USB:บทที่ 407 ขอเวลา

เมื่อเสี่ยวฮั่น กับบรรดาสาวสวยที่มานั่งเป็นเพื่อนกับฮวงเฟิงขึ้นไปร้องเพลง เจิ้งฉ่วยก็ยกแก้วไวน์ของตนขึ้นขณะกล่าวกับฮวงเฟิง "ไง ไม่พอใจกับบรรดาสาวสวยนี้เหรอ?"

"พอใจงั้นหรือ พอใจสิ ผมพอใจมาก" ฮวงเฟิงกล่าว

อ่าว แล้วทำไมถึงไม่เห็นขยับเขยื้อนเลยล่ะ ช่างเป็นสุภาพบุรุษซะจริง? เจิ้งฉ่วยกล่าว เจิ้งฉ่วยเคยเห็นท่าทีที่ดูเป็นธรรมชาติของฮวงเฟิงมาก่อน และเขาก็เชื่อว่าไม่มีชายคนใดจะรังเกียจกับเรื่องเหล่านี้ แม้จะไม่ใช่ผู้ชายทั้งหมดที่จะชอบมีสัมพันธ์ชิดใกล้กับสาวๆ เหล่านี้ แต่มั่นใจได้ว่าพวกผู้ชายจะฉวยโอกาสเอาเปรียบเธอ

แต่ตอนนี้ ฮวงเฟิงกลับทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ นั่งคุยกับสาวสวย โดยไม่แม้แต่จะแตะต้องตัวเธอ หรือดื่มให้เมาเกินไป  เจิ้งฉ่วยคิดว่าฮวงเฟิงไม่พอใจหญิงสาวนางนั้น

"มันดีออกที่ได้นั่งดื่มคุยกันแบบนี้เฉยๆ โดยไม่จำเป็นต้องทำอะไร เนอะ?" ฮวงเฟิงพูดขึ้น

"ก็จริง" เจิ้งฉ่วยยกนิ้วโป้งให้กับฮวงเฟิง และกล่าวว่า "คุณนี่ช่างซื่อสัตย์กับน้องสาวหนิงซวงยิ่งนัก"

"อย่าพูดอะไรไร้สาระน่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ" ฮวงเฟิงกล่าว

“ผมรู้น่ะว่า ผมมันก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง” เจิ้งฉ่วยกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย

ฮวงเฟิงขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย เพราะที่ฮวงเฟิงมาร่วมสังสรรค์ในวันนี้ เขานั้นตั้งใจที่จะแสร้งทำเป็นแฟนของ ชิวหนิงซวง จึงไม่แปลกที่เจิ้งฉ่วยจะคิดเช่นนั้น

เขาไม่ต้องการที่จะขยายความเรื่องนี้ต่อ จึงมองไปยังเจิ้งฉ่วย และพูดขึ้นว่า "ตอนนี้น่ะ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าทำไมคุณถึงปฏิบัติกับผมเช่นนี้ ถ้าจะว่าไป ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เราพบกันเองนะ"

มันเป็นข้อข้องใจของฮวงเฟิงที่ต้องรู้ว่า วันนี้แค่เป็นการพบกับเจิ้งฉ่วยเป็นครั้งที่สองเท่านั้น แต่เจิ้งฉ่วยกลับตีสนิทกับเขายังกับเป็นเพื่อนเก่า เพราะในการผูกมิตรนั้น อีกฝ่ายจะทำตัวอบอุ่นเป็นมิตรมากกว่าที่เจิ้งฉ่วยทำ

"แปลกใจงั้นเหรอ? " เจิ้งฉ่วยพูดขณะมองไปยังฮวงเฟิง

"ใช่น่ะสิ พบกันครั้งแรก คุณนั้นยังไม่รู้ว่าผมเป็นใคร แต่ตอนนี้คุณรู้จักผมแล้วว่า ผมเป็นแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง ผมจึงรู้สึกยังนั้น

"จริงๆ ก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก ผมไม่ใช่พวกเพื่อนที่พบกันผิวเผินพวกนั้น" เจิ้งฉ่วยกล่าว แต่เมื่อเขาเห็นว่าฮวงเฟิงยังคลางแคลงใจอยู่ จึงพูดขึ้นว่า: "เอาล่ะผมยอมรับว่า ครั้งตอนในงานเลี้ยงการกุศล ผมเห็นว่าคุณรู้จักสาวงามสองคนจากเฮฟเว่นไพร์กรุ๊ป และยิ่งไปกว่านั้น มีการพูดจาปราศรัยและหัวเราะถูกคอกัน ผมเห็นว่าคุณนั้นรู้จักผู้จัดการเหวิน จริงๆ และผู้จัดการเหวินก็ปฏิบัติอย่างสุภาพนอบน้อมกับคุณมาก

ครานี้เจิ้งฉ่วยไม่ได้ปด อันที่จริง แม้ว่าเจิ้งฉ่วยจะไม่ใช่คนเป็นประเภทเดียวกับบรรดาทายาทเศรษฐี แต่เจิ้งฉ่วยจะไม่มีวันผูกมิตรกับคนที่เป็นแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง เจิ้งฉ่วยไม่ได้ดูถูกบรรดาทายาทเศรษฐี แต่เจิ้งฉ่วยรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนอีกโลกที่ต่างออกไป และก็ไม่มีความจำเป็นต้องผูกมิตรกัน

"หลังจากนั้น การได้คุยกับคุณ ทำให้ผมรู้สึกว่าคุณนั้นก็เป็นคนดีทีเดียว คุณค่อนข้างควบคุมอารมณ์กับผมได้ดี และก็ไม่ได้มีท่าทีเย่อหยิ่งเช่นคนอื่น ๆ หรือแม้แต่จะทำทีป้อยอผม หรือทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจ" เจิ้งฉ่วยกล่าวต่อ

ผู้หญิงคนนั้น หนิงซวง ถ้าเป็นคนทั่วไปคงอยากเป็นเพื่อนกับเธอ และก็คงไม่ได้เป็นเพื่อนกันได้ง่ายๆ แน่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะเป็นเพียงแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แม้ว่าผมจะไม่ได้มีทักษะอะไรมาก แต่เห็นได้ว่าคุณสามารถผูกมิตรกับผมได้ ผมก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณ ยิ่งไปกว่านั้น ที่ผมจัดเลี้ยงก็ไม่ได้สูญเสียอะไรมากเกินไป จริงไหม? เจิ้งฉ่วยกล่าวขณะที่ผายมือออกไป

“ก็จริงอ่ะนะ” ฮวงเฟิงกล่าวพร้อมพยักหน้า เจิ้งฉ่วยใช้เงินนิดๆ หน่อยๆ ในการจัดงานเลี้ยงนี้ เงินอันน้อยนิดนี้ไม่มีค่าแก่การใส่ใจ

"ไง ผมตรงไปตรงมากับคุณพอหรือยัง คุณต้องการเป็นเพื่อนกับผมไหม" สีหน้าอ้วนๆ ของเจิ้งฉ่วยฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอีกครั้ง

"ได้ ไม่มีปัญหา ผมชอบเพื่อนของคุณมากด้วย" ฮวงเฟิงกล่าว การที่เจ้าอ้วนเจิ้งฉ่วยอยากเป็นเพื่อนกับเขานั้น ไม่ได้เป็นประโยชน์แต่อย่างใด เขาแค่รู้สึกว่าเจิ้งฉ่วยอาจจะไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆ ยิ่งไปกว่านั้นลักษณะท่าทางของเจิ้งฉ่วยก็ไม่เลว

"อ่า ชอบเพื่อนผมเหรอ อย่าแบกโลกไว้น่า มิน่าคุณถึงได้อยู่ในโอวาทเธอ" ชายอ้วนพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก สีหน้าของเจ้าอ้วนทำให้ฮวงเฟิงอยากจะขึ้นไปตบ

"นี่ เชื่อมะ ว่าอีกไม่ช้า ไวน์ผมแก้วนี้ จะรดไปยังหน้าคุณ" ฮวงเฟิงพูดอย่างไม่แยแสขณะมองไปยังอีกฝ่าย

"อย่าเลย คุณควรเก็บไว้ดื่มเถอะ ไวน์นี้ไม่ใช่ถูกๆ นะ อย่าทำเสียของเลย" เจ้าอ้วนยอมรับผิดโดยดุษฎี

ตอนนี้สาวสวยทั้งสองคน วางไมโครโฟนลงและเดินมายังโซฟา อีกครั้งที่เจ้าอ้วนเข้ามาโอบกอดบรรดาสาวๆและไป 'สนทนา' จิ๊จ๊ะกับชีวิตเพ้อฝัน

"คุณร้องเพลงได้ไพเราะมาก" ฮวงเฟิงกล่าวกับเสี่ยวฮั่น

"ขอบคุณค่ะ" เวลานี้เธอไม่รู้สึกกังวลเช่นตอนแรกเริ่ม เสี่ยวฮั่นรู้ว่าฮวงเฟิงไม่ได้ขยับเข้าหาเธอ ทำให้เธอรู้สึกเป็นสุขอยู่หน่อย แต่ทว่าก็รู้สึกผิดหวังอยู่ในที

“นี่ฉัน ไม่สามารถดึงดูดเขาได้เลยเหรอ” เสี่ยวฮั่นคิดขณะที่มองไปยังฮวงเฟิง

ในช่วงเวลานี้ เสี่ยวฮั่นเกิดความลังเลในใจ ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดอย่างไร สิ่งที่เธอกำลังจะทำ ทำให้เธอรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง แต่ถ้าเธอไม่พูดวันนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ในวันหน้าจะมีโอกาสได้พูด

คุณฮวงคนนี้ดูดีมาก บุคลิกดีทีเดียว ดูแลตัวเองดีมาก เขาให้เวลาพูดคุยกับเธอเป็นครั้งแรก ซึ่งอย่างน้อยก็ยังดีกว่าจะไปเจอกับพวกผู้ชายวัยกลางคนรุ่นคราวพ่อ เสี่ยวฮั่นคิดภายในใจเงียบๆ

เมื่อเห็นว่างานเลี้ยงกำลังจะจบลง ฮวงเฟิง ก็ยังไม่ได้แสดงท่าทีพิเศษอะไรออกมา ทำให้เสี่ยวฮั่นตื่นตกใจอยู่หน่อยๆ หากเธอพลาดโอกาสในคืนนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสปฏิสัมพันธ์กับคนเหล่านี้หรือไม่ นอกจากนี้เธอไม่รู้ว่าเธอจะสามารถรวบรวมความกล้าที่จะทำได้หรือไม่

"คุณฮวงคะ หลังจบจากนี่ ฉันขอคุยกับคุณที่อื่นได้ไหมคะ" เสี่ยวฮั่นกัดฟันแน่นและพูดกับฮวงเฟิงเบาๆ

ฮวงเฟิงมองไปยังหญิงสาวที่นั่งข้างเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ เป็นคนเริ่มเชื้อเชิญเขา ทำให้เขารู้สึกมึนงง แม้ว่าเขาจะคิดว่าอีกฝ่ายนั้นหลงใหลในรูปลักษณ์ของเขาก็ตาม แต่เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเชื้อเชิญเขาเช่นนี้ ฮวงเฟิงเดาว่าเป็นเพราะคงต้องการเงินของเขาไม่ใช่ตัวเขา

ผมต้องขอโทษด้วย หลังงานเลี้ยงผมมีธุระต้องไปทำ" ก่อนหน้านี้ ฮวงเฟิงค่อนข้างประทับใจกับเด็กสาวใสซื่อนางนี้ แต่เมื่ออีกฝ่ายกระทำการในลักษณะเหนือความคาดหมายเช่นนี้ และเชื้อเชิญเขาก่อน ทำให้ฮวงเฟิงผิดหวังเล็กน้อย เขาจึงปฏิเสธคำเชิญของเธอไป