USB:บทที่ 159 ความรู้สึกในใจ

ถงเฉียนจุ้นรีบจัดการเรื่องขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลของถงเฉียนอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่ว่าถงเฉียนดีขึ้นแล้ว แต่เป็นเพราะมีโรงพยาบาลอื่นที่ใหญ่กว่าและโรงพยาบาลแห่งนี้ก็ไม่สามารถที่จะดูแลขาของเขาได้ ดังนั้นจึงต้องย้ายไปโรงพยาบาลอื่นที่ดีกว่า แต่สำหรับเหลาหยูที่อยู่ในหอผู้ป่วยเดียวกันเขาก็ไม่ได้สนใจ

ในความเป็นจริงแล้วเหลาหยูก็ไม่ได้ต้องการให้เขามาดูแล เขาเพียงแค่ต้องการอยู่ห่างจากตระกูลถงที่เป็นอันตรายนี้เช่นกัน

แม้ว่าตระกูลของพวกเขาจะมีอำนาจและอิทธิพล แต่มันก็อันตรายเกินไปเหลาหยูถึงได้กลัว!

เมื่อเขาเห็นพวกเขาจากไปแล้ว เหลาหยูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับถงเฉียนจุ้นมาก่อนและกลัวว่าเขาจะมาสร้างปัญหาให้กับเขาหลังจากที่ได้เห็นร่างที่อ่อนปวกเปียกของลูกชาย

ในที่สุดตอนนี้ถงเฉียนได้ย้ายโรงพยาบาลแล้ว เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ด้านผู้จัดการคลับเฮาส์น้ำพุใสก็เป็นทุกข์ใจ เรื่องนี้ยังไม่จบเมื่อถงเฉียนจุ้นคิดถึงเรื่องนี้ เขาคิดว่าเขาจะยังคงสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกเขา และสิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือการหาตัวคนร้ายให้ได้

หากเป็นเช่นนั้น ถงเฉียนจุ้นอาจปล่อยพวกเขาไปก็เป็นได้

อย่างไรก็ตามเขาได้เห็นกล้องวงจรปิดแล้วพบว่าอีกฝ่ายได้เตรียมตัวมาอย่างดีและไม่ให้เห็นหน้าเขาเลย

เขาไม่มีทางพบตัวคนร้าย

ลุงหลี่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งยังไม่ได้ออกจากหอผู้ป่วยของถงเฉียน แต่กลับไปที่หอผู้ป่วยอื่นแทน

“ลุงหลี่!” เมื่อชายหนุ่มเห็นลุงหลี่เข้ามาก็ลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก

“เป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นบ้างไหม?” ลุงหลี่ถาม

"เฮ้อ ขาขวานี่อาจจะพิการถึงแม้ว่าฉันจะเดินได้ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปเป็นปกติได้แล้ว" ชายหนุ่มกล่าว "ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ไอ้ รปภ.นั่นจะมีเก่งกาจขนาดนี้"

ชายหนุ่มคนนี้ก็คือชิวหัว คนที่ไปสร้างปัญหาให้กับฮวงเฟิงก่อนหน้านี้

ตอนนี้เขาถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้และมาถึงก่อนถงเฉียนและคนอื่นๆ

"ตราบใดที่แกเดินได้ ขาขวาของแกก็ยังแข็งแรงที่สุด เรื่องอื่นๆ ก็คงไม่เลวเช่นกัน" ลุงหลี่กล่าว

"อืม รอจนกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล แล้วฉันจะทำงานให้กับลุงหลี่อีกครั้ง ฉันต้องการจะไปสั่งสอนไอ้ รปภ. ตัวน้อยคนนั้นและหักขาของมันซะ!" ชิวหัวกล่าวด้วยท่าทางที่ไม่มั่นใจ

ในเวลานั้นถ้าไม่ใช่เพราะเขาถูกล๊อคไว้ด้วยแขนของฮวงเฟิงด้วยความประมาท เขาก็คงจะไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ภายในใจของชิวหัว เขารับรู้ได้ถึงทักษะของ ฮวงเฟิงอย่างเห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงนั้นไม่ใช่แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ

"ใช่ แต่ขอพักไว้ก่อน" ลุงหลี่บอก แม้ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวน้อยจะมีทักษะบางอย่าง แต่พวกเขาก็รู้จักตัวตนของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถไปหาเรื่องเขาได้ทุกเมื่อ

อย่างไรก็ตามพวกเขาต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียดจากถงเฉียน

“มีอะไรหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้น?” ชิวหัวถาม โดยปกติแล้วเขาเป็นคนโปรดของลุงหลี่ ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะถามและพูดสิ่งต่างๆมากมาย

"ถงเฉียนที่ชอบสร้างความเดือดร้อนถูกทำร้ายมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว” ลุงหลี่ไม่ได้ปิดบังอะไรเลย

เมื่อชิวหัวได้ยินสองคำที่ว่า "พิการ" ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยฝ้า

อย่างไรก็ตาม เขากล่าวทันทีว่า: "คนรวยรุ่นที่สองที่ไม่มีความสามารถห่าเหวอะไรเลย ชอบสร้างแต่ปัญหา สมควรแล้วที่จะถูกตี”

แม้ว่าชิวหัวจะช่วยถงเฉียนในการไปสั่งสอนพี่เปียวและฮวงเฟิง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาชอบถงเฉียน

ตรงกันข้ามในใจของเขานั้นเขาเกลียดชังและเกลียดชังถงเฉียนมาก

"ใช่ เขาสมควรแล้ว" ลุงหลี่เองก็พยักหน้าเห็นด้วย

ในความเป็นจริง แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับถงเฉียนจุ้นจะไม่เลวร้ายนักในตอนที่พวกเขายังเด็ก

แต่หลังจากที่ถงเฉียนจุ้นร่ำรวยขึ้นเขาก็เริ่มดูถูกลุงหลี่

ในตอนนั้นพวกเขาเป็นคนรุ่นเดียวกันที่มีสถานะเท่าเทียมกัน แต่มีหลายครั้งที่ถงเฉียนจุ้นปฏิบัติกับเขาในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาหรือน้องชายคนเล็กที่ต้องรับใช้เขา

ดังนั้นลุงหลี่จึงไม่กล้าที่จะทำให้ถงเฉียนจุ้นขุ่นเคืองมากเกินไปแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อยในใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่อดทน

“อย่างไรก็ตาม หลายสิ่งก็ยังคงต้องทำให้สำเร็จ ถงเฉียนจุนได้สั่งฆ่าแล้วใครก็ตามที่ทำร้ายถงเฉียนจะต้องตาย!” ลุงหลี่กล่าว

"ตาย?" ฆ่างั้นหรือ?! “ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นอันธพาล แต่พวกเขาก็ยังคงหลีกเลี่ยงการฆ่าคน

เพราะว่ามันต่างจากการที่แค่ทำร้ายคนอย่างสิ้นเชิง และคงไม่ดีนักที่จะเรียกร้องความสนใจจากตำรวจเพราะพวกเขาจะถูกกวาดล้างเอาได้

"อืม แต่ฉันก็ได้รับปากถงเฉียนจุ้นไปแล้ว" ลุงหลี่กล่าว“ เอาล่ะ แกไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องเหล่านี้หรอก ดูแลบาดแผลของแกก่อน ฉันยังรอให้แกไปทำงานให้ฉันอยู่”

"ไม่ต้องห่วงลุงหลี่ ฉันจะรักษาตัวให้หายเป็นปกติโดยเร็วที่สุด" ชิวหัวกล่าว

"เอาล่ะ งั้นก็ได้พักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะออกไปก่อน" ลุงหลี่พยักหน้า

หลังจากนั้นลุงหลี่ก็ไปจัดการคนบางคนเพื่อจัดการกับถงเฉียน

ส่วนฮวงเฟิงไม่ว่าจะเป็นเขาหรือถงเฉียน พวกเขาไม่มีเวลาที่จะมาสนใจ

นี่คือเป้าหมายของฮวงเฟิง เขาต้องทำให้ถงเฉียนสงบลงสักพักและถ้าเขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นอีกครั้งในอนาคต เขาก็ควรจะแข็งแกร่งมากกว่าเดิม

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อฮวงเฟิงมาถึงบริษัท เขาก็ไปดูรอบๆ สำนักงานรักษาความปลอดภัย เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีอะไรทำจึงกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

แต่วันนี้ท่าทีของรปภ. ที่มีต่อเขานั้นแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้พวกเขาทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอวดผลงานต่อหน้าเขา

นอกจากนี้ เนื่องจากว่าฮวงเฟิงได้ไล่หัวหน้าทีมสามคนของพวกเขาออกไปเมื่อวานนี้

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหลายจึงจริงจังกับงานของเขามากขึ้น

แม้แต่คนสองสามคนที่เขาได้จัดการให้ลงไปที่โรงงานตามรายชื่อเมื่อวานนี้ก็ได้ไปทำงานแล้วและไม่มีใครกล้าหาข้ออ้างใดๆ อีก

"ผู้จัดการ คุณยังจะเข้าร่วมการแข่งขันวันพรุ่งนี้อยู่หรือไม่?" เมื่อ ฮวงเฟิงเตรียมที่จะกลับไปที่สำนักงานของตัวเอง พี่หวังก็โทรมาหาเขาและถามว่า "ถ้าคุณไม่ไป คุณสามารถส่งคนอื่นมาก่อนเวลาก็ได้นะ"

“การแข่งขันงั้นเหรอ?” ตอนแรกฮวงเฟิงรู้สึกสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่เขานึกออกทันทีว่าพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ และมีการแข่งขันฟุตบอล

แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่เข้าร่วมการแข่งขัน

"ไปสิ ทำไมจะไม่ไปล่ะ? พรุ่งนี้ฉันจะไปที่นั่นตรงเวลาเลยนะ" แม้ว่าตัวตนของเขาจะเปลี่ยนไป แต่การได้รับเงินพิเศษและฝึกฝนร่างกายของเขาเป็นสิ่งที่ฮวงเฟิงเต็มใจที่จะทำ

แม้ว่าพี่หวังจะตกใจอยู่สักหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและพยักหน้าเพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ เขาก็แค่จะเตือนความจำของฮวงเฟิงและไม่ได้มีเจตนาอื่นใด