USB:บทที่ 178 เก็บเกี่ยว

หลังจากที่เก็บข้าวของของเขาแล้ว ลู่ต้าเปียวก็ได้จัดให้คนบางคนยืนเฝ้ายามและลาดตระเวน ในขณะที่คนอื่นๆ ไปพักผ่อน ซึ่งนั่นก็ดึกมากแล้วและคืนนี้ก็มีหลายสิ่งเกิดขึ้นด้วย

ฮวงเฟิงไปหายามเพื่อรักษาบาดแผลของตัวเองก่อนที่จะไปพักผ่อน

เจิ้งหมิงที่อยู่เคียงข้างเขาคิดว่าฮวงเฟิงได้รับบาดเจ็บจากพวกชาวหวอ เขาไม่คาดคิดว่าฮวงเฟิงจะพุ่งเข้าไปในค่ายของศัตรู

แต่ความจริงเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บจากฝ่ายศัตรูเลย แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บจากคนของเขาเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่ต้าเปียวนำคนของเขาออกจากพื่นที่ ภารกิจของพวกเขาเสร็จสิ้นแล้วและไม่เพียงแต่พวกเขาขัดขวางศัตรูได้สำเร็จ

แต่พวกเขายังเอาชนะได้อีกด้วย พวกเขาสามารถออกไปได้แล้วและปลายทางของพวกเขาก็คือมณฑลหลิว

"เยี่ยม ลู่ต้าเปียว คุณนี่มันจริงๆ เลย กัปตันของคุณได้รับบาดเจ็บ แต่คุณได้รับผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ?"

ที่ด้านนอกของมณฑลหลิว มีใครบางคนที่กำลังรอคอยอยู่เป็นเวลานานแล้ว

“สวัสดี หัวหน้า!” ลู่ต้าเปียวทักทายเขาก่อน จากนั้นก็กล่าวว่า “ฉันว่าฉันโชคดีนะ แม้กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกสับสนอยู่และไม่รู้ว่าอยู่ๆ ไอ้พวกขี้โกงพวกนั้นอยู่ๆ ก็มีท่าทางแบบนั้นไปได้”

“แต่ว่าจะยังไงก็ช่างเถอะ ตราบใดที่ภารกิจสำเร็จแถมพวกนายก็ยังได้เครื่องกระสุนมากตั้งมากมาย ถือว่าทีมของเรานั้นโชคดีมาก แล้วยังไงล่ะ?” “แบ่งให้พวกพี่น้องของเราสักหน่อยดีไหม?” หัวหน้าหัวเราะและกล่าว

“หัวหน้า อย่าทำอย่างนั้นเลย!” ลู่ต้าเปียวกล่าวขึ้นมาทันที “อาวุธยุทโธปรกรณ์ของทีมพวกเรานั้นกำลังขาดแคลนและในเวลานี้พวกเราก็เพิ่งจะได้รับมาบางส่วน ดังนั้นพวกเราต้องเก็บไว้ใช้เองเสียก่อน”

ลู่ต้าเปียวและกัปตันคนก่อนหน้าเขานั้นมักจะมีปัญหากันอยู่เสมอด้วยประเด็นของอาวุธ พวกเขาเองยังเคยขอผู้บังคับบัญชาของพวกเขามาก่อนหน้านี้อีกด้วย แต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะสามารถทำได้

ดังนั้นพวกเขาทำได้แค่คิดถึงแต่ตัวเองและในเวลานี้พวกเขาก็ได้รับอาวุธยุทโธปกรณ์มาเป็นจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ค่อยเต็มใจที่จะส่งมอบให้คนอื่น

“ฉันรู้ว่ากองทัพของคุณกำลังขาดแคลนอาวุธและเครื่องกระสุน และฉันก็ไม่มีใครขอให้คุณส่งมอบอาวุธพวกนั้นให้อยู่แล้ว พวกเราเป็นสหายร่วมรบกัน ดังนั้นคุณจะต้องเข้าใจและเข้าใจพี่น้องของคุณด้วย” ทุกคนต่างก็มีอาวุธและเครื่องกระสุนน้อยอยู่แล้ว

ในตอนนี้นั้นทีมของลู่ต้าเปียวเพิ่งจะได้มาเป็นจำนวนมาก เขาจึงได้หาวิธีที่จะนำบางส่วนไปให้กองพลอื่นด้วย

จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ว่าลู่ต้าเปียวและกัปตันจะไม่ยินดีที่จะส่งมอบอาวุธและเครื่องกระสุนของพวกเขา

แต่เป็นเพราะว่าพวกเรารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของพี่น้องคนอื่นๆ ดี

เหตุผลที่ว่าทำไมลู่ต้าเปียวกล่าวก่อนหน้านี้ก็เพราะเขาหวังว่าพวกเขาจะสนันสนุนเขา

“หัวหน้า ถ้าคุณพูดเช่นนั้น งั้นฉันก็จะไม่ปฏิเสธอีกต่อไป” ลู่ต้าเปียวกล่าว “ก่อนที่กัปตันจะจากไป เขาได้บอกกับฉันว่าพวกเราสามารถเอาให้พี่น้องคนอื่นได้บางส่วน แต่อย่างไรก็ตามถ้าพวกเราขาดแคลนในอนาคต หัวหน้าก็จะต้องคิดถึงเรา”

“ไม่มีปัญหา!” ด้วยความเสียสละของลู่ต้าเปียวและคนอื่นๆ เขาจะสามารถที่จะเจือจุนกองพลอื่นๆ ได้บ้าง

นอกจากนี้คำขอของลู่ต้าเปียวก็ไม่ใช่คำขอที่ยาก มันเป็นเพียงแค่การบริจาคซึ่งสิ่งที่พวกเขาทำในวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก

เนื่องจากพวกเขาได้รับความช่วยเหลือด้านอาวุธและเครื่องกระสุนของทีมของลู่ต้าเปียว พี่น้องจากหน่วยอื่นๆ ต่างก็พากันยินดีเป็นอย่างมาก

ส่วนลู่ต้าเปียวเองนั้นดูเหมือนจะไม่มีการแสดงออกใดๆ บนใบหน้าของเขาเลย แต่จริงๆ แล้วในใจของเขาก็มีความสุขมาก

"ไปเถอะ กัปตันของคุณไปรับการรักษาที่ด้านหลังโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้คุณจะต้องรับผิดชอบทีมนี้ ก่อนอื่นให้คุณเข้าร่วมการประชุมและปรึกษาว่าจะทำอย่างไรต่อไป” หัวหน้าพูดกับลู่ต้าเปียว

"ครับ ท่าน!" ลู่ต้าเปียวกล่าว

เมื่อลู่ต้าเปียวไปเข้าร่วมการประชุม ในที่สุดฮวงเฟิงและคนอื่นๆ ก็สามารถเดินไปรอบๆ และพักผ่อนชั่วคราวได้

พวกเขาเพิ่งจะผ่านการต่อสู้มาเป็นเวลานาน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการการพักผ่อนอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขาไม่ควรจะอยู่ที่นี่นานจนเกินไป

ภารกิจของพวกเขาคือการโจมตีศัตรูเพื่อเป็นกำลังเสริมให้มณฑลหลิวและเป้าหมายของพวกเขาคือการยึดครองมณฑลหลิวภายในช่วงเวลานี้

เท่าที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ที่ด้านข้างของพวกเขามีกองทหารของศัตรูเพียงหนึ่งกองเท่านั้นจากทั้งหมดที่มีที่เข้ามาสนับสนุนมณฑลหลิว

และในทิศทางอื่นๆ ก็มีกองทหารอื่นๆ ของศัตรูเข้ามาสนับสนุนพวกเขา ศัตรูได้ผ่านเส้นทางอื่นไปแล้วและเข้าไปสู่มณฑลหลิว

เป็นผลให้การต่อสู้ที่ด้านนี้ยากลำบากมาก แม้ว่าฮวงเฟิงและคนอื่นๆ จะเพิ่งต่อสู้ แต่ดูจากรูปการแล้วพวกเขาก็น่าจะเข้าสู่การต่อสู้อีกครั้งในไม่ช้า

ฮวงเฟิงไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้เลย เขาแค่คิดว่าเมื่อเขาออกไปจากพื้นที่นี้แล้วมันจะดีกว่าถ้าเขานำอะไรไปด้วย

ในห้วงเวลาและอวกาศนี้ ช่วงเวลาที่เขากำลังก้าวผ่านไปนั้นกำลังอยู่ในช่วงสงครามและเขาจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับสิ่งอื่นใดอีกเลย

เป็นไปได้มากว่าเขาจะต้องอยู่กับการต่อสู้ตลอดเวลาและสิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็มีเพียงสิ่งที่เขาเห็นในสนามรบเท่านั้น

สำหรับสิ่งต่างๆ ในสนามรบดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไรเลย

เขามีปืนอยู่แล้วและมันก็เป็นแค่เพียงกระสุน

เห็นได้ชัดว่ามันไม่เหมาะสมเพราะสามารถนำออกมาได้เพียงสิ่งเดียวและไม่มีเหตุที่จะนำกระสุนติดตัวไปด้วย

"น่ารำคาญอะไรอย่างนี้นะ" ฮวงเฟิงพึมพำ เขาได้ประเมินไว้คร่าวๆแล้วว่าเวลาและการเดินทางในอวกาศของเขาจะไม่ทำให้เขาไดรับประโยชน์อะไรเลย

อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงก็ไม่ได้ผิดหวังมากนัก

เพราะว่านี่เป็นการเทเลพอร์ตครั้งแรกของเขา ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันคงจะดีกว่าที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้

เมื่อเขาสามารถเคลื่อนย้ายไปยังโลกของศิลปะการต่อสู้ โลกแห่งวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี และแม้แต่โลกแห่งเวทมนตร์ในอนาคตได้ เขาก็จะสามารถได้รับสิ่งดีๆ อย่างแน่นอน

ซึ่งแน่นอนว่าก่อนที่จะถึงเวลานั้นเขาจะต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองเสียก่อน

ถ้าไม่มีความแข็งแกร่งแล้ว เขาก็จะไม่มีทางได้มาซึ่งของดีๆ อีกมากมาย

เป็นไปดังคาด การคาดเดาของฮวงเฟิงนั้นไม่ผิดเลย พวกเขาไม่ได้มีเวลาพักผ่อนมากนัก และได้ถูกเรียกตัวในตอนบ่าย และหลังจากที่ได้ยินคำสั่งของลู่ต้าเปียว เขาก็ได้รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของที่นี่ไม่มากก็น้อย

ในเวลานี้ พวกเขากำลังลำบากจริงๆ กองทัพของข้าศึกนั้นแข็งแกร่งกว่าพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็มีกำลังเสริมเพียงพอ ดังนั้นความคิดของพวกเขาจึงไร้ประโยชน์

อาวุธและเครื่องกระสุนที่ลู่ต้าเปียวและคนอื่นๆ ได้นำมาช่วยได้มาก แต่พวกเขาก็หวั่นไหวแล้วคิดจะถอยทัพก่อนที่จะวางแผนใดๆ

ถ้าพวกเขารู้สึกว่าควรจะสู้อีกครั้ง พวกเขาก็คงไม่มีทางเลือกอื่น

นอกจากต้องถอย เพราะฝ่ายศัตรูยังคงรุกเข้ามา และเมื่อจำนวนศัตรูมากพอพวกเขาก็จำเป็นต้องถอย