USB:บทที่ 212 เจอของจริง

ฮวงเฟิงเองก็เห็นการกระทำของอีกฝ่ายเช่นกัน อย่างไรก็ตามในครั้งนี้เขาไม่ได้หลบ แต่เลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน เป็นเพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ซูหยูโม่อดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมา

ก่อนหน้านี้ซูหยูโม่เฝ้าดูสถานการณ์ในสนามฟุตบอลมาโดยตลอด

ผู้เล่นอาชีพของฝ่ายตรงข้ามที่เกษียณแล้วนั้นแข็งแกร่งกว่า และยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ยังเข้าเตะบอลด้วยความรุนแรงด้วย ราวกับว่าพวกเขาไม่กลัวว่าจะมีใครได้รับบาดเจ็บ

ถ้าฮวงเฟิงไม่กระโดดหลบ เขาก็คงจะได้รับบาดเจ็บจากการเตะของคู่ต่อสู้

ฮวงเฟิงไม่ทราบเลยว่ามีซูหยูโม่อีกคนที่เป็นห่วงเขา ในสายตาของเขามีเพียงคู่ต่อสู้และผู้เล่นที่อยู่ในทีมของเขาเท่านั้น

อีกฝ่ายจะไม่สามารถเตะขาของฮวงเฟิงตรงๆ ได้  เพราะถ้าทำเช่นนั้นผู้ตัดสินก็อาจจะลงโทษเขา แต่เขาก็ยังมีวิธีอื่นที่จะทำร้ายฮวงเฟิงได้อีก

ขณะที่ฮวงเฟิงเหยียดขาออกไปเพื่อสกัดลูกบอล ชายคนนั้นก็เหวี่ยงขาขวาออกมาเตะลูกบอลเช่นกัน

เขาต้องการที่จะเข้ามาหาฮวงเฟิงแต่ลูกบอลนั้นได้ถูกเตะไปแล้ว และจากนั้นเขาก็ใช้ความแข็งแรงของเขาเพื่อทำให้ฮวงเฟิงบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าเขาคิดมากเกินไป เมื่อเขาเหวี่ยงขาขวาของเขาออกมา ฮวงเฟิงก็ทำเช่นเดียวกันและทั้งสองคนก็ฟาดแข้งเข้าใส่ลูกฟุตบอลในเวลาเดียวกัน

นี่เป็นการต่อสู้ที่ไม่มีความแข็งแกร่งใดๆ และหนึ่งในนั้นจะต้องแพ้อย่างแน่นอน

ผู้เล่นอาชีพที่เกษียณแล้วที่อยู่โดยรอบต่างก็พากันมองไปที่ฮวงเฟิงด้วยรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียม

พวกเขาไม่คุ้นเคยกับฉากและท่าทางแบบนี้ และในอาชีพของพวกเขาเองพวกเขาก็เคยทำแบบนี้มาก่อนแล้ว

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นผิดไปจากความคาดหวังของทุกคน

ไม่ว่าจะเป็นผู้เล่นที่เกษียณแล้วคนอื่นๆ ในสนามหรือผู้ชมทุกคนต่างก็พากันมองไปในสนามด้วยความประหลาดใจ

ทั้งสองคนที่ถูกเตะในตอนนี้เป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกเตะกลับ และยังส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวช

อย่างไรก็ตามคนๆ นั้นไม่ใช่ฮวงเฟิงแต่เป็นผู้เล่นอาชีพที่เกษียณแล้วซึ่งถูกเขาเตะ

“เอ๊ะ นายมีพลังขนาดไหนกันแน่?” ในตอนนี้พี่หวังมาที่ด้านข้างของฮวงเฟิง และมองไปที่ผู้เล่นที่กลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด

มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะถามฮวงเฟิงต่อไป

พี่หวังเป็นคนแรกที่ออกจากการแข่งขันครั้งนี้ แต่เขารู้สึกเสียใจทันทีที่เข้ามาในสนามเพราะคนตรงหน้าเขานั้นโหดร้ายเกินไป

เขาถูกลูกบอลปะทะเข้าที่ท้องก่อนหน้านี้ และถึงตอนนี้มันก็ยังเจ็บอยู่ดังนั้นเขาจึงพูดได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าแข็งแกร่งนัก

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายที่กำลังเสียเปรียบในตอนที่เขากำลังต้านกับความแข็งแกร่งของฮวงเฟิง คนๆนั้นไม่เพียงแต่กลิ้งอยู่บนสนาม แต่ขาขวาของเขานั้นบวมเป่งอย่างรวดเร็วและสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ฮวงเฟิงยักไหล่และไม่ได้พูดอะไร แต่เขากลับใช้โอกาสที่ทุกคนกำลังตะลึงอยู่นั้นพุ่งเข้าไปที่หน้าประตู

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นฮวงเฟิงกำลังเข้ามาพร้อมกับลูกบอล พวกเขาก็รีบกระโดดหลบไปทางด้านข้างไม่มีใครกลาที่จะหยุดเอาไว้เลยในตอนนั้น

ฮวงเฟิงเองก็รู้ดีว่าเขานั้นแข็งแรงเพียงใด ในการแข่งขันก่อนหน้านี้ เขาจะออมฝีมือการเตะเอาไว้เล็กน้อยเสมอ เพราะกลัวว่าจะทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บ

ดังนั้นเขาจึงเปิดเผยแค่ความเร็วเท่านั้นแต่ไม่ได้เปิดเผยความแข็งแกร่งของเขา

ซึ่งเรื่องนี้พี่หวังและคนอื่นๆ ก็ไม่รู้เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้การกระทำของคนเหล่านั้นทำให้เขาโกรธจนถึงที่สุด ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสามารถใช้พละกำลังได้เต็มที่และยังใช้กำลังภายในอีกด้วย

หากเป็นเช่นนั้นความแข็งแรงที่ขาขวาของเขาก็จะยิ่งมากขึ้นกว่านี้

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงยังคงรู้สึกเห็นใจอยู่เล็กน้อย หลังจากคิดได้เขาจึงตัดสินใจเตะบอลออกไปนอกสนามและปล่อยให้คนข้างๆแบกเพื่อนที่โชคร้ายของเขาออกไปจากสนาม

ในเวลานี้ ทุกคนเห็นท่าทางที่น่าสังเวชของเพื่อนคนนั้นอย่างชัดเจน

ในตอนนี้นับประสาอะไรกับการเล่นฟุตบอล เพราะเขาจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไปและทำได้เพียงออกจากสนามด้วยความยากลำบากโดยต้องให้เพื่อนช่วยเพียงเท่านั้น

ส่วนขาจะหักหรือไม่นั้นต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอย่างละเอียด

"ผู้จัดการฮวง ความแข็งแกร่งของคุณนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ คุณแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!"

"ถูกต้องแล้ว เจ้าพวกนั้นยโสนัก ตอนนี้มาดูกันว่าพวกเขาจะยังกล้าเตะคนมั่วๆ อีกไหม"

"แม่งเอ้ย ผู้ชายคนนั้นล้มฉันด้วยลูกบอล ขาของฉันยังเจ็บอยู่เลย ยิ่งเห็นพวกนั้นแบบนี้ฉันนี่อยากจะระบายความโกรธของฉันออกมาจริงๆ"

คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งไปดูสถานการณ์ของผู้บาดเจ็บ แต่ในด้านของ ฮวงเฟิงนั้นทุกคนก็ล้อมรอบฮวงเฟิงเอาไว้

แม้ว่าพวกเขาจะยังตามหลังอยู่ถึงสามประตู แต่พวกเขาก็ไม่กังวล แต่อย่างใด

ผู้ชายคนนั้นถูกส่งตัวไปอย่างรวดเร็ว และการแข่งขันก็ดำเนินต่อไป

ฝ่ายตรงข้ามดูเหมือนจะกลัวฮวงเฟิง แต่ก็ยังมีคนที่ไม่พอใจ พวกเขาเคยหยิ่งผยองอยู่ในสนามบอล แต่ตอนนี้พวกเขาถูกสั่งสอนโดยคนธรรมดาเสียแล้ว

ดังนั้นจึงยังมีคนที่ไปหาเรื่องฮวงเฟิง แต่พวกเขาเคยแข่งขันกันมาก่อน

ดังนั้นแม้ว่าพวกเขากำลังหาเรื่องฮวงเฟิง แต่พวกเขาก็จะไม่เตะเขาอย่างหน้าด้านๆ แม้ว่าเป้าหมายของพวกเขาจะเหมือนกัน แต่พวกเขาก็ไม่จงใจที่จะฝ่าฝืนกฎ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าวิธีการของพวกเขานั้นไร้ประโยชน์

แม้ว่าพวกเขาจะไปโกยลูกบอลแต่ฮวงเฟิงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่นั่นปล่อยให้พวกเขาโกยลูกบอล

พวกเขาไม่สามารถทำร้ายฮวงเฟิงได้แต่พวกเขาสามารถทำร้ายตัวเองได้

พวกเขาช่างหยิ่งผยองนัก ไม่เลว แต่พวกเขาก็ไม่ได้โง่

พวกเขามาที่นี่เพื่อเล่นฟุตบอลเพื่อหารายได้

ถ้าพวกเขาจะทำให้เขาบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลและแม้ว่าพวกเขาจะนอนเจ็บอยู่ในสนามสักพักหนึ่งมันก็ไม่คุ้มค่า

ดังนั้นสถานการณ์ต่อไปนี้จึงน่าสนใจ ตราบใดที่ฮวงเฟิงครองลูกบอลอยู่ คนที่เผชิญหน้ากับเขาจะไม่กล้าเข้ามาสกัดบอลและสามารถนำมาได้เท่านั้น

คนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็จะคิดว่าเขากำลังเล่นกับลูกบอลปลอม

เป็นผลให้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

ฮวงเฟิงและคนอื่นๆ ในทีมทำประตูอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็วและมากกว่าสิบลูก

แม้จะเป็นนัดกระชับมิตร แต่แต้มจำนวนมากเช่นนี้ก็ถือเป็นเรื่องแปลก

"ใครบอกว่าผู้เล่นของฉันเป็นพวกแหยกันหมดและพรสวรรค์ของเขาก็เป็นแบบผู้ชายแท้ๆ?" ที่ด้านข้างสนาม เซี่ยเมิ่งเจียวเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าและรู้สึกยินดี "ลูกผู้ชายจริงๆ ต้องเป็นแบบนี้ พวกเขาดูจะไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้แล้วใช่ไหม?”

เขารู้ว่าเขาได้ส่งเสียงคำรามใส่เพื่อนร่วมทีมของเขา และหวังว่าเพื่อนร่วมทีมจะทำผลงานได้ดีขึ้นและเป็นลูกผู้ชายมากขึ้น อย่างไรก็ตามเพื่อนร่วมทีมของเขาก็พากันกลัวฮวงเฟิงไปเสียแล้ว

พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้ามาแย่งบอลเลย และสิ่งที่พวกเขาต้องการในตอนนี้ก็คือรอให้การแข่งขันจบลงเร็วๆ พวกเขาจะได้ออกไปจากที่นี่เสียที