USB:บทที่ 240 เริ่มดำเนินการ

"ผู้จัดการเหอลองดูเนื้อหาตรงนี้สิครับ อุปกรณ์และคนงานในโรงงานของเราในตอนนี้สามารถผลิตมันได้ไหมครับ?" ฮวงเฟิงเอ่ยถามพลางหนังสือเล่มเล็กให้ผู้จัดการเหอ แม้ว่าเขาพอจะคาดเดาได้ว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้ารับประกัน

"บอส โปรดเรียกผมว่าเฒ่าเหอเถอะครับ" ทันทีที่ผู้จัดการเหอหยิบหนังสือเล่มเล็กจากมือของฮวงเฟิงไป เขาก็พูดกับอีกฝ่ายด้วยความเกรงใจและประหม่าเล็กน้อย

ผู้จัดการเหอรู้สึกได้ถึงความเคารพและความนอบน้อมที่ฮวงเฟิงมีต่อเขาได้ ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ เขาไม่เคยได้รับจากบอสหลี่มาก่อน

ก่อนหน้านี้เขาเป็นถึงปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ของที่นี่ แต่บอสหลี่กลับไม่ให้ความเคารพต่อเขามากนัก โดยปกติอีกฝ่ายจะเรียกเขาด้วยชื่อจริง แต่บางครั้งเมื่อพบเจอกับปัญหาที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ บอสหลี่ก็จะต่อว่าเขาโดยไม่ไว้หน้าเขาเลยสักครั้ง

ในตอนที่เปลี่ยนบอสใหม่ ผู้จัดการเหอก็รู้สึกกังวลเหมือนกับพนักงานคนอื่น ๆ เขาไม่รู้เลยว่าบอสคนใหม่จะเป็นคนแบบไหน หรือเขาจะถูกไล่ออกไหม เขาอายุสี่สิบเกือบห้าสิบแล้ว และรู้เฉพาะสายงานนี้เท่านั้น ไม่ง่ายเลยที่เขาจะไปทำงานที่โรงงานอื่นได้

อย่างไรก็ตาม พอดูดีๆแล้ว บอสคนใหม่ของเขาในตอนนี้ได้สร้างความประทับใจให้เขาไม่น้อย

หลังจากที่ผู้จัดการเหอได้รับหนังสือแล้วเขาก็เริ่มอ่านมัน ผู้จัดการเหอเริ่มอ่านประโยคแรกก็รู้สึกมีความสุขปนกังวลไปด้วย

หากโรงงานยังคงผลิตอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียต่อไป หน้าที่การงานของเขาในอนาคตก็ยังมั่นคงโดยไม่ต้องสงสัย และเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะถูกไล่ออกอีก

แต่ถ้าหากว่าโรงงานผลิตสินค้าอื่น ตัวเขาก็ทำได้แค่เรียนรู้งานใหม่ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ เขาก็ไม่คิดว่าบอสคนใหม่จะทิ้งคนไร้ประโยชน์อย่างเขาไว้ข้างหลัง

ผู้จัดการเหอกลัวว่าบอสคนใหม่จะเดินตามรอยของบอสหลี่ และถูกขายอีก ขืนเป็นแบบนั้น เจ้าของก็จะไม่สามารถหนีไปจากพวกเขาได้ และบอสก็จะไม่เก็บพวกมันไว้ เรื่องนี้ยังคงเป็นปริศนาอยู่

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะคิดยังไง ในเมื่อบอสอยากให้เขาอ่านมัน เขาก็ต้องอ่านมันต่อไป

ยี่สิบนาทีผ่านไป ผู้จัดการเหอก็อ่านจบ แน่นอนว่าเขาไม่ได้อ่านมันอย่างรอบคอบในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้

"บอส ถึงอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียนี้จะแตกต่างจากที่เรามีอยู่ตอนนี้ และมีกระบวนการผลิตที่ซับซ้อนกว่า แต่เราสามารถผลิตมันได้ครับ เราแค่ทำการอัพเกรดการผลิตที่มีอยู่ และพัฒนาศักยภาพของคนงานในสายผลิตครับ" ผู้จัดการเหอกล่าว

ถึงจะเป็นอุปกรณ์บำบัดน้ำเสียเหมือนกัน แต่ก็ยังมีความแตกต่างระหว่างระหว่างกันอยู่ ดังนั้นการอัพเกรดสายการผลิตจึงเป็นเรื่องที่ยอมรับได้

“ผู้จัดการเหอ คุณสามารถอัพเกรดสายการผลิตให้สำเร็จได้ไหมครับ?” ฮวงเฟิงถาม

“ผมจะลองดูครับ” ถึงผู้จัดการเหอเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่เขาก็ไม่กล้าทำตัวออกหน้าออกตาเกินไป เพราะถ้าผลออกมาไม่เป็นไปตามคาด บอสอาจรู้สึกแย่กับการคุยโวของเขาได้

ฮวงเฟิงพูดแบบตรงไปตรงมา ถึงมันจะต่างกับที่เขาคิดไว้ แต่ก็พอเข้าใจได้ โชคดีที่เขายังพอมีเงินติดตัว เขาจะได้นำมันมาใช้

หลังจากที่มอบหมายให้ผู้จัดการเหอเป็นคนรับผิดชอบเรื่องการอัพเกรดสายการผลิตเสร็จ ฮวงเฟิงก็ไปคุยกับพนักงานที่รับผิดชอบเรื่องความสะอาดและการตรวจสอบสิ่งอันตรายที่ซ่อนอยู่ในอุปกรณ์

กับเรื่องแบบนี้เขาไม่อยากประมาทเท่าไหร่ ขืนเกิดเหตุฉุกเฉินแล้วมีคนเสียชีวิตขึ้นมา มันคงเป็นข่าวร้ายต่อเขาและพนักงานทุกคน

จากนั้น กัวเหลียงก็บอกเขาว่าตอนนี้มืดแล้ว พวกเขาควรกลับแล้ว ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงกลับไปพร้อมกัน

“พรุ่งนี้ ฉันต้องไปทำงาน เพราะฉนั้นนายต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้ต่อจากฉัน โดยเฉพาะเรื่องสิทธิบัตร นายต้องเร่งจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด อาจจะต้องเสียเงินนิดหน่อย แต่นายไม่จำเป็นต้องจ่ายคนเดียวหรอกนะ นายจะให้แฟนช่วยออกได้” ระหว่างทางกลับ ฮวงเฟิงบอกกับกัวเหลียง

"ได้เลย ยังไงเธอก็อยู่บ้านเฉยๆ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปด้วย" กัวเหลียงตอบ

ความจริงแล้ว กัวเหลียงก็อยากจะชวนโจวหรูหรานมาด้วย แต่เขาก็อายจนไม่กล้าพูดมันออกมา เพราะถ้าเป็นแบบนั้น มันก็แปลว่าเขาอยากอยู่กับอีกฝ่ายสองต่อสองน่ะสิ แต่ในเมื่อฮวงเฟิงออกปากขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอีก

"หลังจากนี้ ฉันจะเป็นคนจัดการให้นายเอง ฮ่าๆ " แม้ว่าเขาจะออกไปข้างนอกมาทั้งวัน แต่เขาก็ยังคงวุ่นกับการทำเรื่องต่างๆให้ตัวเอง แม้ว่ากัวเหลียงจะรู้สึกเหนื่อย แต่เขาก็ยังมีแรงเหลือเฟือ

"นายหมายถึงอะไรละนั่น? นี่เป็นธุรกิจของเรา การที่นายทำงานเพื่อตัวเองน่ะถูกแล้ว โรงงานนี้เป็นของพวกเราทั้งคู่นะ" ฮวงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฮวงเฟิงไม่ต้องการใช้ประโยชน์จากกัวเหลียงเพียงคนเดียว ในอนาคตกัวเหลียงจะได้รับส่วนแบ่งกำไรจากโรงงานแห่งนี้ ไม่อย่างนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จะกลายเป็นหัวหน้ากับลูกน้องเท่านั้น ถึงกัวเหลียงจะไม่ว่าอะไร เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี นี่เป็นเหตุผลที่ฮวงเฟิงยอมรับเงินมาจากกัวเหลียง

เมื่อได้ยินฮวงเฟิงพูดแบบนั้น กัวเหลียงก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้นมาจากใจ เขารู้ว่าฮวงเฟิงไม่มีทางใช้เขาเพื่อประโยชน์ส่วนตัวแน่นอน หลังจากนี้ คงต้องบอกว่าในที่สุด เขาก็มีอาชีพเป็นของตัวเองแล้ว

หลังจากนั้น ทั้งสองก็แยกทางกันและกลับไปยังบ้านของตน

“ทำไมวันนี้กลับดึกจัง?” ในตอนที่กัวเหลียงกลับถึงบ้าน แฟนสาวของเขา โจวหรูหรานก็ทำอาหารเกือบเสร็จแล้ว เมื่อเห็นว่ากัวเหลียงกลับมาแล้ว เธอจึงถามอีกฝ่ายด้วยท่าทางสบายๆ

“ก็เรื่องงานนะสิ” กัวเหลียงตอนพลางนั่งลงบนโซฟา วันนี้ทำงานทั้งวัน เหนื่อยชะมัด!

"หืม งาน งานอะไรล่ะ? อย่าบอกนะว่าวันนี้นายก็ไปออกหางานอีกแล้ว? ไม่ใช่ว่านายบอกฉันว่าวันนี้นายจะพักผ่อนหรอ? เมื่อวานนายก็ออกไปหางานแต่ไม่เห็นกลับมาดึกเท่าวันนี้เลยนี่" โจวหรูหลานเดินมาถามความกับกัวเหลียง

ในตอนที่โจวหรูหรานเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหน็ดเหนื่อยของกัวเหลียง เธอก็คิดว่ากัวเหลียงคงเหนื่อยมากเพราะวุ่นอยู่กับการหางาน เธอจึงรีบบอกกับอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“นี่ นายไม่ต้องรีบหางานทำหรอก ค่อยๆหาไปเรื่อยๆก็ได้ ไม่เห็นมีใครบังคับให้นายต้องทำแบบนั้นเลย...”

“ไม่มีคนบังคับฉันก็จริง แต่ฉันจะยอมให้เธออยู่กับฉันในห้องเช่าแบบนี้ไปตลอดได้ยังไงล่ะ?” กัวเหลียงถามกลับ

"ไป..ไปไกลๆเลยนะ! ใคร..ใครบอกว่าฉันจะอยู่กับนายกัน!" โจวหรูหรานตอบ

ความจริงแล้ว ถึงโจวหรูหรานจะอยู่ในบ้านของกัวเหลียง แต่ทั้งสองก็ยังไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน กัวเหลียงเป็นคนที่สนใจเธอ ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เขาก็เช่าห้องพักที่อยู่ใกล้กับอีกฝ่ายแล้ว แม้ทั้งสองจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็มากินข้าวด้วยกันอยู่บ่อยๆ