USB:บทที่ 682 ฝากไว้ก่อน

แม้ว่าตอนนี้เผิงเฉิงฟู่ดูเหมือนจะยอมแพ้ให้กับเขา ทว่าในใจกลับคิดหาทางแก้แค้นฮวงเฟิงให้สาสม  มีหรือที่คนอย่างพวกเขาจะไม่คิดหาทางแก้แค้นคนที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ เว้นเสียเพียงแต่ว่าเขาคนนั้นจะแข็งแกร่งและมีอำนาจมากกว่าพวกเขามาก

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าคนอย่างฮวงเฟิงไม่มีทางที่จะมีแข็งแกร่งและมีอำนาจเหนือกว่าเขา อย่างน้อยก็ในตอนนี้ และด้วยความคิดเช่นนี้เองที่ทำให้เผิงเฉิงฟู่ไม่คิดที่จะยอมแพ้ต่อฮวงเฟิงจริง ๆ  แต่ฮวงเฟิงเองก็รู้ถึงข้อนี้ดี แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็ไม่สามารถลงมือสังหารเผิงเฉิงฟู่ด้วยเรื่องแค่นี้ได้ ถึงแม้ว่าคนผู้นี้จะทำผิดต่อเขาจริงแต่ก็ยังไม่สมควรตาย แม้ว่าเขาต้องการที่จะให้บทเรียนกับฮวงเฟิงจริงแต่เขาก็ไม่ได้สั่งให้คนฆ่าฮวงเฟิง และถึงแม้ว่าเขาจะคิดที่จะฆ่าฮวงจริงมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น เขายังไม่ได้ลงมือ อย่างไรก็แล้วแต่ฮวงเฟิงก็ยังไม่ควรฆ่าเขา อย่างน้อยก็ตอนนี้

"เผิงเฉิงฟู่ ฉ่ายเถียน ครั้งนี้ฉันจะยอมปล่อยพวกแกสองคนไป แต่ครั้งหน้า ไม่ว่าพวกแกสองคนจะได้รับการคุ้มกันแน่นหนาแค่ไหน ฉันการันตีได้ว่าฉันฆ่าพวกแกสองคนแน่!" ฮวงเฟิงกวาดสายตามองดูคนทั้งสองก่อนจะเตือนพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย

"ฉันไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้วจริง ๆ" เผิงเฉิงฟู่และฉ่ายเถียนรีบรับปากอย่างร้อนรน

"ฉันหวังว่าพวกแกจะทำอย่างที่พูด มิเช่นนั้น ผลลัพธ์มันจะตกอยู่ที่พวกแกเอง" หลังจากพูดจบฮวงเฟิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เขามาที่นี่ก็เพื่อให้บทเรียนและโอกาสครั้งสุดท้ายกับพวกเขาทั้งสองคน ถ้าหากคนทั้งคู่ยังคิดที่จะก่อกวนหรือเขาอีก ต่อไปก็จะโทษเขาไม่ได้อีก

"เฮ้อ สุดท้ายแล้วฉันก็ใจอ่อนอีกจนได้" ฮวงเฟิงเดินออกมาจากห้องพร้อมกับทอดถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง ในโลกแห่งความจริงนี้เขาต้องพยายามควบคุมตัวเองอย่างมาก อย่างไรก็ตามในโลกนี้ก็ยังคงเป็นโลกที่อยู่ภายใต้กฎหมาย ไม่ใช้โลกแห่งความวุ่นวายโดยการใช้ศาลเตี้ย

เมื่อฮวงร่างของฮวงเฟิงจากไปแล้ว เผิงเฉิงฟู่และฉ่ายเถียนก็พยายามลุกขึ้น ในขณะที่ฉ่ายเถียนพยายามช่วยเหลือเผิงเฉิงฟู่ให้ลุกขึ้นนั้น อีกฝ่ายกลับตบไปทีทใบหน้าของเขาอย่างอย่างแรง แน่นอนถึงแม้ความรุนแรงนั้นจะไม่อาจเทียบเท่ากับฮวงเฟิงได้ แต่มันก็แรงพอที่จะถึงรอยแดงไว้บนใบหน้าของฉ่ายเถียน

"ไอ้สารเลว! แกทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ได้ไง? หะ?! นอกจากจะจัดการกับฮวงเฟิงไม่ได้แล้ว มันยังบุกมากหาเราด้วยตัวเอง" เผิงเฉิงฟู่ต่อว่าฉ่ายเถียน

"ครับ ครับมันเป็นความผิดของผมเอง" ฉ่ายเถียนพูดขึ้น ขณะที่ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง แต่เขากลับก่นด่าฮวงเฟิงและอีกคนอยู่ในใจ

"เศษสวะ!" เผิงเฉิงฟู่ที่ยังคงอยู่ในอารมณ์โกรธ ยังคงก่นด่าฉ่ายเถียนอยู่อีกครู่หนึ่ง

ฉ่ายเถียนได้แต่รอจนเผิงเฉิงฟู่สงบสติลงแล้ว เขาจึงพูดขึ้นว่า "คุณชายเผิง ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดีครับ? คุณยังคิดที่จะหาใครสั่งสอนเขาอยู่อีกไหม?"

"สั่งสอนแม่แกนะสิ!" เผิงเฉิงฟู่ตำหนิขึ้นอีก "แกยังไม่เจ็บไม่พออีกหรือไง?"

"ถ้างั้นเราควรทำอย่างไรดี? จะปล่อยไปแบบนี้หรือครับ?" ฉ่ายเถียนถามขึ้นด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

"ปล่อยมันไปแบบนี้หรือ? ไม่มีทาง! อย่างไรก็ตาม เห็น ๆ อยู่ว่าตอนนี้พวกเราทำอะไรมันไม่ได้ ไม่เช่นนั้นฉันคิดว่าด้วยฝีมือระดับมัน คงฆ่าเราได้ง่าย ๆ แน่" เผิงเฉิงฟู่กล่าว

เมื่อได้ยินคำพูดของเผิงเฉิงฟู่ ฉ่ายเถียนก็หวนนึกถึงแววตาของฮวงเฟิงขึ้นมาได้ และนั่นก็ทำให้หัวใจของเขาก็กระตุกวูบขึ้นทันทีเช่นนกัน เขาไม่นึกสงสัยในคำพูดของเผิงเฉิงฟู่เลยแม้แต่น้อย อีกอย่างด้วยท่าทางของฮวงเฟิงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขาสามารถทำได้อย่างที่พูด

"ถ้างั้น พวกเราจะเอาไงกันต่อดี?" ฉ่ายเถียนยังคงถามต่อ ถึงแม้ว่าเขาจะเกรงกลัวความตายแต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้ฮวงเฟิงลอยนวลไปเช่นนี้ เพียงแต่เขาเองก็ไม่มีความคิดดี ๆ ในเวลานี้ ได้แต่เพียงถามความคิดเห็นของเผิงเฉิงฟู่

"ยังมีอีกวิธีหนึ่ง จำไว้ครั้งนี้พวกเราต้องหาคนที่ไว้ใจได้ ฉันไม่ต้องการให้เขาลงมือทำอะไรโดยที่พวกเราไม่รู้ นอกจากนั้นเพียงแค่ให้เขาคอยตามสืบเรื่องของฮวงเฟิงเท่านั้น ไม่ต้องลงมือทำอะไร เข้าใจใช่ไหม?" เผิงเฉิงฟู่พูดดขึ้น

"เข้าใจครับ" ฉ่ายเถียนรับคำ พร้อมกับพยักหน้า

"รอจนกว่าพวกเราจะรู้ข้อมูลของฮวงเฟิงมากขึ้นก่อน แล้วค่อยหาวิธีจัดการกับมัน ฉันมื่อว่าไอ้หมอนี้จะไม่มีข้อเสียอะไรเลย พวกเราแค่ประมาทมันเกินไป ลงมือตั้งแต่ไม่ทันได้รู้จักมันดีพอ" เผิงเฉิงฟู่กล่าว

"คุณชายเผิงพูดถูกแล้ว คุณชายช่างเฉลียวฉลาดจริง ๆ" ฉ่ายเถียนประจบอีกฝ่ายทันที

ด้วยคำพูดยกยอของฉ่ายเถียน ทำให้เผิงเฉิงฟู่รู้สึกพึงพอใจมาก เขาพยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดขึ้น "แกทำให้ฉันต้องเจ็บปวดและเสียหน้า? ฮวงเฟิงแกคิดหรือว่าจะหนีพ้น?"

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เผิงเฉิงฟู่ก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าขาของเขายังได้รับบาดเจ็บ อาจเป็นเพราะแค้นใจที่มีต่อฮวงเฟิงทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท แต่ตอนนี้จู่ ๆ เมื่อเขาคิดขึ้นมาได้ หัวใจของเขาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดขึ้นมาทันที

"ไอ้บ้าเอ๋ย มัวยื่นเซ่ออยู่ทำไม ยังไม่รีบเรียกรถพยาบาลอีก?!" เผิงเฉิงฟู่ต่อฝ้าฉ่ายเถียนอีกครั้ง ทั้งที่ฉ่ายเถียนเองก็เจ็บปวดไปไม่น้อยกว่าอีกคน แต่เขาก็ยายามอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วโทรเรียกรถพยาบาล

ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ฮวงจากไปแล้ว เขาก็ไม่กลับไปยังที่พักในทันที หากทว่าเขากลับตรงไปหาเทียนจุ้นแทน

"สถานการณ์ เป็นไงบ้าง?" ฮวงเฟิงเอ่ยถามขึ้น

"ทุกอย่างราบรื่นดีครับ" เทียนจุ้นตอบ "การหายตัวไปอย่างกะทันหันของฟางหัวโต ทำให้บรรดาลูกสมุนของเขาเกิดความสับสนวุ่นวาย หลายคนคิดที่จะขึ้นยึดตำแหน่งของฟางหัวโต เพียงแต่ตอนนี้ยังวุ่นวายมากเกินไปทำให้ยังไม่มีโอกาส พื้นที่เขตคุ้มครองของฟางหัวโตถูกคนสองสามฝ่ายแบ่งแยกออกเป็นส่วน ๆ นอกจากนั้นแล้วคนเของเก่าของเขายังเปิดรับสมาชิกใหม่จำนวนมาก"

เมื่อได้ยินเหตการณ์การยึดอำนาจเขตคุ้มครองของฟางหัวโต ทั้งฮวงเฟิงและเทียนจุ้นต่างรู้ดีว่าพวกเขาควรลงมือจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง มิเช่นนั้นแล้วพวกเขาจะต้องถูกโจมตีจากผู้คนโดยรอบ

"จัดการหาพี่น้องของเราเพิ่มขึ้น และที่สำคัญต้องไว้ใจได้ คุณต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง" ฮวงเฟิงพูดขึ้น เทียนจุ้นสามารถเติบโตขึ้นมาได้เพราะความช่วยเหลือของเขา ดังนั้นเขาจึงยังไม่อยากให้เทียนจุ้นขยายอนาเขตในรวดเร็วเกินไปนัก ฮวงเฟิงต้องการให้เทียนจุ้นได้รับการยอมรับจากทุกคนเสียก่อน นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขาอยากจะเห็น

"ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะระวังให้มาก" เทียนจุ้นรับปาก

"อีกอย่าง เลือกคนไว้ใจได้สองสามคน เข้าไปเป็นสายในฝั่งของฉ่ายเถียนและเผิงเฉิงฟู่ ฉันอยากรู้ความเป็นไปของพวกมัน และมันจะดีกว่ามากถ้าหากฉันรู้ว่าพวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่" ฮวงเฟิงกล่าว

แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่ไว้วางใจเผิงเฉิงฟู่และฉ่ายเถียน ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะส่งคนไปคอยจับตามองพวกเขา ในกรณีเพื่อว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

"ได้ครับ เรื่องนั้นไม่มีปัญหา" เทียนจุ้นยังคงรู้สึกดีใจอย่างมากที่สามารถทำอะไรเพื่อฮวงเฟิงได้บ้าง

หลังจากนั้นทั้งสองก็ยังได้ปรึกษาหารือถึงเรื่องอื่น ๆ อีกสองสามเรื่อง ก่อนที่ฮวงเฟิงจะกลับไป ในขณะที่เทียนจุ้นยังไม่อาจเข้าไปพักผ่อนได้ เนื่องจากเขายังจัดการเรืองของฟางหัวโตยังไม่แล้วเสร็จ เห็นได้ชัดว่าตลอดระยะเวลาในช่วงนี้เขาต้องยุ่งวุ่นวายอยู่กับตัวเอง