USB:บทที่ 721 สังหาร

"ถูกต้อง!" ผู้อาวุโสสูงสุดหรี่ตาแล้วพูดขึ้น "ความผิดผลาดของท่านมันใหญ่หลวงเกินไป ท่านไม่สามารถขจัดปัญหาที่ตระกูลต้องเผชิญอยู่ตอนนี้ได้ เพราะฉะนั้นท่านต้องยอมสละตำแหน่งให้คนอื่นที่เหมาะสมกว่า พวกราจำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อความอยู่รอดของตระกูล!"

"อ้อ สละตำแหน่งให้กับผู้ที่เหมาะสมอย่างนั้นเหรอ? ถ้าหากว่าข้ายอมสละตำแหน่งแล้วใครกันคือผู้ที่เหมาะสม ตัวท่านเองอย่างนั้นเหรอ?" เมื่อพูดจบโอวหยางเทียนก็หัวเราะลั่นขึ้นขณะที่จ้องมองไปยังผู้อาวุโสสูงสุด

"แน่นอนว่าไม่ใช่ข้า  ตาแก่คนนี้รู้จักประเมินความสามารถของตัวเองดี และข้าก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งผู้นำของตระกูล อย่างไรก็ตามข้ายังมีสิ่งอื่นต้องทำ!" ผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลหันไปพูดขึ้นด้วยใบหน้าอันสุขุม จากนั้นเขาก็หันไปมองที่โอวหยางจงแล้วพูดขึ้นอีกว่า "แต่เขาสามารถทำได้!"

"น้องจงเนี่ยนะ?!" โอวหยางเทียนอุทานขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าเหล่าผู้อาวุโสจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจในตัวเขามากนัก แต่พวกเขาสามารถถอดถอนโอวหยางเทียนออกจากตำแหน่งได้ ซึ่งมันเป็นข้อแตกต่าง นี่เป็นครั้งแรกที่โองหยางเทียนรู้สึกว่าตำแหน่งของเขานั้นไม่มั่นคงอีกต่อไป

"ถูกต้อง เป็นเขา โอวหยางจง!" ผู้อาวุโสสูงสุดตอบ "เขาคือน้องชายแท้ ๆ ของเจ้า อีกทั้งยังเป็นยังเป็นผู้สืบทอดโดยตรงของเจ้าด้วย ดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติที่เหมาะสมกับการสืบทอดตำแหน่งผู้นำของตระกูล ไม่เพียงแค่นั้นพวกเราเชื่อว่าด้วยความสามารถของเขา เขาจะสามารถแก้ไขปัญหาและนำพอตระกูลของเราให้อยู่รอดต่อไปได้"

ส่วนทางด้านโอวหยางจงเมื่อเห็นว่าพี่ชายกำลังจ้องมองมายังตัวเอง จึงโบกมือขึ้นแล้วกล่าวว่า "ท่านพี่ มันไม่ใช่ความคิดของข้า ข้าไม่เคยคิดที่จะอยากได้ตำแหน่งของท่าน"

"เขานะเหรอ? ท่านคิดจริงเหรอว่าเขาเหมาะสมแล้ว?" โอวหยางเทียนรู้จักน้องชายของตัวเองดี ถ้าจะให้เขาทำการค้าจนกลายเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขา แต่ถ้าหากจะให้แบกรับภาระอันหนักอึ้งของตระกูลไว้บนบ่า เห็นที่เขาจะไม่มีความสามารถพอ

เมื่อได้ยินดังนั้นผู้อาวุโสสูงสุดจึงกล่าวขึ้น "แน่นอน ไม่เพียงแค่นั้นพวกเรายังเชื่อว่าเขาจะยอมรับฟังความคิดเห็นของตาแก่อย่างพวกเราอีกด้วย เมื่อมีพวกเราคอยช่วยเหลือเขาอยู่เบื้องหลัง เขาสามารถต้องสามารถเป็นผู้นำของตระกูลได้แน่"

"ข้าเกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้น ท่านก็จะสามารถควบคุมตระกูลโอวหยางไว้ในมือของท่านได้ เพราะน้องเล็กไม่เหมือนข้า" โอวหยางเทียนกล่าว

"ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร พวกเราทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคนของตระกูลโอวหยาง และที่พวกเราจำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อความอยู่รอดของตระกูล! ถ้าหากท่านยังคำนึงถึงความอยู่รอดของตระกูล ข้าขอแนะนำให้ท่านสละตำแหน่งผู้นำตระกูลซะ!" ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าว

"ถ้างั้นจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากข้าไม่ยอม?"

"เช่นนั้นก็อย่าโทษที่พวกข้าต้องเสียมารยาท!" ผู้อาวุโสกวาดตามองดูผู้คนที่อยู่โดยรอบแล้วพูดขึ้นกับโอวหยางเทียน

"ดูเหมือนว่าเช้าวันนี้พวกท่านทุกคนได้เตรียมการไว้พร้อมแล้วสินะ" โอวหยางเทียนกวาดสายตามองดูทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา และพบว่าวันนี้เข้าไม่อาจทำอะไรได้อีก ดังนั้นจึงพูดขึ้น "เอาละ ขอถามอะไรหน่อย ท่านมีความสามารถอะไรถึงกล้าทำเรื่องเช่นนี้!"

แม้ว่าโอวหยางเทียนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังสามารถทำให้ทุกคนหวาดกลัวได้ ถ้าหากพวกเขาไม่ตกลงที่จะลงมือพร้อมกับก็จะไม่มีใครกล้าชิงลงมือก่อน

"ฮืม พวกกาฝาก!" พูดจบ โอวหยางเทียนก็เตรียมที่พาตัวลูกชายของเขาออกไปจากที่นั่น เขาไม่มั่นใจว่าคนพวกนี้จะกล้าลงมือกับเขาหรือไม่ ดังนั้นทางที่ดีพวกเขาควรออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

โอวหยางซิงเหวินเองก็รู้สึกตกใจเช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าคนพวกนี้ต้องการที่จะสังหารเขา ทว่าในตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป้าหมายของคนพวกนี้คือบิดาของเขา  ไม่รู้ว่าเลยว่าเมื่อไหร่กันที่คนในครอบครัวของเขาจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้กับพวกเขาสองคนพ่อลูก และนั่นคือก็ทำให้เขาตกใจ เขารู้ดีว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป จึงต้องการออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

"ท่านพี่ ได้โปรดฟังข้าก่อน ข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆ ท่านต้องเชื่อข้า" โอวหยางจงพูดขึ้นขณะที่เขาเกินตรงเข้าไปหาโอวหยางเทียนด้วยท่าทางที่ดูงุนงง ดูเหมือนว่าเขากลัวว่าพี่ชายจะคิดบัญชีนี้กับเขา เพราะนั้นในตอนนี้เขาจึงอยากที่จะขอโทษต่อพี่ชายของเขา โอวหยางเทียนเย้ยหยันในตัวน้องชาย เขาเป็นคนขี้ขลาดและไร้ซึ่งความสามารถ โอวหยางเทียนไม่เชื่อว่าน้องชายของเขาจะเป็นคนวางแผนเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาอาจจะถูกหลอกล่อด้วยอะไรบ้างอย่างจึงได้มีส่วนร่วมกับเรื่องราวในครั้งนี้ด้วย โอวหยางเทียนได้ตัดสินในที่จะกันน้องชายของเขาให้ออกหากจากเรื่องราวของตระกูล ตั้งใจจะส่งเขาออกอีกเมืองหนึ่งเพื่อดูแลกิจการร้านค้า ทำเช่นนี้แล้วจะทำให้เขาหนีพ้นจากการถูกคุกคามหรือถ้าหากมันเกิดขึ้นก็จะไม่ส่งผลร้ายแรงหนัก

"เอาละ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ตัวการของเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องวิตกมากเกินไปนัก" โอวหยางเทียนพูดกับน้องชาย

"ขอบคุณท่านพี่ ขอบคุณมากจริง ๆ ท่านพี่" โอวหยางจงกล่าวด้วยสีหน้าทีแช่มชื่นขึ้น เนื่องจากคำพูดของโอวหยางเทียนทำให้เขาค่อยรู้สึกเบาใจลงได้บ้าง ไม่เพียงแค่นั้นเขายังโค้งคำนับให้พี่ชายด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุด และนั่นก็ยิ่งทำให้โอวหยางเทียนนึกดูถูกน้องชายของเขามากขึ้นอีก ขณะที่ในใจก็คิดว่าก่อนหน้านี้เขาคงวิตกมากเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ส่งโอวหยางจงออกไปให้ไกล น้องชายคนนี้ก็จะไม่มีทางสร้างปัญหาให้กับเขาแน่ อย่างไรก็เนื่องจากเขาประเมินน้องชายต่ำเกินไป ทำให้เขาไม่ทันระวังตัวกว่าจะรู้ตัวอีกทีโอวหยางจงก็แทงมีดสั้นลงไปบนอกของเขาแล้ว

"เจ้า กล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?!" โอวหยางเทียนพูดขึ้นขณะที่มองดูด้ามมีดสั้นที่ปักอยู่บนอกอย่างไม่อย่างเชื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าน้องชายผู้อ่อนแอจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้

"ท่านพี่ อย่าโทษข้าเลยนะ ท่านเองก็เป็นผู้นำตระกูลมานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาของข้าบ้าง!" โองหยางจงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แตกต่างไปจากเมื่อครู่นี้ ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูเหมือนคนเสียสติและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

เห็นได้ชัดว่าตำแหน่งผู้นำเป็นสิ่งล่อใจที่ให้โอวหยางจงเสียสติ ไม่สนใจความสายสัมพันธ์ในตระกูลอีกต่อไป

"ต่อให้เจ้าสามารถเป็นผู้นำของตระกูล เจ้าก็เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดของพวกมันเท่านั้น!" โอวหยางเทียนกล่าวกับน้องชาย

"ต่อให้เป็นเช่นนั้นข้าก็เต็มใจ อย่างน้อยมันยังดีกว่าอยู่ภายใต้การกดขี่ของท่าน!" โอวหยางจงกล่าว

"พวกเราตอนนี้โอวหยางเทียนก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน!" เมื่อเห็นเช่นนั้นผู้นำอาวุโสสูงสุดก็พูดขึ้นทันที จากนั้นเขาก็กระโจนเข้าไปหาโอหยางเทียนซึ่งได้รับบาดเจ็บเพิ่มมากขึ้นจากฝีมือน้องชายแท้ ๆ ของเขาเอง

"ปัง!" ความบ้าครั้งฉายวับขึ้นบนใบหน้าโอวหยางเทียน หลังจากนั้นเขาก็ซัดฝ่ามือใส่โอวหยางจงลอยกระเด็นออกไป ก่อนที่จะต่อสู้กับผู้อาวุโสของตระกูล มันช่างน่าเศร้าที่เขาคิดระแวงเพียงแต่ผู้อาวุโสสูงสุดเพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้วเหล่าผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็หาได้ให้ความเคารพต่อเขาอีกต่อไปเช่นกัน ทั้งหมดร่วมมือกันบุกเข้าโจมตีโอวหยางเทียนในคราเดียวกัน ถึงแม้ว่าโอวหยางเทียนจะมีสภาพร่างกายที่ดีเยี่ยมแต่เขาก็ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของคนพวกนี้ได้ ดังนั้นใช่เวลาไม่นานพวกเขาก็สามารถสังหารโอวหยางเทียนได้สำเร็จ!