USB:บทที่ 248 บุก

โอวหยางซิงเหวินเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของตัวเองมาก จึงไม่ได้ตามพวกพ้องไป ซุนจื่อเป็นอีกหนึ่งคนที่รออยู่ด้านนอกกับเขา

ในตอนนี้ชายหนุ่มกำลังดีใจที่โอวหยางซิงเหวินไม่ยอมให้เขาเข้าไปข้างในกับคนพวกนั้น เพราะถึงจะมีองครักษ์มากมายคอยเฝ้าระวังอยู่รอบกาย แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา ชีวิตของเขาก็จะตกอยู่ในอันตรายทันที

"นั่นใครน่ะ?!"

เดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะแอบเข้าไปเงียบๆ คิดไม่ถึงว่าคนข้างในจะระวังตัวมากขนาดนี้ ขนาดว่าฝีเท้าของพวกเขาเบามาก แต่ศัตรูก็ยังจับได้

อันที่จริง มันเป็นเพราะทหารรับจ้างพวกนี้ใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตราย และเพิ่งออกมาจากป่าแห่งหมอกที่มีอันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะนอนหลับในตอนกลางคืน พวกเขาก็ไม่กล้าหลับลึก และเนื่องจากพวกเขาเพิ่งออกมา พวกเขาเลยยังไม่ได้ปรับตัว ดังนั้น แม้วันนี้พวกเขาจะดื่มไปไม่น้อย แต่พวกเขาก็คอยระวังตัวอยู่ตลอด

องครักษ์ตระกูลโอวหยางที่ถูกขวางต่างหันมามองหน้ากัน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่โอวหยางซิงเหวินบอกไว้ก่อนหน้านี้ ทุกคนก็นำอาวุธออกมาแล้วโจมตีอีกฝ่ายทันที

"มีโจรบุกเข้ามา! ฆ่าพวกมันให้หมด!" ยังคงเป็นชายวัยกลางคนที่ได้รับการเรียกขานว่าเป็น ‘กัปตัน’ เป็นคนออกคำสั่ง เหล่าทหารรับจ้างที่ตื่นเต็มตาจึงตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามทันที

ปัง!

ประกายไฟขนาดใหญ่ระเบิดบนร่างขององครักษ์ที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาด้านหน้า มันนำชิ้นส่วนของไฟออกมา ทำให้บริเวณโดยรอบสว่างขึ้น สหายคนนั้นไม่ทันระวังตัวจึงได้รับบาดเจ็บถึงขั้นสาหัสในทันที

"ทุกคนระวังตัวด้วย ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใช้พลังระดับสูง ไปฆ่าเขาซะ!"

หากต้องเผชิญหน้ากับผู้ใช้พลังระดับสูงในสนามรบ ตราบใดที่ยังมีโอกาส พวกเขาจำเป็นต้องฆ่าผู้ใช้พลังก่อน ในเมื่อตอนนี้พวกเขาเห็นตัวผู้ใช้พลังแล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาต้องปล่อยให้อีกฝ่ายลอยนวล

เพราะคนพวกนั้นถูกใช้เป็นปืนใหญ่ประจำสนามรบด้วยพลังการยิงที่รุนแรง เมื่อมีคนเข้าใกล้พวกเขา พวกเขาจะสูญเสียความสามารถในการต้านทาน

แน่นอนว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้ใช้พลังระดับสูง แม้ว่ากัปตันจะเป็นผู้ใช้พลังระดับสูง แต่ก็ไม่ใช่ผู้ใช้พลังระดับสูงสุด ไหนเลยจะยอมให้นักดาบเข้ามาประชิดตัวได้

ทหารโลหิตสีชาดทุกคนทราบเรื่องนี้ดี จึงสร้างกำแพงกั้นข้างหน้ากัปตันป้องกันไม่ให้ศัตรูบุกเข้ามาได้

ส่วนฝ่ายตระกูลโอหยางนั้นไม่ได้มีเพียงแค่นักดาบเท่านั้น แต่ยังมีผู้ใช้พลังอีกด้วย แม้ว่าระดับของพวกเขาจะไม่สูงเท่าระดับของกัปตัน แต่พวกเขามีผู้ใช้พลังอยู่สี่ถึงห้าคน แม้จะมีผู้ใช้พลังระดับสูงขวางทางอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายก็ไม่มีทางเอาชนะพวกเขาได้

เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังออกมาอย่างต่อเนื่อง การต่อสู้ในครั้งนี้ทำให้แขกคนอื่นๆแตกตื่นและพยายามหนีออกมาจากที่พัก

โอวหยางซิงเหวินที่ยืนอยู่ด้านนอก กำลังมองดูผู้คนที่กำลังวิ่งออกมา สีหน้าของคนเหล่านั้นช่างไม่น่ามองเอาเสียเลย

คราวนี้ ถ้าเขาไม่ได้พาเหล่าองครักษ์มาด้วย เขาคงไม่มีทางชนะอีกฝ่ายได้แน่นอน

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูสถานการณ์ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะกำจัดอีกฝ่ายได้สำเร็จ แต่ฝ่ายของเขาก็มีคนที่เสียชีวิตไปไม่น้อย ขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้ เขาจะต้องถูกพ่อตำหนิแหงๆ เพราะคนพวกนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเช่นกัน

เมื่อนึกถึงชะตากรรมอันน่าเศร้าที่เขากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับมัน รวมถึงความเสียหายจากการสูญเสียยอดฝีมือประจำตระกูลไป ทันใดนั้นโอวหยางซิงเหวินก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

โอวหยางซิงเหวินหันมองไปรอบๆ แล้วตะโกนออกไปให้คนที่อยู่ด้านในได้ยินว่า "ฆ่าพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!"

"เจ้าอีกแล้ว?!" ชายวัยกลางคนสังเกตเห็นเขา ในตอนที่โอวหยางซิงเหวินตะโกนออกมา

เขาไม่เคยคิดว่าคนๆนั้นจะเป็นคนเดียวกับคนที่เขาพบที่โรงเตี๊ยมตอนกลางวัน

ชายวัยกลางคนเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆ แต่เขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะกลับมาแก้แค้นได้รวดเร็วและสกปกแบบนี้!

โอวหยางซิงเหวินและคนที่เหลือไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก และทหารโลหิตสีชาดของเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นกัน

ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อ่อนด้อย มิหนำซ้ำยังดีกว่าขององครักษ์ของตระกูลโอหยางเสียด้วย

แต่ท้ายที่สุด ฝ่ายของเขามีกำลังคนน้อยกว่า และยังมีกำลังคนถดถอยลงเรื่อยๆเพราะเริ่มบาดเจ็บล้มตายไปทีละคน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเสียเปรียบ!

"แฮโรลด์ หนีไปแล้วไปบอกจอร์จว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ จงบอกเขาว่าให้กลับมาล้างแค้นให้สหายของเรา!"

เมื่อชายวัยกลางคนที่เห็นสถานการณ์เริ่มแย่ และทราบดีว่าการหลบหนีออกไปโดยไม่ให้ตนได้รับบาดเจ็บนั้นเป็นเรื่องที่ยากขนาดไหน ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะส่งคนอื่นไปแทน

"กัปตัน ข้าไม่ไปขอรับ! หากตายก็ตายด้วยกัน ข้าอยากรู้ว่าไอ้บ้านั่นมันจะฆ่าพวกเราได้สักเท่าไหร่กันเชียว!" แฮโรลด์ผู้มีเครากวัดแกว่งดาบแล้วฟันศัตรูตรงหน้า พลางมองไปที่โอวหยางซิงเหวินด้วยความอาฆาต

“ถ้าเจ้าไม่ไป แล้วจอร์จจะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แล้วแบบนี้เราจะแก้แค้นให้พวกพ้องของเราได้ยังไง?” ชายวัยกลางคนคำราม เขาและชายมีเคราคนนี้แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขา แต่เพราะเขาเป็นผู้ใช้พลัง ถึงเขาอยากหนี เขาก็ทำไม่ได้ง่ายๆเหมือนนักดาบอย่างแฮโรลด์

ชายคนนี้ยังเป็นคนที่มีความเด็ดขาดและสำคัญ เรื่องในคืนนี้ เขาต้องกลับแก้แค้นให้พวกพ้องแน่ ดังนั้นเขาจึงบอกกับชายวัยกลางคนและคนที่เหลืออยู่ว่า

"ทุกคน ข้าจะรีบไปรีบกลับ ไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมาแก้แค้นพวกมันแน่!"

“เจ้ารีบๆไปก่อนที่มันจะสายเกินไป แล้วก็อย่าลืมเอาไวน์มาให้ข้าทุกปีด้วยล่ะ!”

"เจ้าจะโอ้เอ้ไปถึงเมื่อไหร่? รีบไปเร็วๆสิวะ! พวกเรายังรอให้เจ้ากลับมาล้างแค้นอยู่นะโว้ย!"

คนที่เหลือต่างรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะหนีออกไปได้ เลยต้องมีบางคนที่ฝ่าศัตรูออกไป และแฮโรลด์ก็เป็นคนที่เก่งที่สุด และมีโอกาสที่เขาจะสามารถหนีรอดออกไปได้มากที่สุด ทุกคนจึงอยากให้เขาหนีไป

แฮโรลด์ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งลังเล บาดแผลตามร่างกายนี้เขาได้รับจากการต่อสู้ด้วยลมปราณและพลังเวท ขืนเขาไม่รีบไปตอนนี้ เขาคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

แต่เพราะทางออกอยู่อีกห้อง และเขาไม่สามารถฝ่าไปที่นั่นได้ในตอนนี้ ในที่สุด เขาก็ทำได้เพียงถอดใจ

เขารู้จักตัวตนของอีกฝ่าย และท่าทางของเขาในกลางวัน ดูเหมือนกับชายคนนี้กำลังมองหาสมบัติที่พวกเขาได้มาจากป่าแห่งหมอกยังไงอย่างนั้น

ตรงนี่คือชั้นสาม แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยไม่ถึงขั้นสาหัส ในขณะที่ทหารรับจ้างคนอื่นๆกำลังยืนขวางหน้าต่างและกันไม่ให้พวกตระกูลโอหยางบุกเข้ามาได้