USB:บทที่ 283 เจอแม่ของเด็กน้อย

"หนูน้อย เธอชื่ออะไรล่ะ?" หวงเฟิงรู้สึกเบื่อหน่ายกับการรอคอย จึงเริ่มพูดคุยกับเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ

"หนูชื่อเสวี่ยเมิ่งจูค่ะ อายุสี่ขวบ เข้าเรียนชั้นอนุบาลแล้วด้วย!" เด็กสาวไม่เพียงแค่บอกชื่อให้ฮวงเฟิงรู้ แต่เธอยังบอกเรื่องอื่นๆเกี่ยวกับตัวเองอีกด้วย เห็นได้ชัดว่าเธอประทับใจในตัวฮวงเฟิงและยินดีที่จะพูดคุยกับอีกฝ่าย

"เด็กดี" ฮวงเฟิงลูบหัวของเธอและพูดว่า "แต่ว่าเด็กดีอย่างเสี่ยวเมิ่งจูแอบออกไปเที่ยวเล่นตามลำพังได้ยังไงกันนะ?"

เด็กน้อยรู้สึกผิดในสิ่งที่ฮวงเฟิงพูด เธอจึงก้มศีรษะแล้วตอบกลับไปว่า "หนูรู้ว่าหนูทำผิด..."

“ไม่เป็นไรนะเด็กดี เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะช่วยเธอตามหาคุณแม่เอง” ฮวงเฟิงพูดปลอบอีกฝ่าย แม้ว่าเด็กคนนี้จะเรียกเขาว่าลุง แต่ฮวงเฟิงก็ยังมั่นใจว่าตนยังไม่ได้แก่ขนาดนั้น

ฮวงเฟิงกำลังคิดว่าถ้าภายในอีกห้านาทีแม่ของเสี่ยวเมิ่งจูยังไม่กลับมา เขาจะพาเธอไปออกไปตามอีกฝ่ายแทน

“คุณแม่! นั่นไง คุณแม่ของเมิ่งจู คุณแม่ คุณแม่คะ หนูอยู่ทางนี้ค่ะ!" หลังจากที่ได้ยินเสียงตะโกน ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจแล้วพูดขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน ฮวงเฟิงก็เห็นเงาคนวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากว่าคนๆนี้สวมรองเท้าส้นสูง ในขณะที่วิ่งเธอเกือบหกล้ม แต่เธอกลับไม่สนและยังคงวิ่งต่อไป

"เมิ่งจู! ลูกแม่ หนูไปไหนมาคะ? รู้ไหม แม่ตกใจแทบตาย สัญญากับแม่นะคะว่าจะไม่วิ่งไปไหนโดยไม่บอกแม่แล้วนะคะ?" หลังจากที่ร่างนั้นรีบวิ่งตรงมา เธอก็กอดเสวี่ยเมิ่งจูแล้วพูดกับเธอพลางสะอื้นไห้

"คุณแม่คะ หนูสัญญา หนูจะไม่วิ่งเล่นโดยไม่บอกคุณแม่อีกแล้ว" เด็กน้อยสัญญาขณะตบหลังผู้เป็นแม่เพื่อปลอบประโลม

แม่ของเด็กน้อยยังคงเป็นห่วงอีกฝ่าย เธอกอดลูกสาวตัวน้อยอยู่นานกว่าจะยอมคลายอ้อมกอด

จากนั้นเด็กน้อยก็ชี้ไปทางฮวงเฟิงแล้วพูดว่า "คุณแม่คะ ก่อนหน้านี้ มีหมาตัวใหญ่จ้องจะกัดเมิ่งจูด้วยค่ะ แต่พี่ชายคนนี้กับเสี่ยวไป่เข้ามาช่วยเมิ่งจูไว้"

เพราะความพยายามของฮวงเฟิง ในที่สุดเด็กน้อยก็ยอมเรียกเขาว่าพี่แล้ว เรื่องนี้ทำให้ฮวงเฟิงรู้สึกตื้นตันมาก

“หนูต้องเรียกเขาว่าคุณลุงสิคะ” ผู้หญิงคนนั้นรีบแก้สรรพนามที่ลูกสาวสาวของตนพูดผิดไป จากนั้นเธอก็หันไปบอกฮวงเฟิงว่า "ขอบคุณคุณจริงๆนะคะที่ช่วยลูกสาวของฉันไว้"

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นกับตาว่าฮวงเฟิงช่วยลูกสาวของเธอ แต่จากคำพูดของลูกสาวรวมถึงเรื่องที่อีกฝ่ายพาลูกสาวของเธอมารอเธอที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกขอบคุณฮวงเฟิงอย่างมาก

ฮวงเฟิงถึงกับพูดไม่ออก นี่เขา...แก่ขนาดนั้นจริงเหรอ?

อย่างไรก็ตาม ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นเรียกเขาว่าพี่ แสดงว่าเขาจะต้องอายุน้อยกว่าผู้หญิงสวยๆตรงหน้าสิ มีอะไรไม่ถูกต้องตรงไหนกัน?

ในตอนนี้ ฮวงเฟิงก็ได้เข้าใจว่าทำไมเด็กน้อยเสวี่ยเมิ่งจูถึงได้หน้าตาน่ารักขนาดนี้ เป็นเพราะเธอได้รับยีนเด่นของแม่เธอมานี่เอง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาที่เสวี่ยเมิ่งจูเรียกว่าแม่หน้าเด็กมาก อีกฝ่ายน่าจะอายุประมาณยี่สิบสี่ยี่สิบห้า ผมยาวประมาณไหล่และแสงอ่อนๆทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายดูงดงามไม่น้อย

"ไม่เป็นไรครับ ผมบังเอิญเดินผ่านไปแถวนั้นพอดี เอาเป็นว่าคุณกลับมาแล้ว ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ฮวงเฟิงตอบแล้วนั่งยองๆพูดกับเด็กน้อยว่า "คราวหน้าคราวหลัง หนูต้องเชื่อฟังแม่แล้วไม่วิ่งไปทั่วแล้วนะ เข้าใจไหมคะ?"

แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะสวยมาก แต่ฮวงเฟิงกลับคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนี้อีกต่อไป ชมก็ส่วนชม ถึงยังไงเขาไม่ใช่คนที่พอเห็นผู้หญิงสวยๆแล้วจะก้าวไม่ออกสักหน่อย

“หนูเข้าใจแล้วค่ะคุณลุง” ภายใต้การแก้ไขของแม่เธอเรียกอีกครั้งว่าลุงฮวงเฟิง "แต่ว่าคุณลุงคะ หนูอยากเล่นกับเสี่ยวไป่อีก..."

หลังจากพูดออกไปเด็กน้อยก็หันไปมองแม่ของตัวเองด้วยแววตาที่น่าสงสาร

แม่ของเธอลูบหัวเธอแล้วหันไปพูดกับฮวงเฟิง "ดูเหมือนเสวี่ยเมิ่งจูจะชอบมันเข้าแล้ว เอาเป็นว่าฉันขอเลี้ยงข้าวคุณก็แล้วกันนะคะ ฉันก็ยังไม่ได้ขอบคุณคุณแบบจริงๆจังๆเลย"

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ ทันใดนั้นดวงตาของเด็กหญิงก็หรี่ลงพลางหันไปมองฮวงเฟิง

ฮวงเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเขาเห็นว่ากลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ จึงตอบตกลงทันที

เมื่อได้เห็นท่าทางของเด็กน้อยที่น่ารักคนนี้แล้ว ฮวงเฟิงถึงกับปฏิเสธอีกฝ่ายไม่ลง

ทั้งสามคนออกไปจากอำเภอเล็ก ๆ และพบร้านอาหารเล็ก ๆ เพื่อรับประทานอาหารซึ่งดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก แน่นอนว่า ฮวงเฟิงไม่ได้มีส่วนร่วมในด้านนี้มากนัก แต่ต้องขอบคุณแม่และลูกสาวที่สวยงามอยู่เคียงข้างเธอและหน้าที่ของ ฮวงเฟิงคือดึงดูดสายตาที่เกลียดชังและอิจฉา

ทั้งสามทานอาหารและพูดคุยกัน เสี่ยวเมิ่งจู้กินได้ไม่เยอะก็เอาแต่หยอกล้อเสี่ยวไป่และให้อาหารมัน เธอจำได้ว่าเธอสัญญากับเสี่ยวไป่ว่าเธอจะให้อาหารแสนอร่อยเป็นการตอบแทน

เมื่อได้พูดคุยกัน ฮวงเฟิงก็ได้ทราบชื่อของอีกฝ่าย แม่ของเด็กคนนี้ชื่อเสวี่ยหลิ่งหลิน ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะจริงๆ

เธอปล่อยเช่าห้องชุดที่นี่ วันนี้เป็นวันที่เธอมาเก็บค่าเช่า เธอเห็นผู้คนที่ลานแห่งหนึ่งจึงพูดคุยกับอีกฝ่ายเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของที่นี่ ในตอนที่แม่เผลอ เด็กน้อยคนนี้ก็แอบวิ่งออกไปเที่ยวเล่นโดยพละการและได้พบกับสุนัขตัวใหญ่

ฮวงเฟิงคิดไม่ถึงเลยว่าสาวงามตรงหน้าจะเป็นเจ้าของที่ดินแถวนี้ ที่นี่มีบ้านพักไม่ต่ำกว่าสิบหลัง และแต่ละหลังมีราคาไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้าน!

“ฉันต้องขอบคุณจริงๆสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้นะคะ” ได้ฟังฮวงเฟิงพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เสวี่ยหลิ่งหลินก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าหากฮวงเฟิงไปถึงที่เกิดเหตุช้ากว่านั้น เธอไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวสุดที่รัก

"ไม่เป็นไรครับ เธอยังเด็กอยู่ อย่าถือสาเลย" ฮวงเฟิงหันไปตอบเสวี่ยเมิ่งจู ส่วนเด็กน้อยที่ได้ยิน ฮวงเฟิงพูดถึงตัวเองจึงหันมาแลบลิ้นใส่แล้วส่งยิ้มหวาน

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสองจึงบอกลากัน เห็นได้ชัดว่าเสวี่ยเมิ่งจูชอบเสี่ยวไป่มาก ในตอนที่ต้องบอกลา เธอจึงไม่อยากจากมันไป น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาทำให้เด็กน้อยดูน่าสงสารมาก

หากเสี่ยวไป่ไม่ใช่สัตว์สวรรคที่ฮวงเฟิงต้องใช่เพื่อเทเลพอร์ตและเด็กน้อยที่ชอบมันมากแล้วล่ะก็ ฮวงเฟิงก็จะยกมันให้กับเธอ

สุดท้าย ฮวงเฟิงก็ทำได้เพียงแค่พูดปลอบและบอกเธอว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหนและให้เบอร์ติดต่อกับอีกฝ่าย

"ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ" ฮวงเฟิงพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินกลับบ้าน