USB:บทที่ 681 ความแค้นในใจ

ครั้งที่แล้วตอนที่ฮวงเฟิงได้ให้บทเรียนกับเผิงเฉิงฟู่นั้น เขาก็ได้ยั้งมือแล้วไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงต่อเขา อย่างไรก็ตามพิสูจน์แล้วว่าเผิงเฉิงฟู่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในครั้งนี้อีก อีกทั้งเขายังเป็นตัวการหลักที่อยู่เบื้องหลังดังนั้นฮวงเฟิงจึงไม่คิดที่จะไว้หน้าอีก

"ฮวง ฮวงเฟิง นายรู้หรือเปล่าวาเขาเป็นใคร? นายกล้าทำร้ายเขาจริง ๆ หรือนี่?!" ถึงแม้ว่าเวลานานี้ในใจเขาจะรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด  ทว่าเมื่อเห็นเผิงเฉิงฟู่ถูกทำร้ายฮวงเฟิงทำร้ายเช่นนั้น ก็ได้แต่เข่นเสียงถามออกไปอย่างไม่สามารถทำอะไรได้อีกนอกจากนั้น  อย่างไรก็ตามเมื่อพูดจบลงภาพการมองเห็นก็เกิดพร่ามัวขึ้น รู้สึกเหมือนกับว่าช่องท้องของเขาถูกทุบด้วยฆ้อนอันหนักอึ้ง และความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก็พุ่งขึ้นมาทันที และเขาก็มีสภาพไม่ต่างไปจากเผิงเฉิงฟู่ก่อนหน้านี้เลย ร่างของเขาก็ลอยขึ้นแล้วตกลงบนพื้นใกล้ ๆ กับเผิงเฉิงฟู่

"แน่นอน ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นใคร เขาก็คือเผิงเฉิงฟู่ คุณชายแห่งเมืองหลวง" ฮวงเฟิงพูดขณะที่เดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่แล้วพูดขึ้นอีกว่า " ถึงแม้ว่าพวกแกจะเป็นคุณชายแล้วไง? เขาก็สามารถที่จะส่งคนไปฆ่าฉันหรือเพื่อนฉันก็ได้งั้นหรือไง?!"

ฮึ่ม?"

ในเวลานั้นฉ่ายเถียนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะพูด ได้แต่ส่งเสียงไอและร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ภาวนาให้ร่างกายเจ็บปวดน้อยลง

"ฮวงเฟิง ถ้าวันนี้แกไม่ฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่วันปล่อยแกไป!" ในตอนนั้นถึงแม้ว่าเผิงเฉิงฟู่จะรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ท่าทางและคำพูดของเขาก็ยังคงไว้ซึ่งความดุร้าย ด้วยเหตผลหลักเป็นเพราะเขาเป็นคนหยิ่งยโส การที่จู่ ๆ ต้องถูกทำร้ายอย่างเจ็บปวดและได้รับความอับอายเพราะฮวงเฟิงผู้นี้ ไม่อาจเป็นสิ่งที่สามารถยอมรับได้ อีกเหตผลคือเขาไม่คิดว่าฮวงเฟิงจะกล้าฆ่าเขาจริง ๆ  ด้วยเหตผลทั้งหมดนี้ทำให้เผิงเฉิงฟู่ยังคงเอกลักษณ์ความเป็นตัวของตัวเองเอาไว้ ปราบใดที่เขายังไม่ตาย เขาจะต้องใช้อำนาจทั้งหมดที่มีล้างแค้นฮวงเฟิงให้ได้

"แกคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าแกหรือไง?" ฮวงเฟิงนั่งยอง ๆ ลงข้างเผิงเฉิงฟู่ พร้อมกับมีดพกในมือที่เขานำออกมาจากวงแหวนมิติ

เผิงเฉิงฟู่มองดูมีดพกในมือฮวงเฟิง เนื้อตัวสั่นเทา ความหวาดกลัวฉายวับออกมาจากแววตาเขา ทว่าความดื้อรั้นของเขายังคงมีมากกว่าความหวาดกลัว "ไม่มีทาง แกไม่กล้าฆ่าฉัน! ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พ่อฉัน ครอบครัวของฉันจะไม่ปล่อยแกแน่!"

"อ้อ อย่างนั้นเหรอ?" ฮวงเฟิงควงมีดพกในมือเล่น จากนั้นเขาก็จ้วงแทงมันลงไปอย่างแรง

"อ่า!" เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เสียงกรีดร้องของเผิงเฉิงฟู่ หากแต่เป็นเสียงของฉ่ายเถียนคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ฉ่ายเถียนมองดูฮวงเฟิงด้วยแววตาที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่อะไรด้วย ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พูดจาดูถูกหรือยั่วโทสะฮวงเฟิงเลยแม้แต่คำเดียว หากทว่ามีดพกในมือของอีกฝ่ายกลับเสียบมาที่ขาของเขา แทนที่จะเป็นขาของเผิงเฉิงฟู่

"โทษที มือมันลื่น ฉันไม่ได้ตั้งใจ"  ถึงแม้ปากของฮวงเฟิงจะพูดออกมาเช่นนั้น แต่ทว่าใบหน้าของเขากลับไม่แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย จากนั้นฮวงเฟิงก็ดึงมีดพกออกมาจากต้นขาของเขา เลือดมากมายพุ่งกระจายออกมาจต้นขาของเผิงเฉิงฟู่

"เมื่อกี้แกพูดว่าไงนะ? แกพูดว่าฉันไม่กล้าฆ่าแกอย่างนั้นเหรอ? แบบนั้นใช่มั้ยที่แกพูด ถูกต้องหรือเปล่า?" ฮวงเฟิงควงมีดพกในมือเขาเล่นอีกครั้ง ขณะที่พูดกับเผิงเฉิงฟู่

เผิงเฉิงฟู่จ้องมองมีดพกในมือฮวงเฟิง แล้วกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา เนื่องจากคำพูดลและท่าทางเย็นชาของฮวงเฟิงนั้น ราวกับถ้าหากเขายังคงขืนพูดจาเหลวไหลอีก ฮวงเฟิงก็จะไม่ใจเย็นอีก เขาสามารถฆ่าใครสักคนได้

"ฉัน?" ในขณะที่เผิงเฉิงฟู่กำลังคิดทบทวนว่าควรจะดื้อรั้นต่อไปอีกหรือไม่นั้น ทันใดนั้นเองมีดพกในมือฮวงเฟิงก็เสียบแทงลงมาอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้แทงไปยังคนที่อยู่ข้าง ๆ หากแต่มันปักลงไปบนขาของเผิงเฉิงฟู่เอง

"อ่..!" ในที่สุดแล้วคราวนี้เผิงเฉิงฟู่ก็ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดมากยิ่งกว่าที่ฉ่ายเถียนได้รับก่อนหน้า และแล้วเช่นเดียวกับฉ่ายเถียนความหยิ่งยโสทั้งหมดของเขาก็ได้หายไปสิ้น

ฮวงเฟิงมองดูคุณชายทั้งสองที่หมดสติลงไป และเขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้ทั้งคู่อยู่ในสภาพเช่นนั้น ดังนั้นฮวงเฟิงจึงหยิบเหล้าขึ้นมาแล้วราดลงไปบนหน้าคนทั้งคู่สองถึงสามครั้ง  หลังจากที่ทั้งสองฟื้นตื่นขึ้นมาพวกเขาก็ส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนา ฮวงเฟิงรู้ดีแก่ใจถึงแม้ว่าคนทั้งคู่จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าสังเวชสักแค่ไหน แต่บาดแผลที่เกิดขึ้นนั้นไม่ทำให้พวกเขาพวกเขาได้รับบาดเจ็บจนถึงตายได้

"แกพูดว่าใงนะ?" ฮวงเฟิงถามเผิงเฉิงฟู่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เผิงเฉิงฟู่กลับพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฮวงเฟิงจะทันได้พูดจบลง

"ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ฮวงเฟิง ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ" คุณชายเผิงรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ ท่าทีของเขาดูสงบลงมาก เขารู้สึกว่าถ้าหากยังไม่ยอมร้องขอความเมตตาในตอนนี้ ฮวงเฟิงคงลงมือฆ่าเขาจริง ๆ

"ฮวงเฟิง ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ ต่อไปพวกเราจะไม่ก่อปัญหาให้กับนายอีก" ฉ่ายเถียนที่นอนอยู่ข้างก็ได้โอดครวญขึ้นบ้าง

"ถ้าหากพวกเราสามารถตกลงกันได้ เรื่องราวแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น" ฮวงเฟิงพูดขณะที่เขาเก็บมีดพกในมือ ถึงแม้ว่าคนทั้งสองจะถูกตำหนิโดยฮวงเฟิงต่อหน้า แต่พวกเขาก็ไม่กล้าตอบโต้อะไร ต่อให้พวกเขาจะถูกดุด่าไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง ความกลัวที่มีต่อฮวงเฟิงทำให้พวกเขาไม่กล้าแสดงความโกรธออกมาให้เห็น

"ตอนนี้ ฉันอยากรู้ว่า การที่ส่งคนมาฆ่าฉันนั้นเป็นความคิดของใคร?" ฮวงเฟิงถามขึ้น "บอกความจริงมา ไม่เช่นนั้นแล้ว พวกแกคงรู้ผลลัพธ์ดี"

"ไม่ใช่ฉัน" เเผิงเฉิงฟู่ส่ายหน้าและปฏิเสธขึ้นเป็นคนแรก "ฉันก็แค่สั่งให้ฉ่ายเถียนจัดการหาคนมาให้บทเรียนกับนาย ไม่เคยคิดที่ฆ่านายเลย ฉ่ายเถียนมันเป็นความคิดของแกใช่ไหม?"

เป็นธรรมดาที่ในเวลาเช่นนี้เผิงเฉิงฟู่จะไม่ยอมพูดว่าเขาเป็นคนสั่งให้ฉ่ายเถียนจัดการหักขาของฮวงเฟิง ไม่หนำซ้ำเขายังโยนความผิดทุกอย่างให้กับฉ่ายเถียนอีกด้วย

"ไม่ มันไม่ใช่ความคิดของฉัน" เมื่อฉ่ายเถียนเห็นฮวงเฟิงมองมาที่ตัวเอง เขาก็รีบส่ายหน้าและปฏิเสธทันที จากนั้นจึงพูดขึ้นอีกว่า "ฉันติดต่อฟางหัวโต บอกให้เขาสั่งสอนนายก็จริง แต่ฉันไม่ได้บอกให้เขาฆ่านายเลยจริง ๆ" ในเมื่อเผิงเฉิงฟู่คิดจะโยนความผิดให้กับเขา ฉ่ายเถียนจึงได้บอกกับฮวงเฟิงอีกว่า เดิมที่เขาไม่เคยอยากที่จะหักขาของฮวงเฟิงเลย เขาก็แค่ทำตามคำสั่งของเผิงเฉิงฟู่

เมื่อฮวงเฟิงมองดูคนทั้งสองเขาก็พบว่าทั้งคู่พูดความจริง ดูเหมือนว่าทั้งหมดอาจเป็นเพราะความบาดหมางระหว่างเทียนจุ้นกับฟางหัวโตที่เกิดขึ้นไนท์คลับก่อนหน้านี้  นอกจากนั้นล่าสุดเขาได้ให้บทเรียนกับคนทั้งคู่ในกรณีที่พวกเขาพยาหาคนมาจัดการกับตัวเอง ฮวงเฟิงไม่คิดว่าคนทั้งสองจะสามารถหาใครอื่นมาจัดการกับเขาได้เร็วเช่นนี้ อีกทั้งตอนนี้เขาได้บทเรียนที่รุนแรงกับคนทั้งคู่กว่าครั้งที่แล้วมาก ดังนั้นฮวงเฟิงจึงคิดว่าเรื่องราวการแก้แค้นระหว่างพวกเขาจะต้องทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น และฮวงเฟิงก็คิดถูก