USB:บทที่ 170 หัดยิงปืน

วันนี้เขาซื้อของเล็กๆ น้อยๆ มาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต แต่กล่องจักรวาลนั้นเต็มแล้ว

ดังนั้นเขาจึงได้วางไว้ในแหวนจักรวาลชั่วคราวและไม่ได้นำออกไป อย่างไรก็ตามตอนนี้ของพวกนั้นได้หายไปหมดแล้ว

ในทางกลับกัน เขาได้นำสิ่งของที่เขาได้รับจากพื้นที่อื่นมาด้วย

ในที่สุดฮวงเฟิงก็เข้าใจว่าสิ่งของที่สามารถแลกเปลี่ยนกับกล่องจักรวาลได้ สามารถนำไปสู่ห้วงเวลาและอวกาศอื่นได้ แต่สิ่งที่เขาซื้อบนโลกไม่สามารถนำไปที่อื่นได้

"ยังยืนอยู่ตรงนั้นหาสวรรค์วิมานอะไรล่ะ รีบเข้ามา ก้มหัวให้ต่ำเข้าไว้ อย่าโผล่หัวขึ้นมาเด็ดขาด" ฮวงเฟิงมองดูสถานการณ์โดยรอบอย่างระมัดระวังมากขึ้น เมื่อเด็กชายตรงหน้าเขาตะโกนใส่เขา

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หันกลับมาและยังคงยิงจากจุดซ่อนตัวของเขาต่อไป

"อ้อ โอเค" ฮวงเฟิงตอบ เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์นัก แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือเขาอยู่ในสนามรบและทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้กัน

และเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาที่เขาจะมัวตกตะลึง สำหรับตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เขาจะเข้าใจดีขึ้นหลังจากที่เขามีเวลาพอ

แน่นอนว่านี่เป็นหลักฐานว่า เขาสามารถที่จะอยู่รอดจากการต่อสู้ครั้งนี้ได้

“อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะต้องอายอีกแล้ว ลุงอู๋เองก็ยังเคยฉี่ราดกางเกง อ้อใช่แล้ว ลุงอู๋เองได้สละชีพตัวเองไปแล้ว อยู่ตรงตำแหน่งที่นายอยู่ตอนนี้นั่นแหละ” หนิววาจื่อกล่าวด้วยความจริงจัง แต่ขณะที่พูดอยู่นั้น เขาก็ได้จัดการยิงชายคนหนึ่งและเป็นไปดังคาดว่าเขานั้นไม่อาจะที่จะสบประมาทได้เลย

ฮวงเฟิงไมไ่ด้ตอบโต้อะไร จริงๆ แล้วเขาไม่ได้กลัว ถ้าเขาเทเลพอร์ตมายังเหตุการณ์เช่นนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เตรียมตัว เขาก็คงจะหวาดกลัวอย่างแน่นอน

เพราะเขาเองก็เป็นมนุษย์ที่รักสงบ ถ้าอยู่ๆ เขาพบว่าตัวเองต้องตกอยู่ในอันตรายเขาก็คงจะต้องหวาดกลัวเป็นแน่

อย่างไรก็ตามเพราะว่าเขาได้รู้ล่วงหน้าว่าถ้าเขาจะต้องตายในเหตุการณ์นี้ เขาก็จะไม่ตายในโลกแห่งความจริง ดังนั้นทำไมฮวงเฟิงจะต้องกลัวด้วยล่ะ?

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มีความกดดันใดๆ เลยในตอนนี้

ฮวงเฟิงยกศรีษะขึ้นมองดูศัตรูในระยะไกล คือทุ่งโล่ง ซึ่งมันเต็มไปด้วยผู้คน บางคนก็กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา แต่บางคนก็ตายไปแล้ว บ้างนอนอยู่บนพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว

ฮวงเฟิงเห็นว่าเสื้อผ้าของพวกเขาคล้ายกับของชาวญี่ปุ่นบนโลกมาก เป็นไปได้ไหมว่าเขาเทเลพอร์ตมายังโลกและเดินทางไปในอนาคตเพียงไม่กี่สิบปี?

เกี่ยวกับประเด็นนี้ ตอนนี้ฮวงเฟิงเองก็ไม่ทราบ

อย่างไรก็ตามสำหรับคนที่อยู่ตรงข้ามเขาที่สวมเสื้อผ้าแบบนี้ เขาไม่ได้รู้สึกดีกับพวกนั้นเลย

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เป็นศัตรูกัน ดังนั้นฮวงเฟิงจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพ

"ปัง!" อย่างไรก็ตามการกระเด็นกลับของปืนดูเหมือนจะไม่ตรงกับความคาดหวังของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิงปืน

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เตรียมพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจเขาก็ขยับถอยไปข้างหลังเล็กน้อย

"ระวังนะ นายไม่เคยยิงมาก่อนแม้แต่นัดแรกของฉันก็ยังดีกว่าของนายอีกนะ" หนิววาจื่อกล่าว

"ไม่เป็นไร เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งตัว ฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้ว" ฮวงเฟิงกล่าวขณะที่เขาเดินกลับไปยังที่ซ่อนอีกครั้ง

เขาไม่เคยสัมผัสปืนมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงการยิง ด้วยเหตุนี้เขาจึงจินตนาการได้ว่าการยิงนั้นไร้ประโยชน์เพียงใด

ในทางกลับกัน หนิววาจื่อที่คิดว่าตัวเองเป็นทหารผ่านศึกที่มีคุณสมบัติจึงไม่ได้แปลกใจอะไรกับท่าทางของฮวงเฟิง ทั้งๆที่เขาก็เป็นทหารเกณฑ์ใหม่เหมือนกัน

ดังนั้นหนิววาจื่อจึงสังหารศัตรูตรงหน้าของเขา ในขณะที่สอน ฮวงเฟิงถึงวิธีการเล็งและยิงปืน

แน่นอนว่าสิ่งที่เขาสอนได้มีเพียงทฤษฎีเท่านั้น การปฏิบัติจริงยังคงต้องให้ฮวงเฟิงทำเอง

ฮวงเฟิงได้ยิงปืนนัดที่สองแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเขามีความสามารถในด้านนี้หรือเพราะเขาฝึกฝนกำลังภายในและเวทมนตร์ซึ่งทำให้เขาสงบลงได้

กระสุนนัดที่สองของเขาจึงเข้าเป้า แต่เขาก็ไม่ได้ฆ่าอีกฝ่าย มันแค่โดนเข้าที่ต้นขาของอีกฝ่าย

“ลุงอู๋บอกว่าฉันอาจจะกลายเป็นนักแม่นปืนก็ได้ หนิววาจื่อมองไปที่ฮวงเฟิงและพูดอย่างจริงจัง

"ขอบคุณสำหรับคำอวยพร" ฮวงเฟิง กล่าว

"อะไรนะ?" ท้ายที่สุด หนิววาจื่อไม่เคยได้ยินมาก่อนดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าฮวงเฟิงหมายถึงอะไร

"ฉันจะบอกว่าฉันก็หวังว่าจะได้เป็นนักแม่นปืนเหมือนคุณ ขอบคุณสำหรับพรของคุณ" ฮวงเฟิงกล่าว

"นี่ไม่ใช่พร นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด" หนิววาจื่อกล่าวอย่างจริงจัง

"เอาล่ะ แต่นักแม่นปืนในอนาคตไม่มีกระสุนแล้ว" ฮวงเฟิงกล่าวขณะที่เขาชี้ไปที่ปืนในมือของเขา

หลังจากนั้นสิ่งที่เขาต้องทำคือการหาหัวกระสุนเพราะเขามีกระสุนเพียงสองนัดในปืนยาวเท่านั้น และเขาไม่มีกระสุนสำรอง

ส่วนหนิววาจื่อมีเพียงกระสุนปืนสั้น ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถช่วย ฮวงเฟิงได้

ฮวงเฟิงได้แต่มองไปรอบๆ

เขาเดินไปสองสามก้าว แต่เขาไม่พบกระสุนเลย แต่เขาเห็นคนตายและคนตายก็เป็นเรื่องธรรมดามากในสนามรบ

ประเด็นที่สำคัญคือคนตายคนนี้มีปืนอยู่ข้างๆ ฮวงเฟิงมั่นใจว่าเขาตายแล้วจึงหยิบปืนขึ้นมา

"ถ้าฉันเอาปืนของคุณไป จะให้ฉันช่วยฆ่าศัตรูสักกี่คนดีล่ะ?" ฮวงเฟิงพึมพำกับตัวเอง เขามองดูยังมีกระสุนสี่นัดอยู่ข้างในแม้ว่ามันจะไม่มาก แต่ก็เกินพอ

"ระวัง!" เช่นเดียวกับที่ฮวงเฟิงอยู่ใกล้ที่กำบัง ก่อนที่เขาจะนอนลง หนิววาจื่อก็ตะครุบตัวเขาไว้

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงดัง ในช่วงเวลานี้เขาได้ยินเสียงดังมาก มันเป็นเสียงระเบิดนั่นเอง

"นายเป็นอย่างไรบ้าง? สบายดีไหม?" ฮวงเฟิงผลักหนิววาจื่อออกไปทันทีและถาม

ระเบิดนั้นระเบิดอยู่ที่ฝาครอบข้างๆ คนทั้งสอง ทำให้ดินจำนวนมากลอยขึ้นมา

ทั้งสองถูกปกคลุมไปด้วยโคลน และตอนนี้เสื้อผ้าของฮวงเฟิงก็สกปรกพอๆ กับคนรอบข้าง

“ฉันไม่เป็นไร” เสียงที่ดูอ่อนแอของหนิววาจื่อดังขึ้นมา

ฮวงเฟิงจึงได้มองดูที่หน้าอกด้าขวาของเขาในทันทีและพบว่ามีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

น่าจะเป็นเพราะสะเก็ดระเบิดนั่นเอง

“แพทย์สนาม แพทย์สนาม มีคนได้รับบาดเจ็บ!” ฮวงเฟิงตะโกนเสียงดัง ขณะที่คิดหาทางช่วยเหลือหนิววาจื่อที่กำลังเลือดไหล

แต่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรเลยและเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นทำได้เพียงวิตกกังวล

“ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันยังฆ่าไอ้พวกนั้นได้” หนิววาจื่อพยายามที่จะลุกขึ้น

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงจึงได้รีบตรึงเขาเอาไว้และพูดว่า

“อย่าพยายามที่จะทำตัวกล้าหาญนักเลย รอจนกว่าหมอจะมาพันแผลให้ดีกว่า จากนั้นพวกเราค่อยไปถล่มไอ้พวกนั้นด้วยกัน!”

เอาล่ะ ฮวงเฟิงรู้แล้วว่าศัตรูที่อยู่ที่นี่ขี้โกง

“ทำไมนายถึงไม่หลบล่ะ?” ฮวงเฟิงถาม

“ก็เพราะว่าพวกเราเป็นสหายเคียงบ่าเคียงไหล่กันยังไงล่ะ ฉันเป็นผู้ควบคุมกองพล ฉันก็ต้องดูแลนาย เหมือนที่ลุงอู๋เคยดูแลฉันมาก่อน” หนิววาจื่อเผยรอยยิ้มและกล่าวออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บแต่รอยยิ้มของเขานั้นช่างสว่างไสว