USB:บทที่ 92 รองประธาน

"ในอดีตฉันไม่เคยมีกล่องจักรวาลเลย แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีกล่องจักรวาลอีกต่อไป ฉันก็จะกลับไปสู่สถานะเดิมของฉันได้มากที่สุด นอกจากนี้ฉันยังได้รับสมบัติมาตั้งสองสามชิ้น ดังนั้นจึงสามารถพูดได้ว่า ที่ฉันได้รับมามากมายนัก ดังนั้นแม้ว่าฉันจะต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น ฉันก็จะไม่เสียใจเลย"

หลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ความรู้สึกหดหู่ในใจของฮวงเฟิงก็หายไปจนหมดสิ้น

เขาเข้าสู่สภาวะเข้าฌานและอาจเป็นเพราะเขาคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วประสิทธิภาพของการทำสมาธิของเขาในวันนี้ จึงสูงกว่าปกติมาก

ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังนั่งสมาธิอย่างดิ่งลึกอยู่นั้น

ผู้จัดการหลิว หัวหน้าของเขาที่กำลังดื่มกับอีกสองสามคนในคลับเฮาส์และคนเหล่านี้เป็นคนของออคิดบีนกรุ๊ปที่ไปที่นั่นในวันนี้

ผู้จัดการหยวนที่ปกติทำตัวโง่ๆ ต่อหน้าฝูงชนก่อนหน้านี้ก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน

เขาไม่ได้เขินอายเหมือนตอนกลางวันอีกต่อไปและไม่ได้แต่งตัวเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จอีกต่อไป

"ผู้จัดการหลิวมันน่าอายจริงๆ ที่ต้องโทรหาคุณตอนสายๆ มาลองชิมอาหารที่นี่สิรสชาติดีมาก" ผู้จัดการหยวนทักทายผู้จัดการหลิวอย่างสุภาพ

“ผู้จัดการหยวนสุภาพเกินไป” ผู้จัดการหลิวได้ลิ้มรสอาหารและมันรสชาติดีมาก

เขาเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยของเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปและมีรายได้ที่ดี

อย่างไรก็ตามเขาคงจะไม่ได้มาที่นี่โดยบังเอิญ เพราะว่าค่าใช้จ่ายที่นี่ก็สูงเกินไป

"ครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน ฉันบอกว่าฉันชื่นชมผู้จัดการหลิวมากและอยากเป็นเพื่อนกับเขา

ถ้าฉันเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาได้ก็คงจะดีกว่านี้" ผู้จัดการหยวนพูดอย่างไม่เป็นทางการ ขณะที่เขากินอาหารอย่างพึงพอใจ

แต่เดิมนั้น ตั้งแต่พวกเขาพบกัน เขาคิดมาตลอดว่าเขาเป็นเพียงผู้จัดการด้านความปลอดภัย

ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นถึงผู้จัดการทั่วไปของออคิดบีนกรุ๊ป ตำแหน่งของพวกเขาไม่เท่ากันอย่างชัดเจน

และแม้ว่าพวกเขาต้องการที่จะเป็นเพื่อนกัน แต่อีกฝ่ายก็จะไม่ผูกมิตรกับคนที่มีตำแหน่งต่ำกว่าของเขา

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายไม่เพียงแต่ริเริ่มที่จะเชิญเขาและแสดงความปรารถนาดีต่อเขา แต่ยังมอบของขวัญอวยพรจำนวนมากให้กับเขาอีกด้วย

และอีกฝ่ายก็บอกแค่ว่านัดสังสรรกับเพื่อนเท่านั้น

แม้ว่าผู้จัดการหลิวจะยอมรับของขวัญอวยพรจากอีกฝ่าย

แต่ในที่สุดหลังจากการแนะนำตัวของพวกเขาแล้ว

และพวกเขาเองเขาก็ไม่ได้โง่ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจ่ายแพงขนาดนี้เพื่อมาแค่ผูกมิตรกับเขา

แม้ว่าเขาจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอื่นอยู่ภายในใจ

แต่ผู้จัดการหลิวก็ไม่กลัว เขาเป็นเพียงผู้จัดการฝ่ายความปลอดภัยและไม่มีอำนาจในบริษัทมากนัก

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายผู้จัดการหลิวก็เดาได้

“ผู้จัดการหยวนใจดีเกินไปแล้ว ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้เป็นเพื่อนกับผู้จัดการหยวน” ผู้จัดการหลิวกล่าวด้วยสีหน้าที่พอใจอย่างท่วมท้น

“ผู้จัดการหลิวอย่าได้ดูแคลนตัวเอง” ผู้จัดการหยวนมองไปที่อีกฝ่ายและพูดอย่างเฉยเมย: "ฉันเห็นว่า ผู้จัดการหลิวก็เป็นคนที่มีความสามารถเช่นกัน คุณพอใจที่จะเป็นเพียงแค่ผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยเท่านั้นหรือ? ต้องทำงานภายใต้ผู้หญิงสองคนงั้นหรือ?

เปลือกตาของผู้จัดการหลิวกระตุกขึ้น

ขณะที่เขาพูดว่า: "ผู้จัดการหยวนล้อผมเล่นแน่ๆ ผมจะมีความสามารถได้อย่างไร? ผมมีเพียงแขนที่จะสามารถเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยได้ นั่นเป็นคำชมจากผู้อำนวยการเซี่ยว และผู้อำนวยการซู”

“เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอ?” ผู้จัดการหยวนไม่ได้ปฏิเสธ

"ผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัย ในเมื่อคุณพูดว่าดี ฉันก็กลัวว่าบางครั้งอำนาจในการพูดในบริษัทจะไม่ดีเท่ากับหัวหน้าแผนกจริงไหม? ผู้จัดการหลิวต้องการเป็นแค่ รปภ.เท่านั้นหรือ และไม่ได้เลื่อนตำแหน่งเลยเนี่ยนะ?”

“แน่นอนว่าผมอยากได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่ผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยก็อยู่อันดับต้นๆ แล้ว ถ้าผมไม่เปลี่ยนแผนกก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง ผมไม่ได้มีความสามารถมากนัก การเปลี่ยนแผนก พูดง่ายกว่าทำเยอะ" ผู้จัดการหลิวกล่าว

ผู้จัดการหลิวไม่ต้องการเลื่อนตำแหน่งงั้นหรือ?

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเขาต้องการเลื่อนตำแหน่งเขาก็ต้องเปลี่ยนแผนก

ท้ายที่สุดแล้วการจะเป็นผู้จัดการในแผนกรักษาความปลอดภัยนั่นก็คงสิ้นสุดแล้ว

แต่การเปลี่ยนแผนกมันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?

ในความคิดของเจ้านาย เขาเป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ เขาไม่สามารถทำอะไรกับผู้บริหารได้

นอกจากนี้ดูเหมือนว่าผู้อำนวยการซูจะไม่พอใจเขาเมื่อเร็วๆ นี้

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

แน่นอนว่า ถึงแม้ว่าผู้จัดการหลิวจะดูเฉยเมย

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาเชื่อเสมอว่าความสามารถของตัวเองถูกประเมินต่ำเกินไป

เขาเชื่อว่า เขามีความสามารถ เพียงแต่เซี่ยเหมิงเจี่ยวและซูหยูโม่นั้นไม่รู้วิธีใช้คนอื่น

“ผู้จัดการหลิวจะไม่มีความสามารถได้อย่างไรกัน? ” ผู้จัดการหยวนกล่าวว่า: "ลองพูดแบบนี้ ถ้าผู้จัดการหลิวมาที่บริษัทของเรา เราสามารถยกตำแหน่งรองประธานให้ได้อย่างแน่นอน แต่ก็น่าเสียดาย ในเมื่อผู้จัดการหลิวไม่ได้อยู่ในบริษัทของเรา บริษัทของเราไม่มีโชคขนาดนั้น ใครจะมีพรสวรรค์เหมือนผู้จัดการหลิวได้บ้าง"

ผู้จัดการหยวนมองใบหน้าของเขาอย่างน่าสงสาร

ราวกับว่าเขาได้สูญเสียพรสวรรค์ที่หายากไปอย่างแท้จริง

ซึ่งความจริงมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ในทางกลับกัน หัวใจของผู้จัดการหลิวก็พองโต เมื่อเขาได้ยินคำพูดของผู้จัดการหยวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินคำว่า 'รองประธาน' รองประธานไม่ใช่ตำแหน่งที่ผู้จัดการด้านความปลอดภัยจะสามารถเอาไปเปรียบเทียบได้

ถึงแม้ว่า บริษัท จะมีรองประธานหลายคน แต่สถานะของพวกเขาก็ยังคงแตกต่างกัน

นั่นคือการเข้าสู่ระดับสูงของบริษัทอย่างแท้จริง

ระดับการบริหารจัดการไม่ใช่ผู้จัดการด้านรักษาความปลอดภัยที่ต้องเชื่อฟังใครอีกต่อไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงผู้จัดการหยวนและออคิดบีนกรุ๊ป บริษัทนั้นเป็นแบบไหนกันนะ?

นั่นคือ บริษัทข้ามชาติ เป็นยักษ์ใหญ่

ถึงแม้ว่า เฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปจะไม่ใช่บริษัทเล็กๆ

แต่เมื่อเทียบกับออคิดบีนกรุ๊ป ก็ไม่มีอะไรที่จะเทียบได้เลยจริงๆ

“ผู้จัดการหยวนต้องล้อเล่นแน่ๆ ผมจะเป็นรองประธานได้ยังไงกัน?” ผู้จัดการหลิวกล่าวด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆ

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น ถ้าผู้จัดการหลิวมาที่บริษัทของเรา ฉันจะทำให้คุณได้เป็นรองประธาน"

ผู้จัดการหยวนกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ: "ฉันแค่กลัวว่าผู้จัดการหลิวจะไม่เต็มใจที่จะละทิ้งงานในปัจจุบันและคงจะไม่มาหาพวกเรา"

อีกฝ่ายพยายามที่จะแย่งชิงเขา แต่เขาเป็นเพียงแค่ผู้จัดการของแผนกรักษาความปลอดภัย

แม้ว่าเขาจะพยายามแย่งตัวเขาไป แต่เขาก็ควรมีความสามารถและประสบการณ์ที่จะทำเช่นนั้น

พูดตรงๆ ก็คือ ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่สามารถเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยได้ แต่ใครๆ ก็สามารถทำได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ เหตุใดอีกฝ่ายจึงต้องการแย่งชิงตัวเขา?

ผู้จัดการหลิวคิดไม่ออกในตอนนี้

"เป็นยังไงบ้าง? ผู้จัดการหลิวกำลังพิจารณาเรื่องที่จะมาที่บริษัท ของเราใช่ไหม? คงจะไม่อะไรเลวร้ายไปกว่านี้อย่างแน่นอน" ผู้จัดการหยวนกล่าว

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ทำงานที่ออคิดบีนกรุ๊ป แต่อย่างไรก็ตามผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมผู้จัดการหยวน ถึงได้ชอบผม ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขารังเกียจผม แต่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่คุณจะรับผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยอย่างผมไปทำงานด้วย” ผู้จัดการหลิวกล่าว