USB:บทที่ 484 อย่ายุงกับเธออีก

ภาพที่สดใสของห้องนี้ดูวุ่นวายและมีชีวิตชีวามาก แม้ว่าฮวงเฟิงจะพูดไม่ออกอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะรบกวนใครสักคน ดังนั้นเขาจึงยังคงเฝ้าดูจากทางด้านข้างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

สิ่งเดียวที่ทำให้ฮวงเฟิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อยคือทักษะการล่องหนของเสื้อคลุมของเขาไม่สามารถใช้งานได้ในขณะที่เขากำลังเคลื่อนที่

ก่อนหน้านี้ฮวงเฟิงเคยคิดที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้คนเหล่านั้นของต้าเหว่ย แต่เพราะว่าการกระทำของพวกเขานั่นดูน่ารังเกียจจนเกินไป แต่หลังจากได้เห็นฉากที่น่าสนใจเช่นนี้แล้ว ฮวงเฟิงก็เปลี่ยนใจเสียแล้ว การสั่งสอนบทเรียนให้กับอีกฝ่ายหนึ่งจะทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวดในช่วงเวลาแค่สั้นๆ เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงคิดว่าถ้าไม่สั่งสอนต้าเหว่ย ก็คงจะมีคนที่อยากจะสั่งสอนพวกเขาอยู่แล้ว

ในขณะที่คนเหล่านั้นกำลังสาละวนอยู่กับการต่อสู้ที่เคร่งเครียดนั้น ประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออก ถึงแม้ว่าเสียงเปิดนั้นจะเบามากเพียงใด ต้าเหว่ยและพรรคพวกของเขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงนั้นแต่ฮวงเฟิงนั้นรู้ได้ในทันที

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าคนๆ นั้นคือใครและไม่คิดที่จะเตือนต้าเหว่ยด้วยและเขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ประตูห้องนอนนั้นถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วและในที่สุดฮวงเฟิงก็ได้เห็นว่าคนๆ นั้นคือใคร

“เป็นพวกเขาไปได้ยังไงกันเนี่ย?” ฮวงเฟิงพึมพำขณะที่เขามองดูคนทั้งสองคนที่ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขา

ชายทั้งสองคนเป็นบอดี้การ์ดที่คอยปกป้องหลี่ปิงอวิ้น อย่างไรก็ตามใบหน้าของพวกเขาไม่ได้อ่อนโยนและใจดีเหมือนกับตอนที่อยู่ต่อหน้าหลี่ปิงอวิ้นเลยแม้แต่น้อย

“สองคนนี้ต้องมาเอาชีวิตคนพวกนี้แน่ๆ” ฮวงเฟิงคิดในใจเพราะว่าดูจากท่าทางแล้ว ฮวงเฟิงรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตจากตัวของพวกเขา ซึ่งรังสีอำมหิตเช่นนี้คนที่ตายไปแล้วเท่านั้นจึงจะมี ส่วนตัวของฮวงเฟิงเองนั้นไม่มี และหลังจากที่ได้ฆ่าใครไปแล้วตัวเขาเองก็จะมีรังสีอำมหิตแบบนี้เช่นกันแต่ด้วยศาสตร์เวทย์มนต์ที่เขามี รังสีอำมหิตนี้จึงถูกเก็บซ่อนเอาไว้อย่างดี ดังนั้นคนอื่นๆ จึงไม่สามารถที่จะรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตจากตัวเขา และโดยส่วนมากแล้วคนอื่นๆ ก็จะปฏิบัติต่อเขาเช่นคนธรรมดา

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงนั้นสามารถรู้สึกได้รังสีอำมหิตจากคนอื่นๆ และทำให้มั่นใจในทันทีว่าทั้งสองคนนี้จะต้องมาฆ่าพวกนั้นแน่ๆ

ในขณะที่คนของต้าเหว่ยนั้นไม่ได้รู้เลยว่าได้มีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาภายในห้องนอนนั้นและแน่นอนว่าพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าฮวงเฟิงอยู่ในห้องนั้นด้วย

“ว้าย ว้าย!”

ในตอนแรกคนของต้าเหว่ยถึงกับตกตะลึงจนกระทั่งสาวสองคนนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจพวกเขาจึงเพิ่งนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“แกเป็นใคร? ใครปล่อยให้พวกแกเข้ามา? รีบไปจากที่นี่ซะไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!” ต้าเหว่ยตะคอกใส่ชายทั้งสองคนนั้น

อย่างไรก็ตามทั้งสองคนนั้นก็เมินเฉยใส่เขาราวกับว่านี่เป็นการยืนยันตัวตนของเขา จากนั้นหนึ่งในนั้นก็พยักหน้าให้ชายอีกคนและทั้งสองคนก็รัวหมัดเข้าใส่ต้าเหว่ย

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก!”

ในครั้งนี้ไม่ใช่หญิงสาวทั้งสองคนที่เป็นฝ่ายร้องออกมาเพราะว่าพวกเธอจะกลัวจนถึงขั้นต้องไปซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่ครั้งนี้เป็นเสียงของต้าเหว่ยและผู้ช่วยทั้งหลายของเขาที่ส่งเสียงร้องออกมา

“นี่พวกแกกำลังจะทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้นะ! อ๊าก! มือฉัน แกไอ้พวกคนถ่อย!” ต้าเหว่ยยังคงก่นด่า ทั้งผู้ช่วยของเขาก็ร้องก่นด่าเช่นกัน แต่มันก็ไม่ได้เป็นผลใดๆ ชายทั้งสองคนก็ยังไม่ยอมหยุดต่อย

ชายทั้งสองคนนั้นไม่ได้ยั้งมือเลยเมื่อพวกเขาพบเข้ากับพวกของต้าเหว่ย ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะสู้กลับแต่ก็ไม่สามารถที่จะสู้สองคนนั้นได้ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงแค่ร้องออกมาสองสามครั้ง

การกระหน่ำต่อยตีนี้ดำเนินต่อไปอีกประมาณสิบนาที ฮวงเฟิงสามารถบอกได้เลยว่าชายทั้งสองคนนี้เป็นมืออาชีพมาก ถึงแม้ว่าจะตีพวกนั้นจนสาหัสปางตายแต่ก็ยังไม่ทำให้คนพวกนั้นตาย

“แกเป็นคนที่คิดที่ล่วงเกินคุณหลี่ใช่ไหม?” ในที่สุดหนึ่งในนั้นก็กล่าวออกมา และเขาก็กำลังถามต้าเหว่ยอยู่

“ฉันไม่รู้จักคนที่แกกำลังพูดถึงเลยนะ” ด้วยความที่เขากลัวชายทั้งสองคนจะทุบตีเขาต่อ ถึงแม้ว่าเขากำลังคิดว่าจะแก้แค้นสองคนนี้คืนยังไงดี แต่ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องยอมรับผิดแล้วในเวลานี้

“ถ้าแกไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ฉันก็แค่มาเตือนแกเอาไว้ ครั้งหน้าถ้าแกกล้ามาล่วงเกินคุณหลี่อีกล่ะก็แกไม่โชคดีแบบนี้แน่” ชายคนนั้นกล่าว

หลังจากนั้นก็มีเงาสะท้อนในดวงตาของต้าเหว่ย เขาได้หักมือข้างขวาของต้าเหว่ย เสียงกระดูกหักกร๊อบดังขึ้นจนทำให้ขนหัวของฮวงเฟิงลุกชัน

ในขณะที่ต้าเหว่ยนั้น สถานะการณ์ยิ่งดูเลวร้าย เขาร้องโหยหวนออกมาก่อนที่จะสลบแน่นิ่งไป

หลังจากที่ชายคนนั้นหักมือของต้าเหว่ยแล้ว เขาก็เหลือบตามองไปที่บรรดาผู้ช่วยทั้งหลาย หลังจากที่ถูกชายคนนั้นจ้องมอง คนพวกนั้นไม่มีใครสนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยและกล่าวออกมาทันทีว่า “พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พวกเราไม่ได้ล่วงเกินอะไรคุณหลี่เลยนะ”

ความเป็นจริงแล้วในเวลานี้ คนเหล่านี้รู้ดีว่านักฆ่าทั้งสองคนนี้มาเพื่อแก้แค้นให้หลี่ปิงอวิ้น เพราะว่าในตอนที่ต้าเหล่ยกำลังจะล่วงเกินหลี่ปิงอวิ้นนั้นเธอก็ถูกบอดี้การ์ดของเธอมาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา

เมื่อเห็นความขลาดเขลาในแววตาของเหล่าผู้ช่วยพวกนั้น

บอดี้การ์ดสองคนของหลี่ปิงอวิ้นเผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรพวกนั้น พวกเขามาครั้งนี้เพื่อสั่งสอนบทเรียนให้กับต้าเหว่ยเป็นหลัก แม้ว่าผู้ช่วยเหล่านี้จะน่าชังแต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของหลี่ปิงอวิ้น

"ถ้าต้าเหว่ยคนนี้ตื่นขึ้นมา ให้บอกเขาว่าไม่ใช่ทุกคนที่เขาจะเป็นปฏิปักษ์ได้ ครั้งนี้เป็นเพราะว่าเขาต้องการที่จะล่วงเกินคุณหลี่ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาอาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป" บอดี้การ์ดคนหนึ่งกล่าวเตือน

“พวกเราจะบอกเขา พวกเราจะบอกเขาเอง” ผู้ช่วยเหล่านั้นพยักหน้าตกลง

หลังจากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนของหลี่ปิงหยุนก็หันหลังกลับและเตรียมตัวที่จะออกไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะจากไปหนึ่งในนั้นซึ่งเป็นหัวหน้าทีมที่เคยคุยกับฮวงเฟิงมาก่อนได้มองไปที่ตำแหน่งที่ฮวงเฟิงอยู่ แม้ว่าจะไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงออร่าที่อันตราย

“มีอะไรงั้นเหรอ?” บอดี้การ์ดอีกคนขมวดคิ้วขณะที่มองดูเพื่อนของเขา

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ” บอดี้การ์ดคนนั้นมองไปที่นั่นอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาและจากไป เขาไม่ได้คิดที่จะเข้าไปตรวจสอบอะไร

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนได้จากไปแล้ว ฮวงเฟิงก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาไม่ได้กลัวอีกฝ่ายแต่ถ้าความสามารถในการล่องหนของเขาถูกค้นพบมันก็ยากที่จะอธิบาย