USB:บทที่ 342 ลักพาตัว

อีกทางด้านหนึ่ง หลี่ปิงอวิ๋นที่เพิ่งกลับมาถึงห้องพักไม่ทันสังเกตว่าตัวเองทำโทรศัพท์หาย เนื่องจากทำงานมาครึ่งวัน เธอจึงรู้สึกเหนื่อยดาราสาวนั่งพักที่โซฟาสักครู่ก่อนจะไปอาบน้ำล้างตัวและพักผ่อน

แต่ในขณะที่เธอลุกขึ้น จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

"ใครคะ?" หลี่ปิงอวิ๋นเอ่ยถามด้วยความสงสัย ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ยังมีคนมาเคาะประตูอีก?

"พ่อบ้านครับ ห้องน้ำของห้องนี้เสียน่ะครับ รบกวนคุณผู้หญิงกรุณาเปิดประตูให้ผมเข้าไปด้วยครับ" น้ำเสียงทุ่มต่ำจากชายหนุ่มดังมาจากด้านนอกประดู เสียงนั้นฟังดูกังวลเล็กน้อย

หลี่ปิงอวิ๋นไม่ได้คิดอะไรให้มากความ แต่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เธอยังไม่เห็นว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่พ่อบ้าน แต่ถ้าหากมีนักข่าวมาเห็นเข้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข่าวบันเทิงพรุ่งนี้จะเป็นยังไง

"แปปนึงนะคะ ฉันขอโทรถามผู้ช่วยก่อน" แม้หลี่ปิงอวิ๋นไม่รู้สึกถึงความผิดปกติจากคนด้านนอก แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ต้องป้องกันไม่ให้เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น โดยการโทรหาผู้ช่วย เนื่องจากผู้ช่วยของเธอคนนี้สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นวายที่กำลังจะตามมา

แต่ในขณะที่หลี่ปิงอวิ๋นกำลังจะโทรหาผู้ช่วย เธอก็ได้รู้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองหายไปอยู่ที่ไหนสักที่ หลี่ปิงอวิ๋นพยายามมองหาโทรศัพท์ที่หายไป แต่ไม่ว่าจะหาตรงไหนก็หาไม่เจอ

"เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ยังเห็นโทรศัพท์อยู่เลย แต่ตอนนี้ หายไปไหนแล้วล่ะ?" หลี่ปิงอวิ๋นยังคงค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋า แต่เขาไม่เห็นโทรศัพท์เลยสักเครื่อง

เสียงเคาะดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับคนที่อยู่ข้างนอกกำลังเร่งเธอ "คุณผู้หญิง รบกวนเปิดประตูด้วยครับ ผมจะได้เข้าไปซ่อม ผมยังมีงานอื่นที่ต้องทำอีกนะครับ"

“ต้องอยู่ในรถของรปภ.คนนั้นแน่ๆ” หลี่ปิงอวิ๋นที่อยู่ในห้อง หาโทรศัพท์ไม่เจอ เธอคิดว่าโทรศัพท์ของตัวเองจะต้องหล่นในรถของฮวงเฟิงแน่นอน

เนื่องหลี่ปิงอวิ๋นถูกอีกฝ่ายเร่งเร้าด้วยการเคาะประตู เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้า

เนื่องจากเธอไม่มีโทรศัพท์และไม่สามารถโทรหาผู้ช่วยได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่เดินไปหาผู้ช่วยถึงห้องเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในตอนที่พ่อบ้านกำลังซ่อมห้องน้ำ

“นี่มันโรงแรมอะไรกัน ทำไมห้องน้ำถึงพังได้เล่า?” หลี่ปิงอวิ๋นพึมพำอย่างหงุดหงิดขณะที่เขาเดินไปเปิดประตู

เมื่อหลี่ปิงอวิ๋นเปิดประตูห้องก็ถึงกับตกใจ ชายหนุ่มสองคนที่สวมชุดพ่อบ้านยื่นอยู่หน้าประดู ในตอนที่เธอได้เห็นรูปร่างและหน้าตาของอีกฝ่ายแล้ว ดูเหมือนทั้งสองจะไม่ใช่ชาวจีน แต่เป็นชาวตะวันตก

“ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใครคะ?” หลี่ปิงอวิ๋นถามย้ำอีกครั้งด้วยความระมัดระวัง พยายามปิดประตูเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ด้านหลังประตูเข้ามาในห้องได้

ในตอนนั้นเอง หลี่ปิงอวิ๋นกลับเห็นว่ามือของตัวเองนั้นไม่เร็วพอ อีกฝ่ายใช้มือขวางประตูไว้ เนื่องจากเธอไม่มีแรงมากเท่าอีกฝ่าย ไม่ว่าเธอจะพยายามผลักดันยังไงก็ไม่สามารถต้านทานอีกฝ่ายได้

“คุณหลี่ปิงอวิ๋นครับ พวกเราเป็นพ่อบ้านจริงๆนะครับ”ใช้สำเนียงภาษาจีน คนที่ใช้มือขวางประตู ส่งยิ้มให้หลี่ปิงอวิ๋น แต่ไม่ว่าเธอจะมองร่างกายกำยำของอีกฝ่ายยังไง ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะเป็นพ่อบ้านเลยสักนิด

"รบกวนออกไปด้วยค่ะ ห้องน้ำในห้องฉันปิดให้บริการแล้ว!" หลี่ปิงอวิ๋นที่กำลังคิดว่าแย่แล้ว พูดปฏิเสธอีกฝ่าย

แต่ชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านนอกยังคงเหยียดยิ้มและจ้องมองหลี่ปิงอวิ๋นโดยไม่ละสายตา

"ถ้าพวกคุณไม่ออกไป ฉันจะเรียกตำรวจ!" ห้องของผู้ช่วยอยู่ข้างหลี่ปิงอวิ๋นแต่การกันเสียงจากห้องนั้นไม่เลวเลยและเสียงที่หลี่ปิงอวิ๋นทำก็ไม่รบกวนผู้ช่วยข้างๆเขา

"เนื่องจากคุณหลี่ปิงอวิ๋นไม่ยอมให้ความร่วมมือ เพราะฉะนั้นอย่าโทษว่าพวกเราไม่สุภาพกับคนสวยนะครับ!" ชายหนุ่มอีกคนพูด จากนั้นเขาก็ใช้กำลังมหาศาลผลักหลี่ปิงอวิ๋นเข้าไปในห้อง

หลี่ปิงอวิ๋นรู้สึกได้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจึงพยายามแหกปากร้องให้คนมาช่วย แต่นั่นก็สายเกินไป ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้และใช้มือขวาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวปิดปากหลี่ปิงอวิ๋นที่พยายามดิ้นรน

ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอจะไปสู้แรงชายแข็งแรงได้อย่างไร?

แรงขัดขืนของหลี่ปิงอวิ๋นเริ่มลดลง จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็หมดสติ

"สำเร็จ!" ชายคนนั้นมองไปที่หลี่ปิงอวิ๋นที่อยู่ในอ้อมแขนและกล่าว ในครั้งนี้ภาษาที่เขาพูดออกมานั้นไม่ใช่ภาษาจีนแต่เป็นภาษาอังกฤษ

"เอาล่ะ รีบออกไปจากที่นี่แล้วไปหาพวกนั้นได้แล้ว" ชายหนุ่มอีกคนพูดพลางถอดเสื้อคลุมพ่อบ้าน ชายคนนั้นก็พูดเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน

"นายจะกลัวอะไร? ป่านนี้แล้ว นายคิดว่ายังจะมีคนมาเห็นอีกรึไง?" แม้ว่าชายร่างกำยำที่อุ้มหลี่ปิงอวิ๋นจะไม่สนใจ แต่เขาก็ยังทำตามที่อีกฝ่ายบอก ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมพ่อบ้าน จากนั้นทั้งสองก็หยิบหมวกออกมาสวมบนศีรษะเพื่อปกปิดใบหน้าของตน

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็อุ้มหลี่ปิงอวิ๋นและเดินออกไปจากห้อง ในตอนที่ทั้งสองเห็นคนเดินผ่านมา ก็ลดศีรษะลงแล้วเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในตอนนี้ หลี่ปิงอวิ๋นถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของชายคนหนึ่ง ท่าทางของเธอเหมือนกับเมาไม่มีผิด ทำให้คนที่เดินผ่านมาจับพิรุธไม่ได้

ทั้งสองคิดว่าหลี่ปิงอวิ๋นจะฉลาดพอที่จะโทรเรียกให้คนมาช่วย แต่เนื่องด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้หลี่ปิงอวิ๋นไม่สามารถทำแบบนั้นได้ แต่ถึงจะมีคนมาช่วย พวกเขาก็จะลักพาตัวหลี่ปิงอวิ๋นอยู่ดี แน่นอนว่าการไม่มีคนมาช่วยนั้นเป็นเรื่องที่ดีกว่า เพราะมันทำให้พวกเขาไม่ต้องออกแรงเยอะ

ในขณะเดียวกัน ฮวงเฟิงที่กลับมาถึงโรงแรม เขาสอบถามห้องของหลี่ปิงอวิ๋นจากแผนกต้อนรับ และเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อนำของไปส่งคืนผู้หญิงขี้ลืม

ติ๊ง!

เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ต้องการ ฮวงเฟิงก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองโทรออก ทว่าเขากลับเดินชนคนที่กำลังเดินผ่านเขาไป

"ขอโทษครับ" ฮวงเฟิงรีบกล่าวคำขอโทษ เนื่องจากเขายุ่งอยู่กับการหาหมายเลขห้อง ทำให้เขาไม่ทันเห็นว่ามีคนอื่นมา เหตุที่ครั้งนี้ เขาเดินชนคนอื่นก็เพราะตัวเองนั้นเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ

แต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรและเดินตรงไปพร้อมกับผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน แต่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นหันเข้าด้านในดังนั้น ฮวงเฟิงจึงไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีหน้าตาอย่างไร นอกจากนี้เขาเองก็ไม่กล้ามองมากนักเพราะผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็น 'แฟน' ของเขานั่นเอง

อีกฝ่ายไม่ได้สนใจฮวงเฟิง ทั้งสามเดินตรงไปที่ลิฟต์ เนื่องจากฮวงเฟิงเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ ทำให้ลิฟต์ยังคงเปิดประตูค้าง

ในตอนที่ฮวงเฟิงเห็นพวกเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ เขาก็เห็นเสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นสวม จากนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันดูคุ้นเคยเหมือนเพิ่งเห็นเสื้อผ้าแบบนี้จากที่ไหนสักที แต่แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

ห้องของหลี่ปิงอวิ๋นหาได้ไม่ยาก เรื่องนี้จึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับฮวงเฟิง เขาเอื้อมมือไปเคาะประตู เนื่องจากว่าประตูไม่ได้ปิดสนิท ฮวงเฟิงแค่เคาะประตูเบาๆ ประตูบานนี้ก็ถูกผลักเข้าไปด้านใน

ฮวงเฟิงถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยืนพูดอยู่ด้านหน้าประตูห้อง "คุณหลี่ปิงอวิ๋นครับ โทรศัพท์ของคุณหล่นอยู่ในรถผม ผมเลยเอาโทรศัพท์มาคืนครับ"

เมื่อพูดออกไปแล้วกลับไม่มีเสียงตอบรับ ฮวงเฟิงพึมพำกับตัวเอง ห้องนี้ค่อนข้างกว้างใหญ่ แต่ไม่มีแม้แต่เสียงทีวีหรืออาบน้ำจากฝักบัวจากในห้อง ในเมื่อเป็นแบบนี้ อีกฝ่ายก็น่าจะได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้สิ?