USB:บทที่ 454 ตามหา

หยวนเหลียงตายไม่ไกลจากเมืองชายแดนนักและศิษย์ของสำนักอัคคีโลหิตทั้งหมดที่มากับเขาก็ตายเช่นกัน ไม่มีแม้แต่คนเดียวในนั้นที่ยังมีชีวิตอยู่รวมถึงเจ้าหน้าบากที่ได้แสดงสามารถของเขาก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตาย

ส่วนคนที่สังหารกลุ่มของหยวนเหลียงนั้นล้วนแต่งกายด้วยชุดสีดำ เมื่อคนในชุดดำเห็นหยวนเหลียงและคนอื่นๆ พวกเขาก็ไม่รีรอและเดินหน้าเข้าโจมตีในทันที

ดังนั้นผลลัพธ์ที่ออกมาจึงไม่น่ากังวลแม้แต่น้อย แม้ว่าหยวนเหลียงจะต่อต้านอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขาได้เสียชีวิต ณ จุดนั้น สำหรับเจ้าหน้าบากเขาไม่ได้ต่อต้านเลยตั้งแต่ต้นจนจบและถูกฆ่าในทันทีโดยชายในชุดดำที่ไร้อันดับ

มันเป็นเพียงแค่นั้น สิ่งที่แปลกก็คือในช่วงสุดท้ายหยวนเหลียงได้โยนลูกบอลทรงกลมใสลงบนพื้น หลังจากนั้นเขาก็ตกตะลึงในทันทีเช่นเดียวกับเจ้าหน้าบาก

ถ้าใครเข้าไปใกล้ พวกเขาก็จะได้ยินเขาพูดว่าเกิดอะไรขึ้น? ปรมาจารย์กงหมิงเจ้าโกหกข้า!

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ไม่มีใครกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้ตายพูด หลังจากที่หยวนเหลียงเสียชีวิตคนในชุดดำก็ไม่รีรอและจากไปในทันที พวกเขาไม่สนใจแม้แต่สิ่งของที่หยวนเหลียงและคนอื่นๆ นำติดตัวมาด้วย

การตายของหยวนเหลียงกลายเป็นปริศนาที่ยังไม่ไขปริศนา แต่ตอนนี้ทั้งสองประเทศกำลังทำสงครามกันดูเหมือนว่าจะไม่มีใครกังวลเกี่ยวกับคนตายที่ยังทำภารกิจไม่สำเร็จ

"นี่คือเมืองหวู่อี้งั้นเหรอ?" ช่างน่าประทับใจอะไร!" ในตอนเย็นฮวงเฟิงยืนอยู่ที่ทางเข้าเมืองใหญ่และถอนหายใจ

ตามคำแนะนำของหลิวหมิงเจี๋ยและหลี่เต๋อหยู ฮวงเฟิงก็มาถึงจุดหมายอย่างราบรื่นในตอนเย็น เมืองหวู่อี้แห่งนี้เป็นเมืองชายแดนและมีความสง่างามมากกว่าเมืองหมังชาน กำแพงเมืองสูงอย่างน้อยราวเจ็ดหรือแปดเมตรและคูเมืองก็กว้างมากกว่าสิบเมตร

“นี่มันเมืองโบราณงั้นเหรอ?” ฮวงเฟิงถอนหายใจด้วยอารมณ์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นเมืองโบราณด้วยตาของเขาเอง

แม้ว่าเมืองหมังชานจะเฟื่องฟู แต่ก็เป็นเพียงเมืองที่ไม่มีกำแพงเมืองที่สูงนักและไม่มีคูน้ำเพื่อป้องกัน ดังนั้นเมืองหวู่อี้นี้จึงยังคงเป็นเมืองแรกที่ฮวงเฟิงเคยเห็นในโลกนี้

อย่างไรก็ตามบรรยากาศในเมืองในตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก คนเดินถนนต่างพากันรีบร้อนและมีทหารยืนเฝ้าอยู่นอกประตูเมืองเพื่อตรวจสอบการเข้าออก ดูเหมือนว่าการสอบสวนจะค่อนข้างละเอียดถี่ถ้วน

ฮวงเฟิงไม่มีหลักฐานยืนยันตัวตนตั้งแต่แรก แต่เมื่อเขาอยู่ที่เมือง หมังชาน หลิวหมิงเจี๋ยได้ให้หลักฐานเกี่ยวกับสำนักเจ็ดดาวนพเคราะห์แก่เขา นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ฮวงเฟิงสามารถเข้าเมืองได้อย่างปลอดภัยและไม่ถูกจับว่าเป็นสายลับ

หลังจากเข้ามาภายในเมืองฮวงเฟิงตก็ตระหนักว่าเมืองนี้ใหญ่กว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก แต่ในขณะนี้ไม่มีพ่อค้าเร่อยู่ทั้งสองข้างทางเลย นอกเสียจากกลุ่มทหารที่ถืออาวุธเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วและผู้คนจากโลกแห่งการต่อสู้ที่สวมดาบและกระบี่เดินไปมา

ตามสิ่งที่หลิวหมิงเจี๋ยและกลุ่มของเขาพูด ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหวู่อี้นี้ยิ่งใหญ่กว่าเมืองหมังชานมาก เพราะว่านี่เป็นเมืองสำคัญและเมืองหมังชานเป็นเพียงเมืองๆ หนึ่งเท่านั้น ส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าของเถื่อนเพียงไม่กี่ราย แต่ที่นี่พ่อค้าที่ปฏิบัติตามกฎหมายเสียส่วนใหญ่ที่มาอาศัยอยู่ นอกจากนี้ยังมีกองทหารรักษาการณ์มากมายอยู่ที่นี่และยังมีครอบครัวทหารอีกมากมาย

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงไม่เคยมีโอกาสได้เห็นฉากที่คึกคักเช่นนี้ เพราะว่าที่นี่คือแนวหน้าของเมืองและพ่อค้าขี้โกงก็จากไปนานแล้ว แม้แต่ครอบครัวของทหารก็จะไม่ออกไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้าหากพวกเขาไม่จำเป็นจริงๆ มิฉะนั้นพวกเขาก็จะถูกจับ

ฮวงเฟิงพบสถานที่ที่เขาจะสามารถจ้างคนจากโลกศิลปะการต่อสู้ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยในเมื่อสถานที่เช่นนี้มีผู้คนมากมายล้อมรอบเขาด้วยดาบและกระบี่ ยิ่งไปกว่านั้นมันยังเด่นชัดมากที่ใจกลางของจัตุรัส

"ค่าจ้างฆ่าเจ้าหน้าที่ภาคสนามด้วยเงินแค่ 50 เหรียญมันน้อยเกินไปนะ"

เมื่อฮวงเฟิงมาถึงสำนักงานทะเบียนเขาก็ได้ยินใครบางคนบ่น

ฮวงเฟิงไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ภาคสนามเป็นเจ้าหน้าที่ประเภทใด เขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับตำแหน่งเจ้าหน้าที่ในสมัยโบราณ ยิ่งไปกว่านั้นสถานที่แห่งนี้ก็ไม่ได้เป็นสถานที่เหมือนที่อื่นในประวัติศาสตร์ของจีนแม้ว่าเขาจะรู้อยู่บ้าง แต่ก็อาจจะไม่เหมาะกับที่นี่ก็ได้

“จงพอใจในสิ่งที่เจ้ามี ในครั้งนี้มีจำนวนมากทีเดียวถ้าหากจักรพรรดิรู้สึกได้ถึงอันตราย มันก็คงจะดีถ้าเขาจะได้รับรางวัล 30 เหรียญ” ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ กล่าวว่า "ถ้าเจ้ามีความสามารถจงไปฆ่าแม่ทัพของอาณาจักรวายุโชยหรือยอดฝีมืออันดับสอง แล้วเจ้าจะได้รางวัลเป็นเงินห้าร้อยเหรียญ"

“ยอดฝีมืออันดับสองได้รางวัลห้าร้อยเหรียญงั้นเหรอ?” ก่อนหน้านี้ข้าพลาดเหรียญเงินห้าร้อยเหรียญไปแล้วงั้นเหรอ? "หลังจากที่ฮวงเฟิงได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เขาก็รู้สึกเสียใจอยู่ในใจ

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจมันมากนัก ไม่ว่าเขาจะได้เงินมาเท่าไรมันก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมากมายนัก กำลังภายในต่างหากเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด

ฮวงเฟิงรายงานตัวแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ได้มองมาที่เขาเลยด้วยซ้ำ เขาเพียงแต่โยนป้ายให้ฮวงเฟิงเพื่อพิสูจน์ตัวตน ไม่เช่นนั้นแล้วเขาก็คงจะไม่ได้รับอนุญาตให้สะพายดาบในขณะที่อยู่ที่นี่และเพื่อให้ได้มาซึ่งรางวัลก็จะต้องเสียเลือดกันสักหน่อย ซึ่งฮวงเฟิงอาจจะ้องแบกหัวของคู่ต่อสู้มาเพื่อพิสูจน์ตัวเองและนี่ก็คงจะเป็นวิธีการที่กองทัพจะพิสูจน์ชัยชนะของพวกเขา

หลังจากรับป้ายแล้ว ฮวงเฟิงก็สามารถจองโรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ หากไม่มีป้ายนี้เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าพักที่นี่เสียด้วยซ้ำ

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการมาก่อน แต่เป็นเพราะพวกเขามีเรื่องที่จะต้องเข้าร่วมเสียก่อน ตอนนี้พวกเขายุ่งมากพวกเขาตัดสินใจที่จะไปพบกับฮวงเฟิง และดูว่าพวกเขาจะสามารถพาเขาเข้าสู่สำนักของพวกเขาได้หรือไม่ ในเวลานี้พวกเขาก็ต้องพบกับความผิดหวังและฮวงเฟิงก็ได้จากไปแล้ว

ในขณะที่พวกเขากำลังรอให้คนอื่นๆ มาถึงพวกเขาก็ถามเกี่ยวกับ ฮวงเฟิง อย่างไรก็ตามพวกเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับการปรากฏตัวของยอดฝีมือหนุ่มคนนี้แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถรับเขาเข้าสู่สำนักของพวกเขาได้ แต่พวกเขาก็ยังต้องการที่จะสืบเกี่ยวกับเรื่องของเขา

เพียงแต่ว่าผลการสืบทราบยังไม่เป็นที่น่าพอใจ พวกเขารู้สึกราวกับว่าฮวงเฟิงไม่ได้มาจากที่ไหนเลย รู้เพียงว่าจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อวานนี้ส่วนเขามาจากที่ไหนนั้นก็ไม่มีใครรู้

อย่างไรก็ตามหัวหน้าสำนักฮัวมีความสุขมากเพราะความสัมพันธ์ระหว่างฮวงเฟิงและศิษย์ใหม่สองคนภายใต้การปกครองของเขาดูเหมือนจะค่อนข้างดี ทั้งสองฝ่ายดื่มเหล้าด้วยกันสองแก้วและพวกเขาก็คุยกันเข้าขาได้ดีทีเดียว