USB:บทที่ 83 มาบ้านของฉัน

โอวหยางซิงเหวินทั้งชกและเตะหวังเอ๋อ แต่ความโกรธในใจของเขาก็ยังไม่ได้ลดน้อยลงเลย

แหวนมิตินี้นั้นต่างจากสิ่งของอื่นๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าโอวหยางซิงเหวินจะทุบตีอย่างไร แต่หวังเอ๋อก็ไม่ได้ยอมรับว่าเขาได้ขโมยแหวนนั้นไป

และเขาก็ยังไม่ได้โต้ตอบโอวหยางซิงเหวินอีกด้วย

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้จริงๆ ว่าแหวนนั้นหายไปไหน และเขาก็ก่นด่าคนที่ขโมยแหวนไปอยู่แค่ในใจ

ฮวงเฟิงที่อยู่บนโลก อยู่ๆ เขาก็จามออกมาถึงสองสามครั้งโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ

โอวหยางซิงเหวินตีเขาจนเหนื่อย จนกระทั่งหวังเอ๋อลงไปนอนครางอยู่ที่พื้น

อย่างไรก็ตามเพราะว่าโอวหยางซิงเหวินไม่ได้เป็นศิลปะการต่อสู้เท่าใดนัก อาการบาดเจ็บของหวังเอ๋อจึงไม่ได้หนักหนามากแต่เขาก็ยังตกอยู่ในความเสียใจ

“ฉันจะให้เวลาแกหนึ่งวัน ถ้าแกไม่หาแหวนมิติมาคืนให้ฉัน ฉันจะฆ่าแกให้หมากินซะ!” โอวหยางซิงเหวินพูดกับหวังเอ๋ออย่างเหี้ยมโหด

ผู้พิทักษ์หลี่มองดูหวังเอ๋อที่เหมือนกับหมาตายด้วยความพึงพอใจ

สหายคนนี้ไม่ได้น่าประทับใจเหมือนเมื่อก่อน

มันเป็นความโชคร้ายของเขาที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

โอวหยางซิงเหวินได้ตัดสินใจแล้วและหวังเอ๋อเองก็รู้ถึงความสำคัญของแหวนมิติ

ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าถึงแม้ว่าเขาจะหาไม่เจอ โอวหยางซิงเหวินก็คงจะไม่ถึงขั้นฆ่าเขา แต่เขาก็คงจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ

อีกด้านหนึ่ง ฮวงเฟิงไม้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ดินแดนสรวงสวรรค์ล้ำลึก เขายังคงทำงานอย่างสบายๆ

และสำหรับแหวนมิตินั้น มันก็ยังคงอยู่อย่างปลอดภัยในมือของเขา

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าขนาดของมันนั้นพอดี

ทันทีที่เขาเลิกงาน ซูหยูโม่ก็มาหาเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบร้อนออกจากที่ทำงานขนาดนั้นก็ได้ มาที่บ้านของฉันก่อนสิ” ซูหยูโม่กล่าว

“หือ?” เขามีความรู้สึกพิเศษกับสถานที่แห่งนั้น เพราะว่ามันเป็นที่ที่เขาได้เห็นของสงวนของซูหยูโม่

เมื่อได้เห็นสีหน้าของฮวงเฟิง ซูหยูโม่ก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอจึงหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยและจ้องมองฮวงเฟิงอย่างดุๆ ก่อนที่เธอจะจากไป

หลังเลิกงาน ฮวงเฟิงยังไม่ได้ออกไปจากที่ทำงานและเขายังคงรอซูหยูโม่อยู่

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงกลัวว่าคนอื่นในบริษัทจะเห็นตอนที่เขาขึ้นรถไปกับซูหยูโม่บ่อยๆ และเอาไปพูดกัน

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนที่ยืนรอซูหยูโม่ไปอีกหน่อย

สำหรับตัวเขาเองนั้นไม่เท่าไรหรอก แต่สำหรับหญิงสาวอย่างซูหยูโม่ คงไม่เป็นการดีแน่ที่จะตกเป็นข่าวลือ

“ขึ้นมาสิ!” ซูหยูโม่พูดกับฮวงเฟิงที่อยู่ด้านนอกผ่านหน้าต่างรถขณะที่เธอสวมแว่นกันแดดเอาไว้ และไม่ได้ออกมาที่ด้านนอกรถ

เมื่อเห็นดังนั้น ฮวงเฟิงจึงจำเป็นต้องเข้าไปนั่งตรงที่นั่งด้านข้างคนขับ อุตส่าห์มีเจ้านายขับรถให้นั่งทั้งที ฮวงเฟิงก็รู้สึกดีในในอยู่เล็กน้อย

“เสื้อผ้าพวกนี้ฉันซื้อมาให้เพื่อนๆ ของฉันเมื่อวานนี้ยังไม่ได้เอาไปแจกให้พวกเขาเลย” เธอพูดกับฮวงเฟิงภายในรถ

“ทำไมล่ะ? เขาไม่ชอบมันงั้นหรือ? มาตรฐานของเพื่อนของคุณคงจะสูงมาเลยนะ” ฮวงเฟิงกล่าว

เสื้อผ้าทุกชิ้นล้วนแต่เป็นของแพงและถ้าเสื้อผ้าของเพื่อนของซูหยูโม่ไม่ได้ถูกทำมาเพื่อเขา แล้วทำไมเขาถึงต้องดูถูกมันด้วยล่ะ?

“ไม่หรอก เขามีธุระต้องไปทำที่ต่างประเทศ เขาไปตั้งแต่เช้าแล้วและก็จะอยู่ที่ต่างประเทศอีกสักพัก” ซูหยูโม่กล่าว

“ดังนั้นเสื้อผ้าเหล่านี้ก็เลยตกเป็นของคุณโดยปริยายไงล่ะ”

“ คุณหมายความว่ายังไง?” ฮวงเฟิงตกตะลึง

“ฉันเสียดายถ้าจะต้องทิ้งเสื้อผ้าเหล่านี้ไปโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อเขากลับมา ฉันถึงจะซื้อตัวใหม่ให้เขา ฉันก็เลยจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ให้คุณ เพราะว่าตอนที่ฉันซื้อเสื้อผ้าพวกนี้เมื่อวานนี้ ฉันอาศัยหุ่นคุณเป็นแบบ ดังนั้นมันก็เหมาะสมแล้วที่คุณจะเอาไปใส่” ซูหยูโม่พูดเรียบๆ

“ไม่ เสื้อผ้าพวกนี้ค่อนข้างแพง มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร ใช่ไหม?” ฮวงเฟิงกล่าว

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซูหยูโม่จะโอเค แต่เขาก็ยังคงเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ ดังนั้นมันจึงไม่ค่อยเหมาะสมนักที่เขาจะรับของมีค่าเช่นนี้เอาไว้

ถ้าคุณไม่ต้องการ งั้นฉันก็ไม่ต้องการเหมือนกัน แต่มันก็มีกว่าเสียของเปล่านะ เอาไว้ตอนที่เพื่อนของฉันกลับมาซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไร ฉันถึงจะซื้อให้เขาในภายหลัง ถึงตอนนั้นมันก็คงมีเสื้อผ้าแบบใหม่ๆ ออกมา และเขาก็คงจะไม่สนใจเสื้อผ้าพวกนี้แล้ว ฉันอยากจะมอบของพวกนี้ให้คุณเพื่อเป็นการขอบคุณที่ไปเป็นเพื่อนฉันชอปปิ้งเมื่อวานนี้ แต่ถ้าคุณไม่อยากได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไร งั้นฉันก็จะเอาไปทิ้งซะ

“อย่านะ! ของพวกนี้เป็นของดีทั้งนั้น มันน่าเสียดายถ้าจะเอาไปโยนทิ้ง แต่ถึงผมจะพูดไป คนรวยอย่างพวกคุณก็คงจะไม่เข้าใจหรอก งั้นคุณก็เอาของดีๆ พวกนี้ไปโยนทิ้งซะเถอะ” ฮวงเฟิงรีบพูด

ด้วยความจริงใจ เขาเองก็ชอบสิ่งของเหล่านั้น แต่เมื่อเขาได้ยินว่าซูหยูโม่จะเอาไปโยนทิ้ง เขาจึงรู้สึกเสียดาย

“งั้นถ้าฉันไม่โยนทิ้งล่ะ? ในฐานะผู้หญิง ฉันจะเอาเสื้อผ้าผู้ชายพวกนี้ไปใช้ได้ยังไงล่ะ จริงไหม? และมันก็เปลืองพื้นที่ในบ้านด้วย ดังนั้นฉันจึงขอยกให้คณ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่อยากได้ก็ตามที”

ซูหยูโม่กล่าว

“ใช่แล้ว ผมอยากได้ ทำไมจะไม่อยากได้ล่ะ? ดีกว่าที่จะเอาไปทิ้งเสียอีก แต่บอกก่อนนะว่าถ้าคุณให้ผมแล้ว คุณอย่ามาทวงเงินผมทีหลังนะ เพราะตอนนี้ผมไม่มีเงินเลย” ฮวงเฟิงกล่าว

เขารู้ดีว่าสิ่งของเหล่านี้เป็นของที่ซื้อมาใหม่เอี่ยมและไม่ได้ไร้ประโยชน์แต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้นราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเงินมากขนาดนั้นที่จะเอามาจ่าย

“เอาล่ะ ไม่ต้องกังวลไปนะ ฉันไม่ได้คิดจะเอาเงินจากคุณหรอกนะ คนขี้ตืด” ซูหยูโม่คลี่ยิ้ม “อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เอาของๆ ฉันไปแล้ว คุณยังมีบางอย่างต้องทำใช่ไหม?”

“เพื่ออะไรล่ะ? ในเมื่อคุณบอกว่าเป็นการขอบคุณผมเมื่อวานนี้ไม่ใช่หรือ ที่ผมออกไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนคุณ? คุณอยากจะให้ผมเป็นลูกน้องของคนที่ไม่รักษาคำพูดงั้นหรือ?” ฮวงเฟิงมองด้วยความตกใจ

คำพูดของฮวงเฟิงทำให้ซูหยูโม่กลัวและเป็นเหตุให้รถถึงกับส่ายไปมาอยู่สองสามครั้ง

จากนั้นเธอก็มีสีหน้าละอายและโกรธจัด และพูดว่า “ใครบอกว่าฉันจะไม่รักษาคำพูด? ฉันแค่จะบอกให้คุณทำอาหารให้ฉันกินทีหลังต่างหากล่ะ!”

“โอ้ แค่ทำอาหารน่ะเหรอ ก็น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้ผมกลัวเลย ตราบใดที่ไม่ต้องถึงกับเอาชีวิตเข้าแลกอยากได้อะไรก็บอกมาเถอะ” ฮวงเฟิงกล่าวและมองด้วยความโล่งอก

“คุณ ฮวงเฟิง ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมาเจอคนกะล่อนแบบคุณ” ซูหยูโม่กล่าวทั้งโกรธทั้งอายระคนกันไป

“ฮ่าฮ่า ก็แค่ล้อเล่นให้บรรยากาศดีขึ้นเท่านั้นแหละน่า” ฮวงเฟิงกล่าวยิ้มๆ

“ถ้าคุณกล้าล้อเล่นแบบนี้อีกนะ พวกเราต้องรถคว่ำกันแน่ๆ” ซูหยูโม่กล่าว

เมื่อฮวงเฟิงมาถึงที่พักของซูหยูโม่ เขาก็หอบเอาสิ่งของทุกอย่างที่ซูหยูโม่ซื้อมาให้เขา

และเป็นไปตามคาดมันเป็นข้าวของทั้งหมดที่ซื้อเมื่อวานนี้

และไม่ใช่เพียงแค่สิ่งของเล็กๆ น้อยๆ แต่รวมถึงนาฬิการาคาแพงที่อยู่ข้างใน ซึ่งซูหยูโม่ไม่ต้องการมัน

“ผู้ชายคนนั้นช่างโชคไม่ดีเลยนะ ผู้หญิงสวยบาดใจเช่นคุณอุตส่าห์ไปซื้อของมาให้เขา แต่เขาก็ยังไม่มีแม้แต่เวลาที่จะมารับของพวกนี้ไป ดูเหมือนว่าผมจะเป็นคนได้รับโชคแทนนะ ฮ่าฮ่า” ฮวงเฟิงกล่าวกับซูหยูโม่พร้อมรอยยิ้ม

“เอาล่ะ เลิกพูดได้แล้ว ไปทำอาหารสิ ฉันหิวแล้ว” ซูหยูโม่เดินไปที่โซฟา กดเปิดทีวีและพูดกับฮวงเฟิง

“ตกลง” หลังจากที่ได้รับของดีๆ หลายอย่าง ฮวงเฟิงก็เลยต้องแสดงฝึมือ

โชคดีที่เขานำ “คัมภีร์อมฤต” มาด้วยดังนั้นมันจึงง่ายที่เขาจะซ่อนมันเอาไว้