USB:บทที่ 173 อ้อมไปด้านหลัง

เจิ้งหมิงกลับมาทางด้านของฮวงเฟิงอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พบอะไร แต่ถ้าฮวงเฟิงบอกว่ามี มันก็ต้องมี

“นายควรจะอยู่ตรงนี้นะและคอยเตือนคนที่อยู่รอบๆ ด้วย ฉันจะอ้อมไปทางด้านหลัง เมื่อไรก็ตามที่เห็นแสงสว่างให้พวกนายเข้าโจมตีเลยนะ!” ฮวงเฟิงกล่าวกับเจิ้งหมิง

“แต่พี่ฮวง มันอันตรายเกินไปนะถ้าพี่จะไปคนเดียว ฉันจะไปด้วย” เจิ้งหมิงกล่าว

“ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้ ต้องใจดูสถานที่แค่นั้นก็พอนะ” ฮวงเฟิงชี้ไปยังจุดที่เขาได้ยินเสียง แต่อีกฝ่ายยังคงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

เจิ้งหมิงยังต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฮวงเฟิงก็ตบที่ไหล่ของเขา และจากนั้นก็งอตัวและข้ามผ่านคูลึกไปอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ชายแดน

เจิ้งหมิงอ้าปากแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นเขาก็ไปหาหัวหน้าหมวดของเขาและบอกว่าฮวงเฟิงเพิ่งจะบอกอะไร และบอกให้พวกเขาเตรียมพร้อม

ฮวงเฟิงเองก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเชื่อในตัวเขาเหมือนอย่างเจิ้งหมิงหรือไม่

เพราะว่าเขาก็ยังไม่เห็นอะไรเลย อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงไม่ได้สนใจอะไรแล้วในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย

ฮวงเฟิงนั้นรวดเร็วมากหลังจากที่ไปถึงขอบของคูลึก เขาก็ออกมาจากคูและก้มตัวลงวิ่งต่อไป

เขาวิ่งเป็นวงกลมขนาดใหญ่ วิธีนั้นทำให้อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา

ทั้งเขายังคงสวมรองเท้าหนังพิเศษ ความเร็วของเขานั้นจึงเร็วมาก

ไม่เช่นน้นก่อนที่คนทั้งหลายจะไปถึงที่ด้านหลังของอีกฝ่าย อีกฝ่ายนั้นก็เกือบจะมาถึงคูลึกแล้ว และกำลังจะเข้าโจมตี

เมื่อเขารู้สึกว่ากำลังจะเข้าใกล้อีกฝ่าย ฮวงเฟิงก็ค่อยๆ ก้าวเท้าของเขาให้ช้าลงและพยายามส่งเสียงให้เบาที่สุด

ทันใดนั้นฮวงเฟิงก็พบว่าไม่ไกลจากสายตาของเขานัก มีเงาตะคุ่มเคลื่อนไหวอยู่และเห็นคนสองสามคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนพื้นอย่างรางๆ

เดิมทีฮวงเฟิงไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหวในทันที เพราะเขาไม่รู้ว่าเจิ้งหมิงพร้อมหรือยัง

แต่เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ที่เข้าใกล้ร่องลึกมากขึ้นเรื่อยๆ

และเมื่อมองไปที่พวกเขาก็เห็นได้ชัดว่าพวกนั้นมีทักษะสูงของกองทัพพันธมิตรด้วยการเคลื่อนไหวที่มีทักษะ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำเช่นนี้ และเป็นไปได้มากว่าพวกเขาน่าจะเป็นหน่วยรบพิเศษ

“ไม่ว่ายังไงฉันก็จะปล่อยให้พวกนั้นเข้าใกล้ไม่ได้” ฮวงเฟิงพึมพำ

หลังจากนั้นเขาก็เตรียมใช้เวทมนตร์ ในสภาพแวดล้อมที่มืดสนิทเขาเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่แถวนี้ ซึ่งทำให้เขาใช้เวทมนตร์ได้อย่างสะดวก

ฮวงเฟิงใช้ทักษะ 'การเจาะหิน' เป็นครั้งแรก นี่เป็นทักษะระยะไกลที่สามารถทำลายทั้งภูมิภาคได้ แม้ว่าจะไม่สามารถรวมทุกคนในกลุ่มของฝ่ายตรงข้ามได้ แต่ก็ยังคงมีผลอยู่

อิโตะ อิจิโร่ เขาเป็นผู้บัญชาการของการจู่โจมครั้งนี้แล้ว และคนที่เขาพามาด้วยก็ไม่ใช่กองทหารธรรมดาแต่ผ่านการฝึกอบรมพิเศษมาแล้ว

ในการต่อสู้ครั้งก่อนพวกเขาไม่ได้ออกโรงเอง แต่เป็นกองหนุนมาตลอด

และความสามารถในการต่อสู้ของแต่ละคนนั้นแข็งแกร่งมากเหมาะสำหรับการปฏิบัติการขนาดเล็กประเภทนี้

ในทางตรงกันข้าม ในแนวหน้าบทบาทของพวกเขาอยู่ระดับปานกลาง ดังนั้นจึงต้องเป็นเวลานี้เท่านั้น

แม้ว่าคนเหล่านี้จะมีจำนวนไม่มากนัก แต่ถ้าพวกเขาใช้มันให้ดีพวกเขาก็จะสามารถเปลี่ยนสถานการณ์ทั้งหมดได้

เป้าหมายของพวกเขาในการมาที่นี่ครั้งนี้ ก็คือลอบสังหารผู้บัญชาการกองกำลังของศัตรู

เมื่อมองไปที่คูลึกที่กำลังใกล้เข้ามา อิจิโร่ ก็ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ

ในระหว่างวันพวกเขาได้กำหนดที่ตั้งของสำนักงานใหญ่ชั่วคราวของศัตรูเอาไว้แล้ว คราวนี้พวกเขาจึงมุ่งตรงไปยังสถานที่นั้น

อย่างไรก็ตามทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บในช่องท้อง ราวกับว่ามีของมีคมแทงขึ้นมาจากพื้น วัตถุนั้นแหลมคมเป็นพิเศษและแทงทะลุท้องของเขาทันที!

คราวนี้ ฮวงเฟิงไม่ได้ยั้งมือเลย หลังจากผ่านการฝึกฝนมาเป็นเวลานานเขาได้เก็บเวทมนตร์ไว้ในร่างกายของเขา

ดังนั้นหลังจากปลดปล่อยเวทมนตร์จำนวนมากในครั้งเดียว พลังเวทย์มนตร์ที่เขาแสดงจึงแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก

นอกจากอิจิโร่ที่ถูกแทงแล้ว คนอื่นๆ อีกสองสามคนที่อยู่รอบตัวเขาก็เจอแบบเดียวกัน

“หรือว่าอีกฝ่ายจะเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว?” นี่เป็นความคิดแรกที่อยู่ในใจของอิจิโร่ หากอีกฝ่ายได้เตรียมการไว้แล้วจริงๆ การจู่โจมในครั้งนี้ก็คงจะเป็นเรื่องตลกจริงๆ

อย่างไรก็ตามเขาไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนี้มากนัก เพราะคลื่นแห่งความเจ็บปวดที่มาจากช่องท้องของเขาทำให้คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ฮวงเฟิงเองก็ตั้งใจที่จะไม่หยุด แต่คราวนี้เขาไม่ได้ใช้ทักษะการเจาะหิน เพราะทักษะนี้สามารถทำร้ายผู้คนได้ แต่ฆ่าคนนั้นยังค่อนข้างยากอยู่

อย่างไรก็ตามไม่ใช่ว่าฮวงเฟิงจะไม่สามารถฆ่าคนได้ เขาเริ่มร่ายมนต์อีกครั้ง

คราวนี้เป็นทักษะประเภทไฟ: เทคนิคลูกบอลไฟ!

ฮวงเฟิงไม่เคยใช้ทักษะนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้มีเจตนาที่จะปกปิดมันเอาไว้

นี่เป็นเพราะในความคิดของเขาการใช้เวทมนต์ที่นี่จะทำให้คนอื่นสงสัยเขาอย่างแน่นอน

แต่ตัวเขาเองไม่เคยอยู่ในพื้นที่นี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงมีความระมัดระวังน้อยลง

ด้วยการโบกมือด้านขวาของฮวงเฟิง ลูกไฟที่ก่อตัวขึ้นในมือของเขา ก็ลอยไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เร็วมากจนอีกฝ่ายไม่มีเวลาที่จะตอบโต้ และลูกไฟก็ตกลงมาท่ามกลางพวกเขาทำให้เสื้อผ้าของพวกเขาลุกเป็นไฟ

ผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ถูกจุดให้ลุกเป็นไฟ และแสงที่มาจากลูกไฟยังทำให้เจิ้งหมิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ในคูลึกสามารถมองเห็นศัตรูที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาได้อย่างชัดเจน

“บุก!” เอามันให้หนักเลย!" เสียงของลู่ต้าเปียวดังขึ้นมาและเสียงปืนดังก็ขึ้นใกล้ๆ

จากนั้นปรากฎว่าเมื่อเจิ้งหมิงไปหาหัวหน้าหมวด รองกัปตันกำลังเดินผ่านเขาไป

หลังจากได้ยินคำพูดของเจิ้งหมิงแม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัยบางอย่างอยู่ในใจ

แต่เพื่อความปลอดภัย เขาจึงได้พาคนของเขามาที่จุดซ่อนตัวนี้และรอแสงไฟตามที่ฮวงเฟิงได้บอกไว้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าฮวงเฟิงทำมันได้อย่างไร

แต่ด้วยแสงเหล่านั้น พวกเขาก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีข้าศึกไม่กี่คนอยู่ในระยะไกลและเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นไม่ใช่คนของพวกเขา

เสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าเทคนิค ลูกบอลไฟของฮวงเฟิงจะสามารถจุดไฟเผาผู้คนจำนวนมากได้ในตอนแรก

แต่มันก็มีพลังจำกัด และไม่สามารถฆ่าใครได้

เขายังคงเป็นนักเวทย์ฝึกหัด แต่เขาต้องการแสงเหล่านี้และสร้างความวุ่นวายในฝั่งของคู่ต่อสู้