USB:บทที่ 487 จับใคร

“แกร๊ง!”

ประตูหอผู้ป่วยถูกผลักให้เปิดออกโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ คนที่เข้ามานั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะมาเงียบๆ และเขาก็ได้ออกแรงค่อนข้างมากในการผลักประตูให้เปิดออกอย่างแรง

ต้าเหว่ยมองไปที่ประตูด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ช่างหยาบคายเข้ามารบกวนการพักผ่อนของเขา

“ทำไมพวกคุณถึงยังอยู่ที่นี่อีก? พวกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมเตือนพวกคุณแล้วนะว่าคุณควรจะรีบไปไขคดีนี้ซะ อย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่สิ” เมื่อต้าเหว่ยเห็นตำรวจที่เพิ่งจะออกจากห้องไปเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เพราะจากมุมมองของเขาแล้วตำรวจธรรมดาๆ พวกนี้คงไม่อยากที่จะจัดการคดีนี้และคงจะทำให้เขาเสียเวลาเปล่า

“นี่พวกคุณไม่ได้ยินที่ต้าเหว่ยบอกเหรอ? เร็วเข้าสิ ถ้าพวกคุณทำคดีไม่ได้ภายในสามวันพวกเราจะฟ้องคุณบนโลกออนไลน์นะ!” ผู้ช่วยคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างของเขาขู่

“คุณชอบอินเทอร์เน็ตมากใช่ไหม?” ผู้กองไม่ได้รีบร้อนนำตัวพวกเขาออกไปแต่กลับพูดกับพวกเขาอย่างใจเย็น

“อย่ามาเสียเวลาหายใจทิ้งกับพวกเราเลย รีบไปได้แล้วและไปทำสิ่งที่คุณควรจะต้องทำได้แล้ว!” ต้าเหว่ยกล่าวอย่างหมดความอดทน

“ในเมื่อพวกคุณทุกคนชอบที่จะท่องโลกอินเตอร์เน็ต ผมคิดว่าพวกคุณควรจะเปิดดูในอินเตอร์เน็ตตอนนี้เลยก็ดีนะ” เพราะว่าหลังจากที่เขานำตัวพวกนี้ไปที่สถานีตำรวจแล้วเขาก็ต้องแสดงให้พวกเขาได้เห็นวิดีโอที่ออนไลน์อยู่ ซึ่งมันคงจะดีกว่าถ้าพวกเขาได้เห็นมันเสียที่นี่

“คุณหมายความว่ายังไง? ไม่ว่าพวกเราจะเปิดอินเตอร์เน็ตหรือเปล่าก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณนี่ คุณตำรวจนี่ช่างใจดีจริงๆ” ต้าเหว่ยกล่าว

ผู้กองพยักหน้าให้ตำรวจข้างๆ เขาแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับคนของต้าเหว่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ต้าเหว่ยรับโทรศัพท์มาอย่างสงสัย บนหน้าจอโทรศัพท์นั้นมีวิดีโอที่กำลังเล่นอยู่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีโอกาสได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน แต่เสียงในวิดีโอนั้นก็ฟังดูคุ้นหูเขาอย่างมาก

“นี่มันเสียงของฉันนี่? นี่พวกคุณหมายความว่ายังไงกัน?” ต้าเหว่ยกล่าว

“คุณน่าจะอดใจดูต่อนะ ผมคิดว่าหลังจากที่คุณได้ดูจนจบแล้ว คุณจะเข้าใจว่าพวกเราหมายถึงอะไร” ผู้กองกล่าว

ถึงแม้ว่าต้าเหว่ยจะไม่มีความอดทน แต่เขาก็ยังคงก้มหน้าลงและดูวิดีโอต่อไป อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจตำรวจทั้งหลายอีกต่อไป

“เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน? นี่มันเป็นโรงแรมที่ฉันเพิ่งจะเข้าพักไม่ใช่เหรอ? ฉันถูกแอบถ่ายได้ยังไงกัน? นี่มันแอบติดกล้องไว้ในห้องพักของโรงแรมงั้นเหรอ?” ต้าเหว่ยคิดด้วยความตื่นตกใจ

หลังจากนั้นเขาเล่นซ้ำภาพวิดีโอการกระทำของเขาภายในห้องพักของโรงแรมซ้ำ ซึ่งภาพและเสียงนั้นเป็นของเขาอย่างชัดเจน

ต้าเหว่ยมองเหงื่อเย็นๆ ที่หลั่งไหลออกมา ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงและมือของเขาที่ถือโทรศัพท์เอาไว้ก็เริ่มสั่น

ปฏิกิริยาของผู้ช่วยของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนักเพราะพวกเขาได้ยินเสียงในวิดีโอ พวกเขาเข้าใจความหมายของวิดีโอนั้นและในวิดีโอนั้นมีพวกเขาเพียงไม่กี่คนที่ไม่ได้อยู่ในภาพ

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณดูวิดีโอนั่นจบแล้ว ก็จงมากับเราซะดีๆ” เมื่อผู้กองเห็นว่าต้าเหว่ยได้ดูวิดีโอจนจบแล้ว จึงได้กล่าวกับต้าเหว่ย

“นี่มันวิดีโอปลอมชัดๆ พวกแกคนใดคนหนึ่งทำขึ้นมาใช่ไหม? ฉันจะฟ้องพวกแก!” ต้าเหว่ยตะโกนออกมาในทันที

“ฮึ่ม พวกเราไม่ได้ถ่ายวิดีโอพวกนี้ แต่ว่าถ้าคุณอยากจะฟ้อง ก็เชิญตามสบายเลย!” ผู้กองกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เพียงชั่วครู่ก่อนหน้านี้ต้าเหว่ยยังคงหยิ่งผยอง และในตอนนี้เมื่อมีเรื่องเกิดขึ้นแล้วเขาก็ยังคงหยิ่งผยองอยู่ เขานี่มันคนบ้าบิ่นจริงๆ

“ผมไม่ไปสถานีตำรวจนะ ผมไม่ไป! ได้โปรดเถอะนะอย่าได้แพร่ภาพวิดีโอนี้ออกไปเลย ได้โปรด!”

เมื่อมองดูต้าเหว่ยที่เมื่อก่อนหน้านี้ยังคงหยิ่งผยอง แต่ในตอนนี้เขากำลังอ้อนวอน พวกเขายิ่งนึกดูถูกเขามากขึ้น ผู้กองกล่าวว่า “นี่คุณไม่รู้หรอกเหรอว่าวิดีโอนี้มันอยู่บนออนไลน์? ไม่ใช่คลิปวิดีโอจากโทรศัพท์ของพวกเรานะ!”

“ห๊า!” ต้าเหว่ยประหลาดใจ เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยจนกระทั่งตอนนี้ แต่เมื่อตอนนี้เขามองดูมันแล้วเขาก็เห็นว่าวิดีโอนี้ออนไลน์อยู่บนเว็บไซต์จริงๆ แถมยังไม่ได้ถูกดาวน์โหลดมาเสียด้วยซ้ำ

สีหน้าของต้าเหว่ยเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที่ วิดีโดนี้ได้ถูกอัพโหลดขึ้นบนโลกอินเตอร์เน็ตและตำรวจพวกนี้ก็ค้นหามันเจอได้อย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ ก็คงจะเจอวิดีโอนี้ได้อย่างง่ายดายเหมือนที่พวกตำรวจทำ

ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีผู้คนมากมายพุ่งเข้ามาภายในหอผู้ป่วย คนเหล่านี้ต่างก็ถือทั้งกล้องที่มีเลนส์ยาวและกล้องพกพา หลังจากที่ได้เห็นต้าเหว่ย พวกเขาก็เริ่มถ่ายภาพของเขาทีละคนๆ ทั่วทั้งหอผู้ป่วยสว่างไสวด้วยแสงแฟลช

“นี่พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? ออกไปนะ!” ผู้กองที่เห็นนักข่าวเข้ามาและได้บอกพวกเขา

ตอนนี้วิดีโอที่ดังเป็นพลุแตกนั้นได้ปรากฎอยู่บนอินเตอร์เน็ตในตอนกลางคืนและนักข่าวทุกคนก็พากันสังเกตได้ในทันที มันจึงเป็นข่าวใหญ่ดังนั้นพวกเขาจึงได้พากันไปที่โรงพยาบาลทีละคนโดยไม่สนใจว่าคนป่วยจะต้องพักผ่อนเลยแม้แต่น้อย พวกเขาต่างก็ต้องการที่จะได้ข้อมูลข่าวเป็นคนแรก สำหรับหอผู้ป่วยที่เขาพักรักษาตัวอยู่นั้นก็ไม่ได้ยากเกินกว่าที่พวกเขาจะหาได้พบ

“คุณหวังต้าเหว่ย ผมขอถามหน่อยว่าเป็นคุณใช่ไหมที่อยู่ในวิดีโอนั้น?”

“คุณหวังต้าเหว่ย ผู้หญิงสองคนนั้นเป็นแฟนคลับของคุณจริงๆ ใช่ไหม? พวกเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่จริงไหม?”

“คุณหวังต้าเหว่ย ผมขอถามว่า คุณให้ผู้ช่วยของคุณร่วมสนุกกับแฟนคลับบ่อยไหม?”

กลุ่มผู้สื่อข่าวถามคำถามทีละคำถาม แต่ต้าเหว่ยกลับมองไปที่ผู้สื่อข่าวทั้งหลายอย่างเหม่อลอย ครั้งหนึ่งเขาเคยวาดฝันว่าวันหนึ่งเขาจะมีชื่อเสียงโด่งดังและเมื่อเขาปรากฏตัวเขาจะถูกล้อมรอบไปด้วยนักข่าวมากมายเพื่อถามคำถามทุกประเภท

และในตอนนี้เขาได้ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้สื่อข่าว มีคำถามมากมายที่กำลังถามตัวเขาเองและมีกล้องหลายตัวกำลังถ่ายภาพของเขาแต่เขากลับไม่รู้สึกมีความสุขเลย แต่เขาต้องการให้นี่เป็นเพียงแค่ฝันร้าย

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความตื่นเต้นในสายตาของนักข่าวทั้งหลายที่มองมาที่เขาเพราะเขาตกเป็นข่าวและด้วยอัตราการเปิดดูวิดีโอที่อยู่บนเว็บไซต์ เขาจึงตกเป็นเป้าหมายที่พวกเขาต้องที่จะสัมภาษณ์เขา

"หลีกทางให้หน่อย พวกเราจะคุมตัวคุณหวังต้าเหว่ยไปที่สถานีตำรวจ"

ผู้บังคับการตำรวจเห็นว่าเหตุการณ์ชักจะยุ่งเหยิงและเกรงว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงได้ตัดสินใจพาพวกเขาทั้งสองสามคนไปที่สถานีตำรวจก่อน

หลังจากนั้นต้าเหว่ยก็มีตำรวจสองคนคอยช่วยพยุงเขา เพราะถ้าไม่มีใครช่วยพยุงเขาก็คงจะไม่สามารถเดินได้ในตอนนี้ อย่างไรก็ตามจิตใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้วและเขาคิดได้เพียงคำเดียวนั่นก็คือ จบเห่แล้ว!