USB:บทที่ 578 ไปจัดการมันซะ

คนงานหลายคนรู้แล้วว่าโรงงานได้มีการเปลี่ยนเจ้าของคนใหม่แล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายไม่เคยมีโอกาสได้พบกับเจ้านายคนใหม่เลยสักครั้ง แล้วในที่คนงานเหล่านั้นก็ได้พบกับเจ้านายของพวกเขาแล้ว  คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้านายคนใหม่จะอายุน้อยขนาดนี้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเจ้านายคนนี้สามารถพูดคุยด้วยได้ง่าย อีกทั้งยังสามารถเข้าใจรายละเอียดของขั้นตอนการทำไวน์แต่ชนิดได้เป็นอย่างดี ดังนั้นในระหว่างที่เขาตรวจดูขั้นตอนการผลิตนั้นก็มักจะพูดอะไรบางอย่าง ในขณะที่อาวุโสจ้าวที่คอยอยู่ข้าง ๆ ก็จะพยักหน้าหงิก ๆ อยู่หลายครั้งเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย

ตลอดการพูดคุยระหว่างเขากับฮวงเฟิง อาวุโสจ้าวคล้ายกับค้นพบได้ว่าการผลิตไวน์นั้นไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับฮวงเฟิงเลย โชคดีที่เขาไม่เคยคิดจะปิดบังเรื่องต่าง ๆ จากฮวงเฟิง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกดีใจมากเมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงสามารถเข้าใจถึงกระบวนการลับเฉพาะบางอย่าง ต่อไปถ้าหากมีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น และเมื่อรายงานต่อฮวงเฟิง เขาก็จะไม่สับสน เพราะความไม่เข้าใจของตัวเอง

บอสหวูให้ความนับถือต่อคุณจางเป็นอย่างมาก แต่ทว่าบอสหวูกลับไม่มีความรู้เกี่ยวกับการทำไวน์มากนัก อย่างน้อยก็ในช่วงแรก  ที่เขามีก็แค่สูตรการทำไวน์ ดังนั้นส่วนใหญ่แล้วบอสหวูและอาวุโสจ้าวไม่สามารถพูดคุยปรึกษากันได้ เนื่องจากทั้งสองคนไม่สามารถเข้าใจอีกฝ่ายได้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับฮวงเฟิง และนั่นก็ทำให้อาวุโสจ้าวรู้สึกดีใจมาก รวมทั้งรู้สึกกระตือรือร้นมากขึ้นด้วย

ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังเฝ้าดูโรงกลั่นของเขากำลังเริ่มต้นการผลิตอย่างเป็นทางการ เปิ้งเจิ้งฝู ชายหนุ่มที่เพิ่งจะหนีมากจากเงื้อมมือของฮวงเฟิง ก็ได้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเมืองเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านี้ฮวงเฟิงได้บีบแขนเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย รวมถึงผู้จัดการคอฟฟี่ช๊อปนั่นยังเดินอืดอาด จุดประสงค์ก็เพื่อที่จะให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาน และถึงแม้สุดท้ายฮวงเฟิงจะยอมปล่อยแขนของเขาให้เป็นอิสระ แต่ในเวลานั้นแขนของเขาก็บวมขึ้นแล้ว สำหรับเปิ้งเจิ้งฝูผู้ที่ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดใด ๆ มาก่อน เพียงแค่นี้ก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บมาก จนไม่อาจทนต่อไปได้อีก ทันใดนั้นเองพอฉ่ายเถียนได้ยินข่าวเข้า ในที่สุดเขาก็มาถึงโรงพยาบาล และเห็นเปิ้งเจิ้งฝูที่กำลังเดือดดาล

"เธอเป็นพยาบาลได้ไงเนี่ย? ทำไมมันถึงได้ปวดขนาดนี้? หรือว่าเธอทำไม่เป็นกันแน่ ถ้าทำไม่เป็นก็เรียกหัวหน้าพยาบาลมา แล้วก็เอาใบลาออกของเธอมาด้วย"

พยาบาลสาวคนนั้นอายุยังน้อย อีกทั้งยังถูกเปิ้งเจิ้งฝูดุด่าอยู่ตลอดเวลา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแต่ก็ยังคงอดทนทำหน้าที่ดูแลเปิ้งเจิ้งฝูอยู่เช่นนั้น เมื่อเห็นดังนั้นแล้วฉ่ายเถียนกลับไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจพยาบาลสาวคนนั้นมากนัก แต่เขากลับเดินเข้าไปหาเปิ้งเจิ้งฝูด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใยแทน จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้น "นายน้อยเปิ้ง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ใครกันที่ใจกล้า ทำร้ายคุณได้ถึงขนาดนี้?!"

"ในที่สุดก็โผล่หัวมาได้ซะที ไปตายที่ไหนมา? มณฑลเจียงของนาย เป็นสถานที่ที่เส็งเคร็งจริง ๆ! เป็นที่ที่มีแต่คนบ้าทั้งนั้น  แม้แต่ตอนนี้พยาบาลก็ยังไม่ได้เรื่องอีก!" การแสดงออกถึงการดูถูกเหยียดหยามของเปิ้งเจิ้งฝูไม่ได้ลดลงไปจากใบหน้าเขาเลย ในขณะที่เขาเผชิญหน้าอยู่กับความกังวลใจของฉ่ายเถียน มิหนำซ้ำยังตำหนิเขาอีก

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะรู้สึกร้อนแต่ก็ต้องทนนิ่งเฉยไว้ ถึงแม้ว่าฉ่ายเถียนจะรู้สึกไม่พอใจ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่กล้าที่จะใส่อารมณ์กลับเปิ้งเจิ้งฝู ถึงแม้วาโดยปกติแล้วใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส เมื่อเผชิญหน้ากับคุณชาย คนอื่น ๆ ในมณฑลเจียง แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าเปิ้งเจิ้งฝู ซึ่งมีอิทธิพลเหนือกว่าเขามาก ซึ่งปกติแล้วเขาไม่อยากเป็นศัตรูด้วย อย่างไรก็ตามในเมื่อฉ่ายเถียนไม่สามารถถือสาเปิ้งเจิ้งฝูได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สามารถฉุนเฉียวใส่คนอื่นได้ และนั่น และเมื่อเขาหันหน้าและมองไปที่พยาบาลสาวที่วิตกและหวาดกลัวคนนั้น จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน "อย่างเธอมาเป็นพยาบาลได้ยังไงกัน? ออกไปแล้วเรียกคนอื่นมาแทน ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอก็ไม่ต้องมาทำงานอีก!"

ด้วยความตกใจและงงงวยกับคุณชายทั้งสอง พยายบาลสาวคนนั้นจึงรีบวิ่งออกมาพร้อมกับน้ำตาบนใบหน้า เข้าใจได้ว่าเธอกำลังมองหาความช่วยเหลือ

"คุณชายเปิ้ง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?" เมื่อเห็นพยาบาลสาวออกไปแล้ว ฉ่ายเถียนจึงยิ้มอย่างประจบประแจงเพื่อพูดกับเปิ้งเจิ้งฝู

"ฉันถูกหมาบ้ากัด" เปิ้งเจิ้งฝูพูดอย่างเกรี้ยวกราด "ก่อนหน้านี้คุณพูดเองไม่ใช่หรือว่าคุณคือคุณชายอันดับหนึ่งในเมืองชิงนี่? ถ้าอย่างนั้นคุณก็น่าจะช่วยผมสั่งสอนใครคนหนึ่งได้ใช่ไหม?"

"แน่นอน ทำไมจะได้ละครับ!" ฉ่ายเถียนตบหน้าอกตัวเองแล้วพูดต่ออีก "เพียงแค่คุณชายเปิ้งบอกมาว่ามันเป็นใคร แล้วจะให้จัดการกับมันยังไง?"

"นั่นสิ จะจัดการมันยังไงดี?" ความโหดเหี้ยมแวบผ่านดวงตาของเปิ้งเจิ้งฝูออกมา ในขณะที่เขากำลังนึกถึงภาพของตัวเองกำลังร้องขอความเมตตาจากฮวงเฟิง และสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นทำให้รู้สึกราวกับใบหน้าของเขากำลังถูกไฟแผดเผา ความอับอายที่เกิดขึ้นนั้น ราวกับว่าเขาเห็นถึงท่าทีดูถูกในดวงตาของผู้หญิงฉาวโฉ่คนนั้น และท่าทีเช่นนั้นเขาไม่มีวันลืม!

"จัดการให้มันเป็นง่อยซะ! จำไว้ห้ามฆ่ามัน ฉันจะทำให้มันร้องขอความตาย!" เปิ้งเจิ้งฝูพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำราวกับคนเสียสติ สิ่งที่เกิดขึ้นในคอฟฟี่ช๊อปวันนี้ เป็นสิ่งที่อับอายที่สุดในชีวิตของเขา และเมื่อไหร่ก็ตามที่นึกถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกแทบจะเป็นบ้า ดังนั้นนั้นเขาต้องแก้แค้น และการแก้แค้นเท่านั้นที่เยียวยาบาดแผลในจิตใจเขาให้ดีขึ้น

"ได้ครับ ไม่มีปัญหา!" ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจและหวาดกลัวกับท่าทีของเปิ้งเจิ้งฝูในตอนนี้  แต่ฉ่ายเถียนก็รับปากในทันที ในความเห็นของเขานั้น อาศัยฐานะปัจจุบันของเขาในมณฑลชิงแห่งนี้ การที่จะให้บทเรียนกับใครสักคนเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายมาก

"คุณรีบไปจัดการได้เลย ฉันรอต่อไปไม่ไหวแล้ว!" เปิ้งเจิ้งฝูพูดขึ้น "ก่อนอื่นหักขาทั้งสองข้างของมันก่อน จากนั้นค่อยพาฉันไปหามัน ฉันต้องการลงมือด้วยตัวเอง มีเพียงแค่วิธีนี้เท่านั้น ถึงจะหายเจ็บใจ!"

"ได้ครับ ถ้างันคุณชายเปิ้งก็บอกมาได้เลยว่ามันเป็นไคร?" ฉ่ายเถียนถามขึ้นอีกครั้ง เขารู้สึกว่าความโกรธของอีกฝ่ายจะอยู่เหนือการควบคุมไปแล้ว  และเขาจะต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ไม่แน่ว่าเรื่องนี้อาจทำให้เปิ้งเจิ้งฝูรู้สึกพอใจเขาขึ้นมาอีกครั้ง และในตอนนี้มันก็สามารถทำให้สามารถไกล้ชิดเขาได้แล้ว และเมื่อถึงเวลานั้น พ่อของเขาจะไม่สามารถพูดว่าเขาทำตัวลอยไปลอยมา ทำอะไรก็ไม่สำเร็จได้อีกต่อไป

"มันชื่อฮวงเฟิง! ค่อนข้างสนิทกับใครคนหนึ่งชื่อถังมู่เสวี่ย" เปิ้งเจิ้งฝูบอกรายละเอียด

ถ้าหากอาศัยข้อมูลเพียงแค่นี้ เรื่องนี้ก็ดูจะยากไปสักหน่อยสำหรับฉ่ายเถียน เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าจะเจอตัวฮวงเฟิง อีกทั้งเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าใครคือฮวงเฟิง

"ฉันจะบอกที่อยู่บริษัทของถังมู่เสวี่ย นางหญิงชั่วนั่น จากนั้นคอยจับตาดูเธอเอาไว้ เชื่อว่าคุณจะต้องเจอตัวฮวงเฟิงแน่!" เปิ้งเจิ้งฝูอธิบายเพิ่มเติม

"ตกลงครับ คุณชายเปิ้ง ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม" ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้รายละเอียดมากนัก แต่ก็ยังดีกว่าในตอนแรก ฉ่ายเถียนไม่ได้คาดหวังว่าเปิ้งเจิ้งฝูจะให้ข้อมูลที่ถูกต้องมากขึ้นแต่อย่างใด