USB:บทที่ 315 แฟนของฉัน

ถงเฉียนเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าขณะที่เขากำลังชอปปิ้งอยู่นั้นจะต้องบังเอิญมาเจอกับคนที่เขาตั้งใจจะมอบของขวัญให้ ยิ่งไปกว่านั้นไอ้หนุ่มคนนั้นก็ยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด ซึ่งนั่นทำให้ถงเฉียนโมโหมาก

เขายังคงมีเรื่องคาใจกับฮวงเฟิง เพราะว่าฮวงเฟิงเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกอับอายและเป็นคนแรกที่ไม่ไว้หน้าเขา และต่อมาเขาก็ได้สั่งให้ลูกน้องไปจัดการฮวงเฟิง แต่คนของพี่เปียวก็ทำได้ไม่ดีเลย หลังจากนั้นที่เขาต้องพบเจอกับปัญหาหลายอย่าง ดังนั้นเขาจึงลืมและไม่มีแม้แต่เวลาและเรี่ยวแรงที่จะไปสร้างปัญหาให้กับฮวงเฟิงอีก

เดิมทีถงเฉียนนั้นก็เกือบจะลืมฮวงเฟิงไปแล้ว และเขาก็ไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอฮวงเฟิงในวันนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ยังมา “ชอปปิ้ง” กับผู้หญิงที่เขาชอบอีกด้วย แล้วจะไม่ให้ถงเฉียนรู้สึกโกรธได้อย่างไร?

จริงๆ แล้ว ถงเฉียนนั้นก็ไม่ได้มองฮวงเฟิงในแง่ดีอยู่แล้ว มันคงจะดีถ้าเขาได้สะสางเรื่องนี้เสีย แต่เมื่อได้เห็นฮวงเฟิงควงผู้หญิงที่เขาชอบมา เขาก็เกิดความอิจฉา และต้องการที่จะฆ่าฮวงเฟิงเสียตอนนี้เลย แน่นอนว่าถ้าเขารู้ว่าฮวงเฟิงจะทำให้เขาต้องขาหัก เขาก็คงจะฆ่าฮวงเฟิงไปเสียตั้งนานแล้ว

บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังยื่นถุงข้าวของให้ในทันที ฮวงเฟิงเหลือบตามองและเห็นว่ามันคือเสื้อผ้ายี่ห้อดัง

อย่างไรก็ตามซูหยูโม่นั้นไม่ได้ชายตามองด้วยซ้ำ และเธอก็กล่าวขณะที่มองไปที่ถงเฉียนอย่างเฉยชาว่า “นายน้อยถง เอากลับไปเสียเถอะ ฉันไม่ต้องการของของคุณและได้โปรดเรียกชื่อจริงของฉัน หรือเรียกฉันว่าผู้อำนวยการซูก็ได้”

“พูดสิ…” เมื่อเห็นว่าซูหยูโม่ขมวดคิ้ว ถงเฉียนก็รีบเปลี่ยนคำพูดของเขา “ซูหยูโม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ ในฐานะเพื่อนฉันก็เลยอยากจะมอบข้าวของให้กับเธอ ดังนั้นเธอก็แค่รับมันไปซะเถอะมันไม่ใช่ของราคาแพงอะไร”

ถึงอย่างไรก็ตามถงเฉียนก็ยังคงเชื่อมั่นในความคิดของเขาและปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ถงเฉียนกล่าวว่า “ฉันกำลังจะไปต่างประเทศและอาจจะไม่ได้กลับมาสักพัก ฉันก็เลยอยากจะมอบของให้เธอไว้เป็นที่ระลึก อย่าลืมฉันนะ”

“ไม่ล่ะ ขอบใจ” ซูหยูโม่ยังคงปฏิเสธ

อีกด้านหนึ่งนั้น ฮวงเฟิงก็เดาว่าที่ถงเฉียนต้องไปต่างประเทศคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับขาของเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้ขาของเขาต้องพิการแต่เขาก็ยังคงยโสโอหัง เขารับเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ

“หยูโม่ ฉันจริงใจกับเธอนะ นี่เธอจะใจแข็งปฏิเสธฉันจริงๆ งั้นเหรอ?” ถงเฉียนกล่าวขณะที่มองดูซูหยูโม่ด้วยใบหน้าที่จริงใจ แต่ภายในใจของเขานั้นเขากำลังก่นด่าซูหยูโม่อยู่และเขาไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เธอปฏิเสธเขาอย่างจริงจังและยิ่งไปกว่านั้นยังปฏิเสธเขาต่อหน้าผู้คนมากมาย ดังนั้นในใจของเขาจึงเต็มไปด้วยความโกรธ

“ขอบใจนะ นายน้อยถง สำหรับความรักของคุณ อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณเลย” ซูหยูโม่ไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา และเธอก็ต้องการที่จะลาเขาไปเสียเร็วๆ “แล้วก็นะ ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว ได้โปรดอย่ามารบกวนฉันอีกเลย เดี๋ยวแฟนของฉันจะโมโหเอา”

ขณะที่ฮวงเฟิงกำลังสังสัยว่าซูหยูโม่นั้นมีแฟนแล้ว ซูหยูโม่ก็เอื้อมแขนมาควงแขนเขาท่ามกลางสายตาที่จ้องมองด้วยความตกใจของถงเฉียน แล้วเธอยังเอียงหัวซบไปที่ไหล่ของฮวงเฟิง ซึ่งนั่นก็บ่งบอกความหมายที่เธอพูดได้อย่างชัดเจน

ฮวงเฟิงเข้าใจในสิ่งที่ซูหยูโม่พูด เขายืนตัวแข็งเป็นหินเขาอยากที่จะผลักไสเธอ แต่เมื่อซูหยูโม่ออกแรงที่ควงแขนของเขาเอาไว้ เขาจึงไม่ได้ผลักไสเธอออกไป และเขาเองก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าของถงเฉียนเช่นกันดังนั้นเขาจึงอยากจะทำให้เขาอกระเบิดตาย

เพียงแค่ว่าฮวงเฟิงรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเปลี่ยนจุดสนใจของถงเฉียนออกไปจากเขา แต่หลังจากวันนี้อีกฝ่ายอาจจะเกลียดเขามากกว่าเดิมก็ได้ โชคดีที่อีกฝ่ายกำลังจะเดินทางไปต่างประเทศและเมื่อเขากลับมาก็ยากที่จะบอกได้ว่าเขาจะยังกลัวอยู่หรือไม่

เป็นไปตามที่คาดไว้เมื่อถงเฉียนเห็นการกระทำของซูหยูโม่ เขามองเธอด้วยสายตาที่โกรธแค้นและไม่อยากจะเชื่อสายตา แม้ว่าเขาจะเดาไม่ถูกเมื่อเห็นฮวงเฟิงและซูหยูโม่กำลังเดิน "ชอปปิ้ง" ด้วยกัน แต่เขาก็รู้ว่ามาตรฐานของซูหยูโม่นั้นสูงมากและแม้ว่าเธอจะไม่ได้คลั่งไคล้ในตัวเขา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะมาคลั่งไคล้เจ้ายามเฝ้าประตูคนนี้ ถงเฉียนคิดว่าฮวงเฟิงก็เหมือนกันกับเขาและกำลังไล่ตามจีบซูหยูโม่อยู่

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสถานการณ์จะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ว่าซู่ยูโม่กำลังแสดงละครให้เขาดู เมื่อเห็นการกระทำของเธอ เขาก็รู้ดีว่าแม้ว่าพวกเขาสองคนจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ซูหยูโม่ก็ไม่ได้เกลียดชังฮวงเฟิงเลย อันที่จริงเธอแอบปลื้มเขาเสียด้วยซ้ำ

“หยูโม่ นี่เธอไปตกหลุมรักคนแบบนี้ได้ยังไงกัน? เธอก็รู้ว่าเขาเป็นแค่ รปภ. เขาไม่ได้คู่ควรกับเธอเสียด้วยซ้ำ!” ถงเฉียนชี้ไปที่ฮวงเฟิงและตะเบ็งเสียงใส่

“ฉันจะรักจะชอบใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของคุณ” ซูหยูโม่กล่าวเสียงเย็น “ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ว่าฉันมีแฟนแล้ว อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ฉันกลัวว่าแฟนของฉันจะโกรธเอา”

หลังจากนั้นซูหยูโม่ก็หันหลังกลับและมองไปที่ฮวงเฟิงอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

สายตาที่จ้องมองฮวงเฟิงอย่างอ่อนโยนของซูหยูโม่ทำให้เขารู้สึกใจหายนิดหน่อยและยิ่งบวกกับความวิตกของเขาแล้ว เขาก็ยิ่งโกรธจนสั่นไปทั้งตัวและเขาก็เกือบจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่เขาก็นึกได้ว่าฮวงเฟิงและซูหยูโม่นั้นได้หันหลังกลับและเดินจากไปไกลแล้ว

“ไอ้ห่า รปภ. เอ้ย ฉันจะฆ่าแกซะ!” ในตอนนี้ ความคิดที่จะฆ่าฮวงเฟิงของถงเฉียนก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง และไม่ใช่แค่สั่งสอนเหมือนครั้งก่อนหน้านี้

“ฮัลโหล คุณคาวาชิมะใช่ไหม? ผมถงเฉียนนะ คุณสบายดีไหม? คืนนี้คุณพอจะมีเวลาว่างไหม? ผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ ได้สิ เจอกันคืนนี้นะ!” หลังจากที่ฮวงเฟิงและซูหยูโม่จากไปแล้ว ถงเฉียนก็โทรศัพท์ และคนที่เขากำลังหาอยู่ก็คือ คาวะชิมะ

ถงเฉียนได้ปกปิดความจริงจากเขามาตลอด แต่มันก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือเขารู้ว่าคนที่เขาพาเขามาด้วยล้วนแต่แข็งแกร่งและคนที่เขาพามาล้วนมีพลังมากและเขามองหาคนที่จะสอนบทเรียนให้กับฮวงเฟิงมาแล้วสองสามครั้ง แต่พวกเขาก็ยังทำไม่สำเร็จ สิ่งนี้ทำให้ถงเฉียนรู้สึกว่าฮวงเฟิงนั้นมีฝีมือบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เคลื่อนไหวในตอนนี้เพราะกลัวว่าฮวงเฟิงจะถือโอกาสนี้สั่งสอนบทเรียนให้แก่เขา

นอกจากนี้ ในตอนนี้เขาต้องการที่จะฆ่าฮวงเฟิงเสีย ดังนั้นเขาจึงไม่ไว้วางใจบอดี้การ์ดของเขามากนัก นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงคิดว่าแขกของพ่อ คาวะชิมะและลูกน้องของเขาจะมีอำนาจมากและควรไว้วางใจ