USB:บทที่ 694 ภารกิจ (3)

"ตอนนี้เรามั่นใจได้ว่าในป่านั่นมีพวกมันหลบซ่อนอยู่ประมาณ 15 – 20 คนเห็นจะได้ ถึงแม้ว่าพวกมันจะมีจำนวนไม่มากแต่ก็มีอาวุธหนักครบมือ พร้อมที่จะกราดยิงได้ตลอดเวลา  ซึ่งพวกเราสงสัยว่ามันได้รับการสนับสนุนมาจากนอกประเทศ คนพวกนี้หัวแข็งดังนั้นการที่พวกเขาจะยอมจำนนโดยดีนั้นเห็นที่จะเป็นไปไม่ได้เลย" ผู้ชายคนนั้นกล่าว

"ทางผมมีคนทั้งหมด 10 คน ร่วมพวกคุณอีกสองก็เป็น 12 คนพอดี ตอนนี้คนของผมพร้อมที่ลุยแล้ว" ผู้ชายคนนั้นเสริมขึ้นอีก  ที่จริงแล้วเขาไม่ได้คาดหวังความช่วยเหลือจากไป๋เสี่ยวโหรวมากนัก เนื่องจากเธอมีคนกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น นอกจากนั้นดูเหมือนว่าไป๋เสี่ยวโหรวนั้นประสบกับปัญหาบางอย่าง ทำให้กำลังของเธอดูอ่อนลงไปมาก แต่เนื่องจากสถานที่แห่งนี้อยู่ในจังหวัดชิงซึ่งเป็นพื้นที่เขตรับผิดชอบของไป๋เสี่ยวโหรว ดังนั้นการมีส่วนร่วมของเธอจึงเป็นที่พอเข้าใจได้ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าหัวหน้ากลุ่มจะให้ความสนใจไปที่สมาชิกใหม่จองไป๋เสี่ยวโหรวมากกว่า เดิมทีเธอเพียงแค่ช่วยให้เขาได้เป็นสมาชิกนอกองค์กรเท่านั้น แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าองค์กรได้ทำผิดกฎพลักดันให้เขาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการแล้ว  อย่างไรก็ตามหลังจากที่ฮวงเฟิงได้ร่วมเป็นสมาชิกขององค์กรรักษาความมั่นคงแห่งชาติแล้ว เขาก็รักษาการอยู่แต่ในมณฑลเจียงเท่านั้นไม่ได้ออกไปจากที่เลย เมื่อเห็นว่าสายตาของหัวหน้ากลุ่มจ้องไปที่ฮวงเฟิง ไป๋เสี่ยวโหรวจึงชี้ไปที่เขาและแนะนำเขากับผู้ชายอีกสองคน

"เขาคือฮวงเฟิง เป็นสมาชิกใหม่ของทีมฉันเองค่ะ เขาเพิ่งเข้าร่วมทีมได้ไม่นาน ฉันหวังว่าต่อหัวหน้ากลุ่มจะสามารถให้ความช่วยเหลือและแนะนำเขาได้"

"แน่นอน แน่นอนอยู่แล้วครับ" ที่ผ่านมากลุ่มของไป๋เสี่ยวโหรวไม่เคยรับสมาชิกใหม่เข้ามาเลย อีกทั้งพวกเขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ให้ความสนใจใครมาก่อน ความเยือกเย็นของไป๋เสี่ยวโหรวนั้นเป็นที่เลื่องลือกันไปทั่วองค์กรรักษาความมั่นคงแห่งชาติ และโดยปกติแล้วในระหว่างพวกเขาไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มมากนัก ต่างกลุ่มก็ต่างดูแลพื้นที่รับผิดชอบของตัวเอง

"ฮวงเฟิง นี่คือหัวหน้ากลุ่มอานเจี้ย" ไป๋เสี่ยวโหรวหันไปพูดกับฮวงเฟิง

"ยินที่ได้รู้จักครับหัวหน้ากลุ่มอาน" ฮวงเฟิงกล่าวทักทายอีกฝ่ายทันที

"ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน" อานเจี้ยจับมือกับฮวงเฟิง แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว เพิ่งจะได้เจอตัวก็วันนี้เอง"

"ที่ไหนกันละครับ ผมมันก็แค่คนไม่มีตัวตนเท่านั้นเอง ชื่อเสียงอะไรกัน หัวหน้ากลุ่มอานล้อผมเล่นแล้ว" ฮวงเฟิงกล่าว

"เอาละมาปรึกษากันดีกว่า เราจะเอาไงกันต่อดี" ไป๋เสี่ยวโหรวขัดจังหวะการทักทายของคนทั้งสองขึ้น

อานเจี้ยชำเลืองมองฮวงเฟิงแล้วพูดขึ้นว่า "ตลอดเวลาที่พวกเราเฝ้าอยู่ที่นี่ พวกเราได้คาดเดาตำแหน่งที่พวกมันอยู่ได้แล้ว นอกจากนั้นพวกเรายังพบว่าเส้นทางที่เราจะเข้าไปนั้นค่อนข้างซับซ้อน ถ้าพวกเราบุกเข้าไปพวกมันไม่น่าจะทันรู้ตัว"

เมื่อได้ยินดังนั้นไม่เสี่ยวโหรวยังรู้สึกไม่มั่นใจนักจึงถามขึ้น "แล้วถ้าหากพวกมันหลบซ่อนตัวละ พวกเรามีจำนวนไม่มาก และในป่าก็ค่อนข้างกว้างสำหรับกลุ่มพวกเรา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะควานหาตัวพวกมันในป่านั่น คุณคิดว่าไง?"

"แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องยาก" อานเจี้ยยักไหล่ แล้วพูดขึ้น "และนี่ก็เป็นเหตผลที่ผมได้ขอความช่วยเหลือไปที่หัวหน้าองค์กร แต่ทว่าเขาจะไม่ส่งใครมาเพิ่มอีก ดังนั้นมีทางเดียวคือพวกเราจำเป็นต้องลองเสี่ยงดู"

ไป๋เสี่ยวโหรวขมวดคิ้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่สามารถจัดการได้ง่าย  แม้ว่าเธอจะเป็นผู้รับผิดชอบพื้นที่ในจังหวัดชิง  แต่ตอนนี้นอกจากตัวเธอและฮวงเฟิงแล้ว สมาชิกของกลุ่มคนอื่น ๆ  ก็ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ ต่อให้พวกเธอขอกำลังเสริมได้จริง ๆ แต่ช่วงเวลาสั้น ๆ พวกคนที่หลบซ่อนอยู่ในป่าก็สามารถออกจากป่าเข้าไปในเมืองได้แล้ว  แล้วถ้าหากคนพวกนี้สามารถเข้าไปในเมืองได้จริง ๆ ก็จะเกิดผลเสียร้ายแรงตามมา  และการโจมตีของพวกเขาเองก็จะถูกจำกัดลงเช่นกัน

"ฉันเห็นด้วยกับคุณ" ไป๋เสี่ยวโหรวเห็นด้วยกับความคิดของอานเจี้ย จากนั้นเธอก็เสริมขึ้นอีกว่า "หัวหน้ากลุ่ม พวกเราสองคนมาที่นี่ก็เพื่อให้ความช่วยเหลือพวกคุณ" เนื่องจากไป๋เสี่ยวโหรวและอานเจี้ยต่างก็เป็นหัวหน้ากลุ่ม ตำแหน่งของพวกเขาทั้งสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถออกคำสั่งกับอีกฝ่ายหนึ่งได้ แต่ด้วยคำพูดของไป๋เสี่ยวโหรวเมื่อครู่นั้นแสดงให้เห็นว่าเธอยอมารับฟังคำสั่งของอีกโดยสมัครใจ

อ้านเจี้ยพยักหน้าอย่างพอใจ การที่ไป๋เสี่ยวโหรวและฮวงเฟิงยอมรับฟังคำสั่งเขาถือว่าเป็นเรื่องดีมาก แม้ว่าทางด้านของหญิงสาวนั้นจะมีกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น แต่ถ้าหากเกิดความขัดแย้งภายในขึ้นก็รังแต่จะส่งผลเสียต่อการบุกโจมตีในครั้งนี้ หลังจากนั้นฮวงเฟิงและไป๋เสี่ยวโหรวก็เดินตามอานเจี้ยไปยังจุดรวมตัวของพวกเขาตรงบริเวณชายป่า ซึ่งพบว่าคนของอานเจี้ยนั้นได้เตรียมตัวพร้อมแล้วพวกเขาทุกคนล้วนติดอาวุธครบมือ

เมื่อเทียบกับฮวงเฟิงและไป๋เสี่ยวโหรวแล้วพวกเขาสองคนดูแย่กว่ามาก ฮวงเฟิงไม่ได้พกปืนติดตัวมาด้วย แน่นอนว่าเขามีปืนพกซึ่งเก็บไว้ในวงแหวนมิติ อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเหล่านี้ฮวงเฟิงไม่สามารนำปืนพวกนั้นออกมาได้

"หัวหน้ากลุ่มอาน คุณพอจะหาปืนให้ฮวงเฟิงซักกระบอกได้ไหม? เขาเพิ่งเข้ามาในองค์กรและปืนที่ฉันทำเรื่องขอไปยังองค์กรก็ยังไม่มาถึง" ไป๋เสี่ยวโหรวพูดกับอานเจี้ย

"ต้องได้อยู่แล้ว" พูดจบอานเจี้ยก็ส่งปืน มีดพก ระเบิดอีกสองลูก พร้อมกับเสื่อเกราะกันกระสุน อย่างไรก็ตามทุกอย่างที่เขามอบให้ฮวงเฟิงนั้นก็อยู่ในปริมาณที่เหมาะสม อานเจี้ยรู้สึกค่อนข้างผิดหวังกับความช่วยเหลือของฮวงเฟิงและไป๋เสี่ยวโหรว  เขาลืมไปเสียสนิทใจว่าไป๋เสี่ยวโหรวเคยได้รับบาดจ็บ และฮวงเฟิงยังไม่มีอาวุธ ในใจเขาคิดว่านอกจากสองคนนี้จะไม่อาจช่วยเหลืออะไรพวกเขาได้แล้ว มิหนำซ้ำยังกลายเป็นตัวถ่วงพวกเขาอีกด้วย

"หัวหน้า ผมละเสียใจจริง ๆ ที่ยอมติดตามคุณ" ที่จริงแล้วฮวงเฟิงมีเสื่อเกราะอ่อนใหมทองคำอยู่กับตัว ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยแลย แต่เมื่อไป๋เสี่ยวโหรวได้ยินคำพูดของเขา เธอจึงจ้องไปที่ฮวงเฟิงอย่างนึกสงสัยในคำพูดของอีกฝ่าย จากนั้นฮวงเฟิงจึงบุ้ยปากไปที่คนพวกนั้นแล้วพูดขึ้นอีก "ดูพวกเขาสิ พวกเขามีอาวุธครบมือ ในขณะที่ผมซึ่งเป็นลูกน้องคุณกลับไม่มีอะไรเลย จะเอาอะไรมารับประกันชีวิตของผมได้ ผมบอกต่อหัวหน้าองค์กร ว่าคุณปฏิบัติต่อผมได้แย่มาก  ถ้าหากผมพูดไปคุณก็อารมณ์เสียใส่ผมอีก แต่เมื่อผมพูดแล้วคุณจะยอมเปลี่ยนแปลงไหม?"

"หุบปาก!" ในที่สุดไป๋เสี่ยวโหรวก็ไม่อาจทนต่อคำถากถางของอวงเฟิงได้อีกต่อไป เธอตำหนิฮวงเฟิงเบา ๆ แต่ทว่าอารมณโกรธของเธอนั้นกลับล้นขึ้นมาจับขั้วหัวใจ พร้อมกับความรู้สึกอึดอัดใจบางอย่าง เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ใต้บังคับบัญชาของอานเจี้ยแล้ว เขาในตอนนี้ก็ไม่ได้ดูแตกต่างกันเลย ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเหตุผลหลักที่ทำให้ฮวงเฟิงรู้สึกไม่ดีในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของอาวุธและอุปกรณ์ต่าง ๆ หากแต่เป็นเพราะเขาวางแผนที่จะลาออกจากองค์กรความมั่นคงแห่งชาติ แต่หัวหน้าองค์กรกลับขอร้องให้เขาอยู่ต่อ แต่อย่างไรก็ตามหัวหน้าองค์ก็ยังเพิกเฉยต่ออุปกรณ์ต่างๆของฮวงเฟิง