USB:บทที่ 513 ผมไม่เห็นอะไรเลย

เมื่อฮวงเฟิงเห็นว่าไป๋เสี่ยวโหรวยังคงไม่ตอบกลับมา ในใจก็เริ่มหวั่นวิตกมากขึ้น ที่หน้าประตูห้องน้ำเขาตะโกนขึ้นอีกครั้ง "หัวหน้า ถ้าคุณยังไม่ตอบ ผมจะเข้าไปแล้วนะ!" หลังจากที่รออยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับออกมา ฮวงเฟิงขบฟันแน่น ใช้ตบไปที่ประตูอย่างแรง ทำให้กลอนประตูพังลง และเขาก็สามารถเปิดประตูเข้าไปโดยง่าย ภายในห้องน้ำเต็มไปด้วยกลุ่มควันจากไอน้ำร้อน ฮวงเฟิงมองเห็นร่างเปลือยเปล่าของไป๋เสี่ยวโหรวนอนฟุบอยู่กับพื้น ร่างของเธอนอนนิ่งไม่ไหวติง ผิวขาวบริสุทธิ์ สุขภาพผิวที่ดีสองแสงเงาวาวอยู่ภายใต้แสงไฟ ฮวงเฟิงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ชื่นชมพิวงดงามนั่นนานเกินไป เขาไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องสัมผัสผิวเนียนสวยของไป๋เสี่ยวโหรว ช่างเป็นผิวที่งดงามละเอียดอ่อน เมื่อสัมผัสให้ความรู้สึกนุ่มลื่นประดุจเส้นไหม ในเวลานั้นหัวใจของฮวงเฟิงเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก

ในที่สุดเขาก็รู้ว่าที่ผ่านมาเขาคิดผิดมาโดยตลอด ส่วนรูปร่างของเธอนั้นช่างสวยงามเป็นที่สุด ทรวงอกกลมโตได้รูป ยอดปทุมทันตั้งตระง่านทั้งสองนั้นดึงดูดความสนใจของฮวงเฟิงได้อย่างสมบูรณ์ ที่จริงแล้วไป๋เสี่ยวโหรวเป็นคนซ่อนรูป ซ่อนจนฮวงเฟิงไม่สามารถมองเห็นเรือนร่างที่สวยงามได้สัดส่วนของเธอเลย แม้ว่าเขาจะยังไม่อยากละสายตาจากร่างระหงส์เลยก็ตาม แต่การช่วยชีวิตคนเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

"หัวหน้า? ไป๋เสี่ยวโหรว ตื่น.. เกิดอะไรขึ้น?" ฮวงตะโกนเรียก พร้อมกับเขย่าร่างไร้สติของหญิงสาว เขากวาดสายตามองไปทั่วร่างของไป๋เสี่ยวโหรว ไม่ใช่เพราะคิดจะฉวยโอกาส หากแต่ต้องการสำรวจหาบาดแผลที่อาจจะเกิดขึ้นบนตัวเธอ และเมื่อไม่พบร่องรอยบาดแผลใด ๆ บนตัวเธอเลย ความสนใจของเขาก็กลับมาหยุดอยู่ที่ดอกบัวงามทั้งสองดอกของเธออีกครั้งถึงแม้ว่าจะไม่ตั้งใจก็ตาม ฮวงเฟิงยังรู้สึกคันจมูกเล็กน้อย ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังไหลออกมา

นี่เป็นครั้งแรกสำหรับฮวงเฟิงกับการเห็นร่างเปลื่อยเปล่าของหญิงสาว ในวัยเช่นเขา เขาควรควบคุมตัวเองไว้ได้ และโชคดีที่เขาเลือกจะไม่ลงมือทำอะไรลงไป แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการสกดกลั้นความต้องการของตัวเองไว้ได้ดีมากแล้ว หลังจากตรวจดูร่างกายของไป๋เสี่ยวโหรวจนละเอียดดีแล้ว ฮวงเฟิงก็มั่นใจได้ว่าหญิงสาวไม่มีบาดแผลจากการถูกยิง ขณะเดียวกันดูเหมือนว่าลมหายใจของเธอยังคงสม่ำเสมอ เกิดบางอย่างขึ้นกับเธอ

"หรือว่าเธอจะเป็นลม?" ฮวงเฟิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จากนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันจะเป็นการดีกว่าสำหรับเขา ถ้าหากปล่อยเธอไว้อย่างนี้  ในเมื่อมีอะไรเกินขึ้นกับไป๋เสี่ยวโหรว เขาก็วางใจได้

ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังวางจะว่างร่างหญิงสาวลงตามเดิม ไป๋เสี่ยวโหรวก็ปล่อยลมหายใจที่แรงขึ้นออกมา จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สำหรับคนที่เพิ่งจะฟื้นคืนสติขึ้นมา ท่าทางของเธอดูงุนงงเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็ตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเห็นฮวงเฟิง แล้วเธอก็ตามขึ้น "ฮวงเฟิง ทำไม่นายถึงมาอยู่นี่?"

ฮวงเฟิงกลัวมากจนเขาไม่กล้าขยับ เขากอดร่างของหญิงสาวเอาไว้ แล้วนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น หลังจากได้ยินคำถามไป๋เสี่ยวโหล เขาจึงตอบออกไปว่า "ผมกลัวว่าคุณจะเกิดเรื่องขึ้น ก็เลยเข้ามาดู ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไร งั้นผมไปก่อนนะ!"

"เกิดเรื่องขึ้นเหรอ?" ความประหลาดใจฉายวาบขึ้นบนใบหน้าไป๋เสี่ยวโหล จากนั้นเธอก็พบว่าฮวงเฟิงกำลังอุ้มเธออยู่  และสิ่งที่สำคัญที่สุด เธอเปลือยไม่มีแม้แต่ผ้าสักชิ้นอยู่บนตัวเธอ

"กรี๊....ด!"

เสียงกรีดร้องเจาะเข้าไปในแก้วหูของฮวงเฟิง เขาหลับตาลง วินาทีต่อมา เสียงลมกระโชกแรงผ่านหูเขาไป จิตใต้สำนึกบอกให้ฮวงเฟิงหลบหลีทันที และเมื่อเขาลืมตาขึ้นก็เห็นฝ่ามือไป๋เสี่ยวโหลลอยผ่านหน้าเขาไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสามารถหลบฝ่ามือของเธอได้ ทันใดนั้นเองไป๋เสี่ยวโหรวก็ยกขาขวาขึ้นเตะไปที่ศีรษะของฮวงเฟิงทันที แต่เขาก็โต้กลับได้อย่างว่องไว ฮวงเฟิงจับขาหญิงสาวไว้แน่น

"ฮวงเฟิง! ไอ้คนลามก รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ไป๋เสี่ยวโหรวตะโกนลั่น

"ผมปล่อยคุณก็ได้ แต่คุณต้องรับปากว่าจะไม่ตีผมอีก ผมเข้ามาเพราะเกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณจริง ๆ  นอกนั้นผมก็ไม่เห็นอะไรเลย" ฮวงเฟิงอธิบาย

"นายตาบอดหรือไง หรือนายคิดว่าฉันโง่กันแน่หา?" "พูดออกมาได้ ว่าไม่เห็นอะไรเลย?!" แน่นอนว่าไป๋เสี่ยวโหรวไม่เชื่อคำพูดของเขา

ฮวงเฟิงรู้ดีว่าต่อให้เขาพูดอะไรไปในตอนนี้ อีกฝ่ายก็ไม่เชื่ออยู่ดี ซึ่งความจริงแล้วเขาเห็นทุกอย่าง รวมถึงสิ่งที่ควรและไม่ควรเห็นด้วย

"ปล่อยฉัน!" ตอนนี้ใบหน้าของไป๋เสี่ยวโหรวแดงระเรื่อขึ้น เนื่องจากท่าทางของพวกเขาในตอนนี้ดูน่าหวาดเสียวไม่น้อย หน้าอกของเธอเปลือยเปล่า และขาของเธอข้างหนึ่งก็ยกสูงขึ้น  ทันทีที่ฮวงเฟิงหันหน้ามา เขาจะต้องเห็นทัศนียภาพระหว่างขาทั้งสองขาของเธออย่างชัดเจนแน่

ฮวงเฟิงเองก็รู้ดีขืนอยู่ท่าทีต่อไปคงไม่ดีแน่ ข้างนอกโน่นยังมีอีกทหารรับจ้างอีกสามคนให้ต้องจัดการ ดังนั้นเขาจึงปล่อยขาเธอลงแล้วพูดว่า "เอาละ ผมจะปล่อยคุณก็ได้ แต่ห้ามทำร้ายผมอีก มีเรื่องอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันหลังจากที่พวกเราออกไปจากที่นี่แล้ว"

ไป๋เสี่ยวโหรวเองก็ไม่อยากคาอยู่แบบนี้กับเขาเหมือนัน เธอพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก ด้วยอารมณ์โกรธและเขินอายใบหน้าของเธอจึงแดงระเรื่อขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าไป๋เสี่ยวโหรวยอมตกลง ฮวงเฟิงก็ค่อยเบาใจลง เขารีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำทันทีที่วางเธอลง  แต่ก่อนหน้าที่เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน อีกทั้งเธอยังอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไม่มีแม้แต่ผ้าสักชิดที่จะห่อหุ้มตัวเธอไว้ จึงเลี่ยงไม่ดีที่เขาจะสัมผัสโดนตัวเธอ นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่ต้องเผชิญหน้ากับสถาการณ์เช่นนี้

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ใบหน้าของหญิงสาวเท่านั้นที่แดงระเรื่อขึ้น แม้แต่ใบหน้าของฮวงเฟิงก็แดงขึ้นด้วย พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย ถ้าหากเขาต้องการฉวยโอกาสกับเธอ  เขาคงลงมือตั้งแต่ตอนที่เธอยังไม่ได้สติ ไม่รอให้เธอตื่นขึ้นมาแบบนี้หรอก โชคร้ายที่ไป๋เสี่ยวโหรวไม่คิดเช่นนั้น เลือดถูกสูบฉีดขึ้นบนหน้าเธอจนแทบจะไหลซิกออกมา และดวงตาของเธอที่มองมายังฮวงเฟิงราวกับจะพ่นไฟได้ ฮวงเฟิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์โกรธของอีกฝ่าย และเกือบจะแผ่นหนีออกมาจากห้องไม่ทัน

หลังจากออกมาจากห้องน้ำแล้ว ฮวงเฟิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้แต่ในสนามรบเขายังไม่รู้สึกลำบากใจเช่นนี้มาก่อน แล้วเรื่องนี้ก็ยังไม่จบลงง่าย ๆ  "นี่ฉันเกิดมา เพื่อมีสัมพันธ์ชู้สาวในห้องน้ำหรือไงกันนะ?" ฮวงเฟิงอดคิดไร้สาระไม่ได้ ตอนที่เขาพักอยู่ที่บ้านของซูหยูโม่ ก็ในห้องน้ำด้วยเหมือนกัน ที่เขาเคยเห็นซูหยูโม่ในที่ส่วนตัวของเธอ วันนี้เขาก็ยังเห้นไป๋เสี่ยวโหรวในห้องน้ำอีก เขา เขาจะหาที่อื่นบ้างไม่ได้เลยหหรือไง