USB:บทที่ 594 ไม่ใช่คน

"ถูกต้อง แล้วแกรู้ได้อย่างไร?" ในเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาแล้ว ฟางหัวโตก็ไม่คดที่จะปิดบังอะไรอีก

"แกไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอกว่าฉันรู้ได้อย่างไร ฉันแกอยากจะถามแกว่า แกวางแผนที่จะทำอะไร?" ฮวงเฟิงถามอีก

"ยังไงนะเหรอ? นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของแก!" ฟางหัวโตพูดอย่างไม่แยแส

"อย่างนั้นเหรอ?" ฮวงเฟิงพูดขึ้นอย่างเฉยเมย "ฉันก็แค่อยากลองใช้นิสัยแกดูบ้าง ถ้าเป็นแกคงไม่ปล่อยให้คนพวกนั้นไปง่าย  ๆ ใช่หรือเปล่า?"

"ถ้าฉันเป็นแบบนั้นแล้วไง?  มีใครบ้างในยมโลกไม่รู้จักรูปแบบการลงมือของฉัน? มันไม่ใช่เรื่องแปลก" ฟางหัวโตพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

"นั่นสิ ใครบ้างที่ไม่รู้ถึงความเหี้ยมโหดและไร้ซึ่งความเมตตาของแก? กลับตัวไม่ได้แล้วสิ? เอาเถอะ ฉันคิดว่าสำหรับแบบแกตายไปน่าจะดีกว่า" ฮวงเฟิงกล่าว

"แกมันเป็นบ้าอะไรวะ? ทำไม่สนใจเรื่องของฉันนัก?" ฟางหัวโตตะโกนขึ้นอย่างหมดความอดทน

"อ้อ ฉันลืมแนะนำตัวไป" ฮวงเฟิงแสร้งทำเหมือนกับว่าจู่ ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วเขาก็พูดต่ออีก "ชื่อของฉันก็คือฮวงเฟิง ฮวงเฟิงคนที่แกอยากจะให้บทเรียนไงละ!"

"แกนะเหรอฮวงเฟิง?!" อย่างไรก็ตามการที่เขายอมรับงานนี้ก็เพราะมีเป้าหมายบางอย่างในใจ เขาไม่รู้ข้อมูลอะไรมากนัก ที่จริงแล้วฮวงเฟิงคือใคร รูปร่างหน้าตาแบบไหน เขาจำเป็นสืบเรื่องพวกนี้ ในตอนแรกเขาคิดที่จะสืบเรื่องรูปลักษณ์ของฮวงเฟิงในวันพรุ่งนี้ เนื่องจากในคำสั่งมาว่าต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะชิงบุกเข้ามาเคาะประตูบ้านเขาเสียก่อน

"ถูกต้อง ฉันคือฮวงเฟิง" ฮวงเฟิงพูดต่อ "ตอนนี้ก็ลองพิจารณาคำแนะนำของฉันดูหน่อย ก็แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้  แกคิดว่าไง?"

"ไม่รู้จักฉันเสียแล้ว!" ฟางหัวโตพูดขึ้น "ตอนแรกฉันคิดว่าพรุ้งนี่จะออกสืบหารูปร่างหน้าตาของแก แล้วฉันก็จะสามารถหาแกจนเจอ ไม่น่าเชื่อว่าแกจะรนมาหาที่ตายด้วยตัวเอง ในเมื่อแกเดินเข้ามาฉันถึงที่ ก็อย่าโทษที่ฉันไร้ความเมตตา!"

"หมายความว่า แกก็ยังยืนยันที่ให้บทเรียนกับฉันสินะ?" ฮวงเฟิงถามขึ้นอีก

"ถ้าฉันจะทำ แล้วจะทำไม?!" ฟางหัวโตพูดขึ้น แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนหน้าเขาก่อนที่พูดต่ออีกว่า "ตอนแรกฉันคิดว่ามันอาจต้องใช้เวลาและความพยายามสักหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะเจอกับคนโง่เข้าให้แล้ว" พูดจบเขาก็โบกมือขวาแล้วสั่งขึ้น "ไปหักขามันซะ จำไว้ อย่าให้มันตาย นายจ้างต้องการมันแบบเป็น ๆ"

หลังจากที่ฟางหัวโตพูดจบลง เขาก็ถอยออกไปยืนด้านข้าง แล้วบรรดาลูกสมุนก็เดินเข้ามา ครั้งนี้ฟางหัวโตเรียกคนมาอย่างล้นหลาม มากเสียจนเห็นได้ชัดว่าขนาดของห้องไม่กว้างพอที่จะจุคนของอีกฝ่ายได้หมด  ครั้งนี้คนที่เข้ามาในห้อง ทุกคนได้เตรียมการมาเป็นอย่างดี  ไม่มีใครที่เข้ามาด้วยมือเปล่าอีกเลย ทุกคนล้วนถือโซ่ไว้ในมือ รวมถึงไม้เบสบอล กริช แม้กระทั่งกระบองคู่  เรียกได้ว่ามีครบทุกประเภท ทุกคนล้วนสบถไม่หยุดปากขณะที่สาวเท้าเดินเข้าไปหาฮวงเฟิง  ฟางหัวโตมองไปยังภาพเบื้องหน้า หวังที่จะได้เห็นความหวาดกลัวของฮวงเฟิง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง ฮวงเฟิงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ โดยที่ท่าทีของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าผู้คนที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เป็นแค่เพียงหุ่นกระบอก

"ฉันเสียใจจริง ๆ กับการตัดสินใจของแก!" ฮวงเฟิงพูดขึ้นขณะที่ชำเลืองมองฟางหัวโตด้วยหางตา

ดูแหมือนว่าฟางหัวโตต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกเหมือนกับมีแสงบางอย่างแวบวาบ ขวางการมองเห็นของเขา จากนั้นจุดที่ฮวงเฟิงยืนอยู่เมื่อครู่ในเวลานี้เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว และก่อนที่ฟางหัวโตจะทันได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมา เสียงกำปั้นกระทบเนื้อดังออกมาจากห้อง ตามด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดที่ดังระงมขึ้น ฟางหัวโตคุ้นเคยกับเสียงพวกนี้ดี  มันเป็นเสียงที่สรรสร้างขึ้นมาจากบรรดาลูกสมุนทั้งหมดของเขา  ฟางหัวโตได้เห็นภาพอันหน้าสุดสยอง เงาของใครคนหนึ่งที่เคลื่อนไหวราวกับกระสวยทอผ้า พุ่งไปข้างหน้าที ข้างหลังที ระหว่างบรรดาลูกสมุนมากมายของเขา และไม่ว่าเงานั้นจะไปพุ่งไปตรงไหน ลูกสมุนของเขาก็จะล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้นดูไม่ต่างจากต้นข้าวที่ถูกตัดทิ้ง

หน้าผากของฟางหัวโตโชกไปด้วยเหงื่อ เขามองไปที่ภาพตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว เขาได้ออกห่างจากเรื่องยุ่งเหยิงทำนองนี้มานานหลายปีแล้ว ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็นยอดฝีมือมาก่อน มันมีมากเสียจนเขาคิดว่ายอดฝีมือมากมายหลายคนอยู่ข้าง ๆ เขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาต้องให้คำนิยามของคำว่ายอดฝีมือผิดไป ยอดฝีมือในความคิดของเขาเมื่อทียบกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้แล้ว เทียบกันไม่ได้เลย

"เขาไม่ใช่คน เขาไม่ใช่คน!" ฟางหัวพึมพำขึ้น ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเงาที่จัดการกับคนของเขาจนสะอาดหมดจนในตอนนี้ก็คือฮวงเฟิงคนที่เขาคิดจะให้บทเรียนนั่นเอง! ฟางหัวโตนึกอยากที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยนให้มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องในสายตาเขา แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว เขาอยากที่จะพูดบางอย่าง แต่คำพูดเพิ่งพรั่งพรูออกมาจากปากเขาเมื่อครู่นี่ ทำให้เขาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนนี้ควรเริ่มต้นอย่างไรดี ตอนนี้เขากลัวความตายมากกว่าเมื่อครั้งอดีต เขาไม่อยากสูญเสียชีวิตความเป็นอยู่ในช่วงปัจจุบันนี้ ซึ่งนั่นก็คือเหตผลที่ทำให้เขาต้องโหดร้ายต่อคนอื่นที่คิดจะต่อต้านเขา  แค่อยากให้คนพวกนั้นรู้สึกกลัวเขา และนั่นมันทำให้เขารู้สึกปลอดภัย  มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว

อย่างไรก็ตามการปรากฏตัวของฮวงเฟิงในวันนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวไปจนถึงขั้วหัวใจ และเขาก็เสียใจเป็นมากที่จะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ อย่างไรก็ตามเขาจะสามารถขอความช่วยเหลือจากผู้ว่าจ้างคนนั้นได้ก็ต่อเมื่อเขาทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายสำเร็จแล้วเท่านั้น และเขาจะต้องมีหลักฐานเพื่อยืนยันความสำเร็จต่ออีกฝ่ายด้วย  ในขณะที่ฟางหัวโตจมดิ่งอยู่กับความคิดของเขานั้น บรรดาลูกสมุนทั้งหมดของถูกฮวงเฟิงจัดการลงไปนอนกองอยู่กับพื้นไม่เหลือแม้แต่คนเดียว บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองจนกระทั่งร่วงลงไปนอนอยู่ที่พื้น ภายสายตาที่จ้องมองด้วยความหวาดกลัวของฟางหัวโต ฮวงเฟิงก็ยังไม่หยุด เขากลับวิ่งออกไปจากห้อง แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่คิดที่จะหนี และเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นด้วย  เนื่องจากตรงระเบียงห้องโถงเกิดความวุ่นวายมากกเกินไป ทำให้มีคนสองสามคนเดินออกมาจากห้องอื่น ๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าเดินออกมา ได้แต่ยืนมองอยู่ไกล ๆ

"เขาไม่ใช่คน จริง ๆ นะ เขาไม่ใช่คน!" ในเวลานี้ไม่เพียงแต่ฟางหัวโตเท่านั้นที่พึมพำอยู่แบบนั้น แม้กระทั่งคนของเขาที่เห็นเหตการณ์  ทุกคนต่างคิดเหมือนกัน นั่นเป็นเพราะคนจำนวนมากคนถูกอัดโยนลงไปนอนกองกันอยู่ตรงเฉลียงทางเดินถึง 60 คนด้วยกัน และทั้งหมดหมดถูกจัดการโดยฮวงเฟิงเพียงคนเดียวโดยใช้เวลาไม่ถึงสามนาที