USB:บทที่ 680 นายนั่นเอง

เขาเองก็มีเรื่องที่ฝังใจกับฮวงเฟิงเช่นกันและก็ยังไม่ใช่เรื่องดีอีกด้วย จากนั้นหลังจากที่คิดทบทวนเพียงเล็กน้อยเขาก็เข้าใจแล้วว่าฮวงเฟิงนั้นเป็นคนที่ชิวหนิงซวงชักชวนเข้ามาและเธอก็ตั้งใจที่จะทำให้เขาโกรธ

หลังจากนั้นเมื่อตอนที่เขาคอยตามจีบชิวหนิงซวงเขาก็ไม่ได้เห็นฮวงเฟิงอีกเลย

สิ่งที่ฮวงเฟิงไม่รู้ก็คือนอกเหนือจากที่ฉ่ายเถียนคอยติดตามเขาแล้ว เวลาที่เหลือของเขาก็ใช้เพื่อไล่ตามจีบชิวหนิงซวง เพราะเขารู้สึกชอบพอชิวหนิงซวงมากแต่แน่นอนว่าเขาเองก็ชอบพอผู้หญิงคนอื่นมากมายเช่นกันและในตอนนี้นั้นพ่อของชิวหนิงซวงก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งและได้กลายมาเป็นหัวเรือใหญ่ของจังหวัดชิงแล้ว ดังนั้นความปราถนาของฉ่ายเถียนในตัวของชิวหนิงซวงจึงยิ่งทวีมากยิ่งขึ้น

เป็นเพราะว่าชิวหนิงซวงไม่ค่อยจะมีโอกาสได้ออกไปไหนเลย ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยมีโอกาสมากนักที่จะได้พบกับชิวหนิงซวง และเขาก็ติดต่อเธอได้เพียงทางโทรศัพท์เท่านั้นและโดยปกติแล้วชิวหนิงซวงก็ไม่ค่อยรับโทรศัพท์ของเขา

อย่างไรก็ตามปัญหานี้เห็นได้ชัดว่าไม่เกี่ยวกับฮวงเฟิง ตามที่เขาทราบมาถึงแม้ว่าชิวหนิงซวงจะปฏิเสธที่จะสานต่อกับเขาแต่เธอก็ยังไม่มีแฟน ดังนั้นเขาคิดว่าเขาก็ยังคงมีโอกาสดังนั้นเขาจึงยังไม่ยอมแพ้ในเรื่องนี้

เพียงแต่ว่าในสายตาของฉ่ายเถียนเขาไม่ได้คาดคิดว่าฮวงเฟิงจะเป็นเพียงคนธรรมดาๆ แต่กลับไม่ธรรมดาตรงที่เขาเป็นคนที่ทำร้ายเผิงเฉิงฟู่ ชื่อของฮวงเฟิงนั้นแสนจะธรรมดาและเขาก็คิดว่าเพียงแค่ชื่อเหมือนกันแต่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นคนๆ เดียวกันจริงๆ

“พวกเรารู้จักกันดีอยู่แล้ว จำเป็นต้องสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฮวงเฟิงกล่าวขณะที่เขาเดินเข้าไปหา

“ใครรู้จักแกไอ้เหี้ย?” เผิงเฉิงฟู่สบถแม้ว่าเขาจะเคยพ่ายแพ้ด้วยฝีมือของฮวงเฟิงมาก่อน แต่เขาเคยชินกับการเย่อหยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะระงับอารมณ์ของเขา

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงไม่ได้สนใจเขา เขามองดูหญิงสาวสองสามคนข้างๆ แล้วพูดว่า “ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณสองคน”

“แกเป็นใคร? มีสิทธิอะไรมาสั่งให้พวกฉันออกไปแล้วทำไมพวกฉันต้องออกไปด้วย?” นางพยาบาลคนทีอยู่ในอ้อมกอดของเผิงเฉิงฟู่ตวาดออกมาพร้อมกับเอามือเท้าสะเอว

เธอเองก็ดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮวงเฟิง เผิงเฉิงฟู่และพวกเธอทั้งสองคนนั้นไม่ค่อยดีนัก และยังดูมีความขัดแย้งระหว่างพวกเขาอีกด้วย ดังนั้นเธอจึงต้องการอวดอ้างต่อหน้าทั้งสองคน

“ใช่แล้ว เจ้าเด็กพวกนี้มาจากไหนกัน?”

“แล้วนี่คุณยังต้องการให้พวกเราออกไปไหม? ฉันคิดว่าคนที่ควรจะออกไปก็คือคุณ ใช่ไหม?”

คนที่สามารถเอาชีวิตรอดในสถานการณ์แบบนี้ได้ต้องมีความสามารถในการแยกแยะ ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฮวงเฟิงและพวกเธออยู่แล้ว ดังนั้น ในเวลานี้ พวกเธอทั้งหมดต้องการที่จะอวดต่อหน้าเผิงเฉิงฟู่และฉ่ายเถียน

“อ้อ คุณไม่อยากไปงั้นเหรอ? คุณอยากจะให้ผมต้องขอร้องให้คุณออกไปงั้นเหรอ?” ขณะที่ฮวงเฟิงพูดแบบนั้น มือของเขาตบเบาๆ ลงที่โต๊ะตรงหน้าเขา ทันใดนั้น ก็มีเสียงแตกดังขึ้น โต๊ะได้แตกจากตรงกลางและแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เบียร์และของขบเคี้ยวบางส่วนตกลงบนพื้น

ความเงียบเข้าครอบงำภายในห้องนั้น ทุกคนจ้องมองไปที่โต๊ะน้ำชาที่พังอยู่บนพื้น ราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้ไปพักหนึ่ง

“ทำไมคุณไม่ออกไปเสียล่ะ?” ฮวงเฟิงกล่าวอีกครั้ง

ทันทีที่ฮวงเฟิงพูดจบ "พยาบาล" คนนั้นก็ลุกขึ้นทันทีเพราะจากการจ้องมองของฮวงเฟิง เธอสามารถบอกได้ว่าถ้าเธอยังไม่ออกไปฮวงเฟิงจะต้องเดินหน้าต่อไปอย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ฮีโร่ แต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบ

สำหรับผู้หญิงคนอื่นๆ การเคลื่อนไหวของพวกเธอก็ไม่ช้าเช่นกัน พวกเธอเห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงไม่ใช่คนที่จะมาล้อเล่นด้วยได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำให้ฮวงเฟิงโกรธ

“เอาล่ะ ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว เรามาคุยกันดีๆ เถอะ” ฮวงเฟิงนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายและพูดในขณะที่มองไปที่คนทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะยังไม่ฟื้นคืนสติ

เผิงเฉิงฟู่นั้นยังคงไม่เป็นอะไรเพราะว่าเขาเคยเห็นฝีมือของฮวงเฟิงมาก่อนแล้ว ดังนั้นแม้ว่าเขาจะรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อยจากความแข็งแกร่งที่ฮวงเฟิงเพิ่งจะแสดงออกมา แต่เขาก็ยอมรับได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนฉ่ายเถียนนั้นยังไม่ยอมรับมันง่ายๆ ขนาดนั้น เพราะว่าเขาไม่เคยเห็นฝีมือของฮวงเฟิงมาก่อนและแค่เคยได้ยินจากหัวหน้าใหญ่ฟางเท่านั้นว่าเขาแข็งแกร่งมาก สำหรับระดับความแข็งแกร่งที่แน่นอนนั้นตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจ

“บัดซบเอ้ย แค่การเคลื่อนไหวเบาๆ โต๊ะน้ำชาก็พังซะแล้ว ถ้าเขาตบฉันแรงๆ กระดูกในตัวฉันจะแตกหรือเปล่านี่?” นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกทึ่งฮวงเฟิงอยู่ในใจ

“พวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนะ ฮวงเฟิงในเมื่อแกทำร้ายฉัน สำหรับแค้นครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยแกไปหรอกนะ” แม้ว่าเขาจะกลัว ฮวงเฟิงอยู่ในใจ แต่เผิงเฉิงฟู่ที่หยิ่งผยองตามปกติก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้

“แกจะเรียกคนมาจัดการฉันงั้นเหรอ?” ฮวงเฟิงถาม

“ใช่ ฉันเอง! ฮวงเฟิงแกอย่าเพิ่งลำพองใจไปนักเลย ฉันนี่แหละ?”

“เพี๊ยะ!”

ก่อนที่เผิงเฉิงฟู่จะพูดจบ ใบหน้าของเขาก็ถูกตบอย่างแรง ร่างที่หนักกว่าร้อยกิโลกรัมของเขากระเด็นออกไปในทันที เขาชนเข้ากับกำแพงแล้วล้มลง

“แกจะไม่ปล่อยฉันไว้งั้นเหรอ? แล้วแกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปหรือเหล่า?” ฮวงเฟิงกล่าวขณะที่เขามองไปที่อีกฝ่าย

เผิงเฉิงฟู่มองไปที่ฮวงเฟิงด้วยความกลัว เขาไม่ได้คาดคิดว่ามือของฮวงเฟิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ซึ่งสามารถส่งเขากระเด็นออกไปได้ และมันก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเห็นใครในกองทัพที่มีความแข็งแกร่งทางกายภาพเช่นนี้มาก่อน อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยเห็นใครที่มีกำลังแขนขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

ในทางกลับกัน ฉ่ายเถียนนั้นกำลังกลัวจนหัวหด เขาเป็นเพียงนายน้อยที่ชอบรังแกคนอื่นด้วยพลังของเขาได้ แต่เขายังไม่เคยเห็นใครที่มีพลังอย่างฮวงเฟิงมาก่อนเลย?

“ฮวงเฟิง แกต้องการอะไรกันแน่?” เผิงเฉิงฟู่มองไปที่ฮวงเฟิงและกล่าวออกมา ส่วนฉ่ายเถียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งนั้นเขาได้เงียบไปแล้วเขาต้องการทำให้ฮวงเฟิงไม่สนใจเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกทำร้าย

“นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันกำลังตามหาแก มาถามว่าแกต้องการอะไรจากฉัน” ฮวงเฟิงกล่าวว่า: "พวกแกนี่ยอดเยี่ยมจริงๆพวกแกกล้าที่จะส่งให้คนไปยิงฉัน! ใช่ไหม? แกคิดว่าฉันจะอารมณ์ดีและยอมให้ถูกรังแกได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?

ในครั้งนี้ฮวงเฟิงโกรธอย่างแท้จริง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไหวตัวทัน คนที่ถูกยิงก็น่าจะเป็นถังมู่เสวี่ย นอกจากนี้ถ้าหากเขาช่วยเธอเอาไว้ไม่ทัน หากเกิดอะไรขึ้นกับถังมู่เสวี่ยแล้วล่ะก็เขาก็คงจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

ครั้งนี้เป็นเพราะเขาช่วยเธอได้ทันเวลา จึงไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น แต่ครั้งหน้าและต่อไปล่ะ? หากเขาประมาท ผู้คนรอบข้างเขาก็อาจจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างมหันต์