USB:บทที่ 256 สัญญา

"สบายใจได้ สัญญากับผมว่าคุณจะเก็บสิ่งที่คุณเห็นในวันนี้เป็นความลับเพื่อผม!" ฮวงเฟิงกล่าว

“ เจ้านี่มันจะลึกลับอะไรขนาดนี้” ชิวหนิงซวงสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย

"ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไปก่อนหรอก สัญญากับผมก่อน" ฮวงเฟิงกล่าว

"ตกลง ฉันสัญญา" ชิวหนิงซวงกล่าว

"สาบาน!" ฮวงเฟิงยังคงกังวลเล็กน้อย หากว่าเขาไม่จำเป็นต้องกำจัดภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต เขาจะไม่นำสิ่งนั้นออกมาต่อหน้าชิวหนิงซวงเด็ดขาด จริง ๆ สิ่งนี้หากเป็นไปได้ก็ไม่เคยเปิดเผยเสียด้วยซ้ำ

“ฉันสาบานว่าจะไม่บอกใคร โอเค?” ชิวหนิงซวงกล่าวอย่างรวดเร็ว

"พอแล้ว!" ฮวงเฟิงพยักหน้าแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจชิวหนิงซวงแต่เขารู้สึกได้ว่าเธอเป็นคนที่รักษาคำพูด แม้ว่าสิ่งที่เธอหยิบออกมาในครั้งนี้จะสร้างความเดือดร้อนให้เขาบ้างหากต้องเปิดเผยมันแต่ก็ไม่ถึงขั้นร้ายแรงมากนัก

ทั้งสองคนออกจากไนท์คลับอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางแม้ว่าชิวหนิงซวงจะอยากถามมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรฮวงเฟิงเพิ่ม

"เอาล่ะ ที่นี่แหละ" ฮวงเฟิงนำชิวหนิงซวงมาถึงที่ ทั้งสองคนเดินไปที่ด้านหลังของไนท์คลับ

"นายต้องการอะไร?" สภาพแวดล้อมที่นี่มืดมิดจนแทบจะไม่มีใครผ่านไปผ่านมา แม้ว่าหากฮวงเฟิงมีเจตนาที่ชั่วร้ายก็คงไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นได้ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าทักษะของฮวงเฟิงไม่ได้ด้อยไปกว่าเธออีกด้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชิวหนิงซวงก็เริ่มระมัดระวังตัวโดยอัตโนมัติ

"แน่นอนว่าพวกเรามาแอบฟังพวกเขา!" ฮวงเฟิงไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติของชิวหนิงซวง แต่เขากลับเงยหน้าขึ้นมองไปที่ห้องที่ลุงหลี่อยู่

"มานี่ ผมจะแบกคุณเอง" ฮวงเฟิงพูดกับชิวหนิงซวงขณะที่เขาสวมถุงมือวิเศษ

"ไปนรกซะ โรคจิต!" เดิมทีชิวหนิงซวงรู้สึกกังวลใจอยู่แล้วและเมื่อได้ยินคำพูดของฮวงเฟิงจึงทำให้เธอโกรธทันทีจนเตะเขาออกไป

ฮวงเฟิงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกเตะลงกับพื้นทันที เมื่อเห็นว่าชิวหนิงซวงดูเหมือนมีเจตนาที่จะทำร้ายเขา ฮวงเฟิงจึงถามทันทีว่า: "คุณกำลังทำอะไร คุณกำลังทำอะไรของคุณอยู่?"

"แกมันบ้า! แกพาฉันมาที่นี่เพื่อจะเอาเปรียบฉันล่ะสิ ฉันจะฆ่าแกให้ตายไปเลย!" แม้ว่าฮวงเฟิงจะเคยช่วยชิวหนิงซวงและมีความประทับใจที่ดีต่อเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทนฮวงเฟิงที่จะเอาเปรียบเธอได้ในตอนนี้

“ ใครอยากเอาเปรียบเธอกันล่ะ” ฮวงเฟิงจับมือของชิวหนิงซวงที่กำลังเงื้อจะตบเขา จากนั้นเขาจึงพูดว่า: "ผมแค่ต้องการพาคุณขึ้นไป"

"พาฉันขึ้นไป?" คำพูดของฮวงเฟิงทำให้ชิวหนิงซวงตลึงงัน เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่กำแพงด้านหลังของไนต์คลับ กำแพงทั้งหมดเรียบมากไม่มีแม้แต่ที่ยึดให้เธอเพิ่งแรงยกตัวขึ้นไป เช่นนั้นแล้วเธอจะขึ้นไปได้อย่างไรกันเล่า?

"หื้ม ตอนนี้ก็ยังจะพยายามหาข้อแก้ตัวอีก!" ชิวหนิงซวงกล่าวอย่างเย็นชา

ฮวงเฟิงกล่าวว่า "ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมจะขึ้นไปก่อน คุณก็ดูผมจากด้านล่างเอาแล้วกัน"

หลังจากพูดแบบนั้นไป ฮวงเฟิงก็ปล่อยมือจากชิวหนิงซวง จากนั้นจึงยกมือขวาขึ้นและเล็งไปที่ขอบหน้าต่างในห้องที่ลุงหลี่ที่อยู่ชั้นสี่

หลังจากนั้น ภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของชิวหนิงซวง ฮวงเฟิงได้ปีนตรงขึ้นไปยังด้านข้างของหน้าต่างที่อยู่ใกล้ห้องของลุงหลี่ที่ชั้นสี่  หลังจากนั้นมือทั้งสองข้างของฮวงเฟิงก็ติดกับกำแพงแน่น ฮวงเฟิงตอนนี้ราวกับกำลังนอนอยู่นอกหน้าต่างห้องของลุงหลี่

ชิวหนิงซวงมองไปที่ฮวงเฟิงที่นอนราบอยู่บนกำแพงอย่างกับตุ๊กแกที่กำลังอ้าปากหวอ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรบวกกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของเขา เธอไม่คิดว่าฮวงเฟิงจะทำแบบนี้จริง ๆ

แต่ฮวงเฟิงก็อยู่ข้างบนอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะลงมาโดยปราศจากความช่วยเหลือจากคนอื่น ชิวหนิงซวงดูเหมือนจะมีภูมิหลังบางอย่างและเธอเองก็เป็นตำรวจด้วยเขายังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ ดังนั้น เขาจึงไม่สามารถทำให้เธอขุ่นเคืองได้

"เป็นไง? ตอนนี้คุณเชื่อใจผมแล้วหรือยัง?" ฮวงเฟิงพูดกับชิวหนิงซวงหลังจากที่เขาลงมาพื้นอย่างมั่นคง

ชิวหนิงซวงยังคงมองไปที่ฮวงเฟิงด้วยสีหน้าที่ตกใจ ศีรษะของเธอพยักหน้าตอบโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นปฏิกิรยาของเธอต่อมาคือจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย: "นายทำอย่างนั้นได้อย่างไง?"

"ด้วยสิ่งนี้" ฮวงเฟิงยกถุงมือขึ้นพร้อมพูดกับชิวหนิงซวง: "อย่าลืมที่คุณสัญญากับผมก่อนหน้านี้ล่ะ ว่าไม่ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"

"ถ้าไม่อยากให้พูด ฉันก็จะไม่พูด แต่ฉันมีเงื่อนไข" ชิวหนิงซวงกล่าว

“ นี่คุณยังมีเงื่อนไงอะไรอีก?” ฮวงเฟิง กล่าวด้วยความไม่พอใจ

"ใช่ ถ้านายให้ฉันเล่นถุงมือคู่นี้ของนาย รับรองว่าฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร" ดวงตาของชิวหนิงซวงเป็นกระกายขณะที่เขามองไปที่ถุงมือของฮวงเฟิง

"ไม่มีทาง!" ฮวงเฟิงกล่าวโดยไม่ได้คิด เขาไม่ต้องการให้มีคนรู้เรื่องนี้มากเกินไป

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?" ชิวหนิงซวงกล่าวด้วยความไม่พอใจ

"ไม่มีเหตุผล ผมแค่ไม่อยากให้คุณยืม ถ้าคุณต้องการจะพูด ผมก็คงทำอะไรไม่ได้" ฮวงเฟิงเชื่อใจชิวหนิงซวงไม่มากนักแต่สำหรับคนอื่นเขากลับปฏิบัติแตกต่างออกไป ถ้ามีคนเห็นแล้วอยากจะเอาไปเป็นของตัวเอง เขาจะทำยังไงล่ะ? ถ้าเขาให้เธอยืมมันก็เท่ากับว่าหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวไม่ใช่หรือ?

“ ถ้าไม่อยากให้ยืม ก็ช่างมันเถอะ! ขี้เหนียว!” ชิวหนิงซวงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าใจความคิดของฮวงเฟิงและเห็นชัดว่าเขาไม่ต้องการให้คนจำนวนมากเห็นสิ่งนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้บังคับเขาต่อ

ฮวงเฟิงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาอยากให้เธอคุยกันง่ายๆ ในอนาคตหากมีโอกาสอยู่ในสถานที่ที่ปลอดผู้คน เขาคงปล่อยให้เธอได้เล่น

หลังจากนั้น ฮวงเฟิงจึงแนะนำว่าตัวเขาเองจะอุ้มชิวหนิงซวงขึ้นไป ครั้งนี้เธอไม่ปฏิเสธและไม่รั้นเอาชนะฮวงเฟิงแล้ว

‘เฟี้ยว’ เมื่อสิ้นเสียงพวกเขาทั้งสองก็มาถึงขอบหน้าต่างล่างในห้องของลุงหลี่อีกครั้ง หน้าต่างถูกปิดเนื่องจากไม่ได้ล็อคจากด้านใน ชิวหนิงซวงค่อยๆเปิดช่องหน้าต่างออกด้วยมือของเธอ ทั้งสองเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อยจนศีรษะอยู่เหนือขอบหน้าต่าง พวกเขาไม่เพียงแต่ได้ยินเพียงบทสนทนาเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถมองเห็นสถานการณ์ข้างในได้อีกด้วย

ภายในห้อง ลุงหลี่กำลังดูเอกสารบางอย่าง ส่วนคนอื่น ๆ นั่งดื่มและเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาด้านข้าง ส่วนคนที่เหลือดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดที่คอยดูแลยืนอยู่ใกล้ประตูทางเข้า

ฮวงเฟิงและชิวหนิงซวงรอฟังอยู่นอกหน้าต่าง ฮวงเฟิงนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ใบหน้าของชิวหนิงซวงกลับค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นอย่างช้าๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่ชิวหนิงซวงถูกคนอื่นกอดโดยที่เป็นเพศตรงข้ามที่ไม่ใช่พ่อของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากพวกเขาทั้งคู่ใกล้ชิดกันมาก ทั้งคู่จึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน อีกทั้งเวลานี้เป็นช่วงฤดูร้อนพวกเขาจึงไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่หนามากหนัก โดยเฉพาะฮวงเฟิงที่ท่อนบนใส่เสื้อยืดบางๆ เพียงชั้นเดียว ในขณะที่พวกเขาทั้งคู่ต้องแนบชิดพิงกัน ชิวหนิงซวงจึงสัมผัสได้ถึงมัดกล้ามเนื้อบนร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน ยิ่งสัมผัสตรงกล้ามท้องของเขาแล้วจึงยิ่งทำให้ชิวหนิงซวงหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีกจนตอนนี้ความคิดเธอปั่นป่วนเล็กน้อย