USB:บทที่ 523 มีแฟนหรือยัง

คำพูดของพ่อบ้านทำให้ฉ่ายเหยาเต๋อเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงอย่างไรเขาไม่ใช่คนจิตใจดี ความคิดชั่วร้ายก่อนหน้านี้ก็ได้ผุดขึ้นนมาอีกครั้ง

"ได้ ฉันจะทำตามที่นายพูด แต่นายจะต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ แล้วก็ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!" ฉ่ายเหยาเต๋อตอบพ่อบ้านด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว

"ครับ นายท่าน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ผมจะไปจัดการเรื่องนี้ทันทีครับ" เขารู้ว่าทหารจะถูกส่งตัวในอีกไม่ช้า เขาจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้

"พวกเขากำลังคุยอะไรกัน? แล้วทำไมต้องทำตัวน่าสงสัยด้วยละ?"

ในขณะเดียวกัน ฉ่ายเถียนที่ยืนอยู่ตรงบันไดชั้นสองมองดูผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ในห้องรับรองชั้นล่าง ขณะพ่อบ้านเดินจากไปด้วยใบหน้าที่มีพิรุธ

วันถัดมา ทันทีที่ฮวงเฟิงได้เห็นหน้าไป๋เสี่ยวโหรว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเพราะถุงใต้ดวงตาดำคล้ำที่เด่นชัดบนใบหน้า

นอกจากนี้ มันยิ่งทำให้สายตาของไป๋เสี่ยวโหลวที่กำลังมองฮวงเฟิงดูไม่เป็นมิตรมากกว่าเดิม

ดังนั้น หลังจากฮวงเฟิงทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็เดินทางไปยังบริษัททันที

ฮวงเฟิงยังคงรอให้ไป๋เสี่ยวโหรวพูดกับเขา ทว่าสายตาแห่งความเกลียดชังเหล่านั้นกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนเริ่มจะทนไม่ไหว

ทางด้านไป๋เสี่ยวโหรว เธอยังต้องสะสางเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับคนที่มาสำนักงานใหญ่ในวันนี้

เมื่อฮวงเฟิงมาถึงบริษัท เขาก็จ้องมองใบหน้าทรงเสน่ห์ของซูหยูโม่แล้วเริ่มรู้สึกดีขึ้น เทียบกันไม่ได้เลย หญิงสาวคนนี้ไม่อันตรายเลยสักนิด

"มีอะไรหรือเปล่า? บนหน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ?" ซูหยูโม่เห็นว่าฮวงเฟิงกำลังจ้องเธออยู่โดยไม่ละสายตา แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ต่อว่าอีกฝ่าย

ในทางกลับกัน ซูหยูโม่เอ่ยถามฮวงเฟิงพลางยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าอย่างประหม่า

"เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่าเธอสวยขึ้น" ที่นี่คือห้องทำงานของซูหยูโม่และมีเพียงคนสองคนเท่านั้น

ฮวงเฟิงมาที่นี่เพื่อรายงานเรื่องงาน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะลืมไปแล้วว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร

"หืม ช่างพูดนะ" ใบหน้าของซูหยูโม่ขึ้นสีแดงระเรื่อพลางตอบ ท่าทางเขินอายของหญิงสาวเกือบจะทำให้ฮวงเฟิงขาดสติ ขณะเดียวกันหัวใจของเขาก็เต้นรัว

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พอฮวงเฟิงได้เห็นหน้าซูหยูโม่ สมองของเขาก็นึกถึงวันที่เขาอยู่ที่บ้านของซูหยูโม่

วันนั้นเขาได้เห็นห้องส่วนตัวของเธอ จู่ๆสายตาที่ฮวงเฟิงเคยมองซูหยูโม่ก็เปลี่ยนเป็นสายตาเร่าร้อน ความร้อนนั้นทำให้ซูหยูโม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้ารู้สึกได้ถึงมัน

ซูหยูโม่รู้สึกว่าวันนี้ฮวงเฟิงดูแตกต่างไปจากทุกที ทุกครั้งที่เธอมองฮวงเฟิง อีกฝ่ายไม่ได้มองเธอด้วยสายตาแบบนี้

ในดวงตาคู่นั้นดูเย็นชาและเรียบเฉย เหมือนทุกครั้งที่เขามองคนอื่น ซูหยูโม่รู้สึกดีใจกับเรื่องนี้เพราะนั่นหมายความว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดร้ายกับเธอ

ทว่า ตอนที่เธอท่าทางของฮวงเฟิง หัวใจของเธอกลับไม่ได้รู้สึกสงบ เพราะเธอเองก็ชอบฮวงเฟิง เธอจึงไม่อยากเห็นฮวงเฟิงมองเธอด้วยตาเย็นชา

นี่คงไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีเสน่ห์จนดึงดูดเขาไม่ได้ใช่ไหม?

แต่ในที่สุด วันนี้ ซูหยูโม่ก็ได้เห็นสายตาของพวกผู้ชายที่ใช้มองเธอด้วยเวลาที่ต้องการจะเข้าหาเธอ

โดยปกติ ในตอนที่ซูหยูโม่ถูกสายตาเหล่านั้นจ้องมอง เธอไม่เคยรู้สึกดีกับมันเลยสักครั้ง

แต่พอสายตาที่มองมานั้นมาจากฮวงเฟิง ในใจของเธอกลับเปี่ยมไปด้วยความสุข

“หรือว่าเขาจะรู้ตัวแล้ว?” ซูหยูโม่นึกเขินในใจ เพราะสายตาที่ฮวงเฟิงมองเธอนั้น ไม่ใช่สายตาที่ลูกน้องมีต่อเจ้านาย และไม่ใช่สายตาที่เพื่อนคนหนึ่งจะมอบให้กัน

"หยูโม่ ฉันขอถามอะไรที่เกี่ยวกับเธอหน่อยได้ไหม?" ฮวงเฟิงเอ่ยถามด้วยดวงตาขึ้นสี

“อืม ว่ามาสิ” ซูหยูโม่ตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเธอไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของฮวงเฟิง

“เธอ...มีแฟนหรือยัง?” ในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว ฮวงเฟิงยังคงไม่มั่นใจแม้ว่าสถานะของเขาจะต่างกับเธอ

แต่เขาก็ยังมีกล่องจักรวาลที่สร้างความมั่นใจให้เขา หากเป็นมิติอื่นแล้วล่ะก็เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ด้อยกว่าคนอื่น แต่กับโลกปัจจุบัน เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้

ทันทีที่ได้ยินคำถามของฮวงเฟิง หัวใจของซูหยูโม่ก็เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา หญิงสาวตอบด้วยท่าทางประหม่า

"ทำไมนายถึงถามแบบนี้ล่ะ?" ซูหยูโม่สัมผัสได้ว่าเสียงของตัวเองสั่นเครือ

"เธอไม่ต้องคิดมากนะ แค่ตอบฉันมาว่ามีหรือไม่มีก็พอแล้ว" ฮวงเฟิงถามต่อโดยไม่ลังเล

อันที่จริง เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองไปรวบรวมความกล้ามาจากไหน วันนี้ถึงได้กล้าถามคำถามนี้กับอีกฝ่ายตรงๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขามีความประทับใจที่ดีต่อซูหยูโม่ หรือเป็นเพราะถูกปั่นป่วยโดยไป๋เสี่ยวโหรว…

แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร ฮวงเฟิงในตอนนี้ใจร้อนเกินไปจนไม่ได้เตรียมใจในตอนที่ยกเรื่องนี้มาพูดกับซูหยูโม่

หลังจากที่ซูหยูโม่ได้ยินคำถามที่ตรงไปตรงมาของฮวงเฟิง เธอกลับไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอีกฝ่าย

หญิงสาวลูบเส้นผมสีดำสนิทด้วยท่าทางเก้อเขิน จากนั้นก็ตอบชายหนุ่มเสียงเบาว่า "ไม่มี…"

แม้ว่าเสียงของซูหยูโม่จะแผ่วเบา ทว่าระบบการได้ยินของฮวงเฟิงไม่ได้บกพร่อง ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ยินสิ่งที่เธอพูดได้อย่างชัดเจน

"เยี่ยมไปเลย!" ฮวงเฟิงแทบจะกระโดดด้วยความสุข ถึงปกติแค่มองหน้าซูหยูโม่ก็รู้แล้วว่าเธอดูไม่เหมือนคนมีแฟน

ฮวงเฟิงในตอนนี้จึงรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากที่ได้ฟังความจริงจากปากของหญิงสาว

"หา นี่ฉันไม่มีแฟนแล้วนายต้องดีใจขนาดเลยเหรอ? หรือว่านายดีใจที่เห็นว่าไม่มีใครต้องการให้ฉันเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเขา?" ในตอนที่เห็นฮวงเฟิงมีท่าทางดีใจ ในใจซูหยูโม่แอบรู้สึกกังวล แต่เธอก็ยังคงพูดกับฮวงเฟิงอย่างตรงไปตรงมา

"ไม่ใช่! ไปกันใหญ่แล้ว  ฉันพูดแบบนั้นซะที่ไหนล่ะ" ทันทีที่ฮวงเฟิงเห็นท่าทางของซูหยูโม่ เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอพูดหมายถึงอะไร

นอกจากนี้ เนื่องจากเขายังขาดความมั่นใจ เขาจึงไม่สามารถอธิบายในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปให้เธอเข้าใจได้

"ถ้างั้นก็พูดมาเร็วๆสิ ตาบ้า!" เมื่อเห็นท่าทางของฮวงเฟิง ซูหยูโม่ก็ได้แต่คิดอยู่ในใจ และไม่คิดที่จะพูดแบบนี้ออกไป

"ที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะ…" ราวกับว่าฮวงเฟิงเห็นเห็นสายตาคาดคั้นจากซูหยูโม่

หญิงสาวกำลังรวบรวมความกล้าและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังลอดเข้ามา

"ผู้อำนวยการซู ผมมีเรื่องที่ต้องรายงานให้คุณทราบครับ"

ในตอนที่ฮวงเฟิงและซูหยูโม่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทั้งสองไม่ได้ปิดประตู

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่มีคนเคาะประตู เขาก็เดินเข้ามาในห้องทันทีโดยไม่รอคำอนุญาติจากซูหยูโม่