USB:บทที่ 310 พากลับห้อง

คนพวกนี้ได้ไล่ตามผู้หญิงคนนี้มาตลอดทางดังนั้นพวกเขาจึงรู้เพียงว่าเธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับบาดเจ็บและสูญเสียความสามารถในการต้านทานพวกเขาก็ชะล่าใจ นอกเหนือจากความจริงที่ว่าแสงที่นี่สลัวและอีกฝ่ายก็ไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจนนัก พวกเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของฮวงเฟิง

เมื่อเห็นว่าหมัดกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ผู้นำของคนพวกนั้นก็เหวี่ยงหมัดออกไปอย่างกระวนกระวายและพบกับหมัดของฮวงเฟิงอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้เตรียมพร้อม ดังนั้นหมัดนี้จึงไม่สามารถแสดงพลังได้เต็มที่และมันเป็นแค่หมัดธรรมดา ดังนั้นฮวงเฟิงที่ได้เตรียมตัวมานานแล้ว จึงมีโอกาสในทันที

อ๊าก!

ความแข็งแกร่งของฮวงเฟิงนั้นแข็งแกร่งกว่าคนส่วนใหญ่และด้วยหมัดของเขาที่รวบรวมพลังทั้งหมดของเขาควบคู่ไปกับการเพิ่มขึ้นของเคล็ดลับวิชาหมัดของเขา ทำให้กระดูกของคู่ต่อสู้ทะลุออกมาจากผิวหนังทันที ผิวหนังที่ข้อศอกของเขาฉีกออกจากกันเผยให้เห็นกระดูกที่อยู่ข้างใต้ มันช่างน่าสังเวชอย่างหาที่เปรียบมิได้

ทุกคนที่เห็นถึงกับพากันสูดปาก นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย?

คนอื่นๆ อาจจะแปลกใจ แต่ฮวงเฟิงไม่มีเวลาแล้ว แม้ว่าเขาจะล้มคู่ต่อสู้ด้วยเพียงหมัดเดียว แต่ก็ยังมีคนอยู่ที่นี่อีกจำนวนไม่น้อยและฝ่ายตรงข้ามก็ยังมีพรรคพวกอยู่ ถ้าเขาไม่กำจัดคนเหล่านี้ให้หมดโดยเร็วเขาก็จะต้องแย่แน่ๆ

ดังนั้นในขณะที่คนอื่นๆ กำลังงุนงง ฮวงเฟิงก็ถือโอกาสนี้พุ่งเข้าหาอีกคน กำปั้นของเขาพุ่งออกไปอีกครั้งเสยเข้าที่คางของคนๆ นั้นและส่งให้เขาลอยออกไป และคนๆ นั้นยังรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า เขามีอาการชา แต่แน่นอนว่ามันก็เจ็บปวดเช่นกัน

พวกเขาบางคนกำลังจะเล็งปืนไปที่ฮวงเฟิง แต่การเคลื่อนไหวของฮวงเฟิงนั้นก็ไม่ช้า เขาดึงคนข้างๆ และวางเขาไว้ข้างหน้าเป็นโล่ คนๆ นั้นจึงยิงพลาดเป้าและถูกฮวงเฟิงเตะส่งให้ลอยออกไปอีกคน

อย่างไรก็ตาม เขาถูกแทงที่หลังโดยใครบางคน แต่แล้วหลังจากที่คมมีดได้ปักเข้าที่หลังของเขา คนๆ นั้นก็ต้องตกตะลึงเพราะมีดสั้นของเขานั้นไม่สามารถที่จะแทงทะลุร่างของฮวงเฟิงได้ ราวกับว่าเขาได้ถูกเคลือบด้วยอะไรบางอย่าง ฮวงเฟิงรีบหมุนตัวกลับและต่อยเข้าที่ใบหน้าของคนๆ นั้น เป็นเหตุให้จมูกของเขามีเลือดออกในทันที

"ระวัง!"

ในเวลานี้เสียงร้องอย่างตกใจของผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้นทางด้านหลังของเขา ฮวงเฟิงเองก็รู้สึกได้ถึงรังสีอันตรายจากสถานที่แห่งนั้นที่ที่เขาได้เตะคนแรกลอยออกไป

โดยไม่ทันได้คิดอะไร ฮวงเฟิงก็กลิ้งไปบนพื้น มีหลุมปรากฏขึ้นที่พื้นซึ่งเขาเพิ่งยืนอยู่ทำให้มีฝุ่นผงลอยขึ้นมาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามในตอนที่อีกฝ่ายกำลังคิดจะยิงนัดที่สองฮวงเฟิงก็ได้ใช้ดาบลมของเขาอีกครั้ง ในตอนแรกเขาไม่ได้วางแผนที่จะใช้ทักษะนี้อีกเนื่องจากคนที่อยู่ด้านหลังของเขาอาจจะเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับ

อีกฝ่ายมีปืนอยู่ในมือและเขายังไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มากพอเขาจึงไม่กลัวปืน แม้ว่าเขาจะรู้สึกได้ว่าที่นี่มีอันตราย แต่เขาก็ยังสวมชุดเกราะอ่อนไหมสีทองและเห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ไม่สามารถช่วยให้เขาหลีกเลี่ยงอันตรายได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

คราวนี้ฮวงเฟิงไม่ได้ยั้งมือ ดาบลมได้เหวี่ยงไปที่ข้างอีกแขนของอีกฝ่ายทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสและปืนก็หายไปด้วย

ในขณะที่ฮวงเฟิงเตรียมพร้อมที่จะปราบพวกนั้นให้สิ้นซาก ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง

"พวกนั้นมาอีกแล้ว!" หญิงสาวเตือนสติเขาอีกครั้ง

ฮวงเฟิงไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาลุกขึ้นคว้าเอาตัวผู้หญิงคนนั้นและปีนขึ้นไปบนกำแพง จากนั้นก็ข้ามไปยังกำแพงอีกด้านของตรอกนั้น แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่คนอื่นคิด แต่ในความเป็นจริงแล้วกำแพงรอบตรอกนั้นสูงมากและเพียงแค่อาศัยความสามารถของตัวเองเขายังสามารถเอาคนทั้งคนขึ้นไปด้วยได้และเขาไม่ได้ข้ามกำแพงไปด้วยตัวเองแต่เขาได้ใช้ถุงมือวิเศษในตอนที่คนอื่นเผลอ และเนื่องจากถุงมือวิเศษนี้บางมากมันจึงไม่สะดุดตาคนอื่น

"ตามพวกมันไป!"

พวกที่ไล่ล่าพวกเขากำลังมองหาวิธีที่จะกระโดดข้ามกำแพงทีละคนเพื่อไล่ตามฮวงเฟิงและหญิงสาวอย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่ได้ว่องไวเหมือนของฮวงเฟิง ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะล่าช้าไปชั่วขณะ ในเวลานี้ฮวงเฟิงได้หันไปไม่กี่มุมและหายไปแล้ว

"เหี้ย!"

ถ้าฮวงเฟิงยังคงอยู่ที่นี่เขาคงจะได้ยินภาษา 'ญี่ปุ่น' และคงจะรู้ว่าใครเป็นผู้ไล่ตามเขา อย่างไรก็ตามเขายังไม่รู้อะไรแน่ชัดนัก ดังนั้นหลังจากที่เขาหนีพ้นสายตาของพวกนั้นแล้วเขาก็หันซ้ายทีขวาที

แม้ว่าฮวงเฟิงและหญิงสาวจะถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจับตามองขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในอาคารที่พักอาศัย ฮวงเฟิงก็ยังคงกอดผู้หญิงคนนั้นเอาไว้เหมือนคู่รักโดยไม่หยุดเลย ซึ่งถ้าเขาปล่อยมือตอนนี้มันก็จะยิ่งทำให้เกิดความสงสัยมากขึ้น

ฮวงเฟิงกอดอีกฝ่ายไม่ใช่เพราะเขาต้องการที่จะเอาเปรียบเธอแต่เป็นเพราะอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและไม่สามารถเดินได้ด้วยตัวเอง ระหว่างทางฮวงเฟิงได้อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและเสื้อผ้าของเธอก็แดงเถือกไปด้วยเลือด โชคดีที่ฮวงเฟิงพอจะมีเสื้อผ้าสำรองเก็บไว้ในกล่องจักรวาลอยู่บ้าง

"ที่นี่คือที่ของผมเอง มันน่าจะปลอดภัยกว่ามากนะ" ฮวงเฟิงกล่าวกับอีกฝ่าย

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไร แต่พยายามที่จะออกจากอ้อมกอดของฮวงเฟิง หลังจากนั้นเธอก็หาที่นั่งลงและเตรียมตัวที่จะทำแผล

"คุณต้องการให้ผมช่วยไหม?" ฮวงเฟิงถาม

"ไม่จำเป็น" หญิงสาวพูดขณะหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากที่ไหนสักแห่งและโรยผงนั้นลงบนแผล ในที่สุดเลือดก็หยุดไหล แต่ก็ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์

"คุณเป็นใคร?" ฮวงเฟิงถามขณะที่เขาเฝ้าดูการกระทำของอีกฝ่าย

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ล้วนเป็นอุบัติเหตุ เขามีส่วนร่วมในเรื่องนี้โดยไม่มีเหตุผล เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นไม่ใช่คนดี ถ้าเขาไม่ได้รับการชี้แจงเรื่องนี้ เขาก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ

"คุณไม่ควรจะถามอะไรนะ อย่าถามเลยจะดีกว่า" หญิงสาวไม่ได้มองหน้าฮวงเฟิงและกล่าวอย่างเย็นชา

"โอ้ เยี่ยมมาก ผมช่วยชีวิตคุณไว้ นี่คุณมันคนประเภทไหนกันเนี่ย? คุณเป็นคนแบบนี้เหรอเนี่ย" ฮวงเฟิงกล่าวด้วยความไม่พอใจ