USB:บทที่ 474 แก้แค้น

"เรื่องติดต่อสื่อไปถึงไหนแล้ว?"

ที่โรงแรมสุดหรู หนุ่มหน้าหวานหยุดทุกการกระทำแล้วเอ่ยถาม

เขาอดรู้สึกโมโหไม่ได้ เขาได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือมาว่าโฆษณาซึ่งเดิมเขาต้องเป็นคนเล่นถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว และคนที่มาแทนที่เขาก็คือรปภ.ที่ทำร้ายเขาในตอนเช้า และชายคนนั้นก็เป็นคนที่เขาเกลียดมากที่สุด!

เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธมาก และสิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิมก็คือ ในระหว่างการถ่ายทำรปภ.กับหลี่ปิงอวิ้นไม่ได้เล่นตามสคริปต์ ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผู้กำกับเขียนไว้ในบทเสียอีก!

จากมุมมองของหนุ่มหน้าหวาน หลี่ปิงอวิ้นคนนี้ดูถูกเขา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ถูกเชิญก็ตาม อีกฝ่ายอยากแสดงกับรปภ.มากกว่าการอยู่ใกล้เขาเพียง ‘เล็กน้อย’

ด้วยเหตุนี้ หนุ่มหน้าหวานที่เกลียดชังฮวงเฟิงและเฮฟเว่นไพร์กรุ๊ปตั้งแต่แรกเริ่มก็ได้เพิ่มหลี่ปิงอวิ้นเข้าไปในรายชื่อคนที่เขาเกลียดอีกคน นอกจากเขาจะอยากทำให้ฮวงเฟิงและเฮฟเว่นไพร์กรุ๊ปล่มจมแล้ว เขายังอยากทำให้หลี่ปิงอวิ้นกลายเป็นดาราตกอับอีกด้วย

"เราได้ติดต่อสื่อจากทั้งสามสำนักข่าวแล้วครับ พวกเขาจะแถลงข่าวเกี่ยวกับเฮฟเว่นไพร์กรุ๊ปพรุ่งนี้" ผู้ช่วยพูดต่อว่า "ส่วนเรื่องหลี่ปิงอวิ้น พวกเขาก็ตกลงที่จะรายงานเธอเหมือนกัน แต่เพราะเธอเป็นนักแสดงชั้นแนวหน้า พวกเขาก็เลยเรียกเงินเพิ่ม"

เท่ากับว่าสื่อกำลังกังวล ตราบใดที่พวกเขาทำเงินและมีโอกาสสร้างผลงาน พวกเขาก็ไม่สนใจว่าความจริงของเรื่องนี้คืออะไร โดยเฉพาะสื่อเล็กๆและหนังสือพิมพ์ พวกเขาจะไม่เก็บมันไว้เป็นความลับเด็ดขาด

ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นกับหนุ่มหน้าหวานจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่มีหลักฐาน แต่พวกเขาก็ไม่กลัว เพราะถึงยังไง นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำแบบนี้

ทว่าสิ่งที่พวกเขากังวลมากกว่าก็คือเรื่องค่าตอบแทน เพื่อใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ พวกเขาจะยอมเผยแพร่ข่าวของหนุ่มหน้าหวานง่ายๆได้อย่างไร?

เขารู้ว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน และทันทีที่อีกฝ่ายหาพวกเขาพบ หากเขาไม่ยอมทำตามเงื่อนไขของอีกฝ่าย พวกเขาก็จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกเราในทันที

"ตอบตกลงไป" หนุ่มหน้าหวานยังบอกกับผู้ช่วยต่อว่า "แต่นายต้องบอกพวกเขาด้วยว่าถ้ามันออกมาไม่ดี พวกเขาจะไม่ได้ค่าตอบแทนแม้แต่บาทเดียว!"

"รับทราบครับ ผมจะติดต่อพวกเขาทันที" ผู้ช่วยตอบ

"ฮวงเฟิง หลี่ปิงอวิ้น เซี่ยเมิ่งเจียว รอให้ถึงตาฉันก่อนเถอะ!" ในห้องว่างเปล่า ชายหนุ่มได้นึกย้อนไปถึงเสียงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ในตอนนี้ คนที่เคียดแค้นไม่ได้มีแค่หนุ่มหน้าหวานคนเดียว ในทำนองเดียวกัน ที่มุมหนึ่งในตัวเมือง ถงเฉียนเองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน ทว่าวิธีที่เขาใช้ระบายความโกรธก็คือการชกต่อยและเตะคนที่อยู่ใต้เท้าเขา

เสียงร้องที่น่าสังเวชดังออกมาจากมุมนี้อย่างต่อเนื่อง และคนที่นอนอยู่บนพื้นก็คือฉ่ายเถียนที่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงเมื่อเร็วๆนี้

ดังนั้นครั้งสุดท้ายที่เขามีโอกาสสอนบทเรียนเหลาอวี้ เขาได้หักขาอีกฝ่าย แต่เพียงเท่านี้ก็ยังไม่สามารถปลดปล่อยความโกรธแค้นในใจของเขาได้ ดังนั้นคราวนี้เขาจึงตามหาฉ่ายเถียน

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเหลาอวี้รู้ว่าถงเฉียนกำลังจะสอนบทเรียนให้เขา เหลาอวี้ก็ไม่ได้บอกเขา ดังนั้น ฉ่ายเถียนจึงคิดเสมอว่าถงเฉียนนั้นพิการไปแล้ว โดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้โอกาสนี้สอนบทเรียนเขา

ดังนั้นตอนที่เขาออกมาข้างนอกในวันนี้ เขาจึงสวมหมวกคลุมศีรษะ หลังจากนั้นเขาก็ถูกลากตัวไปที่มุมหนึ่ง

"ฉ่ายเถียน นาย...ไอ้สารเลว! แทนที่ฉันแล้วมันรู้สึกดีมากใช่ไหม?"

"อ๊าก!"

"ครั้งที่แล้วนายกล้าทำร้ายฉัน แล้วยังเรียกฉันว่าไอ้ขี้แพ้อีก วันนี้ฉันจะทำให้นายรู้ว่าฉัน ถงเฉียน ไม่ใช่คนที่ใครจะมาชี้หน้าด่าหรือมาแทนที่ฉันได้ง่ายๆ!"

ถงเฉียนกล่าวพลางเตะฉ่ายเถียนไปพร้อมๆกับเหล่าบริวารของเขา เขาไม่กลัวเลยว่าฉ่ายเถียนจะลุกขึ้นมาสู้เขาได้

ฉ่ายเถียนไม่มีความแข็งแกร่งและความคิดที่จะต่อสู้กับถงเฉียน อย่างแท้จริงในขณะนี้เขาคิดได้แค่หลบหมัดและเตะของถงเฉียนแต่เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายดังนั้นเขาจึงได้รับบาดเจ็บอย่างรวดเร็วทั่ว

"ถงเฉียน นายอย่าได้นิ่งนอนใจไป พ่อแกตายไปแล้ว แกมันก็แค่ขยะ กล้าดียังไงถึงได้มาทำร้ายฉันแบบนี้ แล้วฉันจะทำให้แกเจ็บปวด!" เขาไม่ต้องการร้องขอความเมตตาจากอีกฝ่าย ในความคิดของเขาถงเฉียนคนนี้ได้กลายเป็นคนไร้น้ำยาไปแล้ว แม้ว่าวันนี้อีกฝ่ายจะไม่ทันระวังแล้วติดกับเขา แต่หลังจากวันนี้ไป เขายังสามารถแก้แค้นเขาได้

"นายอยากทำให้ฉันเจ็บปวดงั้นเหรอ?" ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้นายเจ็บก่อนแล้วกัน!" เมื่อเห็นว่าฉ่ายเถียน ไม่ต้องการขอความเมตตา การโจมตีของถงเฉียนก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาสั่งให้บริวารข้างกายเอาชนะฉ่ายเถียนให้ได้

เหมือนกับว่าเขาได้ทำกับเหลาอวี้ เขาก็ต้องการหักขาของฉ่ายเถียนด่วยเช่นกัน

ในที่สุด ฉ่ายเถียนก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ตอนที่เห็นอีกฝ่ายถือไม้เบสบอลแล้วจ้องไปที่ขาของเขาด้วยเจตนาร้าย หัวใจของฉ่ายเถียนก็เต้นรัว เขาตะเกียกตะกายอยู่บนพื้นและพยายามหลบหนีจากบุคคลอันตราย

ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าความพยายามของเขาไม่มีประโยช์

"ถงเฉียน นั่นนายจะทำอะไร! ถ้านายกล้าหักขาฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยนายไป!" หัวใจของฉ่ายเถียนสั่นสะท้านขณะที่เขาขู่

"นายไม่มีทางปล่อยฉันไป? หึ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยนายไปเหมือนกัน นายชอบเรียกคนอื่นว่าไอ้พิการนักใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นนายก็พิการไปด้วยเลย!" ถงเฉียนพูดพลางจ้องมองไปที่ฉ่ายเถียนด้วยสายตาอันดุร้าย

"อย่า! นายจะทำแบบนั้นไม่ได้!" ฉ่ายเถียนร้องด้วยความหวาดกลัว "ถงเฉียน ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ตามล่านายเพื่อแก้แค้นอีกแล้ว เงิน...เงิน! ฉันจะแบ่งเงินให้นาย นายจะเอาเท่าไหร่ ฉันจะไปหามาให้นาย"

“นายบอกว่าจะให้อะไรฉันนะ? เงินงั้นเหรอ? ฉันบอกให้นายเอาเงินมาให้ฉันงั้นหรอ? ฉันบอกให้นายเอาเงินมาให้ฉันรึไง!” การให้เงินคนอื่นเป็นสิ่งที่เขาทำเป็นปกติ ในมุมมองของถงเฉียน ฉ่ายเถียนคิดว่าเขาเป็นเพียงแค่ขอทานคนหนึ่ง

“หักขามัน!” ถงเฉียนพูดกับคนสามคนที่อยู่ข้างกายเขา

อ๊ากกก!

ฉ่ายเถียนถึงกับเป็นลมเพราะไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้ แต่ถึงอย่างนั้นถงเฉียนก็ไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย เขายังคงทุบตีอีกฝ่ายโดยไม่มีท่าทีที่จะหยุด!