USB:บทที่ 193 ชวนทานข้าว

หลังจากที่ออกมาจากร้านจิวเวลรี่แล้ว ฮวงเฟิงก็โทรศัพท์ไปหาซูหยูโม่

“นี่ ซูหยูโม่ คืนนี้พอจะมีเวลาหรือเปล่าครับ?” เสียงโทรศัพท์ไม่ได้ดังนานนักก่อนที่จะมีคนรับสาย

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” ซูหยูโม่ถาม

“ผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณน่ะ ขอบคุณสำหรับข้าวของหลายอย่างที่คุณให้ผมมาเมื่อครั้งที่แล้ว” ฮวงเฟิงกล่าวตรงๆ

ใบหน้าของซูหยูโม่แดงระเรื่อขึ้นทันที “ของขวัญอะไรกัน ของพวกนั้นฉันเตรียมไว้ให้เพื่อนของฉันแต่เขาไปต่างประเทศ และฉันก็ไม่อยากจะทิ้งของพวกนั้นไป อย่าคิดมากอะไรเลยน่า”

“ผมไม่ได้คิดมาก ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจซื้อของขวัญพิเศษอะไรให้ผม แต่สุดท้ายแล้วมันก็ตกเป็นของผมทั้งหมดแล้วไงล่ะ และผมได้ของจากคุณมาตั้งมากมายและตอนนี้ผมก็แค่อยากจะแสดงความขอบคุณด้วยการเลี้ยงอาหารคุณแค่นั้นเอง” ฮวงเฟิงกล่าว

จริงๆ แล้ว เขาไม่เองก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” ซูหยูโม่เองก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่เหมือนกัน เมื่อได้ยินว่าฮวงเฟิงกำลังจะเลี้ยงข้าวเธอ หัวใจของก็เธอก็ลิงโลดแต่เธอเองก็กลัวว่าเธอจะตอบตกลงเร็วเกินไป

“ให้โอกาสผมเถอะ ให้ผมได้ส่งส่วยให้เจ้านายอย่างเหมาะสมเถอะนะ” ฮวงเฟิงกล่าวพร้อมมีรอยยิ้ม

“ในเมื่อคุณมีความจริงใจขนาดนี้ งั้นฉันก็คงต้องตกลงแล้วล่ะ” ซูหยูโม่กล่าวด้วยความยากลำบาก

“โอเค งั้นขอบคุณผู้อำนวยการซูสำหรับความกรุณา” ฮวงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนนั้นในตอนนี้เป็นมากกว่าคำว่าเพื่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่พวกเขาไม่ได้อยู่ระหว่างการทำงาน

เมื่อฮวงเฟิงเชิญซูหยูโม่มาทางอาหารค่ำ ซูหยูโม่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เขาไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ซูหยูโม่ตอบตกลงที่จะไปทานอาหารเพียงลำพังกับเพศตรงข้าม

ในอดีตนั้นมีคนมากมายมาเชิญเธอไปทานอาหารด้วยกัน หรือแม้กระทั่งชวนไปดูหนัง แต่เธอก็ล้วนแต่ปฏิเสธไปทั้งหมด

“นี่มันคือการเดทใช่ไหมนะ?” ซูหยูโม่คิดอยู่เงียบๆ ในใจ

ยิ่งคิด หน้าเธอก็ยิ่งแดงมากขึ้น

เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูห้องทำงานอยู่ก็เปิดออก ทำให้ซูหยูโม่ที่กำลังคิดมากอยู่นั้นถึงกับตกใจ และเมื่อเห็นคนที่เขามานั้นคือ เซี่ยเมิ่งเจียว เธอก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “นี่เธอเคาะประตูไม่เป็นหรือยังไง เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย”

“ฉันก็เป็นแบบนี้ประจำเลยนะ?” แล้วมันมีอะไรน่ากลัวอย่างนั้นเหรอ? นี่กำลังฝันกลางวันอยู่สินะ” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวด้วยความสงสัย

ซูหยูโม่เองก็รู้สึกว่าแสดงเกินเรื่องไปหน่อย ดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูด “เธอมาหาฉันทำไม?”

ก็เพราะว่าพวกเราเป็นเจ้าถิ่น

ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไร แต่ถ้าพวกเราไม่เลี้ยงอาหารค่ำเธอในวันนี้บางทีเธออาจจะเอาพวกเราไปเม้าท์ว่าขี้เหนียวทีหลังก็ได้นะ” เซี่ยเมิ่งเจียวกล่าวด้วยเสียงเบา ขณะที่นั่งลง

จากนั้นซูหยูโม่ก็จำได้ว่าถังมู่ซิ่วเพิ่งจะมาถึง ถึงแม้ว่าเธอและเซี่ยเมิ่งเจียวจะชอบพูดลับหลังกันทุกครั้งที่พบกัน แต่พวกเขาทั้งสองก็มีความสัมพันธ์กันมานานและได้เติบโตมาด้วยกัน ดังนั้นเมื่อถังมู่ซิ่วมาที่จังหวัดเจียง เซี่ยเมิ่งเจียวและตัวเธอเองก็จะ้ต้องเลี้ยงอาหารเธอสักมื้อเพื่อเป็นการต้อนรับ

อย่างไรก็ตามเมื่อคิดย้อนไปว่าเธอเพิ่งจะรับปากฮวงเฟิงไปแล้ว และเธอก็หมายมาดว่ามันคือการเดท ซูหยูโม่จึงไม่อยากจะไปทานข้าวกับถังมู่ซิ่วแล้ว

“เมิ่งเจียว คืนนี้ฉันมีธุระ ทำไมเธอไม่ไปทานกับมู่ซิ่วและขอโทษแทนฉันที พรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงเธออีกทีก็แล้วกันนะ” ซูหยูโม่กล่าว

“นี่เธอมีนัดทานอาหารค่ำแล้วงั้นเหรอ?” เซี่ยเมิ่งเจียวถาม

“ใช่” ซูหยูโม่ไม่ได้ปฏิเสธ

“ผู้หญิง หรือผู้ชาย?” เซี่ยเมิ่งเจียวกลายเป็นสายสืบขึ้นมาทันที

ใครๆ ก็รู้ว่าปกติแล้วซูหยูโม่จะทานข้าวกับเธอ และเธอกก็ไม่เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับปฏิสัมพันธ์ทางสังคมใดๆ ภายในบริษัท

แม้ว่าจะมีการพบปะสังสรรค์บ้าง แต่ก็ต้องมีคนจากแผนกประชาสัมพันธ์ไปด้วย

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าการทานอาหารของซูหยูโม่ในครั้งนี้จะต้องเป็นแบบส่วนตัว

"ทำไมคุณถามแบบนี้ล่ะ?" ต่อหน้าเซี่ยเมิ่งเจียวเธอคิดว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่มาโดยตลอด ในเรื่องนี้เธอจึงรู้สึกอายเล็กน้อย

"อ้อ" เซี่ยเมิ่งเจียวเมื่อเห็นซูหยูโม่ทำท่าประหลาดใจ จึงได้อุทานออกมาว่า "ผู้ชายสินะ!"

“เธอนี่พูดมาจริงเชียว เป็นผู้ชาย โอเคไหม?” ซูหยูโม่กล่าว

“พี่หยูโม่ ฉันไม่เคยเห็นเธอไปกินข้าวกับผู้ชายมาก่อน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เซี่ยเมิ่งเจียวนึกถึงช่วงเวลาสองสามวันที่เธออยู่กับซูหยูโม่ และเธอได้ยินชายคนหนึ่งเรียกเธอว่า "หยูโม่" ทางโทรศัพท์แล้วพี่หยูโม่ของเธอก็ไม่โกรธเสียด้วย

"อย่าคิดมากเลย ช่วยขอโทษมู่ซิ่วแทนฉันด้วย" ซูหยูโม่กล่าว

"พี่หยูโม่ บอกฉันมาสิว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง เขาหล่อไหม? เขาเป็นคนดีไหม?" ซูหยูโม่ไม่อยากพูด แต่เซี่ยเมิ่งเจียวอยากรู้อยากเห็นมาก

เดิมทีแล้วผู้หญิงมีเจตนาที่จะซุบซิบนินทาอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเรื่องนี้จะต้องเกิดกับพี่หยูโม่ของพวกเขาอย่างแน่นอน ซึ่งทำให้ เซี่ยเมิ่งเจียวสนใจมากยิ่งขึ้น

"อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่ะ พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดา" ซูหยูโม่กล่าว

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าพวกเธอทั้งสองคนไม่ใช่เพื่อนธรรมดานี่นา พี่หยูโม่ นี่ถือว่าเป็นการยอมรับความพ่ายแพ้ใช่ไหม? ปกติแล้วเธอเป็นคนฉลาดมากเลยนะ ทำไมถึงรู้สึกช้าไปหน่อยกับเรื่องนี้ล่ะ? " เซี่ยเมิ่งเจียวหัวเราะและพูดว่า:  หญิงสาวในตำนานมีความรักด้วยไอคิวติดลบหรือเปล่านะ? "

สีหน้าของซูหยูโม่ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เธอได้พูดผิดไปแล้วและตระหนักว่าในเรื่องนี้ปฏิกิริยาของเธอช้ามาก

ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรอีกต่อไปและไม่พูดอะไรไม่ว่าเซี่ยเมิ่งเจียวจะถามอย่างไรก็ตาม

เมื่อเห็นว่าซูหยูโม่ไม่พูดอีกต่อไป เซี่ยเมิ่งเจียวจึงตัดสินใจที่จะไม่ถามอีกต่อไป

เซี่ยเมิ่งเจียวเองก็คงรู้อยู่แล้ว "พี่หยูโม่ ถ้าเธออยากพูดถึงแฟนจริงๆ เธอต้องให้ฉันเป็นคนแรกที่รู้นะ

"รับทราบ" ซูหยูโม่กล่าว นี่เป็นสิ่งที่ทั้งสองคนตกลงกัน แต่เธอยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องบอกเซี่ยเมิ่งเจียว

ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ที่ชอบร่วมสนุกคงทำอะไรที่มันเกินขอบเขตแน่ๆ

เซี่ยเมิ่งเจียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

"อ้อ ใช่ พี่หยูโม่พวกเราได้เซ็นสัญญากับฮวงเฟิงแล้ว เธอต้องการดูสัญญาไหม?"

แม้ว่าจะเป็นอย่างที่เธอพูด แต่เซี่ยเมิ่งเจียวเองก็ไม่ต้องการให้ซูหยูโม่เห็น

เพราะอย่างไรก็ตามฮวงเฟิงเป็นคนที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ดังนั้นเธอจึงต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

อยู่ๆ เธอก็เอ่ยชื่อของฮวงเฟิงขึ้นมาซึ่งทำให้ซูหยูโม่ตกใจมาก

แต่เมื่อเห็นว่าเซี่ยเมิ่งเจียวไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เธอจึงรู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้น

"ฉันไม่ดูสัญญานั้นหรอก ไม่เป็นไร ตราบใดที่มีการเซ็นสัญญา" เธอได้ตัดสินใจเกี่ยวกับรายละเอียดของสัญญาแล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องดูอีกในตอนนี้

"ใช่ ตราบใดที่เซ็นสัญญา!" ซูหยูโม่ไม่ได้มองและเซี่ยเมิ่งเจียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก