาณาจักรสำเภาสวรรค์ก็เป็นสถานที่ที่อ่อนแอ ดังนั้นหากพวกเขาเริ่มที่จะเคลื่อนพลก่อน มันก็จะยิ่งเพิ่มความยากลำบากให้กับประเทศของพวกเขา นอกจากนี้ในแง่ของศีลธรรมพวกเขาไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางได้เปรียบอย่างแน่นอน

“อาณาจักรวายุโชยนี่ทำเกินไปจริงๆ!” มีบางคนคำรามออกมา

อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากการแสดงความโกรธแล้วดูเหมือนจะไม่มีวิธีอื่น พวกเขาไม่สามารถที่จะเริ่มโจมตีได้เลยจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขานั้นเสียเปรียบด้านความแข็งแกร่งอยู่แล้ว หากพวกเขาต้องเสียเปรียบทางศีลธรรมอีกพวกเขาก็คงจะไม่สามารถชนะการสนับสนุนจากโลกภายนอกได้

“พวกเราควรจะทำยังไงกันดี?” นี่คือสิ่งที่นักศิลปะการต่อสู้หลายคนคิดอยู่ในใจ ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามได้เคลื่อนพลแล้วพวกเขาทำได้เพียงตั้งรับ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่สามารถฆ่าคู่ต่อสู้โดยตรงได้

“ฆ่ามัน!” ใครบางคนตะโกน

“นิ่งเสีย!” คนที่มีคุณธรรมและมีเกียรติตำหนิ

"แล้วท่านคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไร?" เห็นได้ชัดว่าคนๆ นี้ไม่มั่นใจ

คนที่เพิ่งพูดดูเหมือนจะไม่มีความคิดที่ดีขึ้นเพราะเขาไม่ได้ตอบกลับในทันที

"ข้าบอกว่าพวกเราควรมีการแข่งขันที่ยุติธรรมกับสำนักอัคคีโลหิต  ถ้าเราชนะเราก็สามารถทำลายขวัญกำลังใจของศัตรูได้อย่างไร้ความปรานี!" ใครบางคนแนะนำ

“ถ้าเราแพ้ล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าบางคนนั้นได้คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว

อีกฝ่ายก็เพียงแค่เคยร่วมสำนัก ในสถานการณ์แบบนี้หากพวกเขายังคงแพ้อยู่ล่ะก็คงจะน่าอับอายแทบตาย นักศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรสำเภาสวรรค์ของพวกเขาคงจะไม่สามารถเชิดหน้าใส่นักศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรวายุโชยได้

"พวกเราจะไม่แพ้!" ใครบางคนตะโกน

ทุกคนตื่นเต้นขึ้นมาทันที! ใช่แล้ว พวกเขาจะไม่แพ้ พวกเขายอมรับว่าในแง่ของความแข็งแกร่งโดยรวมแล้วในแวดวงศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรสำเภาสวรรค์นั้นไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับอาณาจักรวายุโชย แต่ตอนนี้อีกฝ่ายนั้นมีเพียงแค่สำนักเดียวเท่านั้นและพวกเขาต่างก็มีมากมาย ในสถานการณ์แบบนี้หากพวกเขาแพ้อีกล่ะก็คงจะไม่มีอะไรต้องพูดอีก

เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แล้วพวกเขาได้รู้จักสำนักอัคคีโลหิตมากขึ้น แม้ว่าสำนักนี้จะเป็นสำนักที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะด้อยไปกว่าสำนักอื่น ในทางกลับกันความแข็งแกร่งของสำนักนี้มีความแข็งแกร่งมากและมันก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ดังนั้นความแข็งแกร่งของพวกเขาจึงไม่สามารถที่จะประมาทได้

พวกเขารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสำนักอัคคีโลหิต และรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่สำนักที่ไร้ชื่อเสียง นอกจากนี้เนื่องจากสำนักนี้ก็อยู่ใกล้กันกับวิหารโพธิมากสิ่งที่พวกเขาได้รับก็คงจะมีไม่น้อยและความแข็งแกร่งของผู้คนจากสำนักของพวกเขาก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน

อย่างไรก็ตามหัวหน้าสำนักทั้งหลายไม่ได้ชี้ประเด็นนี้ในใจของพวกเขา นั่นเป็นเพราะพวกเขารู้ดีว่านักศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรสำเภาสวรรค์จะรู้สึกกดดันอย่างมากอยู่ในใจของพวกเขาในเวลานี้ ท้ายที่สุดพวกเขารู้ว่าความแข็งแกร่งของสำนักทั้งหลายของอาณาจักรวายุโชยนั้นแข็งแกร่งมาก

ยิ่งไปกว่านั้นทุกสำนักรวมถึงสำนักเจ็ดนพเคราะห์ได้ตัดสินใจแล้วในเวลานี้ เมื่อสำนักอัคคีโลหิตมาพวกเขาจะเอาชนะพวกเขาให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับนักศิลปะการต่อสู้ที่อยู่เคียงข้าง ด้วยวิธีนี้พวกเขาจะมีความมั่นใจมากขึ้นในการเผชิญหน้ากับคำท้า

ด้วยการมาถึงของสำนักเจ็ดนพเคราะห์ สำนักต่างๆ ก็รีบเดินทางมายังเมืองหมังชานมากขึ้นและสถานที่แห่งนี้ก็มีชีวิตชีวามากขึ้น พ่อค้าที่ทำธุรกิจต่างก็รู้สึกว่าสงครามกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดังนั้นพ่อค้าจำนวนมากขึ้นจึงเริ่มถอนตัวออกจากเมืองหมังชาน

ดังนั้นภายในเมืองหมังชานนี้จึงเหลือเพียงนักศิลปะการต่อสู้และทหารที่คุ้มกันเท่านั้น

ในตอนเย็นหัวหน้าสำนักหลายคนจากหลายสำนักมารวมตัวกันเพื่อดื่มเหล้าหายากด้วยกันในร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหมังชานที่ใหญ่ที่สุด

บรรยากาศในช่วงเวลานี้ดีมาก แม้ว่าผู้คนจากอาณาจักรวายุโชยใกล้จะมาถึงแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหลายๆ สำนักจะไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกเขามากเกินไปนัก

“หัวหน้าสำนักฮัวทำไมคุณดูกังวลจัง?” คนข้างๆหัวหน้าสำนักมองไปที่ผู้นำสำนักด้วยสีหน้าจริงจัง

“อย่าขมวดคิ้วและกังวลได้ไหม?” หัวหน้าสำนักเจ็ดนพเคราะห์ซึ่งเป็นคนที่หัวหน้าสำนักคนนี้กำลังพูดถึงกล่าวว่า: "พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับเราอยู่แล้ว เราสามารถทำได้เพียงแค่ตั้งรับการโจมตีของพวกเขาอย่างอดทนเท่านั้น มันจะแปลกก็ต่อเมื่อพวกเราอารมณ์ดีนะ"

"ฮ่าๆ ๆ " คนที่อยู่ข้างๆหัวเราะออกมาเสียงดัง: "เรื่องนี้ถือเป็นหายนะของนักศิลปะการต่อสู้แห่งอาณาจักรสำเภาสวรรค์ของเรา แต่พวกเราไม่ได้เตรียมตัวไว้อย่างเต็มที่เลยนะ"

หัวหน้าสำนักฮัวมองดูอีกฝ่ายและถามด้วยความสงสัยว่า “เตรียมตัวงั้นหรือ? พวกเราจะเตรียมตัวอะไรได้?” คนที่อยู่ข้างๆ เขานั้นเป็นเพื่อนสนิทของหัวหน้าสำนักฮัวมานานหลายปีแล้ว พวกเขาทั้งสองคนรู้จักกันมาหลายปีเขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่โกหกอะไรง่ายๆ

คนที่อยู่ข้างหัวหน้าสำนักฮัวหัวเราะออกมาดัง ๆ จากนั้นก็เข้ามาใกล้ผู้นำสำนักฮัวและพูดด้วยเสียงต่ำว่า: "แม้ว่าความแข็งแกร่งของเราจะไม่ดีเท่าคนจากอาณาจักรวายุโชย แต่สำนักถังก็เพิ่ง จะพัฒนาอาวุธลับซึ่งอาจเรียกได้ว่าฝนเข็มดอกท้อ ว่ากันว่าฝนเข็มดอกท้อนี้สามารถปล่อยเข็มพิษถึงแปดร้อยสิบเอ็ดเล่มได้ในพริบตาเดียว ซึ่งเพียงพอที่จะสังหารยอดฝีมือระดับสูงได้ในทันทีเลยนะ"

"โอ้ มีอาวุธลับอย่างนั้นเหรอ?" เมื่อหัวหน้าสำนักฮัวได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิทของเขา เขาก็ตกใจเช่นกัน อย่างไรก็ตามมีความคาดหวังเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา

"แน่นอนว่าอาวุธลับของสำนักถังนั้นดีที่สุดในอาณาจักรสำเภาสวรรค์ทั้งหมดอยู่แล้ว แม้ว่าความแข็งแกร่งของคนในสำนักของพวกเขาจะด้อยอยู่ แต่ในแง่ของอาวุธลับพวกเขาก็ไม่ต้องพูดอะไรเลย" คนข้างๆ บอก

หัวหน้าสำนักฮัวพยักหน้า เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับอาวุธลับของ สำนักถังมาก่อนและมันมีพลังมาก แต่ตอนนี้เขาได้ประดิษฐ์เข็มฝนเข็มดอกท้อซึ่งสามารถยิงฝนเข็มดอกท้อออกมาได้ในทันที มันก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่ายอดฝีมือคนใดก็ได้

ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าอาวุธลับของถังหมิงจะทรงพลัง แต่เขาก็มั่นใจว่าจำนวนอาวุธที่ซ่อนอยู่นั้นมีจำนวนจำกัด แม้ว่าเขาจะสามารถฆ่ายอดฝีมือของอาณาจักรวายุโชยได้เพียงไม่กี่คน แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของอาณาจักรวายุโชยนั้นดีกว่าของอาณาจักรสำเภาสวรรค์ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะสูญเสียยอดฝีมือบางคนไป แต่ก็คงจะไม่มีผลกระทบมากนัก