USB:บทที่ 180 ตาย

คิมูระ อากาสะ กำลังมองไปทางค่ายของประเทศจีนด้วยกล้องส่องทางไกล

ความจริงหลังจากที่ผ่านคลื่นลูกแรกของการโจมตีของศัตรูแล้ว กองกำลังของเขาก็มาถึงที่นี่ทีละกองทัพ

นอกเหนือจากความได้เปรียบของอาวุธและความสามารถในการป้องกันของเขาแล้ว พวกเขาก็ค่อยๆ เพิ่มความสามารถในการต่อสู้

“ท่านอากาสะ  เมื่อกองกำลังอีกสองทัพมาถึงในวันพรุ่งนี้ พวกเราก็จะสามารถเปิดการตอบโต้กับศัตรูได้” คนข้างๆ เขากล่าว

“ใช่แล้ว!” อากาสะ พยักหน้าเห็นด้วยจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับ อิมูระ?" ทำไมเขายังไม่มา? "

ตามหลักเหตุผลแล้วอิมูระ เป็นกองพลที่อยู่ใกล้พวกเขามากที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงควรเป็นคนกลุ่มแรกที่มาถึง

อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงพวกเขายังมาไม่ถึงและเพิ่งได้รับโทรเลขแจ้งว่าพวกเขาเจอการโจมตีด้วยมือปืนที่แข็งแกร่งจากกองทัพของประเทศจีน

อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาต้องการที่จะทำลายมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากนัก มันจะทำให้พวกเขาล่าช้าไปชั่วขณะเพียงเท่านั้น

"มีเรื่องเกิดกับอิมูระ ฉันเองก็เพิ่งได้รับข่าว" หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างลังเล

"เรื่อง? เรื่องอะไร?"

"ดูเหมือนว่าผู้บังคับบัญชาระดับกลางและระดับสูงทั้งหมดถูกลอบสังหารและยังไม่พบตัวคนร้าย นอกจากนี้กองกำลังของประเทศจีนก็ยังถือโอกาสเปิดการโจมตีและพวกเขาได้รับความสูญเสียอย่างหนักในฝั่งของพวกเขาด้วย มีผู้เสียชีวิตและผู้สูญหายจำนวนมากจนถึงขณะนี้พวกเขาถึงสามารถติดต่อเราได้ "

"บากะ!" เป็นไปได้ยังไงกัน! “ อิมูระนี่มันเศษสวะจริงๆ!” เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้

"ใช่!" คนรอบข้างรีบเห็นตาม แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรอีก อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นด้วยกับอากาสะ  อิมูระนั้นเป็นเพียงเศษขยะและผู้บัญชาการระดับสูงของพวกเขาก็ถูกลอบสังหารโดยคนอื่น

เขารู้ว่าตอนนี้ไม่มีประเด็นให้ต้องโกรธ สิ่งที่สำคัญที่สุดที่พวกเขาต้องทำก็คือกำจัดทหารทั้งหมดของประเทศจีนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และเมื่อพวกเขาคิดถึงจำนวนผู้บัญชาการของพวกเขาที่ถูกศัตรูสังหารไป เขาก็คิดที่จะแก้แค้นอยู่ในใจ .

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงมองไปที่คนที่อยู่ด้านล่างและใจของเขาก็เต้นแรง

เมื่อมองไปที่อาวุธของพวกเขาและทหารยามโดยรอบก็เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้เป็นผู้บัญชาการระดับสูงของกองทัพจักรวรรดิหรืออาจเป็นผู้บัญชาการสูงสุดเสียด้วยซ้ำ

ฮวงเฟิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับพวกเขาเหล่านี้โดยบังเอิญ

มิฉะนั้นเขาก็คงจะได้รู้จักกับคนพวกนี้ไปตั้งนานแล้ว

ในทางกลับกัน ฮวงเฟิงคิดว่ามันคงจะดีที่สุดสำหรับเขาหากคนพวกนี้จะจากไปเสียเร็วๆ จากนั้นเขาจะหาโอกาสลอบตามหลังพวกเขาไปและกำจัดพวกเขาซะ

เพียงแค่ว่าโอกาสเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ฮวงเฟิงหวังเพียงว่าขออีกฝ่ายออกไปเร็ว

แต่ทันใดนั้นอากาสะที่อยู่ตรงกลางขบวนก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่มีเสียงเตือนใดๆ

ฮวงเฟิงรู้สึกว่าเสียงรอบข้างได้หายไปและเวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากัน

แล้วทันใดนั้นเอง จู่ๆ อากาสะ ก็รู้สึกเจ็บคอ อาจเป็นเพราะว่าเขากังวลเกี่ยวกับสงครามและไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ เขาจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อหมุนคอและเพื่อคลายความกดดัน

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นนั้น เขาก็เห็นร่างๆ หนึ่งนอนราบอยู่กับผนังด้านบน

ร่างนั้นก็มองลงมาเช่นกันและเมื่อทั้งสองสบตากันก็เหมือนกับว่าทั้งสองคนจ้องมองกันโดยไม่ทันได้เตรียมตัว

อากาสะกระพริบตาอย่างไม่รู้ตัวเพื่อให้แน่ใจว่าเขาเขาไม่ได้ตาฝาดไป

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังจะตะโกนออกไปนั้น เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าผาก ตามมาด้วยเงาทะมึนที่พุ่งเข้ามาหาเขา

ฮวงเฟิงเองก็ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เดิมทีเขาวางแผนที่จะรอจนกว่าคนเหล่านี้จะออกไปเพื่อวางแผนสิ่งต่างๆ อย่างถูกต้อง

เขาจะสามารถฆ่าพวกนั้นได้และในขณะเดียวกันก็หลบหนีโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตามด้วยการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว เขาไม่มีทางเลือกอื่น

เป็นผลให้เมื่อเขาเห็นคนๆ นั้นและกำลังจะตะโกนออกมา

ฮวงเฟิงจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ในระยะใกล้เช่นนี้ทักษะการใช้ปืนของฮวงเฟิงนั้นก็ได้พัฒนาขึ้นมากเช่นกัน ดังนั้นการโจมตีคู่ต่อสู้จึงไม่ใช่ปัญหา

เสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนในสถานที่นั้นตกใจ

จากนั้นพวกเขาก็ตระหนักถึงความสยดสยองของพวกเขาว่าอากาสะเมื่อสักครู่นี้ยังสบายดีอยู่ได้ล้มลงโดยไม่มีการเตือนใดๆ และมีรูกระสุนปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขา!

หลังจากที่ฮวงเฟิงยิงปืนออกไปแล้วเขาก็ต้องการที่จะหนี

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาคิดมากเกินไป เขาไม่รู้ว่าอากาสะนั้นมีตำแหน่งอะไร

ซึ่งเขาเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของที่นี่ เขาออกมาลาดตระเวนในตอนกลางคืนคนที่ติดตามเขานั้น เหตุใดจึงได้มีคนน้อยนักและท่ามกลางแสงไฟและความมืดก็มีผู้คนมากมายอยู่รอบๆ

หลังจากฮวงเฟิงยิงปืนออกไปแล้ว

ในขณะที่ฮวงเฟิงเพิ่งจะปล่อยไหมวิเศษออกไปและกำลังจะลงจากำแพงเมือง ก็มีผู้คนมากมายเจอตัวเขาและจากนั้นก็ระดมยิ่งใส่เขาด้วยความโกรธแค้น

คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่โกรธแค้น เพราะว่าเจ้านายของพวกเขาถูกลอบสังหารอยู่แค่ใต้จมูกของพวกเขานี่เอง

นี่มันยิ่งกว่าตบหน้าพวกเขาจังๆ เสียอีก

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของเขา ดังนั้นพวกเขาจึงเกลียดฮวงเฟิงเข้าไส้เลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าฮวงเฟิงจะมีเสื้อเกราะอ่อนไหมสีทองคอยป้องกันตัวอยู่และด้วยไหมวิเศษคอยช่วยเหลือเพื่อที่จะหนีเอาตัวรอด

แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์ เขาถูกระดมยิงด้วยปืนหลายกระบอก ไม่ใช่เพียงแค่ที่ร่างกายส่วนบนแต่ที่หัวด้วย

ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นและในตอนที่สติของฮวงเฟิงกำลังจะดับวูบ เขาก็ได้เห็นที่ด้านบนของเมืองนั้นกำลังอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

“บางทีเขาอาจจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็เป็นได้!” ฮวงเฟิงคิดอยู่ในใจ เมื่อเขาพยายามรวบรวมสติให้กลับมาอีกครั้ง เขาก็ได้กลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง

สิ่งที่ฮวงเฟิงไมเ่ห็น ก็คือตอนที่เขาตาย จู่ๆ ไหมวิเศษก็หายไปและร่างของเขาก็ร่วงลงจากกำแพงเมือง และจากนั้นขณะที่อยู่กลางอากาศร่างของเขาก็หายไปในทันที

“กลับมาแล้วเหรอ?” ฮวงเฟิงนอนอยู่บนเตียงนอนและมองไปที่เพดานในห้องนอนของเขา ขณะที่เขาพูดคำบางอย่างอย่างไม่ได้สติ เขาก็ค่อยรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนของกระสุนที่ทะลุเข้าร่างกายของเขาเช่นเดียวกับความมืดที่ไร้ขอบเขต

ถึงแม้ว่าการเทเลพอร์ตครั้งจะไปยังที่แห่งนั้นและเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นนานนัก

แต่มันก็ทำให้เขารู้ซึ่งถึงความลึกลับเกี่ยวกับการเทเลพอร์ต

ประสบการณ์ที่เขาได้รับยืนยันคำพูดของกล่องจักรวาลว่ามันเป็นเรื่องจริงและเขาจะไม่ตายจริงๆ ในขณะที่อยู่ที่โลกอื่น

“ฉันสงสัยว่าเจิ้งหมิงและหนิววาจื่อจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว”

การเดินทางครั้งนี้มันแตกต่างจากพื้นที่อื่น คนที่เขาสนิทที่สุดก็คือเจิ้งหมิงและหนิววาจื่อ แต่พวกเขาคงจะเสียใจเพราะมันอย่างแน่นอน