USB:บทที่ 412 จัดการ

“พี่ชาย ผมไม่ได้โกหกจริงๆ นะ สมุดบัญชีมันเคยอยู่ตรงนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงหายไป” ถงเฉียนกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เมื่อถงเฉียนเผชิญหน้ากับเหล่าทายาทเศรษฐีที่เย่อหยิ่ง เขาจะไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะถูกตีจนล้ม เขาก็เพียงแค่ไม่อยากเจอหน้าเหล่าทายาทเศรษฐีนั้น เขาไม่ได้มีความคิดสารพัดชนิดที่คิดจะแก้แค้น คราวก่อนเขาถูกฉ่ายเถียนและเหลาหยูทุบตี ถงเฉียนก็ไม่คิดว่าจะต้องคอยหลบเลี่ยงพวกเขา

แต่เมื่อถงเฉียนเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้ซึ่งๆ หน้า เขารู้สึกกลัวสุดหัวใจ คนพวกนี้ไร้เหตุผล และไม่เคยปราณีไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนเคยรวยแล้วจะไม่ทุบตี ก่อนหน้านี้เมื่อเขาต่อสู้กับคุณชายอื่นๆ เขาจะให้เหล่านักเลงสั่งสอนคุณชายเหล่านั้น เพราะถงเฉียนรู้ว่าตราบใดที่เขามีเงิน พวกนักเลงนั้นก็ทำได้ทุกอย่าง อย่าว่าแต่ทุบตีเขาเลย

และในระหว่างวันวันนี้ เขาได้เห็นกับตาว่าอันธพาลโอหังพวกนี้ทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างไร ทำร้ายทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นตำรวจ ดังนั้นถงเฉียนจึงกลัวจับใจ กลัวว่าคนพวกนี้จะซ้อมทุบตีเขาหรือแม้กระทั่งฆ่าเขา!

“ผัวะ!” ถงเฉียนถูกตบหน้าอีกครั้ง และคนตบนั้นก็ด่าว่า "หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระซะที นอกจากแกแล้ว ก็ไม่มีใครเข้ามาในนี้ ใครเขาจะไปขโมยสมุดบัญชีของแก"

พี่ใหญ่ ยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่ได้ไม่ได้โกหกจริงๆ เมื่อกลางวัน สมุดบัญชียังอยู่ที่นี่และข้างๆ สมุดบัญชีก็มีปากกาบันทึกเสียงวางอยู่ด้วย ตอนนั้นผมสนใจเอาแต่เงิน ไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลย ถงเฉียนกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ตอนนี้ถงเฉียนไม่รู้สึกว่าเขาเสียหน้า

แต่คนพวกนี้ยังคงไม่เชื่อถงเฉียน พวกเขามีข้อมูลที่เชื่อถือได้ว่าไม่มีใครมาที่นี่ในวันนี้ แม้แต่ตำรวจที่ควรจะเข้ามาตรวจสอบก็ยังไม่มา ดังนั้นจึงไม่เชื่อสิ่งที่ถงเฉียนพูด

เมื่อไม่นานมานี้ ถงเฉียนยังเป็นคุณชายอันดับหนึ่งของเมืองชิง ช่างยิ่งใหญ่ซะจริง?

แต่ไม่นาน เขากลายมาเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้เขาถูกฉ่ายเทียน เหลาหยู และคนอื่น ๆ ทุบตี ตอนนี้ก็มาถูกนักเลงอันธพาลทุบตีอีก

ไม่ว่าถงเฉียนจะร้องขอเพียงใด บรรดานักเลงก็ไม่หยุดทุบตี ฮวงเฟิงก็ไม่คิดจะแทรกแซง

เมื่อพวกนักเลงตีถงเฉียนจนเหนื่อยแล้ว พวกเขาก็หยุดตี ในเวลานี้ถงเฉียนได้แต่ร้องครวญครางอย่างหนัก

“พี่บิน หรือสิ่งที่มันพูดเป็นความจริง?” ถงเฉียนไม่ใช่คนดื้อด้าน เขาก็สู้ถึงขนาดนี้แล้ว บอกกระทั่งว่าเขามาที่นี่ก่อนที่สมุดบัญชีจะหายไป เป็นไปได้ไหมที่จะมีคนมาที่นี่จริงๆ” ครั้งนี้หนึ่งในลูกสมุนกล่าวกับหัวหน้านักเลงหนุ่ม

ภารกิจของพวกอันธพาลในครั้งนี้คือการค้นหาสมุดบัญชี แน่ล่ะถ้าสมุดบัญชีไม่มีจริงๆ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องค้นหา แต่สมุดบัญชีนั้นมีอยู่จริง อย่างน้อยถงเฉียนก็เคยเห็นมันมาก่อน มันจะหายไปได้ยังไง

ถึงแม้นักเลงเหล่านี้อยู่กับถงเฉียนไม่ถึงหนึ่งวัน แต่พวกเขาก็รู้ว่าถงเฉียนเป็นคนแบบไหน ถ้าถงเฉียนเป็นคนทรยศ เขาคงทนทรมานไม่ได้อย่างแน่นอน อีกทั้งถงเฉียนอายุยังน้อยมาก และตอนนี้ก็ถูกทุบตีสภาพยับเยินซะขนาดนี้ แต่ยังคงยืนกรานในสิ่งที่ตัวเองพูด

"เป็นไปได้" หัวหน้ากล่าว "ฉันจะโทรไปรายงานสถานการณ์ที่นี่ก่อน"

คนอื่นๆ พยักหน้า หัวหน้านักเลงหนุ่มเดินข้ามไปด้านข้างเพื่อโทรศัพท์ เนื่องจากระยะห่างระหว่างฮวงเฟิงกับหัวหน้านักเลงอยู่ไกลเกินไป ทำให้ฮวงเฟิงไม่ได้ยินอีกฝ่ายพูดว่าอะไรอย่างชัดเจน

"เอาตัวไอ้นี่ออกไปก่อน บอสบอกว่าตำรวจบางนายอาจมาที่นี่อย่างลับๆ ชายแซ่ชิวคนนั้นไม่ได้มาทางเดียวกับบอส" หัวหน้านักเลงหนุ่มกล่าว

ไม่มีใครคัดค้านกับคำสั่งหัวหน้า ถงเฉียนถูกสมุนคนหนึ่งลากออกไป สภาพยังกับสุนัขที่ตายแล้ว

แต่ก่อนที่สมุนคนนั้นจะก้าวย่างไปมากกว่านี้ ก็เห็นร่างหนึ่งแวบขึ้นมา และก่อนที่จะเห็นได้ชัดเจนว่ามันคืออะไรสมุนผู้นั้นก็รู้สึกถึงแรงกระแทกที่หัวอย่างแรง แล้วเขาก็สลบไป

"ระวัง มีคนซุ่มโจมตี!" หัวหน้ากลุ่มนักเลงซึ่งกำลังเดินตามลูกสมุนคนนั้นกล่าวเตือนเสียงดังและมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

แต่ถึงแม้จะได้รับการเตือน แต่ฝีมือของเหล่านักเลงนั้นยังห่างชั้น ร่างนั้นแวบไปแวบมาในกลุ่มนักเลง ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันโต้ตอบ ก็โดนน็อกล้มลงทีละคนๆ จนหมด

"ใครหน่ะ นี่มาช่วยฉันใช่ไหม" ถงเฉียนที่นอนกองอยู่บนพื้นเห็นบรรดาลูกสมุนที่พยายามจับผู้จู่โจม ถูกสอยจนหมดสติ ถงเฉียนจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“เดาซิ!” หลังจากนั้น ถงเฉียนก็รู้สึกว่าภาพข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วเขาก็หมดสติไป แต่หลังจากที่ล้มพับไป เขาคิดในใจว่าทำไมเสียงนี้คุ้นหูจัง

เมื่อฮวงเฟิงมองไปยังหน้าที่เปื้อนยิ้มของถงเฉียน เขาก็รู้สึกค่อยเบาใจ ด้วยวรยุทธของฮวงเฟิงในตอนนี้ เขาสามารถจัดการกับคนธรรมดาพวกนี้ได้สบายๆ เขาไม่ได้โจมตีก่อนหน้านี้ แต่รอดูสถานการณ์ จนเห็นว่าอีกฝ่ายติดต่อกับบุคคลที่หนุนหลังอยู่ เขาจึงตัดสินใจเข้าจู่โจม

ฮวงเฟิงเอาโทรศัพท์ในมือของนักเลงหนุ่มที่เป็นหัวหน้ามาดูประวัติการโทรที่หน้าจอ และใช้มือถือของตัวเองโทรหาไป๋เสี่ยวโหรว

"ฮัลโหล หัวหน้า ผมเจอเบาะแส ช่วยตรวจสอบเบอร์โทรศัพท์ให้ผมหน่อยได้ไหม" ฮวงเฟิงกล่าวกับไป๋เสี่ยวโหรว เขารู้อำนาจของสภาความมั่นคงแห่งชาตินั้นมากมาย สามารถเข้าค้นถึงหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างได้ แทบไม่มีอะไรปกปิดสภาความมั่นคงแห่งชาติได้

ไป๋เสี่ยวโหรวไม่ทำให้ฮวงเฟิงผิดหวัง เธอหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ได้อย่างรวดเร็ว ชื่อเจ้าของเบอร์โทรนั้นเป็นหนึ่งในรายชื่อที่ถูกบันทึกไว้ในสมุดบัญชีที่ ฮวงเฟิง ครอบครองอยู่เมื่อตอนบ่าย

หลังจากที่รู้เรื่องนี้ ฮวงเฟิงก็รีบโทรหาผู้กำกับชิว บอกผู้กำกับชิวให้ไปควบคุมตัวอีกฝ่ายก่อน

"ฮวงเฟิง คุณต้องรู้นะว่าฐานะตำแหน่งของอีกฝ่ายเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของเมือง ถ้าไม่มีหลักฐานชัดเจน เราก็ควบคุมตัวเขาไม่ได้ และผมก็ไม่มีอำนาจจะสั่งให้ทำเช่นนั้นด้วย" ผู้กำกับชิวกล่าวด้วยความลำบากใจ

“ผู้กำกับชิว เขาอาจรู้ตัวแล้วว่าเขาถูกเปิดเผย ดังนั้นผมเกรงว่าเขาจะกลัวจนหนีไป” ฮวงเฟิงอธิบาย: "ถ้างั้น เอาอย่างงี้ไหม ถ้าผู้กำกับรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ผู้กำกับก็ส่งคนไปจับตาดูเขาก่อน ถ้าเห็นว่าเขาจะหนี ก็ค่อยจับกุม"

ผู้กำกับชิวคิดว่าวิธีนี้ก็ไม่เลว จึงยอมตกลง หลังจากนั้นเขาก็ถามฮวงเฟิงว่าได้เบาะแสอะไรใหม่ไหม ฮวงเฟิง บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน