USB:บทที่ 408 ไม่มีเงิน

"คุณฮวง โปรดสละเวลาให้ฉันสักนิดเถิด ฉันไม่ทำให้คุณเสียเวลามากหรอก" เสี่ยวฮั่นวิงวอนขณะมองไปยังฮวงเฟิง

อันที่จริง ก่อนหน้านี้เสี่ยวฮั่นต้องการใช้ร่างกายยั่วยวน เพื่อดึงดูดฮวงเฟิง แต่เมื่อสิ้นสุดงานเลี้ยง เสี่ยวฮั่นกลับกระตือรือร้นที่จะได้ "คุย" กับเขา

เสี่ยวฮั่นไม่คิดว่าฮวงเฟิงจะการควบคุมตัวเองได้แกร่งเพียงนี้ หรือว่าตัวเธอเองนั้นไม่น่าดึงดูดพอ จึงไม่คิดที่จะพาเธอออกไปกับเขา

ดังนั้นเธอจึงกระวนกระวายใจ แล้วเป็นคนเอ่ยปากขอเขาเอง ซึ่งเธอรู้ว่าหากเธอเป็นคนเอ่ยปากก่อน เธอจะไม่ได้เปรียบในการเจรจาต่อรองในภายหลัง

ฮวงเฟิงขมวดคิ้วขณะมองไปยังเสี่ยวฮั่น เขาต้องการปฏิเสธเธอในทันใด แต่เขาทนสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้ เขาคิดว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ต้องการเงินของเขา และดูจากการแต่งตัวของเขาแล้วก็ไม่เข้าข่ายคนรวยแต่อย่างใด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮวงเฟิงจึงกล่าวว่า: "ก็ได้ เราออกไปข้างนอกกัน"

“ขอบคุณค่ะ คุณฮวง” แต่อย่างไรก็ตาม ใจเธอก็เต็มไปด้วยความขมขื่น สุดท้ายเธอดันเป็นคนขอร้องอีกฝ่าย แทนที่อีกฝ่ายจะเป็นคนร้องขอ แล้วเธอกับคนอื่นๆ ที่เธอมักดูหมิ่นนั้น จะต่างกันอย่างไร

แต่ไม่ว่าจะยังไง ท้ายที่สุดแล้วฮวงเฟิงก็ตกลงใจที่จะออกไปด้วยกันกับเธอ เสี่ยวฮั่นรู้สึกโล่งใจอยู่เงียบๆ

"ดึกแล้ว ผมยังมีธุระที่ต้องไปทำอีก งั้นผมขอตัวก่อนล่ะ" ฮวงเฟิงกล่าวกับเจิ้งฉ่วย คืนนี้ฮวงเฟิงมีธุระต้องไปทำจริงๆ ไม่ใช่ความผิดของเสี่ยวฮั่นหรอก เป็นเพราะอย่างอื่นต่างหาก

เจิ้งฉ่วยรู้สึกตกใจและพูดขึ้นว่า: "จะไปแล้วหรือ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล"

"คืนนี้ ผมมีธุระต้องไปทำจริงๆ ไว้พบกันโอกาสหน้านะ" ฮวงเฟิงกล่าว

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวฮั่นก็ลุกขึ้นยืน เธอเดินตามหลังฮวงเฟิงมาติดๆ ราวกับกลัวว่าฮวงเฟิงจะทิ้งและหนีเธอไป

เจิ้งฉ่วยมองฮวงเฟิงกับเสี่ยวฮั่นไปมา นัยน์ตาเจิ้งฉ่วยส่อความหมายเฉกเช่นเดียวกันกับครั้งก่อน และเจิ้งฉ่วยก็พูดกับฮวงเฟิง "คืนนี้คุณคงยุ่ง งั้นก็ลากันตรงนี้แหละ"

ฮวงเฟิงเห็นนัยยะในตาของเจิ้งฉ่วย แต่เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไร ถึงเขาจะอธิบาย เจิ้งฉ่วยก็ไม่เชื่ออยู่ดี

เสี่ยวฮั่นก็เห็นแววตาของเจิ้งฉ่วยเช่นกัน แม้ว่าเธอจะรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง แต่เธอก็พูดกับเจิ้งฉ่วยว่า : "บอสคะ พอดีมีธุระต้องไปทำ จะขอออกไปข้างนอกสักพักหนึ่ง"

"รู้หรอกน่ะ ว่าพวกเธอมีอะไรต้องไปทำกัน ไปก่อนเลย" เจิ้งฉ่วยพูดพลางหัวเราะ

จากนั้น ทั้งสองคนก็ออกจากห้องไป เดินออกจากบาร์และนั่งลงที่แผงค้าริมถนนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ฮวงเฟิงสั่งอะไรง่ายๆ มา และก็หันไปมองเสี่ยวฮั่น แล้วพูดขึ้นว่า: "ถ้ามีอะไรจะพูด ก็พูดได้เลย"

"คุณฮวงคะ คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เป็นสาวนั่งดริ้งก์ภายในห้องส่วนตัว และก็เป็นครั้งแรกที่ฉันมานี่เพื่อดื่มกับคุณ ตอนนี้ฉันอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว และฉันก็ไม่มีแฟน ฉัน...?” เสี่ยวฮั่นพูดอย่างประหม่าขณะที่ฮวงเฟิงจ้องมองอย่างไม่วางตา

"เดี๋ยวนะ นี่คุณพูดถึงเรื่องอะไร" ฮวงเฟิงกล่าวพลางขมวดคิ้ว เหตุใดเสี่ยวฮั่นจึงพูดพล่าม เขาไม่เข้าใจว่าเสี่ยวฮั่นหมายถึงอะไร

"จะให้ฉันพูดเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ" เสี่ยวฮั่นพูดด้วยสีหน้าแดงก่ำ เสียงที่ตอบมานั้นแผ่วเบา จนฮวงเฟิงแทบจะไม่ได้ยิน

คำพูดของเสี่ยวฮั่นทำให้ฮวงเฟิงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอถามเขาว่า: จะให้ผู้หญิงพูดได้ยังไง?

ฮวงเฟิงไม่เข้าใจจริงๆ ว่า จริงๆ แล้วเสี่ยวฮั่นหมายถึงอะไร

"ฉันคิดว่าคืนนี้ฉันจะอยู่กับคุณ หากคุณพอใจ ฉันเป็นคนรักของคุณให้ได้" เธอพูดว่า เธอยอมให้เขาได้ทุกอย่าง เธอรวบรวมความกล้า พูดสิ่งที่คิดในใจออกมา

"คนรักเหรอ" ใบหน้าของฮวงเฟิงนิ่งชา เขาไม่คาดคิดเลยว่า เหตุผลที่สาวที่ชื่อเสี่ยวฮั่นนี้ เรียกเขาออกมาเพราะเรื่องนี้ เธอต้องการเป็นคนรักของเขา

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาอยู่ในห้องส่วนตัว แสงภายในห้องนั้นมืดสลัว ฮวงเฟิงจึงไม่ได้ใส่ใจเสี่ยวฮั่นมากนัก เขาเพียงแต่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นสาวสวย และในตอนนี้ แสงรอบตัวก็สว่างกว่าเดิม ฮวงเฟิงรู้สึกว่าเธอไม่ได้อ่อนแอไปกว่าบรรดาผู้หญิงรอบๆ ตัวเขา คนอย่างเธอ เป็นสาวที่หนุ่มๆ นั้นแสวงหาไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมเธอถึงเต็มใจที่จะมาเป็นคนรักของใครเช่นนี้?

ตอนที่เขาอยู่วิทยาลัย ฮวงเฟิงจำที่เคยได้ยินมาได้ว่า มีสาวๆ ที่สวยและดีพร้อมอยู่ในใจของบรรดาหนุ่มๆ และก็มีหนุ่มๆ มากหน้าหลายตา คอยตามจีบพวกเธอ พวกสาวๆ เหล่านี้ไม่มีทางสนใจฮวงเฟิง พวกเธอเลือกที่จะคบกับคนที่เรียกว่าประสบความสำเร็จในสังคม มากกว่าที่จะมาเป็นแฟนกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาวิทยาลัย พวกเธอเลือกที่จะเป็นคนรักของคนที่ประสบความสำเร็จในสังคม ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว คือ เงิน

เป็นไปได้ ที่สาวหน้าตาบริสุทธิ์ใสซื่อที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ เป็นเช่นเดียวกับพวกสาวๆ เหล่านั้น ทำเพื่อเงิน

"ทำไมล่ะ" แม้รูปร่างหน้าตาผม พอดูดีไปวัดไปวาได้ แต่ผมก็ไม่ใช่คนหล่อเหลาพอที่จะมีสาวๆ สวยๆ หันมามอง แต่ผมกลับมีคนเชื้อเชิญให้มาเป็นคนรัก" ฮวงเฟิงกล่าวขณะมองไปยังเสี่ยวฮั่น

"ฉันต้องการเงิน ฉันอยากได้เงิน" เสี่ยวฮั่นพูด

ฮวงเฟิงแอบคิดไปแล้วว่าคำตอบของเสี่ยวฮั่น คือ เป็นเพราะเงิน เมื่อเสี่ยวฮั่นให้คำตอบกับเขามาเช่นนี้ก็ไม่ผิดกับที่เขาคาดไว้

"สำหรับคุณ ผมดูเหมือนคนร่ำรวยเหรอ" ฮวงเฟิงชี้ไปยังเสื้อผ้าบนร่างกายที่สวมใส่ แล้วมองไปรอบๆ เขาใส่เสื้อผ้าที่ขายตามแผงขายของข้างถนน กินก็กินข้างถนน นี่ไม่ได้ทำให้เขาดูเหมือนเป็นคนรวยได้เลย

คราวนี้ คนที่ตกตะลึงไปคือเสี่ยวฮั่น เธอครุ่นคิดมาตลอดถึงวิธีที่ทำอย่างไรให้ฮวงเฟิงสนใจ และกล่อมให้เขาจ่ายค่าใช้จ่ายให้เธอ เธอนั้นไม่ได้คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายนั้นไม่มีเงิน

"คุณไม่ใช่เพื่อนของบอสเจิ้งหรอกหรือ จะไม่มีเงินได้ยังไง? " เสี่ยวฮั่นถามอย่างกังวล

"ใครว่าเป็นเพื่อนของเขา แล้วจะต้องรวย คุณพบคนผิดคนซะแล้ว" ฮวงเฟิงยักไหล่และพูด

"เป็นไปได้ยังไงกัน? " ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกผิด อุตสาห์รวบรวมความกล้าที่จะพูดถ้อยคำเหล่านั้นออกไป ได้พบเจอกับคนที่เธอไม่ได้เกลียดชัง แต่ท้ายที่สุดกลับพบว่าอีกฝ่ายนั้นไม่มีเงินที่จะเลี้ยงดู

ยิ่งเสี่ยวฮั่นใคร่ครวญถึงมัน เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เธอร้องไห้ออกมา ก่อนหน้าไม่นาน ความกดดันในใจเธอนั้นมีมากมายมหาศาล และตอนนี้เธอตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอพยายามมาทั้งหมดนั้นเสียแรงเปล่า

แรกเริ่มเดิมที ฮวงเฟิงรู้สึกดูแคลนเสี่ยวฮั่น เขาต้องการลุกจากออกไปทันที แต่ปฏิกิริยาท่าทางของเสี่ยวฮั่น ทำให้เขาไม่สามารถหนีจากเธอไป หรือทนนั่งนิ่งเฉยอยู่ได้