USB:บทที่ 229 แค่คนชั้นต่ำ

ซูหยูโม่สัมผัสได้ว่าท่าทางของฮวงเฟิงแปลกไป เมื่อได้สบตากับอีกฝ่าย จู่ๆใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อย ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมฮวงเฟิงถึงดูแปลกไปก็เถอะ

ถังมู่เสวี่ยที่เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดจึงจับตาดูทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ส่วนผู้ชมอย่างเซี่ยเมิ่งเจียวที่ไม่รู้อะไรเลย ยังคงหงุดหงิดท่าทีของฮวงเฟิงที่ปฏิบัติต่อตน

ในขณะที่ฮวงเฟิงและคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น พวกเขาไม่ทันได้สังเกตว่าห่างออกไปไม่ไกลมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่

ถึงก่อนหน้านี้ เขาจะถูกฮวงเฟิงเล่นงาน แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็เบากว่าถงเฉียนอย่างเห็นได้ชัด

ด้วยเหตุนี้ หลังจากพักราษาตัวที่โรงพยาบาลประมาณสองสามวัน เขาก็กลับบ้านได้แล้ว ในวันนี้ เขากลับบ้านและมาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

แม้ว่าเหลาหยูจะไม่ได้มีแสดงออกกับฮวงเฟิงได้ตรงมาก่อน แต่ก็รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ก่อนที่เขาจะได้สอนบทเรียนฮวงเฟิง เขาดันไปเห็นรูปถ่ายของฮวงเฟิงจากเธอเอาซะได้

ถึงตอนนี้ พอเห็นว่าคนที่เขาจะสั่งสอนสบายดีแถมยังได้พูดคุยกับสาวสวยอีก เหลาหยูอดรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาไม่ได้ จึงเดินเข้าไปหาผู้หญิงสามคน เขาจำเซี่ยเมิ่งเจียวกับซูหยูโม่ได้

“ถงเฉียนนึกถึงซูหยูโม่มาตลอด แต่ตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาล จากที่เห็นแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฮวงเฟิงกับเขานี่ไม่ธรรมดาเอาเสียเลย” เหลาหยูแอบคิดในใจทันทีที่เห็นร่างฮวงเฟิง

เขารู้ว่าฮวงเฟิงเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่น่าจะมาที่นี่ได้ แสดงว่าต้องมีคนพาเขามาที่นี่และคนๆนั้นก็น่าจะเป็นซูหยูโม่

ก่อนหน้านี้ถงเฉียนต้องการสั่งสอนฮวงเฟิง แต่เพราะฮวงเฟิงหยุดรถเลยทำให้เขาเสียหน้า

แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขากำลังมีความคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างอีกฝ่ายและซูหยูโม่นั้นไม่ปกติแล้ว มันต้องมีลับลมคมนัยมากกว่านี้แน่ ถ้าเกิดว่าถงเฉียนมาเห็นฉากนี้เข้าโดยบังเอิญล่ะ? เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไงเหมือนกัน

แน่นอนว่าถงเฉียนไม่มีกระจิตกระใจมาคิดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้หรอก เขากำลังวุ่นวายอยู่กับการพบหมอที่มีชื่อเสียงเพื่อรักษาขา

"เหลาหยู นายกำลังมองอะไรอยู่? นั่น เพื่อนนายเหรอ?" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยถาม

"ไม่ใช่เพื่อนหรอก ก็แค่สนใจเฉยๆน่ะ" เหลาหยูตอบ เขาไม่คิดจะหาเรื่องฮวงเฟิงอีก เพราะก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่เคยมีความแค้นกับฮวงเฟิงมาก่อน

เหตุผลที่เหลาหยูต้องการจะสั่งสอนฮวงเฟิงเป็นเพราะเขาต้องการประจบถงเฉียน แต่ตอนนี้ถงเฉียนไม่สนใจ ฮวงเฟิงแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสียแรงทำอะไรแบบนั้นอีก

แน่นอนว่า นี่เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเหลาหยูถึงไม่รู้ว่าคนที่ทุบตีเขาในวันนั้นก็คือฮวงเฟิง

“ผู้อำนวยการหยวน คุณเองก็มาที่นี่เหมือนกันเหรอครับ?”

ในเวลานี้ที่อีกด้านหนึ่งในงาน ผู้จัดการหยวนที่มาพร้อมกับใครคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้น ในค่ำคืนนี้มีคนที่มีชื่อเสียงมากหน้าหลายตาได้มารวมตัวกันที่นี่

สำหรับผู้จัดการหยวนที่ต้องการเปิดตลาดในเมืองชิง จะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปเด็ดขาด นอกจากนี้ เขาเองก็เป็นผู้มีคุณสมบัติครบถ้วนจึงมาที่นี่ได้

"ผู้อำนวยการเฉิง พอดีว่าสหายของผมต่างมารวมตัวกันที่นี่น่ะครับ ผมก็เลยตามมาด้วย" ผู้จัดการหยวนตอบระคนหัวเราะ

“นั่นสินะครับ โอกาสแบบนี้จะขาดผู้จัดการหยวนไปได้ยังไง ผมเห็นว่าผู้อาวุโสจากเฮฟเว่นไพร์สองคนก็มาร่วมงานด้วยเหมือนกัน สองคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานกัน พวกคุณทั้งสองควรสนิทกันไว้นะครับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ความจริงแล้วพวกเขาเป็นคู่อริที่ไม่อยากเสวนาด้วย

"เหอะ คุณคิดอย่างนั้นเหรอครับ? ผมเห็นฮีโร่หญิงทั้งสองคนจากเฮฟเว่นมาสักพักแล้ว งั้นผมขอตัวไปทักทายพวกเธอสักหน่อย" ผู้จัดการหยวนกล่าว ตอนนี้เขายังไม่มีเรื่องกับเฮฟเว่นไพร์ แต่ก็อึดอัดอยู่ดี

เห็นได้ชัดว่าเขามีสหายมากมายในเวลานี้ และคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือหนึ่งในสหาย ผู้อำนวยการเฉิง ยิ่งเขามีสหายเยอะก็ยิ่งดี

หลังจากกล่าวลาผู้อำนวยการเฉิง ผู้จัดการหยวนก็เดินไปหาซูหยูโม่และคนอื่น เมื่อเดินเข้ามาใกล้ ๆ เขาก็เห็นฮวงเฟิง เขารู้สึกตกใจมาก บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองทันทีที่ได้เห็นไอ้ขี้เหล่ฮวงเฟิงที่สร้างเรื่องให้เขาในวันนั้น

ผู้จัดการหยวนไม่มีวันลืมเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด เขาไม่ได้รู้สึกประทับใจพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อไหร่ที่เขามีโอกาส เขาจะสั่งสอนรปภ.คนนี้ซะให้เข็ด ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอมันที่นี่ในวันนี้ ให้ตายสิ!

"เฮ้ นั่นใครน่ะ เขาคือรปภ.ไม่ใช่เหรอ?" เมื่อเขาพูดคำว่า ‘รปภ.’ เน้นย้ำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆได้ยิน คนพวกนั้นจึงมองไปที่ฮวงเฟิงด้วยความสงสัย แน่นอนว่ามันคือสายตาดูถูกท่ามกลางพวกเขา

“ที่นี่มาตรฐานต่ำจนใคร ๆ ก็เข้ามาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เป็นแค่รปภ.ก็มาที่นี่ได้งั้นรึ?" เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการหยวนกัดฮวงเฟิงไม่ปล่อย ต่อมาก็เบนสายตาไปมองซูหยูโม่กับสาวๆที่เหลือ

“ศัตรูของผู้อำนวยการซูกับผู้อำนวยการเซี่ยคงเก่งไม่เบา ถึงได้พารปภ.ของบริษัทมางานนี้ด้วย ยังไงนะครับ? พวกคุณกลัวตัวเองไม่ปลอดภัยใช่ไหม? " ผู้จัดการหยวนกล่าวพลางหัวเราะ

เรื่องจริงที่ว่า ถ้าคำพูดพวกนี้เป็นความจริง แสดงว่าซูหยูโม่กับเซี่ยเมิ่งเจียวคงไม่ไว้ใจเจ้าภาพเลย

"ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากผู้จัดการหยวนเรื่องพาคนอื่นมานะคะ" ซูหยูโม่ตอบอย่างไม่แยแสขณะที่จ้องหน้าอีกฝ่าย

"ผมไม่จำเป็นต้องอนุญาติเธอก็จริง แต่สำหรับผู้อำนวยการซู ทำแบบนี้ก็เหมือนกับว่าพวกคุณไม่ไว้ใจผู้จัดการเหวินเลยนะครับ" ผู้จัดการหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าผู้จัดการเหวินเป็นผู้จัดงานเลี้ยงในครั้งนี้

"เอ่อ.. ผู้จัดการหยวน คุณเข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้มาที่นี่กับผู้อำนวยการซูและสาวๆครับ ผมเพิ่งพบพวกเธอในตอนที่ผมเข้ามาในงาน" ฮวงเฟิงลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับชายหนุ่มที่เข้าใจบางอย่างผิดไป

"ฮ่า ฮ่า ตลกตายล่ะ! นายเป็นแค่รปภ.ที่ต่ำต้อย ถ้าไม่มีผอ.ซูกับสาวๆ นายจะเข้ามาที่นี่ได้ไหม? นายคิดว่าที่นี่คือที่ไหนล่ะ? หรือว่านายคิดว่ารปภ.อย่างนายอยากมาก็มาได้เลย?” ผู้จัดการหยวนหัวเราะออกมาดัง ๆ ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกสุดๆ

"ผู้จัดการหยวนมั่นใจจังเลยนะครับ แล้วถ้าผอ.ซูกับสองคนนี้ไม่ได้เป็นคนพาผมมา อย่างผมจะเข้ามาที่นี่เองไม่ได้เหรือครับ?" ฮวงเฟิงว่าขณะที่ถลึงตาใส่คนตรงหน้า

"มันต้องเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว นอกจากผอ.ซูกับสาวๆแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าจะมีไอ้โง่ที่ไหนกล้าพารปภ.ที่ต่ำต้อยอย่างนายมาหรอก!" ผู้จัดการหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจ

"ฉันพาเขามาเอง!" ไม่รู้ว่าผู้จัดการเหวินมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เพราะคนกลุ่มนี้กำลังยุ่งอยู่กับการต่อปากต่อคำเลยไม่ทันได้สังเกต

“เหอะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้โง่คนนั้นคือใคร?” ผู้จัดการหยวนไม่คิดว่าจะมีคนตอบคำถามของเขาจริงๆ ในขณะที่พูดก็ได้หันไปตามต้นเสียง ในตอนที่เห็นผู้จัดการเหวินยืนอยู่ข้างหลัง เขาก็ไม่สามารถปปริปากพูดอะไรได้อีก