USB:บทที่ 725 เดต (2)

"ทำไมพวกเราไม่ลองดูบ้างละ?" ฮวงเฟิงเอนตัวเข้าไปหาซูหยูโม่แล้วพูดเบา ๆ

"ไม่!" ซูหยูโม่ซึ่งสะดุ้งตกใจราวกับลูกกวางน้อย เธอเอี้ยวตัวหลบไปอีกข้างหนึ่งพร้อมทั่งโพล่งออกมาแบบไม่ต้องคิด

ซูหยูโม่เป็นคนมีนิสัยค่อนข้างขี้ขายอยู่แล้ว แม้ว่าฮวงเฟิงจะขอทำความสนิทสนมกับเธอในสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่เลยเธอก็ยังรู้สึกเขินอายอยู่ดี แล้วนับภาษาอะไรกับที่สาธารณชนเช่นนี้

"เถอะนะ ลองดู ไม่มีใครเห็นหรอก" ฮวงเฟิงหว่านล้อมเธออีก "เรื่องแบบนี้มันน่าสนใจกว่าหนังที่คุณกำลังดูอยู่เสียอีก

ยิ่งกว่านั้นหนังทั้งเรื่องมีแต่คนแก่สองคนอยู่บนหน้าจอ" ฮวงเฟิงยังคงเซ้าซี้

"ไม่" ซูหยูโม่ยังคงปฏิเสะเช่นเดิม

"ไม่เป็นไรหรอก ดูสิเรานั่นอยู่แถวหลัง อีกอย่างที่นี่ก็มืดมากด้วย เพราะฉะนั้นไม่มีใครเห็นเราหรอก"

แม้ว่าที่นั่งของฮวงเฟิงและซูหยูโม่ไม่ได้อยู่แถวหลังสุด แต่ถัดจากพวกเขาไปแล้วก็ไม่มีใครอื่นอีก ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ไม่มาก นอกจากนั้นแล้วทุกคนยังเลือกที่นั่งกระจัดกระจายกันออกไป  ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นแต่ซูหยูโม่ก็ยังคงรู้สึกไม่วางใจอยู่ดี ถึงแม้เธอจะรู้ว่าการที่คนอื่นจะเห็นพวกนั้นจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่นี่มันเป็นสถานที่สาธารณะ อีกทั้งยังมีคนอื่นอยู่ที่นี้ด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกลำบากใจ นอกจากความรู้สึกสบายใจนั้นมันก็ยังมีความรู้สึกตื่นเต้นปะปนมาด้วยเช่นกัน

ฮวงเฟิงยังคงไม่ยอมแพ้ เขาหันไปดูภาพยนตร์ต่อ และเขาก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกแล้ว อย่างไรก็ตามความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่ภาพยนตร์อีกต่อไป ทว่าความสนใจของเขาอยู่ที่ซูหยูโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ฮวงเฟิงยื่นมือออกไปและพยายามที่จะคว้ามือของซูหยูโม่ ละเมื่อมือของเธอถูกกุมเอาไว้ ทำให้ซูหยูโม่ถึงกับสะดุ้งด้วยตวามตื่นตระหนก เธอหันไปมองฮวงเฟิง และพยายามขัดขืนเล็กน้อย แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้ดึงมือกลับออกไปแต่อย่างใด ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้แล้วหันไปดูภาพยนตร์แทน

อย่างไรก็ตามด้วยเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้รวมถึงท่าทีของฮวงเฟิง ทำให้เธอไม่สามารถดูภาพยนตร์ต่อไปได้อีก หลังจากนั้นฮวงเฟิงยังคงไม่รีบร้อนในขั้นตอนต่อไป แต่ทว่าเขากลับค่อย ๆถูมือของเธอด้วยมือของเขา มันเป็นการสัมผัสที่ให้ความรู้สึกที่ดี ต้องบอกเลยว่ามือของเธอนั่นนุ่มมาก ๆ และมันก็เย็นเล็กน้อย ผิวของเธอเรียบเนียนมาก และเขาก็รู้สึกว่ามันดีมาก ๆ

ทว่าในตอนนี้ซูหยูโม่กลับนั่งนิ่งไม่ไหวติง ลำตัวของเธอยืดตรงขึ้น ราวกับมันถูกแช่แข็ง เธอไม่ได้ทักท้วงฮวงเฟิงแต่ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือกับเขาเช่นกัน หลังจากฮวงเฟิงค่อย ๆ สัมผัสเธอมาได้สักพักหนึ่งแล้วร่างกายของเธอก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง และมันก็เริ่มโอนอ่อนมากขึ้นกว่าเมื่อครู่ อาจเป็นเพราะเธอเห็นว่าฮวงเฟิงไม่ได้คิดจะทำอะไรนอกเหนือไปจากนี่อีก ในขณะที่เธอไม่ได้ระวังตัวมากนัก จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีมือมือหนี่งวางอยู่บนเอวเธอ ความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้นส่งผ่านทะลุเสื้อผ้าเนื้อบาง ๆ ของเธอ

"ไม่" ซูหยูโม่กระซิบบอกฮวงเฟิง

"ผมรับปากว่าจะไม่ทำอะไรที่มันเกินเลยไปกว่านี้" ฮวงเฟิงกล่าว

ซูหยูโม่กลอกตามองไปที่เขา ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ดังนั้นเธอจึงหยุดขัดขืน ไม่นานหลังจากนั้นมือเขาก็ไม่ซื่อสัตย์อีกครั้ง เขาเลื่อนมือไปรอบ ๆ เอวซูหยูโม่และยังคงเคลื่อนไหวอยู่อย่างนั้นต่อไปเรื่อย ๆ  สิ่งที่ซูหยูโม่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือพยายามสงบสติอารมณ์ของเธอเอง และมองไปที่ภาพที่อยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอกลับไม่ได้กำลังดูภายพยนตร์ที่โลดเล่นอยู่บนจอ หากแต่กลับจ้องมองที่คู่หนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้า และเห็นว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขาก็เริ่มร้อนแรงมากยิ่งขึ้น ภายในใจของซูหยูโม่ไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่แสดงออก อีกทั้งเธอยังมีใจให้กับฮวงเฟิงเพราะฉะนั้นแล้วเธอไม่เคยรังเกียจการกระทำของเขาเลย เธอเพียงแค่เขินอายเท่านั้น บวกกับสภาพแวดล้อมโดยรอบและเหตุการณที่กำลังดำเนินไปอย่างเข้มค้นของคู่รักที่อยู่เบื้องหน้านั่นก็ยิ่งส่งผลกระตุ้นเธอได้ตลอดเวลา ฮวงเฟิงรู้สึกว่าซูหยูโม่เริ่มหายใจเร็วขึ้น แม้ว่าฮวงเฟิงจะไม่เห็นการแสดงออกของเธอ แต่คาดว่าแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงไปแล้ว ทำให้ฮวงเฟิงเริ่มรู้สึกลำพองใจมากขึ้น

เนื่องจากสภาพอากาศในช่วงนี้ยังค่อนข้างร้อนอบอ้าว ดังนั้นซูหยูโม่จึงไม่ได้สวมเสื้อผ้าเนื้อหนา ด้วยเหตุนี้เธอจึงรับรู้ถึงสัมผัสของฮวงเฟิงได้ชัดเจนขึ้น และนี่เพียงแค่เขาเพิ่งจะเริ่มต้นสัมผัสตัวเธอเท่านั้น ซูหยูโม่กลัวว่าถ้าหากเขายังคงทำเช่นนี้ต่อไปอีกเธออาจจะจ่มดิ่งไปและอำนวยความสะดวกให้กับฮวงเฟิงมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะหยุดการเคลื่อนไหวของเขา ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าโอกาสที่ฮวงเฟิงจะเห็นด้วยนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย

"ฮวง?" แต่วินาทีที่ซูหยูโม่หันกลับมามองหน้าเขา เธอก็รู้สึกถึงใบหน้าที่คุ้นเคยโน้มเข้ามาหาเธอก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ ตอนนี้เธอได้ตอบสนองเขา เธอได้สัมผัสกับจุ่มพิตแล้ว ความคิดของเธอกลับว่างเปล่า เธอตะลึงงันกับรสจูบของฮวงเฟิงที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ครั้งนี้มันต่างไปจากครั้งที่แล้วในห้องของเธอ ตอนนั้นเขาเพียงแค่สัมผัสริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับเขากำลังสัมผัสสายน้ำ หลังจากนั้นก็มีงูเข้ามาขัดจังหวะเขา ทำให้เขาจำใจต้องผละออกอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้เขาไม่ทางผละออกจากเธอง่าย ๆ อย่างแน่นอนในที่สุดปฏิกิริยาล่าของซูหยูโม่ที่เคยต้องการจะขัดขืน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงอยู่เลย ฮวงเฟิงเองก็รู้สึกได้ถึงการต่อต้านเล็กน้อยของซูหยูโม่ แต่เขากลับไม่ใส่ใจอีกทั้งยังไม่คิดที่จะปล่อยเธอไปด้วย เขายังคงจูบเธออยู่อย่างนั้น ครั้งนี้เขาได้เขากำลังจูบแฟนสาวของตัวเอง ไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่เขาได้จูบถังมู่เสวี่ยในห้องครัว

วันนี้นับว่าเป็นจูบแรกของพวกเขาทั้งคู่ ฮวงเฟิงรู้สึกไม่พอใจเมื่อนึกถึงงูตัวนั้นที่เลื้อยเขามาจากทานด้านหลังห้องของซูหยูโม่ แต่วันนี้ทั้งสภาพแวดล้อมและบรรยากาศล้วนเป็นใจอย่างที่สุด ซูหยูโม่ที่ยังคงดิ้นขลุกขลัก ภาวนาให้การกระทำนั้นส่งผลให้ฮวงเฟิงยุติการกระทำของเขา อย่างไรก็ตามสิ่งที่ตอบกลับมานั่นก็คือครึ่งหนึ่งของตัวถูกฮวงเฟิงประคองเอาไว้แล้วเอนลงสู่อ้อมกอดของเขาแทน กลิ่นอายแห่งความเป็นชายของที่ลอยฟุ้งออกมาจากตัวของเขาสามารถเติมความกล้าให้กับจิตใจของซูหยูโม่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ในที่สุดเธอก็หยุดดิ้นแม้ว่าเธอจะยังคงไม่ยอมให้ความร่วมมือกับอีกฝ่ายแต่เธอก็ไม่ต่อต้านอีกต่อไป และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ของพวกเขา ทั้งคู่จุ่มพิศกันอยู่นานมากกว่าช่วงเวลาที่ซูหยูโม่พยายามมขัดขืน จนกระทั่งเวลานี้เธอรู้สึกราวกับว่าลมหายใจของเธอไม่เพียงพออีกต่อไป หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็ถอนริมฝีปากออกจากปากของเธอ ซูหยูโม่ทอดถอนหายใจอย่าสิ้นหวัง ในขณะที่ฮวงเฟิงยังคงกุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

"โรคจิต คุณห้ามทำเกินเกินเลยไปกว่านี้แล้ว" ซูหยูโม่พูดกับฮวงเฟิงด้วยน้ำเสี่ยงอันแผ่วเบา แม้ว่าคำพูดของเธอจะยังแข็งทื่ออยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธออกมาให้เห็น ความจริงแล้วซูหยูโม่เองก็หวังที่จะใกล้ชิดกับชายคนรักมากขึ้นเช่นกัน เพียงแต่เธอรู้สึกเขินอายไม่และไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมา

"ผมก็แค่จูบแฟนของผม ไม่เห็นมีอะไรเกินไปสักนิด" ฮวงเฟิงพูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ