USB:บทที่ 117 เดินตรวจ

ตราบใดที่เขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนอย่างเทียนจุ้นและฮวงเฟิง ชายหนุ่มคนนี้ก็จะไม่กลัว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นว่าลูกกระจ๊อกของเขากำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่แย่ลง

คนพวกนี้ไม่ชอบวิธีที่เขารังแกคนอ่อนแอกว่าและกลัวคนเข้มแข็ง

หลังจากความขัดแย้งนั้น ความประทับใจของพวกเขาที่มีต่อเขาก็ยิ่งแย่ลงและดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความดูถูก

ในอีกด้านหนึ่ง ขณะที่ฮวงเฟิงรีบไปที่บริษัทก็ถึงเวลาที่ รปภ. รับประทานอาหารแล้ว

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องรีบ นายค่อยกลับมาตอนช่วงเวลาอาหารเย็นก็ได้” พี่หวังกล่าวกับฮวงเฟิงด้วยรอยยิ้ม

"พวกเราทำอะไรไม่ได้หรอก พวกเรายากจน ดังนั้นเราควรจะประหยัดได้สักหน่อย" ฮวงเฟิงหัวเราะถึงแม้ว่าเขาจะได้รับเงินจำนวนหนึ่งเมื่อตอนเช้า

แต่ทัศนคติของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปง่ายๆ และเขาจะไม่กลายเป็นคนรวยในทันใด ความจริงเงินจำนวนนั้นไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นคนรวยเลยแม้แต่น้อย

ในช่วงบ่าย ฮวงเฟิงใช้เวลาว่างในการฝึกฝนกำลังภายในของเขา หลังจากความขัดแย้งในห้องส่วนตัวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ฮวงเฟิงมีความเข้าใจศิลปะการต่อสู้ของตัวเองมากขึ้นเล็กน้อย

ด้วยเวทมนต์และกำลังภายในเขาสามารถจัดการกับคนธรรมดาได้

แต่ถ้ามีศัตรูมากเกินไปเขาก็ยังคงได้รับบาดเจ็บเหมือนเช่นในวันนี้ แต่เป็นเพียงเพราะกำลังภายในของเขาจึงทำให้การบาดเจ็บไม่ร้ายแรงเกินไป

อย่างไรก็ตามถ้าเป็นคนอย่างเทียนจุ้นหรืออาจจะแข็งแกร่งกว่าเขาด้วยซ้ำ

กำลังภายในของฮวงเฟิงเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาหายใจไม่ออก ท้ายที่สุดเขารู้เพียงพลังภายในและไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นๆ

สำหรับเวทมนต์นั้น เนื่องจากเป็นเวทมนต์พื้นฐานทั้งหมด พลังของมันจึงไม่มากนัก

และเนื่องจากไม่สามารถเปิดเผยได้อย่างง่ายดายเป็นเวลานานจึงสามารถใช้เป็น "อาวุธลับ" ได้เพียงลับๆ เท่านั้น

ด้วยเหตุนี้มันจึงมีผลอย่างน่าอัศจรรย์ แต่เมื่อเตรียมอีกด้านหนึ่งแล้วผลกระทบที่ตามมาก็ยากที่จะคาดเดาได้

ด้วยเหตุนี้ นอกเหนือจากการฝึกฝนกำลังภายในของเขาอย่างต่อเนื่องแล้ว ฮวงเฟิงยังคงหวังว่าจะได้รับเทคนิคที่ลึกซึ้งบางอย่าง แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้เร่งรีบเช่นกัน

“ถูกต้องแล้ว น้องฮวง คืนนี้เราเข้ากะกลางคืนกัน” ในช่วงบ่าย อยู่ๆ พี่หวังก็พูดกับเขา

สถานที่แห่งนี้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานกะกลางคืนทุกวัน

เพียงแค่ว่าพวกเขาไม่ได้รอฮวงเฟิงจนกระทั่งก่อนหน้านี้ เพราะพวกเขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบฮวงเฟิงในวันนี้

“ได้สิครับ ไม่มีปัญหา” ฮวงเฟิงตอบ ในอดีตตอนที่เขาทำงานที่บริษัทอื่นเขาก็เคยเข้ากะกลางคืนมาก่อน

ความจริงแล้วการเข้ากะกลางคืนนั้นค่อนข้างง่าย ตราบใดที่มีการตรวจสอบเป็นครั้งคราวก็จะเป็นการดี

ในบางครั้งพวกเขาก็สามารถจัดการตัวเองและพักผ่อนในวันถัดไป ในขณะเดียวกัน เจ้านายก็มักจะไม่มาอยู่ใกล้ๆ

หลังจากที่ลงเวรบ่ายแล้ว ฮวงเฟิงก็ยังไม่ได้กลับบ้าน

จริงๆ แล้วเป็นเพราะเขาไม่มีอะไรจะทำ

เพราะการฝึกตนอะไรทำนองนี้เขาสามารถทำที่ทำงานได้

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง และพนักงานทั้งหมดของบริษัทพากันทะยอยกลับทีละคน

และแม้แต่พวกที่อยู่ทำงานล่วงเวลาก็พากันกลับไปหมดแล้วในตอนนี้

นอกจากเขาและพี่หวังที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกะกลางคืน ก็ไม่มีใครอีกแล้วในบริษัท

ถ้าเขาเป็นคนขี้กลัว เขาก็คงไม่กล้าที่จะทำงานกะกลางคืน เพราะว่าบริษัทค่อนข้างที่จะกว้างขวาง และแม้แต่เสียงฝีเท้าเล็กๆ ก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่อเวลาประมาณ 22.00 น. ฮวงเฟิงและพี่หวังก็เริ่มการลาดตระเวนรอบแรก

ทั้งตึกนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่รอบๆ หลังจากที่สำรวจสถานที่แล้ว แน่นอนว่าพวกเขาไม่พบอะไร ดังนั้นฮวงเฟิงและพี่หวังจึงไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ถ้าพวกเขาพบอะไรนี่สิถึงจะเรียกว่าผิดปกติ

“พอแล้วล่ะ รอบหน้า ฉันจะเดินสำรวจหลังเที่ยงคืนนะ ฉันจะไปนอนก่อน ถ้านายต้องการอะไร ก็เรียกฉันได้นะ นายเองก็ไปนอนเถอะ” เมื่อกลับเข้าไปที่สำนักงาน พี่หวังก็พูดกลับฮวงเฟิง

“ฉันยังไม่เหนื่อยเลย พี่ไปนอนก่อนเถอะ” ฮวงเฟิงส่ายศรีษะและกล่าว

“ตกลง งั้นฉันไปนอนก่อนนะ” พี่หวังไม่ไดทำตัวเก๊ก เพราะว่าระหว่างกะกลางคืน พวกเขาก็ทำในสิ่งเดียวกัน พวกเขาจะไม่นั่งประจำที่เก้าอี้เหมือนที่ทำในตอนกลางวัน มันค่อนข้างน่าเบื่อ ดังนั้นเมื่อพวกเขาไม่มีอะไรทำในตอนกลางคืน พวกเขาก็จะเข้าไปงีบเป็นประจำ

พี่หวังหลับไปแล้ว แต่ฮวงเฟิงก็ยังไม่พักผ่อน แต่เขาก็ไม่รู้สึกเกียจคร้าน ดังนั้นเขาจึงเริ่มฝึกพลังลมปราณ

ขณะที่ฮวงเฟิงและพี่หวังกำลังยุ่งกับสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ในำสำนักงาน

ที่ประตูด้านหลังของบริษัทได้ถูกเปิดออกอย่างเงียบๆ

ร่างๆ หนึ่งปรากฎขึ้นภายในแสงสลัวในเวลากลางคืนและค่อยๆ เดินตรงเข้ามาในอาคารสำนักงานตรงหน้าของพวกเขา

ร่างนั้นที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นก็คือผู้จัดการหลิวนั่นเอง

เขาเคยสัญญากับผู้จัดการหยวนว่าเขาจะขโมยเอกสารที่เกี่ยวกับยาลดน้ำหนักและเขาก็กำลังทำตามที่พูด

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะมาในเวลากลางคืน

ยิ่งไปกว่านั้น ในเวลากลางคืน ในฐานะที่เขาเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัย เขาจึงรู้เวลาที่แน่ชัดและเส้นทางการตรวจตราของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

ดังนั้นถ้าเขาต้องการที่จะเข้ามาภายในอาคารและสำนักงาน มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป

ผู้จัดการหลิวยึดถือตามนาฬิกา เขารู้ว่าการลาดตระเวนในรอบแรกนั้นเสร็จสิ้นไปแล้ว และยังคงมีเวลาอีกนานก่อนที่จะเริ่มรอบที่สอง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงเข้ามาภายในอาคารบริษัทในเวลานี้

หลังจากที่เข้ามาภายในอาคารแล้ว แสงไฟในอาคารก็ได้ถูกปิดไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขากำลังลาดตระเวน พวกเขาอาศัยเพียงแค่ไฟฉายเท่านั้น ดังนั้นแน่นอนว่าผู้จัดการหลิวจะไม่กล้าใช้พวกมัน เขาทำได้เพียงอาศัยแสงอ่อนๆ จากโทรศัพท์ของเขาเพื่อก้าวไปข้างหน้าซึ่งเป็นห้องทำงานของซูหยูโม่

ตอนนี้เซี่ยเมิ่งเจียวไม่ได้อยู่ในบริษัทแล้ว จึงมั่นใจได้ว่าเขาเป็นผู้รับผิดชอบในการนำเสนอยาลดความอ้วนและสูตรอาหารนี้และเอกสารการวิจัยที่เกี่ยวข้องมีความสำคัญมาก

ดังนั้นความเป็นไปได้ที่ซูหยูโม่จะเก็บไว้กับตัวเองจึงมีสูงมาก

นั่นคือเหตุผลที่ผู้จัดการหลิว เล็งไปที่สำนักงานของซูหยูโม่เป็นเป้าหมายแรกของเขา

เนื่องจากว่าเขามีกุญแจสำหรับสำนักงานทั้งหมดที่นี่

ผู้จัดการหลิวจึงเข้าไปในสำนักงานของซูหยูโม่ได้โดยไม่มีปัญหา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยิบเอกสารได้ง่ายๆ

ซูหยูโม่จะไม่วางเอกสารไว้บนโต๊ะอย่างโง่เขลา

พวกมันต้องอยู่ในตู้เซฟในห้องทำงานของเธออย่างแน่นอน

ดังนั้น หลังจากที่ผู้จัดการหลิวเข้ามาในห้องทำงานของซูหยูโม่แล้ว เขาก็เริ่มค้นหา

ฮวงเฟิงซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งที่เดิมทีกำลังฝึกลมปราณอยู่

แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกเร่งรีบและต้องการเข้าห้องน้ำ เขาจึงหยุดการฝึกและเตรียมไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากที่ฮวงเฟิงไปห้องน้ำ เขาก็ไม่ได้กลับไปในทันที

แต่เขาเตรียมที่จะขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่