USB:บทที่ 354 เก็บไปหนึ่ง

แต่ไม่ว่าเขาจะอยากรู้คำตอบมากขนาดไหน ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเขาถูกซุ่มโจมตี และคนที่ซุ่มโจมตีก็คงจะเป็นคนเดียวกับคนที่สังหารโคลด์และอีไลแน่นอน!

ในตอนที่โทบี้ตระหนักถึงความจริงข้อนี้ เขาก็พยายามดิ้นรนสุดความสามารถ แต่จู่ๆเขาก็สัมผัสได้ถึงของมีคมบริเวณลำคอ จากนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าโคลด์กับอีไลถูกเชือดคอตายนี่...

ทันใดนั้นโทบี้ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา และต่อต้านฮวงเฟิงสุดแรง

แต่เพราะพละกำลังของฮวงเฟิงไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสู้ได้ แม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงทหารก็ตาม!

นอกจากนี้ ฮวงเฟิงยังมีของวิเศษอีกสองอย่าง หลังจากที่สวมผ้าคลุมล่องหนแล้ว มันยังทำให้ความแข็งแกร่งและความคล่องตัวของเขาเพิ่มขึ้นอีกด้วย

และของวิเศษทั้งสองสิ่งนี้ไม่ได้ใช้งานได้แค่ในเกมเท่านั้น! ในโลกแห่งความจริงของวิเศษทั้งสองสิ่งนี้ยังใช้งานได้อีกด้วย!

ด้วยเหตุนี้พลังของฮวงเฟิงในตอนนี้เรียกได้ว่าแข็งแกร่งมากกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนสุดกำลังก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาไม่สามารถหลบหนีการควบคุมของฮวงเฟิงได้

ฮวงเฟิงรับรู้ได้ว่ายังมีทหารคนอื่นๆ อยู่รอบตัว ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่รอช้าที่จะตัดสินใจทำบางอย่าง

หลังจากปิดปากโทบี้ไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายส่งเสียงร้องออกมา ฮวงเฟิงใช้ดาบวายุปาดไปที่ลำคอของโทบี้อย่างไร้ปรานี

ตอนนี้บาดแผลบนลำคอของโทบี้ลึกมากกว่าเดิม แม้ว่าเขาจะพยายามหายใจอย่างสุดกำลังแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสูดอากาศไปมากกว่านี้ได้

ดังนั้นเขาจึงใช้พละกำลังที่เขาที่เหลือพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากฮวงเฟิง จนกระทั่งเขาก็หมดเรี่ยวแรงและขาดอากาศหายใจไปในที่สุด

ท้ายที่สุดเขาก็เสียชีวิตโดยที่ดวงตายังคงเบิกกว้าง แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตไปแล้วเขาก็ยังคงไม่เห็นว่าคนร้ายเป็นใครหรือแม้แต่ใช้วิธีอะไรในการสังหารเขา

อย่างไรเสียในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงไม่ได้มีเวลาและกำลังเพียงพอที่จะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของชายคนนี้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหมดลมหายใจไปแล้วจริง ๆ

ฮวงเฟิงค่อยๆวางร่างไร้วิญญาณลงบนพื้นเบาๆ จากนั้นก็หยิบปืนพกและมีดสั้นบนร่างของชายคนนั้นออกมา

ฮวงเฟิงยังคงต้องการมีดพกเอาไว้ใช้ในเวลาคับขัน แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะได้ปืนพกมาจากทหารสองคนแล้วก็ตาม

ฮวงเฟิงบอกตัวเองว่าเขาควรใช้ปืนยิงคนพวกนั้น แต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ขืนเขายิงคนพวกนั้นจริงๆ จะต้องเรียกความสนใจจากคนแถวนี้แน่นอน

ถึงตอนนั้น คนที่อยู่แถวนี้ก็คงจะพากันมาล้อมเขา ดีไม่ดีอีกฝ่ายอาจโจมตีเขาด้วย และเหตุการณ์หลังจากนี้ จะกลายเป็นหายนะแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ ฮวงเฟิงจึงเก็บปืนและถือมีดสั้นเอาไว้ จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้ง

ครั้งนี้ฮวงเฟิงไม่ได้กระโดดขึ้นไปโดยตรง แต่ใช้ถุงมือวิเศษในการปีนต้นไม้ เนื่องจาก ก่อนหน้านี้เขาต้องอุ้มหลี่ปิงอวิ๋นขึ้นไปบนต้นไม้ แม้วิธีนี้จะไม่ค่อยสะดวกสำหรับเขา แต่ก็ต้องทำเพราะปกปิดเรื่องถุงมือวิเศษ

ในขณะที่ ฮวงเฟิงกำลังจะกระโดดขึ้นไปหาหลี่ปิงอวิ๋นนั้น เขาดันเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรมองเข้า

"สีชมพู?" ฮวงเฟิงถึงกับหลุดปาก เป็นที่ทราบกันดีว่าแม้ท่อนบนของหลี่ปิงอวิ๋นจะมีเสื้อของฮวงเฟิง แต่วันนี้เธอสวมกระโปรง และกระโปรงตัวนั้นก็ถูกฮวงเฟิงฉีกขาดเพราะมันเกะกะและทำให้หญิงสาวเดินได้ไม่คล่องตัว

"คะ..คนทะลึ่ง!" แม้จะอยู่ในสถานที่เต็มไปด้วยอันตราย แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดจากฮวงเฟิง หลี่ปิงอวิ๋นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอาย

เดิมที เธอต้องการจะถามอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นจ้องฮวงเฟิงตาเขม็งด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและเปลี่ยนจากคำถามเป็นคำด่าแทน

ฝ่ายฮวงเฟิงก็รู้สึกเก้อเขินไม่น้อย เขาดันไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นของคนอื่นซะได้ ไม่แปลกเลยที่อีกฝ่ายจะตะโกนเสียงดังขนาดนั้น ว่าแต่ การที่หลี่ปิงอวิ๋นตะโกนออกมาแบบนี้ก็เท่ากับการรนหาที่ตายไม่ใช่เร๊อะ?

"อะแฮ่ม ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ..." ฮวงเฟิงพยายามอธิบาย จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"ตอนนี้ คนพวกนั้นยังตามหาพวกเราอยู่ ถ้าเรายังอยู่ที่นี่ พวกเขาอาจจะหาเราพบ ผมจะไปลอบฆ่าพวกเขาทีละคน ส่วนคุณอยู่ที่นี่รอจนกว่าผมจะกลับมานะครับ" ฮวงเฟิงบอกกับหลี่ปิงอวิ๋น

"หา นายจะไปคนเดียวจริงๆเหรอ? มันอันตรายเกินไป ฉันว่าพวกเราควรรออยู่ที่นี่ อีกไม่นาน ตำรวจก็จะมาถึงแล้ว" หลี่ปิงอวิ๋นรีบท้วง เพราะหลังจากที่เธอได้ยินฮวงเฟิงบอกแบบนั้น เธอก็ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังโมโหฮวงเฟิงอยู่

ก่อนที่กลุ่มคนเหล่านั้นจะเข้าไปในป่า พวกเขาเห็นว่าอีกฝ่ายมีกันทั้งหมดสี่คน แม้ว่าฮวงเฟิงจะฆ่าคนหนึ่งด้วยการลอบโจมตี แต่จำนวนของอีกฝ่ายก็ยังมีมากกว่าอยู่ดี เรื่องนี้ทำให้หลี่ปิงอวิ๋นกังวลไม่น้อย

“ป่านี้กว้างใหญ่มาก พวกเราไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยจะมาถึงตอนไหน ถ้าพวกเขาเห็นว่าเรามีปืน มีหวังพวกเขาคงไม่ปล่อยพวกเราไปง่ายๆหรอก” ฮวงเฟิงว่า

"คุณไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ว่าผมจัดการไปแล้วสามคนเหรอครับ? เหลืออีกแค่สามคน! เรื่องแค่นี้ ง่ายมาก!"

เห็นฮวงเฟิงมั่นใจขนาดนี้ หลี่ปิงอวิ๋นจึงไม่คัดค้านอีก เพราะเธอทราบดีว่าสิ่งที่ฮวงเฟิงพูดมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด "ถ้างั้น นายก็ระวังตัวด้วยนะ ส่วนฉันจะรอนายอยู่ที่นี่”

เมื่อเห็นแววตาของหลี่ปิงอวิ๋น ฮวงเฟิงก็เกือบจะเสียสูญ ถูกจ้องด้วยสายตาแบบนี้ แถมคนจ้องยังหน้าตาหน้ารักขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นผู้ชายอกสามศอก เขาไม่มีทางต้านทานสายตาแบบนั้นได้หรอกนะ!

ฮวงเฟิงเบนสายตาไปอีกทางแล้วพูดว่า "ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณรอผมแปปนึง ถ้าผมจัดการคนพวกนั้นเสร็จแล้ว ผมจะรีบมาหาคุณแน่นอน"

"อืม" หลี่ปิงอวิ๋นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ฮวงเฟิงจัดการกับคนพวกนั้นได้รวดเร็วและรอบคอบขนาดไหน

หลังจากปลอบโยนหลี่ปิงอวิ๋นเสร็จ ฮวงเฟิงก็กระโดดลงไปใต้ต้นไม้ เขาหันมองซ้ายขวาจากนั้นก็หายไปจากสายตาของหลี่ปิงอวิ๋น

“หวี่” หลังจากฮวงเฟิงจากไป จู่ๆหลี่ปิงอวิ๋นก็รู้สึกว่าเสียงแมลงรอบตัวส่งเสียงร้องดังเข้าหูของเธอ ราวกับว่ามันกำลังร้องอยู่ข้างๆหูของเธอยังไงอย่างนั้น

หลี่ปิงอวิ๋นใช้มือจับกิ่งไม้ไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกำลังกอดร้างตัวเอง เธอมองไปตามทางที่ฮวงเฟิงจากไปด้วยความโศฏเศร้า เธอได้แต่ภาวนาให้ฮวงเฟิงกลับมาโดยเร็ว

ในตอนที่ฮวงเฟิงมั่นใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของหลี่ปิงอวิ๋นแล้ว เขาก็บินทันที หากไม่มีหลี่ปิงอวิ๋นอยู่ข้างกาย เขาก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนของวิเศษอีกต่อไป ช่างเป็นอะไรที่สะดวกต่อเขาจริง

ฮวงเฟิงบินสูงขึ้นเรื่อย ๆ จากทิวทัศน์ด้านบนและสายตาอันเฉียบแหลมของเขา ทำให้มองเห็นตำแหน่งของอีกสามคนที่เหลือได้อย่างชัดเจร ทั้งสามยังคงเดินตามหาเขาไปเรื่องโดนที่ไม่รู้ว่ามีสหายคนหนึ่งตายแล้ว

ฮวงเฟิงบังคับร่างกายและบินไปหาชายคนหนึ่ง เนื่องจากว่าความสนใจของคนๆนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งรอบตัว ทำให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า