USB:บทที่ 728 ผิดตัว

"ฆ่า อย่าปล่อยให้พวกมันหนีรอดไปได้!"

"พวกเจ้าทั้งหมด จงโจมตี! สังหารสุนัขรับใช้ตระกูลโอวหยางให้หมด!"

หลังจากที่ฮวงเฟิงเทเลพอร์ตมายังอีกโลกหนึ่งแล้ว ฮวงเฟิงยังไม่ทันได้มองเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ชัดเจน เขากลับได้ยินเสียงตะโกนก้อง และเสียงอาวุธที่ปะทะกันดังสนั่นขึ้นก่อน  ทันใดนั้นฮวงเฟิงก็พบสถานที่ซ่อนตัวได้โดยบังเอิญ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสิ่งแรกที่เขาต้องทำนั่นก็คือต้องมั่นใจว่าตัวเองจะปลอดภัย ในตอนนี้เขาพบว่าจุดที่เขาเทเลพอร์ตมานั้นอยู่ใหล้กับถนนเส้นหนึ่งที่ทอดยาวไปยังภูเขาเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง  ที่นั่นมีต้นไม้และพงหญ้าสามารถเหมาะที่จะใช้เป็นที่หลบซ่อนตัวได้ค่อนข้างดี  ไม่ไกลจากเขามากนัก มีกลุ่มคนประมาณ 30 ถึง 40 กำลังต่อสู้กันอยู่ คนพวกนี้แบ่งออกเป็นสองกลุ่มชัดเจน แน่นอนว่าฝ่ายหนึ่งกำลังได้เปรียบ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งกำลังพยายามต่อต้าน ในบางครั้งคนที่ได้รับบาดเจ็บก็ล้มลงกับพื้น ฮวงเฟิงไม่คิดที่จะยื่นมือเข้าช่วยเนื่องจากเขาเพิ่งมาถึงที่นี่และไม่รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นใคร

"พี่น้องทุกคน จงสู้ตายไปพร้อมกับพวกมัน ท่านผู้นำจะช่วยเราล้างแค้น!"

"อย่าฆ่าข้า ข้ายอมแล้ว ข้าเป็นเพียงแค่คนของตระกูลโอวหยางเท่านั้น ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีก!"

"ฆ่า ฆ่าทหารรับจ้างที่น่ารังเกียจพวกนี้ให้หมด!"

บ้างก็พยายามต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด ในขณะที่คนอื่นต้องการยอมจำนน พวกเขามีความคิดเห็นทีแตกต่างกัน อีกทั้งยังเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบมาโดยตลอด  แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่คิดที่รามือแม้ว่าจะมีบางคนแสดงความจำนนแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุดเข่นฆ่า เกิดเป็นภาพที่ช่างเหี้ยมโหดอำมหิต

สำหรับฮวงเฟิงแล้วสุดท้ายเขาก็พบว่าที่นี่ไม่ได้เลวร้ายนัก ความแข็งแกร่งของเขายังอยู่เหนือกว่าพวกคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ในตอนนี้ อย่างไรก็ตามในเมื่อคนพวกนี่คือคนกลุ่มแรกที่เขาได้พบเห็นในโลกแห่งนี้ ดังนั้นฮวงเฟิงก็ยังไม่อาจรู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคนที่นี่ แต่การที่เขาได้พบเห็นฉากการเข่นฆ่าในทันทีที่มาถึง มันทำให้เห็นได้ชัดว่าโลกแห่งนี้ไร้ซึ่งความสงบสุข ขณะที่ฮวงเฟิงแอบซุ่มสักเกตุอยู่นั้น การต่อสู้เบื้องหน้าก็ค่อย ๆ สิ้นสุดลง ผลสรุปคือฝ่ายที่ได้เปรียบอยู่แต่เดิมคือฝ่ายที่ได้รับชัยชนะโดยที่ฝ่ายศัตรูไม่เหลือผู้มีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียว เห็นได้ชัดว่ามีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งระหว่างคนเหล่านี้

"ฮึ่ม โอวหยางเทียน เจ้ากล้าขโมยของจากกองกำลังทหารรับจ้างโลหิตสีชาดของข้า ข้าจะตามสังหารพวกเจ้าให้หมด!" บุรุษที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นขณะที่เช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่บนดาบในมือของเขา

"ทำความสะอาดแล้วรีบออกไปจากที่นี่" ผู้ชายคนนั้นตะโกนสั่งคนของเขา

คนพวกนั้นใช้เวลาในการเคลียร์พื้นที่ไม่นาน เมื่อพิจารณาจากวิธีการลงมือเห็นได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำเรื่องเช่นนี้ หลังจากนั้นทั้งหมดก็จากไป แน่นอนว่าคนพวกนั้นไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนแอบเฝ้าดูอยู่ไม่ไกลกัน

"ตระกุลโอวหยาง? กองกำลังทหารรับจ้างโลหิตสีชาด?" ฮวงเฟิงพึมพำกับตัวเองในขณะที่เขามองดูร่างของอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินจากไป

แม้ว่าคนพวกนั้นจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก แต่ฮวงก็พอจจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้บ้าง แน่นอนว่าเขาไม่อาจเข้าในสถาณการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ทั้งหมด หลังจากทีคนพวกนั้นได้จากไปแล้ว ฮวงเฟิงก็ไปยังจุดที่เคยเป็นสมรภูมิรบของทั้งสองฝ่าย และเขาก็เห็นเสื้อผ้าที่ยังคงค่อนข้างสะอาดจำนวนสองชุด เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่นั้นยังคงเป็นเสื้อผ้าในโลกแห่งความจริง

ดังนั้นแม้ว่าชุดของคนที่นอนตายอยู่บนพื้นจะขาดรุ่งริ่งไปสักหน่อยแต่มันก็ยังดีกว่าเขาสวมเสื้อผ้าแปลกประหลาดสำหรับคนที่นี่ หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็ได้นำม้าเหงื่อโลหิต และลูกนกอินทรีที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ออกมา เมื่อคนพวกนั้นได้จากไปแล้ว ในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดอยู่บนภูเขา เมื่อคนเหล่านั้นจากไปแล้วในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็อยู่บนหลังม้า ถึงแม้ว่าสำหรับฮวงเฟิงแล้วมันจะไม่ใช้ม้าก็ตาม

ในความคิดของฮวงเฟิงนั้นมันดูแปลกประหลาดไปสักหน่อย ถ้าหากเขาใช้ม้าในการเดินทางก็อาจจะถูกคนอื่นพบเห็นเข้า แต่สำหรับลูกนกอินทรีนั้นเขาแค่ปล่อยให้มันบินขึ้นไปบนท้องฟ้า เซี่ยวไป๋ก็อยากออกมาด้วยเช่นกัน แต่ทว่าฮวงเฟิงไม่ยอมปล่อยมันออกมาในทันที เขายังคงตรวจดูสถานการณ์รอบตัวเสียก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะปล่อยเซี่ยวไป๋ออกมาได้หรือไม่ ฮวงเฟิงขี่ม้าของไปตามทิศทางเดียวกันกับที่คนพวกนั้นจากมาและได้กลับไปแล้วในตอนนี้ เป็นเพราะนกอินทรีย์ได้ส่งข้อมูลลงมาจากฟากฟ้า มีเมืองอยู่ทางนั้น และอีเส้นทางหนึ่งนั้นกลับมุ่งหน้าไปบนภูเขา ฮวงฟิงอยากเข้าใจช่วงแห่งกาลเวลาและสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นเขาเลือกที่จะมุ่งหน้าเข้าไปในเมือง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เริ่มเดินทางมาได้ไม่นาน จู่เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตราย และในทันใดนั้นเองมันก็ตามมาด้วยของบางอย่าง ฮวงเฟิงรู้สึกเหมือนว่าดาบเล่มหนึ่งกำลังลอยเข้าหาเขา

"แย่แล้ว!" ฮวงเฟิงรีบกระตุกสายบังเหียนม้าที่เขากำลังขี่อยู่ในทันที เขาสามารถหลบดาบพลังลมปราณนั้นได้อย่างหวุดหวิด  หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็เห็นกลุ่มคนที่วิ่งออกมาจากป่าด้านข้าง  ไม่นานหลังจากนั้นพวกมันก็ได้ล้อมเขาเอาไว้  ที่จริงแล้วคนเหล่านี้คือกลุ่มคนที่เพิ่งจะจากไปนั่นเอ

ง

"มีปลาลอดแหจริง ๆ ด้วย!" ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มเป็นชายร่างใหญ่ ในมือถือดาบ พูดขึ้นกับฮวงเฟิงด้วยท่าทีเย้ยหยัน ความจริงแล้วคนเหล่านี้ได้เดินทางจากไปแล้ว แต่ผู้เป็นหัวหน้ารู้สึกเหมือนเขาถูกเฝ้าดูอยู่ ดังนั้นเขาซึ่งเป็นคนระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลาจึงตัดสินใจที่พิสูจน์ให้แน่ชัด เขาและคนของและคนของเขาไม่ได้ไปไหนไกล ทว่าคอยแอบซุ่มอยู่ข้างทาง  และชายร่างใหญ่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขารอใครจริง ๆ รวมถึงในเวลานั้นฮวงเฟิงได้สวมใสเสื้อผ้าของคนในตระกูลโอวหยาง เพราะนั้นจึงไม่แปลกที่เขาจะคิดว่าฮวงเฟิงนั้นเป็นคนของตระโอวหยาง

"เจ้าเป็นใคร?" ฮวงเฟิงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น ขณะที่มอดูท่าทางของชายผู้นั้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีเจตนาดี

"ท่านหัวหน้า ท่านจะเปลืองเวลาไปกับอะไร? คนที่มาจากตระกูลโอวหยาง พวกมันสมควรจาย!" ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างชายร่างใหญ่ตะโกนขึ้น

"ข้าไม่ใช่คนจากตระกูลโอวหยาง ข้าเพียงแค่ผ่านมาเท่านั้น" ฮวงเฟิงกล่าว เขาเพิ่งมากจากโลกแห่งความเป็นจริง นอกจากนั้นเขายังไม่เข้าใจอะไรเลย ฮวงเฟิงเองก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องขัดแย้งของผู้อื่นเช่นกัน

"ยังพูดจาเล่นลิ้นอยู่อีก? เข้าไปจัดการมัน!" ชายร่างใหญ่ผู้เป็นหัวหน้าคนนั้น แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของฮวงเฟิง

อาจเป็นเพราะมีฮวงเฟิงเพียงแค่คนเดียว เพราะฉันนั้นกลุ่มคนพวกนั้นจึงไม่มีใครเดินออกมา นอกจากผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายร่างใหญ่ที่กวัดแกว่งดาบเขาเขาขึ้นแล้วพุ่งเข้าไป

ฮวงเฟิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้  เขาไม่อยากก่อให้เกิดปัญหาขึ้น แต่ปัญหาก็มาจนได้ จึงไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นฮวงเฟิงจึงหยิบกระบี่ยาวออกมาแล้วถือไว้ในมือ ซึ่งเขาเพิงได้กระบี่เล่มนี้มาเมื่อไม่กี่วันก่อน อีกอย่างมันก็ไม่ใช้สมบัติล้ำค่าอะไร และเมื่อกระบี่ของฮวงเฟิงปะทะเข้ากับดาบของผู้ชายคนนั้น บางอย่างที่น่าประหลาดใจได้เกิดขึ้น ดาบของผู้ชายคนนั้นหักลงทันที ต่อจากนั้นกระบี่ของฮวงเฟิงก็ไม่ได้รอช้า เฉือนไหล่ข้างหนึ่งของผู้ชายคนนั้นในทันที อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนใจกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง แต่เขากลับมองดาบหักที่อยู่ในมือด้วยความงุนงงราวกับไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี่มันเกิดอะไรขึ้น สำหรับผู้คนที่อยู่ราบรอบนั้น พวกเขาก็ดูเหมือนอยู่ในความงุนงงด้วยด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาไม่ได้มองไปที่ดาบหักนั่นเอีกต่อไป ดวงตาของพวกเขาฉายแสงอันร้อนแรงขึ้น