USB:บทที่ 611 ลงโทษ

อย่าว่าแต่ที่ปรึกษาโกวเลย ต่อให้เป็นคนที่แข็งแรงก็คงจะแทบเจียนตายหากต้องโดนโทษโบยทางทหารถึง 50 ไม้ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมหลังจากที่ได้ยินคำพูดของผู้นำฉีอู่แล้ว ที่ปรึกษาโกวจึงรู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง

ในเวลาเดียวกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้นำฉีอู่ถึงได้ปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทำความผิด แต่ผู้นำฉีอู่ก็ไม่เคยลงโทษเขา และสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้ก็คือตักเตือนเขา

เมื่อนึกถึงสายตาที่ผู้นำฉีอู่มีต่อเขา ที่ปรึกษาโกวก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขาไม่มีเวลาที่จะคิดอย่างให้ถี่ถ้วนเกี่ยวกับเรื่องนี้

ที่ปรึกษาโกวยังคงคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา แต่นอกจากเสียงของเขาแล้วก็ไม่มีเสียงอื่นใดในห้องโถงนั้นเลย ไม่มีแม่ทัพคนไหนที่จะออกมาขอร้องแทนที่ปรึกษาโกว แม้ว่าสถานะของที่ปรึกษาโกวจะสูงมาก แต่ความนิยมของเขาก็ไม่ได้มากขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายคนนี้ยังอาศัยความโปรดปรานของผู้นำฉีอู่ในการรุกรานคนอื่นเป็นจำนวนมากและมีคนไม่ชอบเขาเป็นจำนวนมาก แล้วคราวนี้ทำไมจึงจะมีใครออกมาวิงวอนแทนเขากันล่ะ?

นอกจากนี้ ผู้นำฉีอู่ยังต้องคำนึงถึงทัศนคติของผู้นำ เนื่องจากเขาดูแลที่ปรึกษาโกวมาโดยตลอด และเขาก็ไม่เคยถูกลงโทษอย่างรุนแรงมาก่อนเลย อย่างไรก็ตามในวันนี้เขาได้ลงโทษที่ปรึกษาโกวเพราะเขามาสาย เนื่องจากเป็นเพียง "เรื่องเล็กน้อย" แต่ดูเหมือนหลายคนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เพราะในใจของที่ปรึกษาโกว ผู้นำฉีอู่ไม่ได้สำคัญเท่าเมื่อก่อนอีกต่อไป

ดูเหมือนผู้นำฉีอู่จะไม่สนใจคำวิงวอนของที่ปรึกษาโกว สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เขามีความรู้สึกไม่ดีต่อที่ปรึกษาโกวและกำลังมองหาโอกาสที่จะลงมือกับเขา แต่สุดท้ายที่ปรึกษาโกวก็ส่งโอกาสนี้ให้เขาเสียเอง แม้แต่ผู้นำฉีอู่ก็รู้สึกว่าถ้าเขาไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ ที่ปรึกษาโกวก็คงจะรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาอยู่สักหน่อย

“พวกเจ้ายังยืนทำอะไรกันอยู่? ลากไอ้เจ้าน่าหนวกหูนี่ออกไปเร็วเข้า!” ในเวลานี้ ในที่สุดก็มีคนก้าวขาออกมาจากฝูงชนเหล่านั้น เดินเข้าไปที่ปรึกษาโกวที่สิ้นหวัง แต่คนๆ นั้นไม่ได้มาเพื่อช่วยเขาแต่ก้าวออกมาเพื่อดูถูกเหยียดหยามบาดแผลของเขานั่นเอง

เมื่อที่ปรึกษาโกวได้เห็นว่าคนที่พูดนั้นเป็นใคร เขาก็ไม่แปลกใจเลยเพราะว่าคนๆ นั้นเป็นหนึ่งในหลายคนที่พยายามแย่งชิงที่จะเป็นคนโปรดเช่นตัวเขา เพียงแต่ว่าที่ปรึกษาโกวนั้นอยู่ในระดับที่สูงกว่าและสามารถจัดการเรื่องต่างๆ ได้อย่างง่ายดายดังนั้นคนๆ นั้นจึงถูกที่ปรึกษาโกวข่มเหงอยู่เสมอ

ทหารยามที่อยู่ด้านนอกประตูเดินเข้ามาและนำตัวที่ปรึกษาโกวออกไปข้างคนละคน ที่ปรึกษาโกวรู้สึกกลัวจนตัวแข็ง โดยไม่มีใครช่วยพูดอะไรเลยซึ่งเขาอาจจะเดินเองไม่ได้อีกต่อไป

“ท่านหัวหน้า ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ คราวนี้ได้โปรดปล่อยข้าไปสักครั้งเถิด” แม้ว่าที่ปรึกษาโกวจะถูกลากออกไปแล้ว แต่เสียงอ้อนวอนของเขายังคงดังก้องอยู่ในห้องโถง

"ทุกคน ตอนนี้เรากำลังเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ หวังว่าทุกคนจะจริงจังไปด้วยกัน ทุกคนมีความทะเยอทะยาน ถ้าใครยังลังเลอยู่ในขณะนี้ ก็อย่าโทษว่าข้าไม่ได้คิดถึงมิตรภาพเก่าของเราเลยนะ!" หลังจากที่ที่ปรึกษาโกวถูกลากตัวออกไปแล้ว เขาก็พูดกับฝูงชน แม้ว่าเขาจะไม่เกรงกลัวกองทัพตะวันตกที่อยู่ภายนอก แต่เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสในการสร้างความแข็งแกร่งและเอาชนะลูกน้องของเขาเอง

“ขอรับ ท่านผู้นำ” ทุกคนประกบมือเพื่อทำความเคารพท่านผู้นำตามที่พวกเขาคิดอยู่ในใจ สำหรับความคิดที่แท้จริงของพวกเขานั้น มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้

“เอาล่ะ พวกเรามาคุยกันเรื่องการป้องกันเมืองกันต่อเถอะ” ที่ปรึกษาโกวคนนี้ยังคงมีประโยชน์อยู่ ให้เขาใช้โอกาสนี้สร้างความแข็งแกร่ง หลังจากที่เอาชนะกองกำลังศัตรูที่อยู่นอกเมืองได้แล้ว ศักดิ์ศรีของเขาก็จะสูงขึ้น และในตอนนั้นก็จะไม่มีใครกล้าต่อต้านเขาอีก หรือแม้แต่คิดที่เอาเปรียบผู้หญิง

"รายงานท่านผู้นำ!"

ขณะที่ผู้นำฉีอู่กำลังจะพูดต่อ ทหารนายหนึ่งก็วิ่งเข้ามาจากทางด้านนอก หลังจากที่เข้าไปแล้ว เขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วพูดว่า “รายงานท่านผู้นำ กองทัพจักรวรรดิที่อยู่ด้านนอกกำลังเตรียมที่จะโจมตีเมืองแล้วขอรับ”

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” ผู้นำฉีอู่กล่าวด้วยความประหลาดใจ แม้แต่แม่ทัพต่างๆ ต่างก็พากันประหลาดใจเช่นกัน

ในขั้นต้น พวกเขาคิดว่ากองทัพตะวันตกนอกเมืองจะรอสักสองสามวัน และหลังจากพักผ่อนเพียงพอแล้ว พวกเขาก็จะเริ่มโจมตีเมืองได้ ท้ายที่สุด พวกเขาเหน็ดเหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ เพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้

เพียงแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่านายพลที่อยู่ข้างนอกจะวิตกกังวลมาก และไม่เต็มใจที่จะรอสักวันเพื่อโจมตีจริงๆ ในวันนี้

“บางทีอาจเป็นแค่การหลอกลวง พยายามจะรังควานเรา” การต่อสู้ในเมืองนี้ไม่เคยมีการตัดสินใจในช่วงเวลาสั้นๆ และต้องใช้เวลานาน ดังนั้นจะไม่มีใครโง่พอที่จะทุ่มพลังทั้งหมดและโจมตีตั้งแต่แรกเริ่ม

หัวหน้าชิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดกับพวกเขาที่เหลือ: “แต่ไม่ต้องกังวล มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาแค่แกล้งทำหรือโจมตีจริง เราไม่ต้องกลัว ก่อนหน้านี้เราทำได้ เอาชนะพวกมันได้หนึ่งครั้ง แต่ตอนนี้ เราสามารถเอาชนะพวกมันได้สองครั้ง!"

นายพลพยักหน้า

ผู้นำฉีอู่พูดต่อ “อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะโจมตีโดยตรงหรือแกล้งทำ เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาผ่อนคลายได้ พวกเจ้าทุกคนลงไปได้แล้ว ตามข้อตกลงของเรา พวกเจ้าแต่ละคนจะรับผิดชอบพื้นที่ ปกป้องพื้นที่นั้น และเฆี่ยนตีคนทรยศนั้นอย่างโหดเหี้ยม ทุบตีอย่างเจ็บปวด ทำให้พวกเขากลัวตาย!”

“ท่านผู้นำ ไม่ต้องห่วง อยู่กับเราที่นี่ เรารับประกันว่ากองทัพจักรวรรดิจะไม่สามารถเข้าไปได้!”

“ถูกต้อง ไม่เป็นไรสำหรับกองทหารจักรพรรดิเหล่านั้นที่จะรังแกคนอื่น ๆ แต่ต่อหน้าเรา พวกเขาจะพ่ายแพ้เท่านั้น!”

ทุกคนพูดด้วยความมั่นใจ

“เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนควรลงไปปกป้องพื้นที่ของตัวเอง” ผู้นำฉีอู่กล่าว

หลังจากนั้นทุกคนก็รับคำสั่งและเตรียมป้องกันเมือง

ผู้นำฉีอู่นั้นไม่ได้รีบไปที่กำแพงเมืองในทันทีแถมเขาไม่คิดที่จะไปที่นั่นเลยด้วยซ้ำ เพราะว่าเขาไม่ได้เป็นห่วงไพร่พลของเขาเลยว่าจะไม่สามารถปกป้องเมืองเอาไว้ได้ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปเสี่ยงอยู่ที่กำแพงเมืองนั่น เพราะถึงแม้ว่าข้าศึกจะไม่สามารถฝ่าเข้ามาได้แต่ลูกธนูมากมายก็ยังสามารถลอยเข้ามาได้และถ้าเขาโดนลูกธนูเข้าก็คงจะไม่เป็นการดีเป็นแน่

เห็นได้ชัดว่าผู้นำฉีอู่ไม่ได้คิดที่จะนำทัพอีกต่อไป ทั้งหมดที่เขาต้องการทำในตอนนี้ก็คือการรักษาชีวิตของตัวเขาเอง

“ข้าไม่ได้เห็นคนสวยของข้ามาตั้งคืนหนึ่งแล้ว ข้าคิดถึงนางเหลือเกิน” ผู้นำฉีอู่เดินตรงไปยังลานด้านหลังพร้อมกับพึมพำไปด้วย เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกันกับหนิงอู่ซวงและในเช้าวันนี้เพื่อที่จะกำจัดที่ปรึกษาโกวเขาจึงได้รีบมาที่ห้องประชุมโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ดังนั้นเขาจึงยังไม่ได้พบหน้าหนิงอู่ซวงเลย