USB:บทที่ 349 ยิง

ในขณะเดียวกัน หลี่ปิงอวิ๋นก็รีบพุ่งตัวไปที่ประตู เมื่อเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นและสิ่งที่ทหารรับจ้างพูดอีกฝ่าย เธอก็เข้าใจทันทีว่าตังเองเข้าใจฮวงเฟิงผิด ฮวงเฟิงไม่ได้มาที่นี่เพราะเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้น แต่มาเพื่อช่วยชีวิตเธอ

ตอนแรก เขาคิดฮวงเฟิงคิดว่าถ้าเขายังไม่ถูกอีกฝ่ายเจอตัว เขาจะซุ่มโจมตีคนที่ลักพาตัวหลี่ปิงอวิ๋นก่อน แต่ตอนนี้ เขากลับยืนประจันหน้าอีกฝ่ายซะได้

หลี่ปิงอวิ๋นหันไปมองฮวงเฟิงสลับกับชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงและกำยำ ดูๆแล้วโอกาสที่หลี่ปิงอวิ๋นจะหลุดพ้นจากคนตรงหน้าไปได้นั้นช่างน้อยเหลือเกิน...

“อ๋า...ฉันผิดไปแล้ว” หลี่ปิงอวิ๋นกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอาย

ฮวงเฟิงที่อยู่ไม่ไกลจากเธอฝืนหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น แผนการที่เขาจะซุ่มโจมตีศัตรูต้องพังลงด้วยเงื้อมมือของผู้หญิงซื่อบื้อตรงหน้า

"แกเป็นใคร?" ทหารเอ่ยถามฮวงเฟิงเป็นภาษาจีนด้วยสำเนียงแปลกๆ

"ถึงผมบอกไป คุณก็ไม่รู้จักผมหรอกครับ เอาเป็นว่าผมมาที่นี่เพื่อช่วยเธอคนนั้นก็แล้วกัน" ฮวงเฟิงตอบพลางยกนิ้มชี้ไปที่หลี่ปิงอวิ๋น ทว่าท่าทางแบบนี้กลับทำให้หลี่ปิงอวิ๋นรู้สึกละอายใจขึ้นมา

"คิดจะมาช่วยยัยนี่? นายห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้หนุ่ม!" ในขณะที่พูด อีกฝ่ายก็พุ่งเข้าใส่ฮวงเฟิงทันที ครั้งนี้ ฮวงเฟิงไม่ได้หลบแต่กลับพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นกัน

แม้ว่าฮวงเฟิงจะพกปืนติดตัว แต่เขาก็ไม่กล้านำมันออกมาเพราะหลี่ปิงอวิ๋นยืนอยู่ตรงนั้น

เนื่องจากฮวงเฟิงทราบประวัติของหลี่ปิงอวิ๋นดี หลังจากเรื่องนี้จบลง เขาจะต้องถูกสอบสวนแน่นอน แล้วถ้าเกิดว่าหลี่ปิงอวิ๋นบอกคนพวกนั้นว่าเขาพกปืน คำสารภาพของเขาต้องจะฟังไม่ขึ้นแหงๆ

แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่อยากเรื่องใส่ตัว แต่ถ้าวินาทีสุดท้ายที่ความตายมาเยือน เขาก็คงชักปืนออกมาโดยไม่สนใจอะไรอีก เพียงแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม

ปัง!

ทั้งสองปะทะกันโดยซัดหมัดใส่กัน หลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ถอยหลังไปคนละสองสามก้าว

ฮวงเฟิงสัมผัสได้ว่าเลือดลมและกำลังภายในร่างกายของเขากำลังพลุ่งพล่านราวกับว่าพลังกำลังคืบคลานขึ้นไปถึงลำคอและพร้อมที่จะระเบิดออกมาตลอดเวลา แต่ถึงกระนั้น ฮวงเฟิงก็ยังคงข่มมันเอาไว้

"กะแล้ว ทหารอย่างพวกคุณไม่มีทางเป็นแค่คนธรรมดาแน่" ฮวงเฟิงถึงกับถอนหายใจ การโจมตีเมื่อครู่คงจะเป็นเพียงแค่การหยั่งเชิง เขารู้ดีว่าตนเองก็มีสิทธิ์แพ้เช่นกัน

สิ่งที่ทำให้เขาสังหารทหารคนนั้นได้อย่างง่ายดายคือการลอบโจมตี แต่หากเขาต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายซึ่งๆหน้า คงยากที่จะบอกว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะ

ทำเอาฮวงเฟิงอึ้งไปเล็กน้อย ทว่าฝ่ายตรงข้ามอย่างนายทหารเองก็อึ้งไม่น้อยไปกว่าเขา

ชายตรงหน้ารู้จักแม้กระทั่งในกลุ่มทหาร นอกจากนี้อีกฝ่ายยังแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้

ถึงแม้เขาจะไม่ถนัดใช้ปืน แต่ในแง่ของการต่อสู้แบบตัวต่อตัว เขาถึงกับได้รับการจัดอันดับให้อยู่ในอันดับต้น ๆ ของกลุ่ม แน่นอนว่าความสามารถแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปนึกอยากจะมีก็มีได้

บาดแผลบริเวณหน้าผากและแขนของฮวงเฟิงเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มต่อสู้ ถ้าจะให้พูดอีกอย่างก็คือ ชายหนุ่มตรงหน้าเขารับหมัดทั้งๆที่เขายังเจ็บอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังไม่สามารถป้องกันหมัดนี้ได้ดีเท่าที่ควร

"แกเป็นใครกันแน่?" ทหารถามย้ำอีกครั้ง

"หยุดพล่ามได้แล้ว!" ฮวงเฟิงว่า เขาไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับอีกฝ่ายแล้ว ใครจะไปรู้ว่าศัตรูจะมาเพิ่มอีกตอนไหน

แต่ที่เขารู้แน่ๆคือต้องใช้เวลาอีกนานกว่ากำลังเสริมของเขาจะมาถึง ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย ฮวงเฟิงจึงตัดสินใจกำจัดอีกฝ่ายโดยเร็วที่สุด

ครั้งนี้ ฮวงเฟิงใช้หมัดสายฟ้าเจ็ดนพเคราะห์โจมตีคู่ต่อสู้ แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะถอยอีกทั้งยังตั้งตารอการโจมตี

กำหมดและลูกเตะของฮวงเฟิงนั้นน่าทึ่งมาก ฮวงเฟิงเพิ่มกำลังภายในและวิชาหมัดที่ทรงพลังของเขาเสมอกับของคู่ต่อสู้

ทางฝั่งหลี่ปิงอวิ๋นที่ยืนอยู่ไม่ไกลตกใจสุดขีด เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ฮวงเฟิงที่เธอเคยพูดจาดูถูกจะแข็งแกร่งถึงขนาดต่อสู้กับคนที่ลักพาตัวเธอไปได้

อย่างไรก็ตาม หลี่ปิงอวิ๋นเห็นไม่สามารถมองเห็นอันตรายที่ซ่อนอยู่ และเธอก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้ เธอเลยเป็นห่วงฮวงเฟิงจากใจ

แม้ว่าเธอและฮวงเฟิงไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เธอเลยสงสัยว่าอะไรทำให้ฮวงเฟิงยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยเธอ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งสองคนเหมือนผูกติดกับเชือกในชีวิตจริง

หลี่ปิงอวิ๋นไม่รู้ว่าฝ่ายไหนถือไพ่เหนือกว่า แต่ฮวงเฟิงทราบดีว่าตัวเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาตั้งแต่แรก

แม้ว่าเขาจะมีวิชาหมัด แต่โอกาสที่เขาได้ต่อสู้ในชีวิตจริงนั้นแทบไม่เคยเกิดขึ้น เขายังขาดประสบการณ์เพราะไม่มีใครเคยสอนเขาแบบจริงๆจังๆ

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปการโจมตีของฮวงเฟิงก็ลื่นไหลมากขึ้น ฮวงเฟิงเริ่มคุ้นเคยกับหมัดสายฟ้า ทำให้ฝ่ายเสียเปรียบในตอนแรกค่อยๆเปลี่ยนไป

เดิมทีอีกฝ่ายได้เปรียบมากกว่าฮวงเฟิง เขาจึงต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เอาชนะฮวงเฟิงให้จงได้ แต่ฮวงเฟิงกลับอดทนและปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ได้

จากนั้นเขาก็พบว่าข้อได้เปรียบจากการต่อสู้กับฮวงเฟิงนั้นเริ่มลดลง และสุดท้าย เขาก็ตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ใช่ฝ่ายได้เปรียบอีกต่อไป ฮวงเฟิงโจมตีจนเขาจนตกอยู่ในความสับสนอยู่หลายต่อหลายครั้ง

การค้นพบความจริงนี้ทำให้ทหารรับจ้างตกใจเล็กน้อย เขารู้สึกกลัวในความสามารถในการเรียนรู้ของฮวงเฟิงเล็กน้อย หลังจากทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง ทั้งคู่ก็ปละออกจากกัน

ในขณะที่ใช้มือลูบแขนที่รู้สึกชาอย่างอ่อนโยน เขาก็หันไปจ้องฮวงเฟิงแล้วพูดว่า "แข็งแกร่งดีนี่ สงสัยฉันคงประเมินแกต่ำไปสินะ!"

ฮวงเฟิงพยายามทำปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ ในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายได้เปรียบแต่ก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น

"คุณเองก็ไม่เลวเหมือนกัน" ฮวงเฟิงกล่าวขณะสบตาอีกฝ่าย

"น่าเสียดายที่แกกำลังจะตายในไม่ช้า!" หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็หยิบปืนที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้าออกมาแล้วยิงใส่ฮวงเฟิงทันที

ใบหน้าของฮวงเฟิงเต็มไปด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าเขาไม่คิดว่าชายคนนั้นจะทำแบบนั้นจริงๆ จากนั้นร่างของเขาก็ค่อยๆล้มลงไปที่พื้น ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของหลี่ปิงอวิ๋น ฮวงเฟิงแพ้แล้ว!

"ฮ่าฮ่า แกมันอ่อนเกินไป!" ทหารรับจ้างมองดูฮวงเฟิงล้มลงไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

เขามีลางสังหรณ์ว่าทักษะของ ฮวงเฟิงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ หากสิ่งนี้ลากไปเขาอาจจะไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนของเขาที่ออกไปกับเขาก่อนหน้านี้ก็ยังไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย