USB:บทที่ 355 จัดการ

ด้วยประสบการณ์ที่เขาเคยฆ่าโทบี้ไปก่อนหน้านั้นจึงทำให้ตอนนี้การเคลื่อนไหวของฮวงเฟิงมีความชำนาญมากขึ้น ครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้ดาบวายุแต่ใช้เป็นเพียงกริชสั้นแทน

ในขณะเดียวกันเองตอนนี้เขาก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องลอยอยู่กลางอากาศซึ่งนั่นก็ทำให้สะดวกในการใช้ผ้าคลุมเงา

ทั้งผ้าคลุมเงาและมีดสั้นนั้นทำให้ภารกิจการลอบสังหารของฮวงเฟิงดูราบรื่น แต่อย่างไรอีกฝ่ายก็ดูไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่โง่เง่าขนาดนั้น ดังนั้นเมื่อฮวงเฟิงพยายามที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ ทหารรับจ้างสองคนที่เหลือรู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติเช่นกัน

"อดัม? ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น?" จู่ ๆ กัปตันก็ตะโกนขึ้นมาทางคนแรกที่ฮวงเฟิงเพิ่งฆ่าไป

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะตะโกนไปถึงสองสามครั้งแต่ดูท่าจะไม่มีวี่แววตอบกลับมา เช่นนั้นเขาจึงตระหนักได้ว่าจะต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ เขาจึงรีบหยิบปืนของตนออกมาในทันที

ในเวลานั้นฮวงเฟิงก็ได้ลอยตัวกลางอากาศอยู่ด้านหลังของคนผู้นั้นแล้ว คนผู้นั้นได้ยินเสียงตะโกนของตนสะท้อนกลับมาชัดเจนและก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ จากเพื่อนของเขาตอบกลับมาเช่นกัน

แต่อย่างไรเสียเมื่อเขาหันหลังกลับไปเขาก็พบกับบางสิ่งที่ลอยอยู่เบื้องหลังเขาซึ่งนั่นก็เป็นร่างของคน ๆ หนึ่ง

"สวัสดี!"ฮวงเฟิงยิ้มกล่าวทักทาย แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตอบกลับ ฮวงเฟิงก็ได้พุ่งตัวเข้าไปหาคนผู้นั้นด้วยความรวดวเร็วและวินาทีนั้นกริชก็ได้แทงทะลุหัวใจของเขาไปแล้ว ในเวลาเดียวกันฮวงเฟิงมือข้างซ้ายก็คว้าไปปืนของอีกฝ่ายที่พยายามจะยิงมา

"ปัง!" เสียงปืนดังขึ้นแต่เนื่องจากพลังของทหารรับจ้างผู้นั้นไม่ได้แข็งแกร่งเท่าฮวงเฟิงจึงทำให้ไม่สามารถต่อสู้หรือขัดขืนฮวงเฟิงได้ ดังนั้นกระบอกปืนจึงหันขึ้นฟ้าแทนและไม่โดนตัวของฮวงเฟิงเลยแม้แต่น้อย

เขารู้ว่าปืนของตนนั้นไม่สามารถทำร้ายฮวงเฟิงได้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดว่ามันสามารถดดึงความสนใจจากรองกัปตันของเขาให้เข้ามาช่วยหยุดฮวงเฟิงได้

แต่เขาคงจะหวังมากเกินไปเพราะหลังจากที่กัปตันได้ยินเสียงปืน เขาก็เริ่มวิ่งนี้ไปแล้ว แต่คนอย่างฮวงเฟิงไม่ใช่คนที่จะไม่สามารถหยุดเขาได้เนื่องจากรองกัปตันเองก็ยังอ่อนแอกว่าเขา

หลังจากที่ฮวงเฟิงใช้มือขวาแทงกริชเข้าไปในร่างของอีกฝ่ายได่สักพักเขาก็ดึงกริชออกมาอีกครั้ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามหยุดฮวงเฟิงและแสดงความกล้าหาญมากแค่ไหนแต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่สามารถเทียบฮวงฟิงได้อยู่ดี

หลังจากที่ฮวงเฟิงใช้กริชแทงเข้าไปที่หัวใจของอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สามเป็นผลทำให้เขาสามารถได้ยินเสียงของคนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง

ส่วนคนที่กำลังถูกฮวงเฟิงแทงก็ได้พูดพึมพำบางอย่างออกมา แต่เนื่องจากภาษาอังกฤษของฮวงเฟิงยังไม่ค่อยดีนักเขาจึงไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายคนนั้นพูด

เมื่อได้ยินเสียงของอีกคนที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ฮวงเฟิงก็ชักกริชกลับมาและวิ่งไปทางด้านข้างแต่เพียงก้าวไม่กี่ก้าวร่างของเขาก็หายไปอย่างร่องรอย ปรากฏเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณของคู่ต่อสู้ที่ถูกหญ้าปกคลุมเมื่ออครู่

"เหลืออีกหนึ่ง!" ฮวงเฟิงพึมพำในใจ

ในเวลานี้ รองกัปตันได้มารวมอยู่กับคนของตนเรียบร้อยแล้ว เขามองไปที่พวกพ้องทั้งสองเขาที่กำลังพูดคุยและหัวเราะกันอยู่แต่ต่อมาไม่นานพวกเขาก็เลือดไหลออกมาพร้อมกับปรากฎรูโหว่ขนาดใหญ่ตรงตำแหน่งหัวใจของพวกเขา

"รองกัปตัน มันมาแค่คนเดียวและ ที่ยิ่งไปกว่านั้น มันบินได้ด้วย!" เมื่อชายคนนั้นเห็นว่ารองกัปตันเดินเข้ามาใกล้เขาจึงพยายามรายงานเหตุกาณ์แต่กล่าวไปได้เพียงไม่กี่คำเขาก็เสียชีวิตลง

"บินได้?!" รองกัปตันไม่ได้หมอบลงต่ำกับพื้นเพื่อเช็คความปลอดภัย ในเวลานี้เขาจำเป็นต้องคอยจับตาดูบริเวณรอบๆเขาและคอยกันไม่ให้อีกฝ่ายเปิดโอกาสโจมตีเขาได้

นอกจากทหารรับจ้างอย่างพวกเขาทุกคนเองก็ชินกับการเห็นความตายมานักต่อนักแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีสีหน้าของความเศร้าปรากฎอยู่บนใบหน้า

แน่นอนว่าในใจของกัปตันตอนนี้นอกจากความโกรธแล้วยังมีความสงสัยปนอยู่ด้วย แม้ว่าเขาจะไม่สงสัยในคำพูดของเพื่อนร่วมทีมแต่เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าคนเราจะสามารถบินได้บนโลกนี้

แต่เขาก็สงสัยก็ได้รับคำตอบกลับมาอย่างรวดเร็วเนื่องจากตอนนี้ฮวงเฟิงได้ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

ความจริง ความระมัดระวังของอีกฝ่ายนั้นเกินกว่าสิ่งที่ฮวงเฟิงจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง หลังจากที่พบว่ามีคยซุ่มโจมตีพวกเขา สุดท้ายพวกเขาก็สามารถป้องกันการโจมตีของฮวงเฟิงได้อย่างดีจนฮวงเฟิงไม่สามารถหาโอกาสลอบโจมตีหรือลอบสังหารอีกฝ่ายได้ด้วยดาบวายุของเขา ดังนั้นฮวงเฟิงจึงเลือกที่จะปรากฎตัวต่อหน้าพวกเขาแทนซ่อนตัว

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นแต่ฮวงเฟิงก็ยังไม่เปิดฉากต่อสู้แต่อย่างใด เพราะเขาเองก็ยังไม่กล้ารับประกันว่าทักษะกระบองของเขาจะสามารถเอาชนะผู้ที่มีปืนอยู่ในมือได้

ดังนั้นฮวงเฟิงจึงควบคุมร่างกายของเขาให้บินไปในอากาศและเปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อยๆ แทน

เนื่องจากตำแหน่งของคู่ต่อสู้ไม่ได้เปลี่ยนตลอดเวลาเหมือนกันกับฮวงเฟิง เช่นนั้นเขาจึงสามารถหลบหลังคู่ต่อสู้ได้ในทันทีโดยที่ทำให้อีกฝ่ายไม่มีโอกาสหลบเขาได้อีกด้วย

แต่ในทางกลับกันมันไม่ง่ายเช่นกันที่ฝ่ายนั้นจะจัดการฮวงเฟิงได้ เนื่องจากฮวงเฟิงเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาจนฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถเล็งไปที่เขาได้

แม้ว่าตอนนี้จะมีการเปิดฉากปะทะกันพร้อมด้วยเสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทั้ง ๆ ที่ทั้งสองฝ่ายต่างจะอยู่ในพื้นที่ที่ต่างระดับกัน ถึงสถานการณ์จะดูรุนแรงมากเนื่องจากเสียงปืนที่ดังไปทั่วทุกทิศทาง แต่ฮวงเฟิงกลับไม่ได้รับอันตรายใด ๆ จากการถูกยิงเลย

แม้เขาจะยิงปืนแม่นแค่ไหนแต่ยังไงความสามารถของเขาก็ยังด้อยกว่าฮวงเฟิงอีกทั้งสถานการณ์ในตอนนี้ก็ถือว่าเสียเปรียบมากสำหรับเขา เพราะตอนนี้เขาเป็นเหมือนเป้าที่คอยถูกโจมตีจากฮวงเฟิง

แม้เขาจะพยายามหลบเลี่ยงและพยายามซ่อนตัวแค่ไหนแต่ฮวงเฟิงก็ยังสามารถไล่ตามหลังเขาทันอยู่ดี

ถึงทักษะการใช้ปืนของฮวงเฟิงจะอยู่แค่ในระดับปานกลาง แต่ก็ยังสามารถทำให้กัปตันคนนี้ได้ลิ้มรสกับปืนของเขาไปถึงสามครั้งจนตอนนี้ถึงขั้นบาดเจ็บสาหัส

อย่างไรก็ตาม ความตกใจภายในใจของเขากไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนเหาะไปมากลางอากาศแบบนี้ได้และสิ่งนี้ยังเป็นสิ่งที่เกินกว่าความรู้ที่มีอยู่ของเขาไปแล้วด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสบวกกับเลือดที่ไหลออกมา เขาคงสงสัยกับตัวเองไปแล้วว่ากำลังฝันอยู่เป็นแน่

"มันต้องไม่ใช่คนแน่ เทพเหรอ หรือมันเป็นปีศาจพวกไหนกันแน่?!" กัปตันทำหน้าตาเหมือนเห็นผีจากนั้นจึงเปิดฉากยิงพร้อมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

แต่เพราะอีกฝ่ายพูดเป็นภาษาอังกฤษ ฮวงเฟิงจึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ ส่วนคนที่สามารถพูดภาษาจีนได้ก็คือทหารสองคนก่อนหน้านั้นที่เป็นคนลักพาตัวหลี่ปิงอวิ้นก็ถูกเขาจัดการไปแล้ว

ฮวงเฟิงไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะตะโกนว่าเช่นไร ฝ่ายนั้นได้เห็นแล้วว่าเขาสามารถเหาะได้ ดังนั้นฮวงเฟิงไม่มีทางปล่อยเขาให้มีชีวิตอยู่ต่อไปแน่ ยิ่งไปกว่านั้นสถานะและตัวตนของอีกฝ่ายทำให้ฮวงเฟิงเองก็รู้สึกกลัวเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทิ้งปัญหาที่สามารถเกิดขึ้นตามมาในภายหลังได้ กล่าวก็คือ อีกฝ่ายจะต้องตาย !

ในที่สุด ฮวงเฟิงก็ยิงกระสุนจนหมดกระบอกที่สองและกระสุนก็ยิงโดนเข้าไปที่หัวของฝ่ายตรงข้ามจนทำให้ตอนนี้ทั้งมือและตัวของเขาหยุดการเคลื่อนไหวจากนั้นก็ล้มลงพื้น!