USB:บทที่ 525 มีแฟนหรือยัง

"นี่เธอต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ต่อเหรอ?" ฮวงเฟิงถามด้วยความสงสัย ดูจากวิธีของหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติ ฮวงเฟิงยังคงไว้วางใจพวกเขา หากพวกเขาสามารถตรวจสอบได้โอกาสที่จะสำเร็จก็จะสูงขึ้น

"ใช่!" ไป๋เสี่ยวโหรวตอบอย่างมั่นใจ

ในหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติ เธอเป็นผู้รับผิดชอบคนปัจจุบันประจำเมืองชิง อีกทั้งคนที่มาจากสำนักงานใหญ่ก็เชื่อฟังคำสั่งของเธอทุกคน

"นอกจากนี้นายอย่าพูดว่าฉัน นายเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของพวกเรานะ ต้องพูดว่า 'เรา’ ถึงจะถูก!" ไป๋เสี่ยวโหรวแก้

“เอาล่ะ คราวหน้าฉันจะพูดให้ถูกแล้วกัน ไหนๆก็เป็นสมาชิกของหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติเหมือนกันนี่นะ” ฮวงเฟิงยักไหล่พลางกล่าว

"เอาล่ะ ตอนนี้ฉันจะบอกเรื่องสำคัญ ทำตัวสบายๆนะคุณรปภ.!" ในตอนที่เธอพูดคำว่า "รปภ." เธอก็พูดเน้นตรงคำว่า "รปภ." แน่นอนว่าฮวงเฟิงรู้ว่าเธอกำลังหยอกล้อเขาอยู่

หลังจากวางสายโทรศัพท์อารมณ์ของฮวงเฟิงไม่ค่อยดีนัก นอกจากนี้ศัตรูที่อยู่เบื้องหลังยังรู้ถึงการมีอยู่ของเขา เรื่องนี้ทำให้ใครบางคนรู้สึกไม่สบายใจ

แต่อย่างเขาถึงจะกังวลไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา เพราะเขาไม่สามารถช่วยไป๋เสี่ยวโหรวและคนอื่น ๆ ที่นั่นได้

แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เขาจึงทำได้เพียงรอข่าวจากอีกฝ่าย

ช่วงพักกลางวัน ฮวงเฟิงก็ได้พบกับซูหยูโม่อีกครั้ง ทว่าในตอนนี้เธอไม่ได้นั่งกินข้าวเพียงลำพังเพราะยังมีเซี่ยเมิ่งเจียวนั่งอยู่ข้างๆ

ส่วนฮวงเฟิงที่ไม่รู้ว่าจะเข้าไปคุยกับซูหยูโม่อย่างไร จึงถือจานแล้วขอนั่งคนข้างๆที่อยู่ใกล้ๆ

"เอ๊ะ ทำไมวันนี้เจ้าคนน่ารำคาญถึงไม่มานั่งด้วยกันล่ะ" เซี่ยเมิ่งเจียวสังเกตเห็นฮวงเฟิง

เนื่องจากปกติ ฮวงเฟิงจะนั่งกินข้าวกับพวกเธอ แต่วันนี้เขากลับนั่งกับคนอื่น เรื่องนี้จึงทำให้เซี่ยเมิ่งเจียวค่อนข้างแปลกใจ

"ไม่รู้สิ" ซูหยูโม่ยังคงก้มหน้าก้มตากิน ทำเหมือนกับว่าเธอมองไม่เห็นฮวงเฟิง

ทั้งที่จริงๆแล้วเธอเห็นฮวงเฟิงตั้งแต่เขาเดินเข้ามา ตอนนั้นเธอกำลังคิดว่าเธอจะพูดกับฮวงเฟิงยังไง

คาดไม่ถึงเลยว่าฮวงเฟิงไม่แม้แต่จะเดินมาหา ในใจของเธอจึงรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม

"ไม่มาก็ดี เห็นหน้าหมอนั่นแล้วกินข้าวไม่ลง" เซี่ยเมิ่งเจียวแอบกังวล เธอพูดได้เต็มปากว่าวันนี้พี่หยูโม่อารมณ์ไม่ดี

ดังนั้นเธอจึงไม่มีความคิดที่จะตอแยฮวงเฟิงเพื่อให้อีกฝ่ายได้ใจ

แต่ยิ่งซูหยูโม่คิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เธอชอบฮวงเฟิงจริงๆ และวันนี้ กว่าฮวงเฟิงจะพูดถึงเรื่องนี้นั้นไม่ง่ายเลย

หากเธอปล่อยผ่านเรื่องนี้ แล้วใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกล่ะ?

ดังนั้นหลังจากที่เธอและเซี่ยเมิ่งเจียวทานอาหารเสร็จ เธอก็บอกกับเซี่ยเมิ่งเจียวว่า "ฉันมีธุระนิดหน่อย เธอกลับไปก่อนได้เลยนะ"

“พี่หยูโม่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เซี่ยเมิ่งเจียวถามกลับด้วยความสงสัย

"ตอนนี้ยังไม่มีอะไรหรอก" ซูหยูโม่เหลือบมองฮวงเฟิงที่กำลังทานอาหารแล้วตอบ

"ได้" เมื่อเห็นว่าพี่หยูโม่เหมือนจะมีธุระที่ต้องทำ เซี่ยเมิ่งเจียวจึงไม่รบกวนเธออีก

หลังจาก ซูหยูโม่เขาเดินตรงไปยัง ฮวงเฟิงและนั่งลงตรงข้ามกับเขา

"ทำไมพี่หยูโม่ต้องไปหาเจ้าคนน่ารำคาญนั้นด้วย" ขณะเดียวกัน ที่ทางเข้าศูนย์อาหาร เซี่ยเมิ่งเจียวยังไม่ได้จากไป

หญิงสาวยืนมองซูหยูโม่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอกำลังสงสัยว่าทำไมพี่หยูโม่ต้องการพูดคุยกับฮวงเฟิงนัก

แต่เพราะพี่หยูโม่ไม่ต้องการให้เธอรู้ พี่หยูโม่จึงบอกให้เธอกลับไปก่อน

ด้วยเหตุนี้แม้ว่าลึกๆแล้วเซี่ยเมิ่งเจียวจะแอบสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ถามอีกฝ่าย

ตอนแรกฮวงเฟิงกำลังก้มหน้าทานอาหาร แต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา

ด้วยความสงสัยเขาจึงเงยหน้าขึ้นมา ทำเอาฮวงเฟิงถึงกับต้องหยุดเคี้ยวอาหารในปาก

ฮวงเฟิงไม่คิดเลยว่าที่เขาไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับซูหยูโม่ ทำให้ซูหยูโม่ต้องเป็นฝ่ายเดินมานั่งร่วมโต๊ะกับเขาแทน

"กินสิ ไม่ต้องเกรงใจ" ซูหยูโม่พูด

ฮวงเฟิงคิดว่าเขาจะกินต่อได้ยังไงในเมื่ออีกฝ่ายกำลังนั่งจ้องเขาอยู่แบบนี้

"ผู้อำนวยการซู มีอะไรหรือเปล่า?" เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น ฮวงเฟิงจะเรียกซูหยูโม่ว่าผู้อำนวยการซู

แต่การที่เขาเรียกซูหยูโม่แบบนี้เป็นเพราะเขาต้องการบอกให้เธอรู้ว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะ

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซูหยูโม่ไม่รู้ว่าฮวงเฟิงกำลังหมายถึงอะไร หรือเพราะเธอไม่สนใจจริงๆ เธอยังคงจ้องเขาแล้วตอบว่า

"เรียกฉันว่าหยูโม่ ในห้องทำงานเมื่อเช้า มีอะไรที่นายยังไม่ได้บอกฉันอีกไหม?"

"ฉันบอกเธอไปหมดแล้ว" ฮวงเฟิงพูดด้วยท่าทางเขินอาย คิดไม่ถึงเลยว่าซูหยูโม่จะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก

“แน่ใจนะ?” แน่นอนว่าซูหยูโม่ไม่มีทางปล่อยฮวงเฟิงไป จึงมองหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดเน้นทีละคำ

"อ่า เอ่อ น่า...น่าจะหมด…แล้วนะ?" สายตาของซูหยูโม่ที่กำลังมองมา ทำเอาฮวงเฟิงเริ่มทนไม่ไหว น้ำเสียงของเขาจึงขาดห้วง

นึกไม่ถึงเลยว่าคุณหนูซูหยูโม่ก็มีด้านที่เอาแต่ใจเหมือนกัน แรงกดดันที่ฮวงเฟิงได้รับมานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าของเซี่ยเมิ่งเจียวเสียอีก

“นายไม่มีอะไรจะพูดแล้ว?” เนื่องจากว่าตอนนี้ยังมีคนอื่นอยู่ในศูนย์อาหาร แม้ว่าคนพวกนี้จะมุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเอง

แต่ซูหยูโม่ก็มั่นใจว่าพวกเขากำลังให้ความสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะสายตาของคนเหล่ากำลังจับจ้องมาที่เธอ

แน่นอนว่าซูหยูโม่ไม่ยอมแพ้ หากครั้งนี้เธอไม่ถามให้รู้เรื่อง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งต่อไปเธอจะรวบรวมความกล้ามาถามอีกฝ่ายได้ไหม

"ไม่ใช่..." ดูเหมือนว่าครั้งนี้ซูหยูโม่จะทำสำเร็จ ฮวงเฟิงจึงเลี่ยงไม่ได้

“ถ้างั้น...นายต้องการจะบอกอะไรฉันล่ะ” เมื่อได้ยินว่าฮวงเฟิงมีเรื่องที่จะบอกกับเธอ หัวใจของซูหยูโม่ก็เต้นรัว หญิงสาวยังคงถามคำถามชวนอึดอัด

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะมีปฏิกิริยาแบบไหนในตอนที่ฮวงเฟิงพูดในสิ่งที่เธออยากได้ยินมาตลอด หรือเธอควรจะถามอีกฝ่ายว่าใช่หรือไม่ใช่ดีนะ

ซูหยูโม่ยังคงคิดว่าบางทีเธออาจจะคิดมากไป ฮวงเฟิงอาจไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นแต่เป็นเธอที่คิดไปเอง

ฝ่ายฮวงเฟิงรู้สึกประหม่าเช่นกัน การกระทำทุกอย่างของซูหยูโม่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด ดูเหมือนว่าเธอจะทุ่มเทให้กับมันไม่น้อย

ทว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร และเขาก็ไม่มั่นใจในคำตอบของตัวเอง ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้สึกประหม่ามากกว่าซูหยูโม่