USB:บทที่ 97  กังวล

เขาจะทำให้พ่อมีความสุขได้อย่างไรกันนะ?

นี่ไม่ใช่คำถามที่ยากมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พ่อของเขามีความสุขได้

และนั่นคือการปลุกพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์

พ่อของเขาตั้งหน้าตั้งตารอดูว่า เขาจะสามารถปลุกพลังเวทย์มนตร์มากว่าสิบปีได้หรือไม่

และถ้าเขาทำได้พ่อของเขาจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ

และเมื่อถึงตอนนั้นถ้าเขาบอกว่าเขาทำแหวนมิติหาย พ่อของเขาก็คงจะไม่โกรธมากนัก

เมื่อเขาเข้าใจมาถึงจุดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่โอหยางซิงเหวินไม่คิดว่าวันนี้เขาจะไปเที่ยวเล่นที่ไหน เขานั่งลงบนเตียงแล้วหลับตาและเริ่มทำสมาธิ

มีเพียงโอหยางซิงเหวินเท่านั้นที่ไม่รู้ว่ายาเสริมความฉลาดที่เขาได้กินมาก่อนหน้านี้เป็นยาหลอก

ฮวงเฟิงได้กินยาเม็ดที่แท้จริงไปแล้ว

แต่ความสามารถด้านเวทมนตร์ของโอหยางซิงเหวินนั้นอ่อนแอมาก

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพึ่งพาความสามารถของตัวเองเพื่อปลุกพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์ภายในสองสามวัน

สำหรับโอหยางซิงเหวินที่ไม่ได้ตระหนักถึงสถานการณ์นี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการฝึกตนอย่างซื่อสัตย์

อารมณ์ของโอหยางซิงเหวินและหวังเอ๋อไม่ค่อยดีนัก

และโลกของฮวงเฟิงเองก็ไม่ได้อารมณ์ดีสักเท่าไร

เมื่อไม่สามารถใช้กล่องจักรวาลได้ในตอนนี้ ถึงแม้ว่ามันจะถูกล้างออกไปแล้ว

แต่เขาก็ยังคงเสียใจอยู่ลึกๆ

เช่นเดียวกับที่เจ้าของบ้านกลั่นแกล้งเขา ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นจะจากไปแล้วในตอนนี้ แต่เขาก็จะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ

เพราะกล่องจักรวาลของเขายังอยู่ในห้องเช่านั้น และเขาต้องย้ายออกโดยเร็วที่สุด

อันที่จริงแล้ว ฮวงเฟิงเคยคิดที่จะย้ายออกจากที่นี่เป็นเวลานานแล้ว

เพียงแต่เขาไม่มีเงินและไม่มีที่พักที่เหมาะสม

นอกจากนี้สถานที่ที่เขาอาศัยอยู่ในตอนนี้

แม้ว่าจะดูทรุดโทรมไปสักหน่อย แต่ค่าเช่าก็ไม่แพงและนั่นคือเหตุผลที่เขาอยู่ที่นี่มาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เขาไม่สามารถเอากล่องจักรวาลมาเสี่ยงได้เพียงเพราะแค่เขาต้องการที่จะประหยัดเงิน

ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังคิดว่าเขาควรจะย้ายไปที่ไหนและจะหาเงินเพิ่มได้อย่างไร

กล่องจักรวาลที่อยู่ในห้องเช่าก็เปล่งแสงออกมาอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่า ถึงแม้ว่ากล่องจักรวาลจะไม่สามารถเปิดได้ในตอนนี้ แต่ยังคงมีฟังก์ชั่นทดแทนอยู่

"ต้องมีไหวพริบที่ดีกว่านี้ แขกกำลังจะมาถึงแล้ว โปรดแจ้งเตือนภายหลัง หากใครทำผิดก็อย่าได้ตำหนิว่าฉันไม่สุภาพ นายท่านก็ไม่ให้อภัยฉันเช่นกัน!"

ในพื้นที่แห่งหนึ่ง คนที่ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้านกำลังยุ่งอยู่กับการสั่งคนรับใช้

ลานที่เขาอยู่ในนั้นถูกประดับด้วยไฟแล้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังจะมีงานรื่นเริงเกิดขึ้น

ที่นี่คือบ้านของที่ปรึกษากระทรวงจาง

ที่ปรึกษากระทรวงจางเป็นคนมีชื่อเสียงในเรื่องการเป็นเจ้าของที่ดินขนาดใหญ่ที่มีทรัพย์สินมากมายและเขาเป็นคนชอบผูกมิตร

แต่เขาเข้มงวดกับโลกภายในมาก

หากใครทำอะไรผิดและไม่เข้าตา เขาก็จะไม่ปล่อยให้พวกเขาเลยแม้แต่น้อย

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบของมารดาของที่ปรึกษากระทรวงจาง

และในโลกปัจจุบัน เมื่อแม่ของเขาอายุแปดสิบปีและเป็นวันเกิดของเธอ

ดังนั้นที่ปรึกษากระทรวงจางจึงวางแผนที่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้แม่อย่างฟุ่มเฟือยเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองให้กับแม่ของเขา

และในขณะเดียวกันก็เพื่อให้มีชื่อเสียงว่าเป็นคนกตัญญู

นอกจากนี้เขาจะใช้โอกาสนี้ในการรับของขวัญอีกด้วย

มันเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ซึ่งเขาจะไม่พลาดอย่างแน่นอน

ดังนั้น งานเลี้ยงวันเกิดในวันนี้จะต้องยิ่งใหญ่มากและหลายๆ คนก็จะมาร่วมงาน

สหายทั้งหลายของเขาจตะต้องมาร่วมงาน และด้วยจำนวนแขกที่มากมาย ที่ปรึกษากระทรวงจางผู้ซึ่งเป็นห่วงเกี่ยวกับชื่อเสียงของเขาจะต้องพลาดน้อยที่สุด

ถึงแม้ว่างานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ได้ถูกเตรียมการมาเป็นเวลานานแล้ว แต่เมื่อวันงานกำลังจะมาถึง พ่อบ้านของคฤหาสน์แห่งนี้ก็ยังดูเป็นกังวลเพื่อป้องกันไม่งานขาดตกบกพร่อง

"เฮ้ย โคมไฟตรงนั้นน่ะ ขยับไปทางซ้ายหน่อยนึง ขวา ไปทางซ้ายโอเค พอแล้ว"

"เอ้อโก๋วจื่อ ฉันเคยบอกไปหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับกระถางดอกไม้นั่น ว่าอย่างวางกระถางไว้ตรงนั้น มันจะกระทบกับการไหวเวียนของเมืองนี้ นี่เจ้าหูหนวกหรือยังไง? นี่เจ้าอยากโดนเอ็ดใช่ไหม?"

"แล้วคุณเป็นใคร? คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณไม่มีอะไรทำงั้นเหรอ?" นี่คุณจะเดินไปเดินมาแถวนี้ตลอดเลยใช่ไหม?"

หัวหน้าพ่อบ้านกำลังเหงื่อไหลใคลย้อยจากงานทั้งหมด แต่เขาไม่ก็กล้าที่จะผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย

ไม่นานนักก่อนที่งานเลี้ยงอย่างเป็นทางการจะเริ่มขึ้นและสถานที่แห่งนี้จะต้องถูกจัดเตรียมให้เรียบร้อย

"ผู้คุ้มกันชิว พวกสายตรวจเป็นยังไงบ้าง?" งานที่อยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้านใกล้จะเสร็จแล้ว พ่อบ้านใหญ่พบเข้ากับผู้คุ้มกันชิวซึ่งเป็นหัวหน้าของยามรักษาการสนาม

ซึ่งตอนนี้โลกไม่ได้สงบสุข ดังนั้นเกือบทุกครอบครัวใหญ่จึงต้องมีผู้คุ้มกันและบ้านของที่ปรึกษากระทรวงจางก็ไม่มีข้อยกเว้น

อย่างไรก็ตาม เขาได้ออกจากกองทัพด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบได้ หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นผู้นำของสำนักชั้นนอก

และเป็นเวลาประมาณสองปีแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแรกที่มาถึง แต่ทักษะของเขาก็ไม่ได้อ่อนแอเลย ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าคัดค้านเมื่อเขาเข้ามาเป็นหัวหน้าของสนามหลังบ้าน

"ไม่ต้องห่วงคุณพ่อบ้าน ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว" ผู้คุ้มกันชิวกล่าว

“พวกเราไม่ต้องคุ้มกันให้แน่นหนา วันนี้มีคนดังๆ มากมายท่ามกลางหมู่ประชาชนและแม้แต่รัฐบาลก็จะส่งคนมาที่นี่

พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเราได้

และผู้คนมากมายที่จะมาที่นี่เพื่อแสดงความคารวะก็จะทำตามพิธีการอย่างแน่นอน

จะต้องมีของขวัญมากมายอย่างแน่นอนและจะมีของมีค่ามากมายอยู่ข้างในด้วย เพราะฉะนั้นพวกคุณต้องระวังพวกคนกระจอกเอาไว้ให้ดี” พ่อบ้านพูดอย่างเป็นห่วง

"ฉันเข้าใจ ไม่ต้องกังวล ถ้าฉันอยู่ที่นี่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น" ผู้คุ้มกันชิวตบหน้าอกของเขาและกล่าวออกมา เมื่อเขาได้ยินว่าพ่อบ้านใหญ่บอกว่าจะมีของมีค่ามากมาย แสงวาบก็ปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา แต่พ่อบ้านใหญ่นั้นมองไม่เห็น

"แน่นอนว่าฉันรู้สึกสบายใจกับงานของผู้คุ้มกันชิว" ผู้คุ้มกันชิวแตกต่างจากคนรับใช้คนอื่นๆ ที่นี่

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาก็รับฟังคำสั่งจากที่ปรึกษากระทรวงจางเท่านั้น

ถึงแม้ว่าตัวเขาจะเป็นพ่อบ้านใหญ่ แต่พวกนั้นก็หาได้สนใจเขาไม่

เขาเป็นพ่อบ้านของที่นี่ ดังนั้นเขาจึงต้องดูแลทุกอย่าง

ดังนั้นเขาจึงยุ่งมากและในเมื่อที่นี่ไม่มีปัญหาอะไรเขาจึงไม่อยู่ที่นี่นานนัก

"ของขวัญงั้นหรือ?"ผู้คุ้มกันชิวมองไปที่ร่างของพ่อบ้านใหญ่ และพึมพำกับตัวเอง

ที่นี่ไม่มีใครรู้ว่าเขาออกจากกองทัพได้อย่างไร

แต่ตัวเขาเองจำได้ว่า เขาเป็นเจ้าหน้าที่ภาคสนามในกองทัพและตำแหน่งของเขาก็ไม่ได้ต่ำเลย

เพียงแค่ผู้ชายคนนี้มีนิสัยไม่ดีในการเล่นการพนันและสูญเสียทุกอย่างในคราวเดียวเพราะการใช้จ่าย

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เก็บเงินมาหลายปีในตอนที่เป็นทหาร

และด้วยนิสัยที่ไม่ดีนี้ หนทางการเลื่อนตำแหน่งของเขาจึงได้รับผลกระทบเช่นกัน .